zondag, september 11, 2022

De week voorbij

Men vraag mij wel eens hoeveel kinderen ik heb; instanties, nieuwe vrienden...Die vraag beantwoord ik tegenwoordig gemakshalve met 'Drie; een jongeman en twee jongedames'. Vroeger vertelde ik het wel eens iets ingewikkelder door wedervragen te stellen: 'Hoeveel er bij mij thuis wonen, hoeveel ik er heb verwekt? Hoeveel directe nakomelingen van mij er mogelijk zijn? Hoeveel ik wettelijk heb erkend?' Maar dat is niet een reactie waar mensen op zitten te wachten dus ik hou het voor het gemak maar bij 'Drie.' 

Het verhaal - en dan met name dat de twee verschillende moeders van de kinderen in kwestie ook buurvrouwen waren kwam blijkbaar het prductieteam van een televisiespelshow waar ik aan deelnam ter ore. Je verwacht een intro-op-je-gemakstel-laten-wij-even-het-ijs-breken-vraag van een presentatrice iets te zijn in de trant van: 'Vertel eens hoe je in het entertainmentvak bent gerold?' maar ik voelde mij heel even (voor mijn gevoel een eeuwigheid maar in werkelijkheid ongeveer een tiende van een seconde) overvallen toen Chantal Janzen mij vroeg: 'Jij hebt twee buurvrouwen zwanger gemaakt. Hoezo dat dan?' 

Of het komt door mijn ervaring als spreker/gastheer/entertainer of dat het gewoon nu eenmaal is hoe ik ben? Ik weet het niet. Maar ik floepte er spontaan uit: 'Waarom zou je ver weg gaan voor een hamburger als je een biefstuk om de hoek kunt krijgen?' 

Door dat antwoord en de wat onconventionele vraag dachten mensen dat Chantal en ik dat zo samen hadden bekokstoofd doch dat was geenszins het geval. Een collega entertainer kende niet alleen deze anekdote van mij maar heeft mij ook regelmatig zien en horen improviseren op feesten waar wij beiden waren ingehuurd om de aanwezigen een leuke avond te bezorgen. Op een van die avonden sprak hij mij eens aan in de kleedkamer: 'Dat improviseren dat je doet, kun je voor mij eens opschrijven hoe je dat doet?' 

Nou, nee. Sommige dingen zijn net zo makkelijk als omschrijven hoe een sinaasappel smaakt aan iemand die er nog nooit een geproefd of zelfs maar gezien heeft.

Doet u wel eens aan improviseren en in wat voor situaties dan vooral?
====================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer


===================

Maandag amuseerde ik mij weer kostelijk op sociale media (ga het nog missen als ik weer voor een baas aan het werk ga. Tenzij ik ga werken als 'social media manager'. Zo was er een dame die mij voor de voeten wierp: 'Waarom krijgen asielzoekers meer geld dan gewone Nederlanders!?' en ik antwoordde: 'Dat is niet waar maar een mooi voorbeeld van 'gaslighting': iets presenteren als feit om een ander in de war te brengen terwijl je weet dat het een leugen is.' Haar volgende vraag was: 'Ga je nog iets leuks doen vandaag?' Vind ik grappig.

Een andere 'andersdenkende' (is 'andersdenkende' een betere term dan 'wappie'?) gaf na enig aandringen aan dat zij niet 'vele' bronnen van informatie gebruikt die geen 'MSM!' zijn maar vooral deze twee: Gezond Verstand en De Andere Krant. Gelukkig gaf zij die informatie via Twitter want anders had zij mij zien schateren;
'Gezond Verstand' en 'De Andere Krant' beschouwen als goede, onafhankelijke bronnen van informatie? Woehaha!

