De lockdown tijdens de coronapandemie heeft een aantal voordelen opgeleverd: minder fijnstof en andere zooi in de lucht omdat er veel minder auto's op de weg waren maar ook wat meer respect voor thuiswerkers. Die bespaarden flink wat tijd en hun werkgevers reiskostenvergoedingen.
Toch wordt er neergekeken op mensen die thuis werken. Zij zouden geen hart voor de zaak hebben, stiekem niets doen 'want dat zou ik ook doen als ik hen was', elke dag uitslapen en misschien maar twee uurtjes werken...Als dat écht zo was, dan zegt dat wat over regulier kantoorpersoneel: dat heeft blijkbaar 8 uren nodig om hetzelfde werk te doen waar iemand die thuis werkt maar twee uren voor nodig heeft.
Werkt u wel eens van huis en wat is uw beeld van thuiswerkers?
==================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer
===================================================
Maandag had ik - het zal eens niet - een buurvrouw op de thee. Uiteraard kwam het gesprek op de gemeenschappelijke vriend die inmiddels is overgebracht naar een hospice, doorgaans de laatste plek waar iemand woont.
Een afspraak ging niet door waardoor ik extra tijd had om eindelijk wat achterstallig huishouden aan te pakken.
Ook verrichtte ik wat achterstallig schrijfwerk en ging ik verder met het uitruimen van mijn kledingkast.
Tussendoor nam ik de tijd om mij te verbazen over berichten op sociale media. Daar komen vaak berichten voorbij over de besluiteloosheid van de overheid. In Nederland is vaak het 'poldermodel' daarvan de oorzaak: oeverloos vergaderen en overleggen. Prima als dat gaat om het uitstippelen van een beleid op de lange termijn maar niet wanneer er acute problemen zijn.
Dan merk je opeens dat persoonlijke belangen gaan tellen. En ook politici zijn personen.
Altijd al een probleem geweest; 'De overheid' kan pas onafhankelijk opereren zodra er mensen in zitten die geen persoonlijk belang hebben bij besluitvorming.
Altijd al een probleem geweest; 'De overheid' kan pas onafhankelijk opereren zodra er mensen in zitten die geen persoonlijk belang hebben bij besluitvorming.
Zo hebben populisten baat bij het naar de mond praten van de burger, ofwel 'Het Volk'. Terwijl andere politici graag worden herkozen en daarom aarzelen bij het nemen van impopulaire beslissingen.
Minister Henk Staghouwer (minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit) bijvoorbeeld, probeerde ooit - samen met toen demissionair minister Stef Blok - als gedeputeerde reeds aangenomen amendementen niet te laten uitvoeren.
Gedeputeerde Henk Staghouwer schreef op verzoek van demissionair minister Blok een brief om de minister te steunen in het afwijzen van twee amendementen van de Tweede Kamer. https://t.co/SCkKDb9HHS
— NRC (@nrc) November 4, 2021
ChristenUnie en VVD wilden namelijk niet dat Groningers compensatie kregen voor schade aan hun woningen door de gaswinning. Wél regelde Staghouwer - buiten de regels om - in zijn eentje dat één enkele grondbezitter (klik) miljoenen meer ontving voor een lap grond dan wat het waard was.
Gelukkig wordt deze dubieuze zakendeal van een man die nu minister is 'keihard aangepakt'. Er komt namelijk misschien een onderzoek. Ooit.
Vrienden bevoordelen en onbekenden in de kou laten staan doen politici helaas vaker. Niet zo heel vreemd dat burgers hun vertrouwen in de politiek kwijt zijn. Veel mensen die ik ken interesseren zich niet meer voor politiek. Dat maakt het voor politici - een enkele uitzondering daargelaten die écht werkt voor de burger - ontzettend makkelijk om te doen en laten waar zij zin in hebben.
U interesseert zich nog wel voor politiek? Goed, uit het hoofd: wie is momenteel in Nederland Minister van Buitenlandse Zaken en wat is de huidige naam van dat departement?
Na wat administratieve klussen keek ik een aflevering van Star Trek: Strange New Worlds voor ik een boek pakte en naar bed ging.
Dinsdag ontdekte ik dat het maar goed was dat ik het de dag ervoor rustig aan had gedaan. De wekker ging om kwart over zeven en rukte mij uit een bijzonder interessante droom (klik).
Terwijl ik daarvan bijkwam maakte ik mijn dagelijkse wandeling.
