Vind blogstukjes van mij op onderwerp:

Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.

Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!

Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie
verrichten. Elke bijdrage is welkom!

vrijdag, juli 29, 2011

De Vortex (Een verhaaltje)

Er was sprake van een enorme vortex die op ons af zou komen. Echt een heel erg grote. Zo groot dat-ie alles en iedereen op de planeet kon wegvagen. Echt onvoorstelbaar groot dus. Nou ja, misschien niet onvoorstelbaar want iedereen kan zich wel voorstellen hoe een soort van oversized geëlectrificeerde tornado vanuit de ruimte over de aarde zou razen om al het leven daar uit te roeien. En ook het Vrijheidsbeeld, de Taj Mahal en de Eiffeltoren zou vernietigen.

Ik bedoel maar, iedereen heeft toch wel eens een rampenfilm gezien? Okee, behalve dan wellicht die één op de zes aardbewoners die leeft zonder electriciteit. En zonder electriciteit is het lastig TV-kijken kunt u zich indenken. Men kan dan wel naar de TV kijken maar persoonlijk lijkt mij dat minder boeiend dan TV kijken.

U merkt dat ik wat aan het raaskallen ben maar ik verzeker u dat daar een goede reden voor is. Hierbij mijn relaas van de gebeurtenissen.

Larry, ik en nog een paar anderen werden teruggestuurd naar het verre verleden om een echte ouderwetse sjamaan te halen die wellicht de aanstaande crisis voor ons kon bezweren. Letterlijk.

Affijn, wij een paar honderdduizend jaar terug naar het verleden. Misselijk aankomen natuurlijk. Op het geluid van ons kokhalzen - of misschien wel op de geur van onze kots - komt er een stel mannetjes af. Erg harige mannetjes. Met knotsen in de hand. Eentje van hen draagt een speer. In een universeel gebaar van overgave (wij hebben net overgegeven maar u weet vast wel wat ik bedoel) gooien wij onze handen in de lucht.

Larry heeft duidelijk iets teveel naar de natuurzender gekeken op TV. Hij gaat namelijk vlak voor de mannetjes op zijn rug liggen, trekt zijn shirt open en biedt zijn strot aan. De mannetjes kijken elkaar aan in opperste verbazing terwijl ze op Larry wijzen.

Wellicht is wat hij doet een hele goede truc bij wilde dieren maar wij hebben hier te maken met mensen. Beschaafde mensen zelfs want in hun nederzetting krijgen wij wat te drinken. Het smaakt naar een mix van bosbessensap en varkenspis en is dat waarschijnlijk ook. Maar zeker op een diplomatieke missie moet je niet al te kieskeurig zijn. En eerlijk gezegd smaakte het drankje helemaal niet zo slecht. Misschien omdat ze in deze tijd varkens nog niet vol spoten met allerlei chemische rotzooi om ze nog dikker te krijgen.

Hoe het ook zij, toen duidelijk was dat wij voor hun sjamaan kwamen begrepen zij niet dat wij hem alleen maar even wilden lenen. Zij dachten dat zij hun sjamaan voor altijd kwijt zouden raken (en zouden daar gelijk in krijgen maar we wilden hem echt alleen maar voor een paar daagjes lenen. Echt waar!).

Affijn, het werd dus knokken. Ik kreeg een hamer op m'n tenen en een maat van Larry kreeg een mooie schram op z'n bovenarm en een pracht van een bult op z'n voorhoofd maar verder waren wij okee.

Helaas kwamen twee van de mannetjes om. Eentje brak zijn nek bij Larry in de houdgreep en een ander trapte ik iets te enthousiast in het gezicht. Niet mijn schuld dat onze verre voorouders van die dunne schedels hadden. Toch?

Hoe dan ook: terug in onze tijd bleek Larry opeens Harry te heten en de zangeres die bovenaan de hitlijsten stond was opeens een zanger. Voor het uiterlijk maakte dat trouwens weinig verschil want ze zag er toch altijd al uit als een verklede kerel. Tsja, zo zie je maar wat er gebeurt wanneer je een verre voorouder omlegt.

Zelf dacht ik overigens opeens linkshandig te zijn geworden. Maar dat leek maar zo omdat ik voor de spiegel stond te controleren of ik al m'n ledematen nog had. Maar behalve een gekneusde teen bleek ik niets te mankeren.

De kleine harige sjamaan die wij hadden meegenomen was vooral kwaad. M'n baas fluisterde mij toe dat als onze grote vriend uit het verleden en de vortex elkaar zouden ontmoeten, dat vrijwel zeker het leven zou kosten aan de kleinste van de twee.

Zo goed en zo kwaad (o, en wat was die kleine kwaad!) probeerden wij onze gast (wij hadden hem wreed ontvoerd en weggehaald bij zijn familie, zijn vrienden en zelfs zijn tijd. Maar wij noemden dat 'gerechtvaardigd') uit te leggen waarom hij hier was.

Nadat wij onze versie van de aankomende vortex voor hem hadden beschreven leek hij de bedoeling te snappen want hij nam het krijtje over, tekende zichzelf op het schoolbord tegenover de vortex en tekende ook nog een paar symbooltjes boven zijn eigen hoofd. Deze man was verre van dom!

Hij begon ons op te dragen bepaalde dingen voor hem te halen zoals stukken hout en kruiden en ingewanden van bepaalde dieren en zo. Intussen stond hij uitgebreid in zichzelf te mompelen en maakte een paar keer zelfs het teken van het kruis! Was dat al zó oud, dan?

Nu lijkt alles klaar te zijn voor de grote confrontatie. Met zijn allen kijken wij naar de lucht en wachten in spanning op de dingen die komen gaan.

donderdag, juli 28, 2011

Gepubliceerd

Vandaag op straat weer diverse buren ontmoet en even mee staan kletsen. Een buurvrouw gaat bijna op vakantie, bij een buurman werd een pakje voor mij bezorgd die hij aan een buurman afgaf die mij vaker ziet die het op zijn beurt aan zijn vriendin gaf die nóg dichter bij mij woont.

Ja, ik klets wat af! Niet alleen in mijn eigen buurt maar ook in Leipzig, Dresden of waar dan ook...

Op z'n minst even 'goedemiddag' zeggen tegen de buschauffeur of glimlachen tegen de kassadame bij het overhandigen van het wisselgeld. Het moet natuurlijk niet maar het maakt het leven gewoon wat plezieriger. Het is eigenlijk een sociale conventie.

Woningcorporatie Ymere denkt daar heel anders over. Onlangs waren in mijn tuin en in het lege huis naast mij bouwvakkers bezig. Er werd een steiger in mijn tuin neergezet en een week lang werd er flink veel herrie gemaakt om van de aanliggende woning een modelwoning te maken. Oppervlakkig zag het 120 jaar oude niet-geïsoleerde huis van 39m2 er prachtig uit en er zijn vast mensen te vinden die er 200.000 euro voor willen neertellen.

Ooit was het de primaire taak van woningcorporaties om mensen aan een passende woning te helpen maar tegenwoordig heeft ook woningcorporatie Ymere maar één echt doel: zoveel mogelijk geld verdienen waarbij het niet uitmaakt hoeveel mensen daar last van hebben.

Ene Daphne van de klantenservice vertelde zelfs letterlijk: "Wij zijn juridisch niet verplicht om huurders vooraf in te lichten over overlast, dus dat doen wij niet meer."

Vaste lezers weten dat er inmiddels een pittige brief in mijn vingers zit die binnen afzienbare tijd zal worden verstuurd én gepubliceerd.