Gezond Verstand van Karel van Wolferen is een uitgave van de lobby (klik) van fossiele energie en is nogal heel erg en duidelijk meer dan een beetje boel veel pro-Russisch. Net als De Andere Krant trouwens. Die niet zo heel 'anders' is dan Gezond Verstand. Hoewel de fans iets anders zullen zeggen en vast beweren dat het niet meer is dan toeval dat de twee kranten dezelfde contactgegevens delen. Op zich mag dat natuurlijk, Vladimir Poetin een geweldige vent vinden en denken dat elk negatief nieuws over Rusland gelogen is. Maar de schijn van 'onafhankelijke journalistiek' valt wel een beetje weg als een van je 'journalisten' gewoon blijkt te werken voor een Russische inlichtingendienst en zijn informatie niet zelf bij elkaar zoekt (zoals echte journalisten dat doen) maar gewoon krijgt van een Russische kolonel.

Over Russen gesproken: kon mij moeilijk concentreren op werk omdat een meneer bij mij aan de overkant blijkbaar sinds héél kort saxofoonles heeft en het nodig vond te oefenen. Dat vond ik ook. Maar dan liever niet als ik werk. Dus ik hoopte stilletjes dat de ramen bij hem op driehoog waren geplaatst door een Russische aannemer. 

In Rusland willen mensen die de president niet zo aardig vindt namelijk nog wel eens uit het raam vallen (klik). Eigenaardige gewoonte. Nooit geweten dat ramen intelligent zijn en weten of de Russische president iemand wel of niet aardig vindt. Mensen die hij aardig vindt vallen namelijk niet spontaan uit ramen. 

Ook eigenaardig: ramen op de zesde verdieping van Russische ziekenhuizen (klik) hebben die blijkbaar gewoon open kunnen waarna directeuren van grote bedrijven er spontaan uit sodemietereen.  Aannemers in andere landen bouwen geen ramen in in ziekenhuizen die patiënten zelf kunnen openen. Je wil tenslotte niet dat een patiënt spontaan uit een raam springt wanneer de zuster hem vraagt op zijn buik te gaan liggen terwijl zij een thermometer 'formaatje gootsteenontstopper' vast heeft en grijnzend vertelt dat de vaseline helaas op is. 

Na het delen van een pot koffie met een buurvrouw, haalde ik wat boodschappen waarbij ik kort twee buurvrouwen sprak:
eentje die de godganse dag uit het raam hangt en sigaretten bietst van voorbijgangers. Terwijl ik haar wel eens met rollater en al door de regen heb zien lopen naar de tabakswinkelier. Haar gewoonte lijkt dus meer op een manier om verveling tegen te gaan dan noodzaak. De andere buurvrouw zag ik - zoals vaak - met een stofdoek in de hand. Haar vensterbank ziet er dan ook schoner uit dan vensterbanken die net uit de fabriek komen. Zij vertelde voor de tweede keer die dag naar de supermarkt te gaan 'want je weet maar nooit of er nu iets in de schappen ligt dat er vanmorgen niet lag en het is altijd zo gezellig met die jongeman bij de servicebalie.' Zo heeft iedereen andere hobbies en brengt iedereen zijn of haar dag anders door dan anderen. Voor elk wat wils!

Bij thuiskomst bleek de was al droog die ik die morgen had opgehangen. Onvoorstelbaar eigenlijk dat het in september nog zo warm en droog kan zijn in Nederland. Maar laten wij er maar aan gaan wennen want het is de nieuwe norm.

Zat een beetje krap in mijn tijd ondanks dat ik die morgen al wat had gewerkt, onder meer voor de Geheime Jongensclub maar wist toch een half uur in het zonnetje door te brengen aan de waterkant. 


Kan mij niet herinneren ooit te hebben meegemaakt dat het boven de 30 graden was in Nederland in september maar zo zie je maar! 'Ja, maar het klimaat verandert van nature óók!' Klopt. Maar waar de natuur zo'n 150.000 jaar overdoet is door toedoen van de mens versneld naar 150 jaar. Flora en fauna heeft dus nauwelijks tijd zich aan te passen. Da's niet goed.

Toen een buurvrouw mij eind van de middag thuis kwam halen was ik nog vacatures aan het bekijken. Zo kwam ik er eentje tegen voor 'merchandiser'. 


