Ik werk niet graag onbetaald.

Scheren, kostuums uitzoeken, afspraak met SBO, een sollicitatiebrief schrijven, diverse e-mails versturen, een fotoshoot doen, nagels knippen, Nederland twee medailles zien winnen en een werkoverleg via Skype. Dat was mijn eenvoudige lijstje voor vandaag. Maar de dag is nog niet om.

Maandagavond stelde iemand een lollige vraag: 'Wat is eigenlijk het verschil tussen de Vrijmetselarij en een therapiegroep?' Dinsdag haalde ik een fotoshoot binnen, regelde wat vanuit mijn functie als penningmeester van de Bewonerscommissie, stuurde ik nog een sollicitatiebrief de deur uit, werkte ik mijn kasboek bij, ruimde een la leeg, ging met mijn vriendin en mijn moeder naar de Indische toko en keek naar de 10 kilometer schaatsen voor heren op de Olympische Winterspelen. 

Wat ik jammer vind is dat mensen de prestaties van de Nederlandse schaatsers zo bagatelliseren: 'Kunst, om medailles te winnen in een sport waar je goed in bent. Dat kan ik ook!' Maar je kunt nu eenmaal geen plakken winnen in een sport waar je níet goed in bent. Zelfs de coach van Jorien ter Mors doet mee aan het neerhalen van prestaties: 'Leuk dat je goud hebt op de 1500 meter lange baan, Jorien. Maar brons in het shorttrack is pas écht knap!' Helaas leven wij in een land dat mensen aanmoedigt om de kop boven het maaiveld uit te steken. Maar dat is alleen maar omdat die kop dan makkelijker valt af te hakken. Of schuilt er een geheim plan achter deze houding?

De leider van de Amsterdamse afdeling van de VVD, Eric van der Burg, sprak in 2010 in het geheim iets af met zijn coalitiepartners Maarten van Poelgeest van GroenLinks en Carolien Gehrels van de PvdA: als het bestuur van een stadsdeel de parkeertarieven zou verhogen zouden zij niet protesteren. De reden van deze deal? De VVD zou de meeste stemmen trekken met de belofte: 'Als u op ons stemt zorgen wij ervoor dat de parkeertarieven niet worden verhoogd.' Eric van der Burg loog dus glashard toen hij die belofte deed en de heer van Poelgeest en mevrouw Gehrels hielden hem een hand boven het hoofd. Gewoon, bij wijze van vriendendienst. Zie Twitter:

Wil je wat gezegd hebben vraag het een socialist. Wil je wat gedaan hebben vraag het een liberaal. @ericvanderburg @vvdamsterdam
— Mart van der Burg (@martvanderburg) 13 januari 2014

@martvanderburg @ericvanderburg @vvdamsterdam Zoals het verlagen van de parkeertarieven in Amsterdam ooit een #VVD belofte was? ;-)
— Terrence Weynschenk (@Terrebelius) 25 januari 2014 

Helaas heeft de VVD 'geen tijd' om in te gaan op beschuldigingen. En al helemaal niet als die niet kunnen worden weerlegd...http://www.parool.nl/parool/nl/5/POLITIEK/article/detail/3583793/2014/01/25/College-maakte-geheime-afspraak-over-parkeervergunningen.dhtml

Hoe graag ik ook werk 'als vriendendienstje', ik kan er niet van leven. Stel u bent loodgieter. Zou u dan voortdurend leidingen repareren in ruil voor reiskosten en consumptiebonnen en af en toe een fles wijn of een paar tientjes? Als u dat voortdurend deed, waar zou u dan uw maandelijkse lasten van betalen? Geeft u de hypotheekbank of de woningbouwvereniging dan een fles wijn en een boekenbon of willen die geld zien?

Toch gebeurt het nog massaal dat mensen denken dat ik wel voor een paar tientjes wil werken 'want je vindt het toch leuk om te doen en je vindt mij toch aardig?' Dan zeg ik: 'Als jij mij aardig vindt, dan betaal je gewoon de normale prijs.' Opeens vinden mensen mij dan niet meer aardig.

Het is absoluut een goede manier om er achter te komen wie je vrienden zijn en wie zich alleen maar zo noemen. Voorbeeldje van prijzen: een feestavond laten presenteren kost normaliter 500 euro: 100 euro voor het bemiddelingsbureau en 400 euro voor een relatief onbekende presentator. Wil je als presentator een ventje van 21 die drie jaar geleden als melkmuil een gastrolletje had in een aflevering van de soap Goede Tijden, Slechte Tijden, dan betaal je al gauw 1200 euro: 200 voor het bureau en 1000 voor de presentator. Wil je een échte Bekende Nederlander als Umberto Tan of Mart Smeets of zo dan gaan de kosten al snel naar de 15000 euro. En nee, dat is geen tikfout; er staan echt drie nullen...