Dit keer een minuut of veertig. Naar de huisartsenpost. Waar de dienstdoende arts net zo lang mijn ribbenkast betastte tot zij mij 'Auw!' hoorde roepen en de plek had gevonden waardoor ik pijn heb bij het bukken en niezen en zo. 'Laat maar even foto's maken in het ziekenhuis', adviseerde zij. 'Ik vermoed dat de rib is gekneusd en misschien wel gebroken. Een week of vier rustig aan doen en zo weinig mogelijk tillen.' Oké, weten we dat ook weer.
Eenmaal weer thuis belde ik met de zus van de doodzieke vriend, appte met zijn stiefzus, belde met een buurvrouw en probeerde tussendoor wat te werken. Wat best lastig is met een naderende dood in het achterhoofd.
Iets na het middaguur - ik was nog aan het bellen - belde een Broeder aan: voor een kletspraatje en een zakelijke aangelegenheid voor de Geheime Jongensclub. De koffie was net getrokken toen een buurvrouw zich bij ons kwam voegen. Hartstikke gezellig!
Dat werd het ook met een vriendin die mijn woning betrad, iets meer dan een uur nadat de vorige gasten waren vertrokken. Zij was erbij dat ik deze foto nam van een herinnering aan mijn moeder zaliger:
vlak nadat zij had onthuld wat zij voor mij had medegebracht als verrassing: pinguïn waterijsjes!
Genomen tijdens een weekend in Londen waarbij wij vrienden opzochten. In 1993 of daaromtrent. Denk ik. Ben ik erg veranderd in die dertig jaar, denkt u?
Intussen had ik deze foto ontvangen van een vriend, als bewijs dat wij ooit jong zijn geweest:
Via Facebook liet een vriend - die voor zijn werk op reis moest - weten dat het nog steeds erg druk was op Schiphol. Alsof vakantiegangers massaal het advies negeerden: 'Ga niet via Schiphol, tenzij het voor werk of begrafenis noodzakelijk is' en allemaal dachten: 'Voor mij zal het vast wel meevallen met die enorme drukte op Schiphol want al die twee miljoen andere vakantiegangers zullen het advies om niet te gaan wel naleven.'
Woensdag beantwoordde ik wat berichten. Omdat dat wat vaag klinkt vindt u bij deze een paar praktijkvoorbeelden van berichten die ik deze dag beantwoordde:
Nu ik dat niet meer deel met de vriend met wie ik elke woensdagavond at maar die nu in een hospice ligt (verse erwten, iemand? Ik kreeg een kilo), moet ik maar snel sparen voor een koelkast met een groter vriesvak.
Zoveel taalfouten, zoveel onzin en zoveel boosheid? Een nogal overdreven parodie op een 'wappie'-account toch? Helaas niet. Bij het doorbladeren van haar tijdlijn ontdekte ik dat het om een echt persoon gaat die echt meent wat zij schrijft. In- en intriest.
Ongelooflijk dat zelfbenoemde experts geen idee hebben van wat 'longcovid' betekent!
De beheerder is bevriend met diverse straatartiesten en dat is te zien!
Eenmaal thuis had ik vooral behoefte aan eten en slapen. Want wij nuttigden ook het een én het ander aan ...eh...typisch Amsterdamse specialiteiten. Mooie score deze dag: vijf nieuwe vrienden gemaakt! Althans: met vijf mensen met wie ik overeenkomsten ontdekte contactgegevens uitgewisseld.
In elk geval is de enorme drukte op Schiphol (klik) geweldig nieuws: dat betekent namelijk dat de economische crisis voorbij is.
Het missen van een vakantievlucht zal mensen misschien doen denken dat het misschien toch niet zo'n goed idee is om maar te blijven streven naar meer welvaart en een ongebreidelde groei van de economie. Als: 'Hé, je verpest de planeet als je doorgaat met je gedrag!' geen indruk maakt dan hopelijk wel: 'Je mist je vakantie als je doorgaat met je gedrag!'
Voordat zij vertrok klapte de vriendin nog even de strijkplank voor mij uit. Heel lief! U mag raden wat ik die avond deed. Als hint geef ik u deze foto:
-Met een vriendin pleegde ik overleg aangaande onze samenwerking op het gebied van cabaret;
-Ik beantwoordde een bericht van het UWV betreffende de voortgang van mijn sollicitaties;
-Een vriend informeerde naar mijn persoonlijke situatie. Wat ik beantwoordde en hem vroeg naar de zijne;
-Een vriend ontdekte maçonnieke symbolen op een wat onlogische plaats en vroeg mij of ik de symbolen kan plaatsen, met name in relatie tot de locatie.