Verkoper dus. Maar dat klinkt minder chique. Net als 'je leurt bij winkels met nieuwe producten die je aan de man probeert te brengen voor een hongerloontje op commissiebasis'. En dus staat er 'salaris TOT €2000'. Dat is dus wanneer elke mogelijke klant 'ja' antwoordt op het aanbod dat jij namens de klant doet. En waarschijnlijk bruto. Op voltijdsbasis terwijl men alleen maar deeltijdwerkers aanneemt.

Samen met de buurvrouw at ik mee met de vriend die in een hospice de laatste fase van zijn leven leeft. Fijn hem te zien en horen lachen en hem met een tevreden grijns in bed te zien liggen toen wij na een paar uur vertrokken. Bovendien was het eten lekker. Dat vond een wesp ook:

Voor ik ging slapen las ik nog even over de 'grote demonstratie op de Dam!' van het afgelopen weekend. 'Tienduizenden!' stonden er volgens een bekende volksmenner. In werkelijkheid misschien net duizend. Waaronder enkele tientallen journalisten en undercover poltie-agenten. Die arresteerden een man die trots rondliep met een hakenkruis. Volgens de Nederlandse wet een verboden symbool. Wat de man wist. Grappig vond ik dat zelfs een 'onafhankelijk' mediakanaal de 'demonstranten' niet kon laten vertellen waar zij eigenlijk voor of tegen protesteerden. Men wist het gewoon niet. Volgens de jongeman die de microfoon vasthield namens 'een alternatief mediakanaal' protesteerde men tegen de uitbreiding van de coronamaatregelen. Het enige positieve dat ik aan dit soort mensen kan ontdekken is dat zij mijn lachspieren in conditie houden:

 


De meeste mensen met een omgekeerd vlaggetje in hun sociale media profielen zijn het met elkaar eens dat zij in een dictatuur leven. Erg grappig. Misschien kunnen zij even dit nieuwsartikel (klik. Let op: verontrustend) lezen waarin staat wat er gebeurt in andere landen waar mensen agressief doen richting overheid en Justitie. 

Enkele kilometers verderop, op Zandvoort, lieten mensen een andere vlag zien dan die op de Dam. Fans van autocoureur Max Verstappen zwaaiden enthousiast met de omgekeerde vlag van Sleeswijk-Holstein toen hun Max als overwinnaar over de streep kwam. 'Hun' Max? Dezelfde Max die tot zijn achtiende twee paspoorten had en feitelijk Belg was (geboren en getogen in Hasselt) en al vroeg in zijn leven in Monaco ging wonen? Is Max Verstappen dan de definitie van 'een echte Hollander!'?

Maar goed, fans genoten van het het zeer milieuonvriendelijke spektakel. 'Ja maar, de race op Zandvoort was de meest duurzame F1-race ooit!'. 'Mooi. Hoe uitte zich die milieuvriendelijkheid tijdens die race waarbij dure bolides 2:1 reden nadat grote vliegtoestellen van Boeing de wagens, apparatuur, brandstof, banden en begeleiders vanover de hele wereld naar Zandvoort hadden gevlogen?' 'Nou, het publiek dronk koffie uit kartonnen bekers!' Tjonge. Nou. Dat is me wat, zeg. Maar ook het vernieuwen van de baan en de omliggende gebouwen gebeurde duurzaam. Zo werd er gewerkt met...eh...er werd gewerkt met een...eh...weet u het?
De nieuwe VIP lounge en het nieuwe medisch centrum waren zoveel mogelijk duurzaam gebouwd. Wauw! Het moet niet gekker worden zeg!

Ik had het hier over met iemand die groot fan is van F1 maar ook zegt om het milieu te geven. Die vond dat het best meeviel met al die extra tonnen aan zeer vervuilende uitstoot 'want een groot deel van het publiek kwam met het openbaar vervoer!'. Ik stelde hem later een wedervraag: 'Dus vuurwerk met Oud & Nieuw kan wat jou betreft ook blijven? Immers: de meeste mensen die het afsteken reizen er helemaal niet voor, niet eens met het openbaar vervoer en de meeste pijlen en rotjes hebben kartonnen omhulsels. Bovendien is het maar een dag per jaar.'  Helaas kreeg ik geen antwoord op mijn vraag. Jammer.

