Birmingham

'Mag ik u zeggen dat het mij een eer was u te mogen bedienen vandaag?'

Wanneer kreeg u die opdracht voor het laatst voor de kiezen?
Terwijl het in Nederland als beleefd wordt gezien wanneer de ober u vanachter de bar toezwaait en - als hij u als klant écht heel leuk vond - iets roept als 'Mazzel!' of 'Tot ziens!' bleek het in Birmingham nog heel normaal om niet alleen plezier te hebben in het werk maar dat ook te laten blijken. Natuurlijk kan werken soms voelen als 'moeten' maar waarom zou je er dan geen plezier aan beleven?

Plezier beleefden wij wel zeker in het weekend van 12 tot en met 14 september. Wij werden meer dan hartelijk ontvangen door de broeders van een vrijmetselaarsloge in de regio en hun partners (Overigens: maandag 6 oktober is er een avond voor belangstellenden in 'mijn' loge. U bent allen van harte welkom om wat meer te weten te komen over vrijmetselarij! Via deze link kunt u zich aanmelden: http://www.lacharite.nl/) en kregen zelfs een heuse 'Balti night' voorgeschoteld: een uitgebreide Indiase maaltijd bestaande uit diverse hapjes en happen.

Birmingham, de grootste stad van Engeland na Londen, lijkt een grote schoenendoos waar reuzen uit diverse culturen allemaal hun eigen gebouwen in hebben neergezet; een boedhistische tempel wordt slechts door een paar kilometer gescheiden van wat lijkt op een kathedraal en vanaf het dak van de grote bibliotheek heb je een prachtig uitzicht over de stad die misschien wel meer kanalen kent dan Amsterdam!

Ook leuk: voor het eerst in de geschiedenis van mijn nieuwe heup piepte het detectiepoortje bij het vliegveld. Het gebeurde op het vliegveld van Birmingham want op Schiphol zijn de apparaten blijkbaar minder scherp afgesteld. De beveiligingsdame moest mij eigenlijk fouilleren maar vergat dat omdat wij allebei Dr. Who fan zijn en daarom lekker stonden te kletsen. Met een dame van de parfumerie afdeling deed ik een dansje omdat zij zich stond te vervelen. Het is vaak zo'n kleine moeite om iemand even blij te maken. Je hoeft het alleen maar te doen.

 Lokale levenswijsheid

 Een tentoonstelling van Alex Ross, striptekenaar

 Zomaar een straatje

 Twee jarigen, één taart

 De bibliotheek van Birmingham

 Uitzicht vanaf het dak van de bieb

 Ik vind dit gebouw erg op R2D2 lijken. U ook?

 Gezellig (en gelukkig!) samen in het vliegtuig

 Balti-hapjes

Een artistiek bedoelde impressie van een deel van Birmingham

En ja, er zijn meer foto's. Nog zo'n honderd stuks. Die vindt u hier: https://www.flickr.com/photos/terrebel/sets/72157647217337330/show/

Gewoon mooi

Vanavond mag ik weer lekker met een stel heren filosoferen maar eerst zijn er nog wat huishoudelijke taken nadat ik een paar uurtjes aan mijn zogeheten showreel heb gewerkt en sollicitaties heb verstuurd.

Mijn dag begon vandaag met een kom havermout pap en een uurtje trainen. Het weekend voelde ook als trainen: vrijdag nog even mijn verjaarsviering dunnetjes over gedaan in een restaurant met mijn vriendin, mijn moeder, een vriend en mijn oudste dochter

; met mijn kinderen zaterdag naar de Albert Cuijp markt geweest waarna dochterlief een stukje instudeerde voor muziekles op school

en mijn zoon en ik mijn vriendin en onze aanstaande huwelijksboot bezochten:

en ik hobbelde die avond een paar uren rond op het verjaardagsfeestje van een vriendin. Zo zag het er op de feestlocatie uit toen er nog niet veel gasten waren:

Zondag vroeg op om mijn vriendin te helpen aan haar kraam op de Swan Market in Rotterdam

(De spulletjes zijn ook te koop via http://www.rataplandesign.com)

om snel terug te rijden naar Amsterdam voor een ontzettend gaaf concert van Will and the People.

Vrijdag treden zij op in Swansea en die informatie gaf ik vanmorgen door aan de ontbijt show host van Swansea Sound Radio (een beetje het 3FM van Wales), die ik nog kent uit de tijd dat ik daar een paar maanden op de planken stond, enkele jaren geleden. Leuk, toch?

Mijn vriendin en ik waren er bij op hun allereerste volledig akoestische optreden in Bloemendaal. Toen werd dit filmpje opgenomen. Herkent u ons in het publiek?


Donderdagmiddag had ik een vergadering van een vrijwilligersorganisatie en donderdagavond had ik een vergadering van een vrijwilligersorganisatie. Helaas waren het vergaderingen die ik plaats onder de zelfbedachte noemer: 'Veel gekakel, weinig eieren.' Intussen zit mijn moeder weer lekker thuis na te zijn gedotterd. Voor haar is het grootste genot dat zij weer kan eten wat zij wil. Zelf geniet ik onder meer van een aangename temperatuur in huis.

Onlangs stapte ik over van energie leverancier (ik vind 'provider' zo'n rot woord. Vindt u niet? Marktplaats.nl gaat nog een stapje verder met het verloederen van de Nederlandse taal en spreekt van 'Homepagina'. Niet 'homepage' of 'thuispagina. Een krantenkop luidde: 'Auto van kardinaal onderschept met cocaïne.' En ik maar denken dat het een verslavend goedje is dat via de neus wordt ingenomen.) en meldde mij bij eentje die een paar tientjes per jaar goedkoper is, althans voor mijn situatie. Die waar ik nu bij zit investeert weliswaar minder in duurzame energie maar voor het gas wat nu uit mijn kraantje komt maakt dat helemaal niets uit; dat is hetzelfde gas dat de buurvrouw krijgt. Mocht mijn financiële situatie verbeteren dan zal ook ik weer mijn steentje bijdragen door terug te gaan naar de meest 'groene' energie leverancier. Baantje, iemand? https://www.linkedin.com/in/terrebel

Maar er ging iets mis en ik zou heel veel geld moeten bijbetalen bij de eindafrekening. Omdat dat voor mijn gevoel niet klopte belde ik Greenchoice. Men nam mij zeer serieus, was erg vriendelijk, onderzocht de klacht onmiddellijk, zag dat het fout was en herstelde die fout. En dat in minder dan vijf minuten! Ik vind dat een compliment waard. Chapeau, Greenchoice!

Ik vind het fijn als mensen er blijk van geven zo integer te zijn en dus schrijf ik niet alleen negatieve dingen over personen en bedrijven maar graag ook positieve.

Natuurlijk is het mooi als mensen zeggen integer te zijn en daarom niets schrijven over hun werk. Vooral om collega's niet in diskrediet te brengen. Keurig! Maar waarom geldt diezelfde integriteit eigenlijk niet voor gezinsleden en lees ik op de betreffende weblogs van het kattekwaad (ja, ik weiger dat te schrijven met tussen-n) dat de kinderen hebben uitgehaald of over het wel heel amicaal zoenen van de partner met een collega of over de mogelijk dodelijke ziekte van iemands moeder? Hebben dus collega's wél recht op privacy en bescherming van de persoonlijke levenssfeer maar familieleden niet?

En verder denkend: hoe zit dat met mijn eigen weblog?
En in hoeverre houdt u bij het schrijven rekening met voor anderen gevoelige informatie?

Gewoon een mooi liedje. Vind ik.



En een extra cadeautje omdat ik vorige week jarig was. Een nummer van het album Vaudeville van In Tua Nua. In de jaren'80 had ik het album op een cassettebandje maar sinds kort op CD als verjaardagscadeautje aan mijzelf! Hier is 'Seven into the Sea' (En let eens op de outfit van Leslie Dowdall. Koel, niet?)


En omdat ik het niet kan laten u te verwennen, nóg een liedje van dezelfde band en zelfs van hetzelfde album. Hier is Rain. (En inderdaad regende het best hard toen ik hen zag in het voorprogramma van U2 in de Rotterdamse Kuip, een leven geleden)