En zo waren er deze dag nog zo'n half dozijn berichten (via telefoon, app, DM en e-mail) die mijn aandacht verlangden. En ontvingen.
10 Tot 15 (niet werkgerelateerde) berichten op een dag beantwoorden van evenzovele mensen over evenzovele onderwerpen vind ik vrij normaal. En 'evenzovele' vind ik een mooi woord.
Natuurlijk haalde ik ook deze woensdag met een buurvrouw samen ons wekelijks voedselpakket (klik) van Guerilla Kitchen, Warriors against Foodwaste:
Opvallend nieuws vond ik dat de politie demonstranten heeft opgepakt. Van die 'terreurboeren' (klik) zeker, die dingen in de fik steken, wegen blokkeren en politici met de dood bedreigen? Nope. Mensen die vreedzaam demonstreerden tegen de enorme milieuvervuiling door het bedrijf Tata Steel (Klik. Vroeger Hoogovens).
Aardig weetje voor mensen die de boeren steunen door geld te geven aan Farmers Defence Force: uw ruim €300.000 aan geld is goed terechtgekomen, hoor! Rechtstreeks op de bankrekening van het eigen bedrijf van zelfverklaard leider Mark den Oever (klik).
Zou Het Volk nog sympathiseren met de boeren als zij tijdens het dingen in de fik steken, wegen blokkeren en mensen met de dood bedreigen 'Allah is groot!' zouden roepen?
Lachte mij ook een kriek om dit Twitteraccount:
De avond bracht ik vooral door met het werken aan mijn toekomstige one man show en voor ik ging slapen voerde ik nog even de taalverbeteringen door op mijn vorige weekoverzicht. Met dank aan Marianne (klik).
Donderdag vond ik het erg jammer dat de wekker mij uit een droom (klik) haalde want ik was erg benieuwd hoe die verder zou gaan. In plaats van verder te dromen hield ik mij bezig met het huishouden. Zoals het verzorgen van mijn goudvissen.
Was bijna te laat voor mijn afspraak in het ziekenhuis omdat vanwege wegwerkzaamheden de tram op tien minuten loopafstand stopte van de gebruikelijke halte. Maar dankzij mijn gewoonte om bij afspraken binnen de stad altijd een kwartiertje extra uit te trekken was ik nog keurig op tijd om foto's te laten maken van mijn ribbenkast. De dienstdoende radioloog vroeg mij even te wachten op de uitslag. Dat gaf mij de tijd deze foto te maken vanuit het raam van de wachtkamer:
De meneer was blijkbaar niet zeker van wat hij zag en maakte nog een paar foto's voor hij zijn bevindingen doorstuurde naar mijn huisarts: geen gebroken en zelfs geen gekneusde rib! Dus 'alleen maar' een gekneusde tussenribspier. Lichtelijk pijnlijk en irritant maar met een paar weekjes rustig aan doen volledig zelfhelend. Hoera! Als extraatje kreeg ik te horen dat ook mijn longen prima in orde zijn.
Grappig was dat bij thuiskomst dezelfde buurman net thuiskwam die eerder al toevallig gelijktijdig met mij het pand verliet. En natuurlijk maakten wij even een praatje.
Ook met een buurvrouw bij wie ik op visite ging maakte ik een praatje. Om bij haar te komen liep ik door de gemeenschappelijke binnentuin. Alwaar ik dit plaatje schoot:
Met de buurvrouw sprak ik uiteraard over de wandaden van een groep Nederlandse CEO's van agrarische bedrijven en wij kwamen tot de gevolgtrekking dat boeren inderdaad onmisbaar zijn en wij allemaal heel hard doodgaan als er geen Nederlandse boeren meer zouden zijn. Hier een paar voorbeelden ter onderstreping van deze conclusie:
Toen de kolenmijnen sloten kwamen wij allemaal om van de kou want wij konden geen kolen meer stoken. De mijnwerkers waren écht onmisbaar! Gelukkig hadden wij nog kleren maar toen de textielindustrie vertrok waren wij allemaal naakt. Want die mensen in kledingfabrieken waren onmisbaar. En er gingen nóg meer mensen dood van de kou! Dat nieuws verspreiden kon niet want alle letterzetters waren met pensioen gestuurd. Die waren onmisbaar bij het publiceren van kranten. Nu weet u waarom u hier nooit over gelezen heeft. Maar het is echt heus waar, hoor! Kijk maar want er is geen enkele bejaarde van rond 1965 nog in leven!