The Dutch Grand Prix het etiket 'duurzaam' opplakken heeft het niet duurzaam gemaakt. Net zo min als dat mijn afvalbak een televisie wordt wanneer ik daar het logo van een bekend televisiemerk op plak.

Dinsdag ontdekte ik dat ik op Twitter wordt gevolgd door Barack Obama. 


Die echt niet zomaar iedereen volgt, gezien zijn lijst uit maar een half miljoen mensen bestaat. Terwijl 133 miljoen mensen hém volgen. Hij volgt dus niet zomaar iedereen die hem volgt op het bekende sociale media platform. Niet echt heel bijzonder maar best wel geinig, vind ik.

Dat was ook het webinar dat ik deze dag volgde. Dat ging over het inzetten van het sociale media platform 'LinkedIn (klik)'. Door mij ook wel eens 'je online cv' genoemd. Er blijkt het een en ander bij te zijn gekomen en gewijzigd aan te zijn qua mogelijkheden. Ik ging direct aan de slag met de nieuwe wetenschap. Zo plaatste ik mijn ooit zelf in elkaar geknutselde 'showreel' in mijn profiel:
Dan kunnen mensen die overwegen mij in te huren als acteur, presentator of entertainer een beetje zien wat zij eventueel in huis halen.

Daarna ging ik aan de schoonmaak in huis en om even te ontsnappen aan de geur van schoonmaakmiddel ging ik een uurtje op een grasveldje in de wijk liggen:
Met een paar tijdschriften om door te bladeren om eindelijk eens een deuk te maken in de voorraad tijdschriften die ik kreeg toen ik 'hulpeloos' thuis lag na mijn twee verschillende heupvervangoperaties. Er zitten dus tijdschriften van ruim tien jaar oud in deze stapel, waar ik helaas nog een paar van heb:
Veelal gekregen van vrienden, famlilieleden en buren 'want je zult je wel vervelen'. Ha! Niet iedereen kent mij goed. Dus.

Terwijl ik mij een droom (klik) van de voorgaande nacht herinnerde en die zo getrouw mogelijk opschreef, keek ik op toen ik 'Hai!' hoorde. Een oude vriend. Uit de tijd dat er - goden zij geprezen - niemand met een mobieltje met camera was op de feestjes waar wij waren. Leuk! Wij werden even later bijgestaan in het bijkletsen door een vriendin van hem die hij een tijdje niet gezien had en waar ik ook meteen maar even bevriend mee raakte. Want ik lag er nu eenmaal toch.

Tijdens het babbelen hoorde ik weer 'Hai!' Ditmaal geroepen door een langsfietsende collega-politicus uit de tijd dat ik er eentje was. Een jaartje of twintig geleden.

Ook eenmaal thuis kwam ik niet echt toe aan rust want een buurvrouw bood aan om samen met mij wat grof vuil uit mijn tuin te verwijderen en naar een ophaalpunt in de buurt te brengen. Lief! En nuttig. In je eentje is dat geen fijne klus. Later op de avond kwam ook haar man nog even helpen met het wegsjouwen van een paar overbodige en voor mij onbruikbare (en zware) spullen. Ook lief!

Heerlijk om weer wat meer ruimte in huis (en tuin) te hebben! Zo vertelde ik ook een paar andere buurtgenoten die ik nog sprak deze dag.

Die beëindigde ik met een potje strijken terwijl ik wat keek op mijn televisietoestel. Had weliswaar nog wat e-mails, appjes en DM's te beantwoorden maar daar heb ik mij maar niet aan gewaagd. Anders zou ik de volgende dag misschien niets te doen hebben. Grapje.

Woensdag bleek dat de buurvrouw en ik waren uitgeloot van het halen van een voedselpakket. Maar niet getreurd want zij had nog een pizza over. Die zij opleukte met restanten uit haar koelkast om het aldus ontstane geheel vervolgens op te warmen en 's avonds met mij samen op te peuzelen.