Als ik dus 300 euro vraag is dat echt niet veel. Maar als vriendendienst wil ik best werken voor minder dan vijf tientjes per uur (ja, een avond presenteren dient ook te worden voorbereid; het is niet 'op het toneel gaan staan en zomaar een beetje gezellig kletsen.' Je moet het bedrijf in kwestie dan wel de jarige leren kennen; het feestprogramma van de hele avond uit het hoofd weten, onderzoeken wat voor gasten er komen zodat je daar op kunt inspelen, improviseren wanneer de drummer van de coverband jou belt met het bericht dat hij nog in de file staat en een half uur later komt en - vooral - zorgen dat het publiek (én de opdrachtgever!) zich niet verveelt. En dan zijn er nog de administratie en de smoesjes: 'Sorry, ik weet dat we 200 euro hadden afgesproken maar de bar omzet viel tegen dus hier heb je vijf tientjes. Maar je vond het wel leuk, toch?'

Veel van mijn opdrachten krijg ik inmiddels binnen via sociale media. Daarom ben ik daar ook zo actief; als mensen je niet kennen zullen ze je namelijk niet boeken.

Een veelgehoorde klacht over sociale media als Facebook, Twitter en weblogs is dat de meeste mensen zich via die media beter voordoen dan ze zijn. Ze zeggen helemaal niet wat hen écht mankeert of hoe zij écht denken over hun partner!

Natuurlijk...en vroeger was dat héél anders! Toch? Wanneer je in de tijd voor internet iemand op straat na een paar weken tegenkwam en je vroeg:'Hé, hoe is het!?' dan zei diegene altijd heel eerlijk: 'Ik baal er nog steeds van werkloos te zijn, de rekeningen stapelen zich op, de wasmachine is stuk en de kat heeft nierstenen maar ik kan de dierenarts niet betalen. En o ja: psychologisch begin ik de echtscheiding te verwerken maar ik vind het wel vervelend dat mijn ex behalve mijn beste vriend ook mijn kinderen heeft meegenomen en mij een brief stuurt van een advocaat waarin zij de rest van mijn leven 15 procent van mijn inkomsten eist. En waarschijnlijk gaat haar dat nog lukken ook want wij hebben [CENSUUR] wetten in dit land.'

Toch? Of is het van alle tijden dat mensen hun eigen situatie rooskleurig voorstellen naar anderen toe om maar niet als 'mislukt' over te komen? Zou het niet fijn zijn als mensen zouden stoppen met het de schuld geven aan Facebook en Twitter van de oppervlakkigheid van mensen? De meeste mensen zijn nu eenmaal vaak - in elk geval naar buiten toe - oppervlakkig. Of loopt u graag te koop met uw problemen?

Het pleonasme van de dag is: weer prolongeren

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Ferry Hoogendijk en Christopher Malcolm

Werklozen zijn goedkoper dan illegale Roemenen

Ik ben weer erg benieuwd wie er zoal op de informatieavond van de Vrijmetselarij zullen verschijnen vanavond!

Vandaag deed ik het rustig aan: wat administratie, een paar sollicitaties versturen en schrijven. Maar geen huishouden! Omdat mijn zoon die taak (voor twee weken. Om te proberen.) op zich heeft genomen houd ik mij in wanneer ik een sok op de grond zie liggen of dagenlange vuile vaat op het aanrecht. Of was die al vijf dagen aan het droogrek hangt zonder dat er wat mee gebeurt. Behalve dat de kat het heel fijn vindt om er onder te liggen.

Het was een interessante thema-avond (over de BasisGGZ) die ik mocht presenteren donderdag! Vrijdag maakte ik kennis met mijn pas ingehuurde boekhoud(st)er, spraken mijn wederhelft en ik mijn dochter in de buurt van haar school waar ik haar een cadeautje gaf dat zij aan haar jarige zus kon overhandigen, lunchte ik daar vlakbij samen met mijn vriendin om die avond te genieten van een Valentijnsdiner in Bussum.