Begin van de avond vertelde de zus van een vriend dat ik deze nacht niet bij hem hoefde te waken in het hospice omdat er een andere oplossing was gevonden. Best goed nieuws. Niet alleen omdat alle betrokkenen tevreden zijn met de geboden oplossing maar ook omdat ik last had van barstende koppijn.
Later in de avond was de hoofdpijn gelukkig gezakt en kon ik een aflevering kijken van The Orville voor ik naar bed ging. In deze aflevering was er een prachtige rol voor niemand minder dan Dolly Parton.
Vrijdag slikte ik een anti-histamine pilletje voor ik aan het werk ging. Want dat is lastig met branderige ogen van de een of andere allergie.
Na een paar uurtjes werken snuffel ik graag wat rond op sociale media. Dat scheelt ook tv-kijken want opvallend veel tweets betreffen commentaar op televisieprogramma's. Zo kwam ik dit bericht tegen:
Vanwege een aanstaand bezoek van mijn zoon aan zijn ouderlijk huis, verzamelde ik wat spullen waar hij wellicht prijs op stelt. Zo vond ik onlangs zijn eerste spaarpotje, heb ik nog een mapje met oude schoolspullen van hem en pakte ik twee boeken waarvan ik vermoed dat hij die graag zal lezen.
Eind van de middag stapte ik op de bus naar het stadscentrum waar ik had afgesproken met een vriendin. Tot mijn blijde verwachting had zij twee vriendinnen mee en gezamenlijk togen wij naar de 'Secret Garden', een - ook voor veel Amsterdammers - geheim plekje waar je alleen op uitnodiging kunt komen. Spannend! En gaaf!
Terwijl je geniet van een goed drankje en een ontzettend lekker hapje
want de goede man was in een vorig leven ook nog eens chefkok.
Daarnaast is hij eigenaar van een ontzettend gave winkel. Met kunst, comics en exquise hapjes en drankjes.
Die dag publiceerde ik dit verhaaltje (klik).
Zaterdag werd ik er in een online gedachtewisseling van 'beschuldigd' dat ik met een 'maar liefst twee jaar oud!' feitje kwam als reactie op een tweet. Door iemand die op mijn reactie reageerde met een debattrucje van niet minder dan zo'n 2000 jaar oud.
Ik vind dat vermakelijk. Wel jammer dat ik geen reactie meer ontving na mijn opmerking. Soit.
Wel vermakelijk was het grapjes maken met mijn zoon die mij kwam helpen met spullen verslepen van de rommelzolder naar de woonkamer. In oktober lopen wij nog een paar keer op en neer. Als het wat koeler is. En ik in de woonkamer ruimte heb gemaakt voor de vuilniszakken met kleding, dozen met van alles en nog wat en ruimte heb gemaakt voor mijn verzameling comics. Die op zolder bewaren bleek geen goed idee want oud papier kan niet zo goed tegen vocht en muizen en zo.
Ook kwam hij op een geweldig idee als cadeau voor zijn ouwe pa: het vervangen van een kapotte toets van diens oude keyboard. Die 'state of the art' was toen ik die kocht. Het was vermoedelijk 1987 of zo. 'Mooi gemaakt!', knikte hij bewonderend na het verwijderen van het omhulsel. 'Je ziet de kwaliteit er echt aan af en hij was dat geld toen echt wel waard!'
Ook was hij zo lief een onlangs van een buurvrouw geleend veldbed terug te bezorgen omdat hij inzag dat ik dat pas over een paar weken weer zou kunnen.
en wat gespeeld te hebben met de hond van zijn zus,
zochten wij hem even later nog op zijn kamer op. Ik mocht hem helpen met het ontdekken van Netflix en besloot hem fan te maken van het karakter Saga uit Bron/Broen:
Hij was nog maar net weer richting studiestad toen voornoemde buurvrouw zich aandiende voor een gezamenlijk uitstapje: samen de vriend in het hospice opzoeken. Na wat tijd te hebben doorgebracht in de binnentuin daar
Het was ook niet nodig want - al wilde hij graag nog even beeldbellen met een vriendin - halverwege aflevering twee van Bron/Broen was hij al weggedommeld. Mede dankzij de door hem ontvangen drugs.
Dankzij dit reuzehandige whiteboard-met-stift - hoef ik niet in mijn mobieltje (noch op mijn desktop pc) te kijken naar welke afspraken ik die week heb en ook niet te bedenken of ik mijn papieren agenda in een la heb liggen, in een tas heb zitten of in de binnenzak van een jas en zo ja, welke dan want de afgelopen dagen was het én mooi én regenachtig weer.