Maar eerst mocht ik nog glimlachen om deze reactie van een fan naar aanleiding van de recente verjaring van Geert Wilders:
Deze Donny, volgeling van Neerlands blondste populist, zegt het nagenoeg letterlijk en ziet het als een pluspunt: 'Geert Wilders heeft al zijn ruim 20 jaren als politicus helemaal niets gedaan voor Nederland!' Kunst. Mijn nicht bereikte evenveel als Geert Wilders. En zij is geboren in 2020. Maar in feite deed zij in haar jonge leven al meer dan Wilders in bijna 60 jaar: zij heeft mensen blij gemaakt.

Wat mij ook deed lachen was een telefonisch 'aanbod':
Bij het doorlopen van de ongeveer 30 emails die ik deze en de voorgaande dag ontvangen had (nieuwsbrieven en reclame daargelaten), merkte ik tot mijn vreugde dat er maar liefst twee heuse afwijzingen tussen zaten. 'Vreugde?' Jazeker. Ik ben tegenwoordig al blij als een potentiële werkgever laat merken dat mijn cv en motivatiebrief gelezen zijn. Op verreweg de meeste sollicitaties die ik verricht krijg ik geen reactie. Zelfs een geautomatiseerd bericht: 'Wij hebben uw sollicitatie in goede orde ontvangen.' blijkt voor de meeste werkgevers teveel moeite. Beetje jammer.
 
Niet jammer was dat het ook deze dag prachtig zomerweer was. En dat terwijl ik na de flinke onweersbui van de nacht ervoor dacht dat het kwik nu wel weer eens onder de 25 graden zou zakken. Niet dus. Zo kwam het dat ik een uurtje lag te genieten. 


Van een heerlijke ijslolly (dankjewel, Ankie!) terwijl ik aantekeningen verwerkte, foto's uit mijn fotorol verwijderde, interessante artikelen las in oude tijdschriften en even heerlijk wegdoezelde met een prettig (en niet al te heet) zonnetje op mijn ontblote rug. Hier ziet u waar mijn zonnebril, het ijsje en ik lagen:


Eenmaal thuis gebruikte ik mijn aangevulde energie voor het schoonmaken van toilet en wastafel en het ontruimen van de salontafel in anticipatie op het bezoek van de pizza die avond. Die vergezeld kwam van eerder genoemde buurvrouw. Die ook zag hoe blij mijn goudvissen waren met hun ververste aquarium.


En dat ik weer een aardig voorraadje óvertollig papierspul had opgebouwd om binnenkort in de lokale papiercontainer te laten verdwijnen.


Samen keken wij een aflevering van de mooie Belgische serie Hotel Beau Séjour.

Nadat zij de oversteek naar haar domicilie had gemaakt, genoot ik nog even van een rondje lopen door de buurt in een heerlijke avondlucht. 
Donderdag werd ik vroeg gewekt. Vind ik normaliter niet zo erg. Maar dit keer heette mijn wekker 'maagpijn'. Een uurtje of twee later was de pijn gelukkig voldoende gezakt om aan het werk te gaan in huis. Intussen beantwoordde ik wat e-mails, probeerde zonder succes een paar sollicitaties door te geven aan uitkeringsinstantie UWV
(Overheid en ICT blijft een dingetje: overheidswebsites zijn vaker down dan een zwaar depressieve vriendin van mij)

en snuffelde wat rond op sociale media. Waarbij ik het niet kon laten hartelijk te lachen om dit bericht van iemand die in van alles gelooft, zo lang het maar niet op het journaal is geweest. Zo gelooft hij dat de Aarde een platte schijf is. Maar ook dat iedereen die zich laat vaccineren zal sterven aan het vaccin. Hij en zijn soortgenoten namen indertijd het nepnieuws over van een volksmenner: 'Iedereen die het vaccin neemt, gaat binnen twee maanden dood!' We zijn inmiddels een heel stuk verder in de tijd en - heel verrassend - is hun voorspelling niet uitgekomen. Maar Eelco en zijn groepsgenoten blijven doodsbang voor de anti-corona vaccins.

