Glimlachen (Een verhaaltje)

Behalve haar lange haren in een staart droeg zij niets.

Toen hij haar vroeg of zij die zin zou lezen indien zij die tegenkwam kon zij niets meer dan glimlachen.

Makkelijker

Na het vele rondlopen op Koninginnedag was het misschien niet zo slim om de volgende dag een inspannende activiteit te verrichten: klimmen in een klimhal. Het was voor mij de allereerste keer dat ik echt aan klimmen deed. Had wel al eerder in een tuigje gehangen: één keer met abseilen in de Ardennen en één keer toen ik als Cupido uit het plafond kwam zakken in een nachtclub.

M'n zeven maanden oude heup hield zich prima en ik had er vooral veel lol in. Reeds bij mijn tweede poging haalde ik de top! Aan de kant van de klimhal waar de hoogste muur maar acht meter is. Maar toch. M'n kinderen deden het fantastisch en accepteerden zonder morren de wijze klimlessen van m'n vriendin en een vriend van haar.

Vanmiddag was ik even tussendoor naar een podoposturaal therapeut om mijzelf goede inlegzolen te laten aanmeten en ik heb goede hoop dat ik eerdaags nog makkelijker zal kunnen lopen. Bij wijze van avondeten genoten wij van door m'n vriendin en oudste dochter zelfgemaakte poffertjes.

Die smaakten goed na een uur zwemmen in het lokale zwembad. Zwemmen is ook een hele logistieke operatie met drie kinderen maar geen moment raakten wij in de stress.

Ik doe niet aan stress en ben ontzettend lui. Althans, dat maak ik mijzelf en anderen graag wijs. Toch ontkom ook ik niet aan een regelmatige portie stress en blijk ik in de praktijk mijn tijd anders door te brengen dan met lui zijn. Bijvoorbeeld - zoals vandaag - met facturen opstellen en nieuwe entertainment-opdrachten binnen halen. Verder staat m'n bedrijf sinds kort vermeld op feest.startpagina.nl en verscheen er een vers artikel van mijn hand op Amsterdam Centraal.

Behalve met schrijven en entertainen besteed ik mijn tijd ook graag met het stellen van vragen.

Omdat ik als treinreiziger wilde weten hoe je met de OV-chip vrienden kunt laten 'meeliften' op jouw kortingskaart, vroeg ik dat een conducteur. Na diep nadenken kwam die met de volgende oplossing: de medereizigers kopen via de kaartautomaat een treinkaart-met-korting en betalen die met het saldo van hun eigen OV-chipkaart. Vervolgens stappen jullie gemeenschappelijk in en leggen aan de conducteur uit wat jullie precies hebben gedaan en waarom. Duidelijk toch?

Mij is het duidelijk dat de directie van de Nederlandse Spoorwegen niet spoort; deed men dat wel dan zouden ze niet zoveel lijken op de Belastingdienst: leuker kunnen ze't niet maken. Maar zeker ook niet makkelijker.