Er is nog een hele dag afspraakloos! Dan kan ik dus weer wat klussen in huis aanpakken. Bijvoorbeeld. Het vakje rechtsonderin is voor diverse aantekeningen; daar schrijf ik wie ik wil contacteren en wat ik absoluut deze week wil aanschaffen. Vind ik handig.
Eenmaal weer thuis was ik niet echt in een feeststemming - een goede vriend in de ogen kijkt terwijl hij gefrustreerd probeert te bedenken hoe een banaan ook alweer heet doet iets met je zielerust - dus meldde ik mij af voor een verjaardagsfeestje.
Maar het leven gaat - voor mij in elk geval - nog even door dus plaatste ik dit Engelstalig gedicht (klik). Omdat het zaterdag was.
De zondag was vooral voor het huishouden. Spullen van de rommelzolder dienden een plekje te krijgen, al was dat de afvalcontainer om de hoek of een weggeefkastje op het einde van de straat.
Verder nam ik de tijd om eindelijk mijn achterstand in het beantwoorden van e-mails weg te werken en en passant een stuk of 2000 elektronische poststukken voorgoed te verwijderen.
Hoewel ik niet wars ben van elektronische hulpmiddelen, ben ik ook groot fan van 'old school' varianten. Zoals met het plannen van afspraken:
Na wat recente telefoontjes, mailjes, appjes en DM's, zag mijn weekoverzicht er zo uit:
Een vriend belde met de vraag of ik langs kon komen om een computerprobleem voor hem op te lossen maar ik wist dat hij dat zelf kon. Het kostte even wat moeite om hem duidelijk te maken dat 'Hij doet 't niet!' mij te weinig aanknopingspunten bood om hem telefonisch van advies te voorzien maar het is uiteindelijk gelukt. En dat binnen tien minuten. Jammer dat hij er slecht van sliep en urenlang heeft liggen tobben want met een klein beetje morele en praktische steun kon hij het probleem gewoon zelf oplossen. Hij had er vooral geen zin in, zo bleek.
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Met nog een half uur te gaan, zag ik dat ik ver voorliep op mijn 'belagers' in de wekelijkse DuoLingo competitie
en dus besloot ik mij voor deze dag niet meer te wagen aan nog een les Frans. In het 'ergste' geval kon een van de andere deelnemers een verschrikkelijke eindsprint inzetten en mij van de eerste plaats stoten. Daar erg moe van wordend terwijl ik behoorlijk relaxt al bijzonder tevreden ben met een plek bij de eerste tien, laat staan hoe tevreden ik ben als ik op het virtuele podium mag staan.
Wie heel graag willen winnen zijn sommige strebers op sociale media. Alsof discussies er zijn om te 'winnen'. Natuurlijk niet. Als je beiden wat hebt geleerd en dan ook nog eens nader tot elkaar bent gekomen in een gesprek, dan heb je gewoon allebei een fijne discussie gevoerd. Raar dat mensen zoiets 'winnen' noemen. Zoals deze meneer (klik): hij doet graag provocerende - zeg maar ook behoorlijk racistische - uitspraken; wanneer hij daar op wordt aangesproken gebruikt hij debattrucs als drogredenen en het - vooral onder rechts extreem populaire - 'gaslighting'.
Als dat niet werkt, verwijdert hij gewoon de inmiddels met inhoudelijke argumenten van tafel geveegde tweet - zonder te beseffen dat alles wat je ooit op het internet achterlaat er in principe voor altijd blijft - en beweert doodleuk die nooit geplaatst te hebben. Als je hem dan confronteert met een schermafdruk, blokkeert hij zijn gesprekspartner.
Dit is geen gedachtewisseling maar een schreeuw om aandacht en ik heb bijzonder veel medelijden met dit soort mensen.
Het zal je maar overkomen dat je je moet verlagen tot het verspreiden van racistische prietpraat en leugens om een beetje aandacht te krijgen.
Triest is ook dat deze mensen zich opvallend vaak 'kritisch denker' noemen terwijl zij feitelijk alleen maar roepen dat zij ergens tegen zijn. Wat dat is maakt niet uit, als ze maar het idee hebben bij de groep te horen die 'tegen!' roept.
Het pleonasme van de week is: een domme egoïst
Falling van Sara Noxx is de muziek van deze week:
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Leontien Ceulemans
Meer lezen? Mijn verhalenbundels