Feitelijk schrijft hij: 'Ja, iedereen zou binnen twee maanden sterven, maar wij zeiden niet op welke datum die twee maanden zouden ingaan! 

Deelde gezellig een pot thee met een buurvrouw terwijl buiten een miezerregentje z'n best deed de stoep nat te krijgen. 

De rest van de middag was voor een opruimklusje. Zo zag het er uit 'ervoor':
En zo 'erna':
Wilde nog verder gaan maar de duisternis viel eerder in dan verwacht dus in plaats van dit deel van mijn huis verder op te ruimen, werkte ik nog een uurtje of anderhalf voor de Geheime Jongensclub. Archiveren en zo. Om het mijn opvolger - volgens planning doe ik dit werk nog een jaar - niet al te moeilijk te maken.

Bij het opruimen vond ik dit verdachte opject:
Geen letters of andere merktekens. Een pepermuntje? Hartmedicatie van een van de mensen die in het afgelopen jaar bij mij de nacht hebben doorgebracht? Wie het weet mag het zeggen. 

Als tussendoortje liet ik mij even op de hoogte brengen van het laatste nieuws. Zo ontdekte ik dat Koninging Elizabeth II van Engeland de dag van het overlijden van Piet Schrijvers had uitgekozen om óók de pijp aan Maarten te geven. Veel ernstiger nieuws vind ik dat een gigantisch deel van het Regenwoud in de fik staat. Nog nooit in de geschiedenis was dat zo'n groot stuk tegelijk. 
Ondanks dat dit een - letterlijk door mensen gecreëerde - ramp is was het flink zoeken naar media (klik. Portugees) die erover berichtten. Triest.  De verantwoordelijken (president Bolsenaro en diens vrienden die veel geld verdienen met illegale houtkap) wens je een weekend verblijf toe in een Russisch hotel waarin de ramen gezet zijn door een aannemer die bevriend is met president Poetin.

Tijdens het sorteren van een stapel papieren voor mijn Vrijmetselaarsloge, keek ik een aflevering van het onverwacht spannende Hotel Beau Séjour.

Vrijdag deed ik meer dan thee drinken met een buurvrouw. Zo ging ik door mijn vooraad winterkleding 


en pleegde ik overleg met een paar mede-bestuursleden van de Geheime Jongensclub. Ook bereidde ik mij voor op een (betaalde!) entertainmentopdracht, verschoof wat meubilair en plaatste een bericht op Twitter in verband met het overlijden van Koninging Elizabeth II. 

Wilde daarmee mijn sympathie betuigen aan haar geliefden maar ook aan de mensen die in haar het levende symbool zagen van het Britse Imperialisme dat miljoenen mensen in de armoede stortte danwel het leven kostte. Bij de nazaten van het geweld van de Britse kolonisten in het verleden kwamen heftige emoties los en er waren mensen die vonden dat zij die niet mochten uiten want 'alleen mensen die rouwen om de koningin mogen hun verdriet uiten. Toon wat respect!' 

Voor een aantal mensen was dat de laatse druppel en zij werden kwaad: 'Eerst heeft Engeland mijn voorouders verkracht, gemarteld, vermoord en verkocht en ons land leeggeplunderd en dan vertellen de nazaten van die schoften van toen mij nu dat ik mijn mond moet houden!?'

Ik nam het op voor beide groepen. Dus werd door beide groepen verbaal aangevallen. Maar vaak ook gesteund en er onstponnen zich bijzonder interessante en informatieve gedachtewisselingen. De haters (mensen die uitsluitend schelden), trollen (aandachttrekkers die stoken om het stoken) en leugenaars liet ik zoveel mogelijk links (en rechts. Vooral rechts) liggen maar dan nog was het ondoenlijk om op elke vraag of opmerking in te gaan. Ruim 120.000 mensen (da's best veel) lazen deze tweet van mij:
en er volgden ruim 5000 interacties. 


Blijkbaar had ik de gemoederen beroerd. Nadat ik een aantal mensen tot kalmte had gemaand, had gerustgesteld, getroost, van repliek gediend, had bevriend en bedankt voor de informatie die zij mij gaven, moest ik even wat lucht gaan happen en liep een rondje in de koele avondlucht. 



