Dance me to the End of Love (Een verhaaltje)

De muziek was niet gemaakt om op te dansen maar toch danste zij.

En hij ook.

Met haar.

Zij dansten alsof er geen morgen zou zijn.

Zij dansten alsof de wereld zou ophouden te bestaan op het einde van hun dans.

Toen zij uiteindelijk uigeput neerzegen op de dansvloer konden zij weinig meer dan glimlachen.

Het gejoel van de toekijkende menigte ging aan hen voorbij.

Tijdens het ontbijt de volgende middag (Muesli, een Russisch stukje worst, vers geperst grapefruit-sap, crackers, een kopje Italiaanse koffie en de herinnering aan een bijzondere nacht) voelde hij nog haar heupen tegen de zijne, hoorde nog haar zuchten en dacht nog aan de aanblik van haar zwoegende boezem.

Leonard Cohen zong "Dance me to the End of Love"

Waarom?

Net terug van mijn moeder en daar met de Ferman genoten van een lekker maaltje. Helaas lukte het ons niet om haar nieuwe (tweedehands) computer aan de praat te krijgen dus die gaat maandag naar de (PC-)dokter.

Vandaag was ik zelf niet naar de dokter maar naar de fysiotherapeute. Haar behandelingen sorteren effect want tegenwoordig slaap ik vrijwel pijnloos en kan ik ook weer (niet erg snel maar toch) met redelijk gemak trappenlopen. Helaas vindt het ziekenfonds zaken als kunnen slapen zonder pijn en kunnen trappenlopen niet noodzakelijk en dus mogen mensen die dat nodig hebben daar voor een groot deel zelf voor betalen. Volgend jaar gaat de premie verder omhoog, stijgt het basis-eigen risico en zullen nog minder zaken worden vergoed.

Maar niet getreurd. Zo is het bijvoorbeeld -zeker voor de tijd van het jaar- nog steeds vrij aardig weer.

Gisteren weer (het is een continue-proces) de laatste puntjes op de i gezet van mijn ondernemingsplan en dat vanmorgen besproken met een dame die er verstand van heeft. Zij zorgde ervoor dat ik weer wat rust in m'n donder kreeg. Ook maar vast (onderweg en wachtend op de tram) een paar verhaaltjes geschreven voor m'n volgende verhalen-bundel terwijl de eerste pas over een paar weken uitkomt...

Gisteren nog gerepeteerd voor de aanstaande Halloween-show in Paradiso, Amsterdam. Best leuk om ideeën uit te wisselen met creatieve mensen maar regelmatig erg chaotisch. Tsja, creatievelingen zijn nu eenmaal vaak chaotisch. Eigenlijk hebben we gewoon een creatief leider nodig. Onbetaald, uiteraard...

De beelden van de geredde mijnwerkers uit Chili zijn natuurlijk onbetaalbaar. Toch zijn ze door het gros der mensheid binnen een paar weken volkomen vergeten. Ik bedoel maar: wie van U is er nu nog bewust bezig met het reilen en zeilen van "zeilmeisje" Laura Dekker? Niet in het nieuws en dús niet interessant.

Zoiets als het nieuwe kabinet over twee maanden na vandaag. Het CDA gaat gewoon door met wat zij in de afgelopen 50 jaar in 18 van de 21 kabinetten deed. Ik snap het écht niet: Waarom blijven mensen stemmen op een partij die 18 keer een kans kreeg het goed te doen en het 18 keer verprutste? Als U bij de laatste verkiezingen op Verhagen & Co gestemd heeft, vertelt U mij alstublieft...Waarom!?