Zaterdag haalden wij een bankje op in Hoogeveen bij een dame die ik al jaren alleen virtueel kende via elkaars weblog terwijl mijn vriendin haar kende via andere wegen. Een erg leuke kennismaking tijdens de lunch! Ook met haar man. Omdat we toch in 'Het Noorden' waren (wij wonen zelf in Amsterdam) zijn wij meteen maar even vrienden gaan opzoeken in Kollum. Een fijn weerzien en wij eerden en bedankten een dier door dat lekker op te eten...;-) Even na middernacht zetten wij met mijn zoon's hulp het nieuwe bankje op de plek van de oude.

Zondag reisden wij naar Nijmegen voor een werkbespreking waar onder meer de vraag rees: 'Wat is eigenlijk nostalgie?' Voordat wij huiswaarts vertrokken genoten wij van een beetje extra gastvrijheid omdat de gastheer - net als wij - graag live wilde zien hoe de Nederlandse dames het zouden doen op de 1500 meter schaatsen op de lange baan. Welnu, het werden niet podium-plaatsen 1, 2 en 3 zoals met name de concurrentie had verwacht op basis van de prestaties van de heren. Nope; de Nederlandse vrouwen legden beslag op de plaatsen 1, 2, 3 én 4! Ongekend natuurlijk en - even vergetend hoe homoseksuelen worden behandeld in Rusland (Niet veel slechter dan in het Amerikaanse leger, op straat in Mali, in nachtclubs in Urk en zelfs in Schotland mogen homo's pas sinds vorige week (Toeval?) trouwen waarmee een aanzet is gegeven tot echte gelijke behandeling) - togen wij met blij gemoed naar huis. Ook in het besef dat het een fijn overleg was met fijne mensen.

Met al dat reizen was het handig dat ik mijn e-reader mee had en dus onderweg wat kon lezen. Toch maar weer eens rijlessen nemen opdat ik bij tijd en wijle mijn vriendin kan aflossen!

Boek nummer drie van dit jaar is 'Stralend Falen', een verzameling blogstukjes van Mariëlle Koks-Wolters. Herkenbare stukjes over het leven van een moeder die haar tijd probeert te verdelen tussen haar werk en haar gezin. 

Zij is een goed voorbeeld van een vrouw die probeert het inkomen van haar man aan te vullen door geld te verdienen met een eigen bedrijf. Iets wat steeds vaker voorkomt. Net als het verschijnsel 'Hybride ZZP'er': mensen die te weinig verdienen met hun eigen bedrijf (bijvoorbeeld omdat zij te veel opdrachten doen als een vriendendienst en er dus te weinig geld voor vragen) en dus ander werk er in deeltijd bij nemen. Voor de wet zijn die mensen gedeeltelijk werkloos terwijl zij in de praktijk vaak (maar niet altijd natuurlijk!) harder werken dan mensen die vijf dagen per week op kantoor zitten.

Binnenkort zullen mensen die werkloos thuis zitten mogen worden gedwongen gratis te werken 'om iets terug te doen voor de maatschappij'.

Zij zullen te werk gesteld worden in bedrijven die eigendom zijn van wethouders en familieleden en vrienden daarvan. Officieel om die werklozen 'te helpen' maar feitelijk omdat de zwager van de wethouder zelfs illegale Roemenen te duur vindt om in zijn kassen te werken. Maar sorry, dat is mijn cynisme. De werkelijkheid is natuurlijk héél anders. Toch? (Ik hoop van wel!)

Vanuit buurthuizen door het hele land heen zullen protestdemonstraties worden georganiseerd want mensen voor niets laten werken staat gelijk aan slavernij en is niet alleen in strijd met de Conventie van Genève maar ook met het Nederlands Wetboek van Strafrecht en diverse Europese regels, waaronder die over oneerlijke concurrentie en aanbesteding. Op het einde van de dag zal het management van het buurthuis bij de wethouder een petitie indienen. En meteen even vragen - voorzichtig, tussen neus en lippen door - of ook hun buurthuis in aanmerking komt voor zo'n fijne onbetaalde kracht voor achter de bar of om op de kinderen te letten bij het speeltuintje voor de deur op de woensdagmiddag. 

Want van diezelfde wethouder moet het buurthuis bezuinigen en de enige manier waarop dat nog kan is door de enige betaalde kracht die er is (naast het management natuurlijk want het is een universeel gegeven dat managers onaantastbaar zijn) te ontslaan.

Of ben ik nu iets te cynisch?

Even een optimistisch filmpje over een onwaarschijnlijke winnaar op de Olympische Spelen:


Het pleonasme van de dag is: een domme PVV-stemmer