Bij thuiskomst at ik mijn avondeten en publiceerde een vers verhaaltje. 

Al vroeg (iets na negenen) pakte ik een boek om dat in bed te gaan liggen lezen. O ja: er was geld binnengekomen van een eerder dit jaar uitgevoerde entertainmentklus en ik mocht weer een afwijzing ontvangen op een van mijn sollicitaties. Houzee!

Zaterdag ging ik om een uurtje of half negen de deur uit om de trein te pakken naar Helmond. Een plaats die ik eigenlijk alleen maar van naam kende en een beetje via via omdat een vriend van mij er is opgegroeid.
Het leek erop dat het nu definitef gedaan was met de zomerse dagen want het was behoorlijk grauw en grijs deze dag maar gelukkig brak af en toe de zon door en beleefden mijn collega's en ik en het publiek een hartstikke leuke middag.
Zoals wel vaker op festivals bestond onze kleedkamer uit een verrijdbare 'prefab' container. Prima.
Niet echt glamoreus maar voldoende. En beter dan het bierhok van een café waar ook het horecapersoneel regelmatig in- en uitloopt.

Even een beetje 'gek doen' in een geïmproviseerde fotoshoot
gaf aardig de wat melige sfeer aan van de mensen achter de schermen
die hadden gehoopt op een stuk meer bezoekers.
Om een of andere regen gaan mensen niet graag buiten dansen als er regen dreigt.
Mijn collega bracht mij met de auto naar het station waar ik de zon een dappere poging zag doen achter de wolken vandaan te komen:
Gelukkig ging een andere entertainmentopdracht in Brabant niet door. Daardoor kon ik het een beetje rustig aan doen mijn voeten even wat rust gunnen en een Engelstalig verhaaltje (klik) publiceren voor ik aan het werk ging in een nachtclub: een opstootje de kop indrukken, even dansen met een dame die als derde persoon aan een tafeltje zat en bij terugkeer naar haar tafeltje wat te vertellen had, met wat lieftallige collaga's een fles wodka met wat vuurwerk brengen naar iemand die een feestje vierde, en helpen zorgen dat een en ander ordentelijk en vriendelijk verliep. Erg leuk om te doen!

Uiteindelijk rolde ik tegen een uurtje of vier die nacht mijn bed in en - ik zal het mij mogelijk verbeeld hebben - hoorde mijn gepijnigde voeten een zucht van verlichting slaken.

Voor zondag had ik de wekker op elf uur gezet omdat ik verwachtte aan zeven uren slaap voldoende te hebben om bij te komen. Niet dus. Mijn lichaam negeerde het alarmsignaal volkomen en ik werd pas aan het begin van de middag wakker. Was om een of andere reden wat traag deze dag dus scheren, lakens wisselen, aquarium schoonmaken en nagels knippen en schoenen poetsen sloeg ik deze dag over. 

Want er diende gefeest te worden. Onbetaald dit keer. Althans, in geld uitgedrukt. Ik werd namelijk betaald in gezelligheid en het hartelijk weerzien met een vriendin die ik al een paar jaar niet gezien had. En wel op haar verjaarsfeest. Of eigenlijk, de afterparty, want de meeste genodigden waren er de avond/nacht ervoor geweest. Samen met mij waren er nog een paar andere mensen 


en wij beleefden een uiterst prettige middag op een mooie locatie.
In het besef dat mijn virale tweet (klik) van eerder in de week door ruim 180.000 mensen bekeken was en ruim 3.500 'likes' had opgeleverd, keek ik een aflevering van House of the Dragon om mijzelf te 'ontwinden' (of hoe zeg je dat? Tegenovergestelde van 'opwinden'?) voor het slapengaan.


Moi c'est van Camélia Jordana is de muziek van deze week:




Deze week staan wij stil bij het overlijden van Piet Schrijvers en Koninging Elizabeth II.

Meer lezen? Mijn verhalenbundels
om 2 opmerkingen: