Waar ik chagrijnig van word is wanneer mensen die ik graag mag onbetrouwbaar blijken te zijn. Met name wanneer zij mij iets toezeggen maar het vervolgens niet doen. Zoals wanneer ik lekker gewerkt heb als entertainer en een fijn contact heb gehad met de klant of opdrachtgever. Waarna zij zeggen: 'Dankjewel! Het geld staat binnen twee weken op je rekening.' En na een maand is het er nog niet. En dan met smoesjes komen wanneer ik er over bel: 'Ik was op vakantie/de boekhouder was ziek/sorry, vergeten; ik stort het alsnog vandaag of morgen.'
Waar wordt u zoal chagrijnig van?
Maandag zag ik tot mijn vreugde dat een vriend van vroeger mijn Facebook-vriendschapsverzoek had geaccepteerd.
Ik mag hem namelijk erg graag dus was wat verdrietig toen hij mij indertijd 'ontvriendde' na een gedachtewisseling over wel of niet vaccineren en wel of niet een mondkapje dragen.
Hoe lang voeren zij nu al actie? En wij leven allemaal nog. Dus hoe belangrijk zijn boeren voor onze voedselvoorziening? Voor u die vraag beantwoordt is hier een hint: verreweg ons meeste voedsel wordt geïmporteerd. En hier nog een: de meeste gewassen die zij verbouwen, zijn bedoeld als veevoer en niet voor menselijke consumptie.
En op de weg terug naar huis een prettige conversatie voerden met diverse buurtgenotes.
Een aantal van die papieren had ik onlangs nodig bij de aanvraag Kwijtschelding Onroerendzaakbelasting. De gemeente wil dan - op zich terecht natuurlijk - je diverse jaaropgaves zien, bankoverzichten, huurspecificaties en wat dies meer zij. Grappig vind ik dat men papieren kopieën wil. Die men vervolgens inscant en digitaliseert zodat men in de computer de benodigde berekeningen kan maken.
Hij vindt dat hij mag doen en laten waar hij zin in heeft, terwijl ik vind dat je vrijheid ophoudt waar je die van anderen beperkt. Die twee verschillende houdingen botsen wel eens. Verder kunnen wij het prima vinden. Ik vind het altijd erg jammer dat mensen een jarenlange vriendschap willen verbreken vanwege een enkele onenigheid. Net zo jammer bijvoorbeeld om zelfs jaren nadat de liefdesrelatie is beëindigd de ander nog steeds niet te willen zien.
De eerste paar maanden na het uit elkaar gaan de ander even niet willen zien begrijp ik prima. Dat kan nogal pijnlijk zijn. Maar zes, zeven, acht jaar later nog steeds wrok koesteren? Persoonlijk zou ik niet jarenlang met dezelfde pijnlijke gevoelens willen rondlopen. U?
Het was verder echt zo'n dag waarvan je achteraf denkt: 'Wat heb ik die dag eigenlijk gedaan?' Maar er lagen minder papieren op mijn bureau dan de dag ervoor, ik zag dat ik met twaalf mensen had gecommuniceerd via diverse kanalen, het aantal aantekeningen in een document met aantekeningen was gegroeid en mijn aanrecht was redelijk schoon. Dus ik zal toch wel wat gedaan hebben deze dag.
Het was verder echt zo'n dag waarvan je achteraf denkt: 'Wat heb ik die dag eigenlijk gedaan?' Maar er lagen minder papieren op mijn bureau dan de dag ervoor, ik zag dat ik met twaalf mensen had gecommuniceerd via diverse kanalen, het aantal aantekeningen in een document met aantekeningen was gegroeid en mijn aanrecht was redelijk schoon. Dus ik zal toch wel wat gedaan hebben deze dag.
O ja, en er was die avond een Bestuursvergadering.
O, en ik herinner mij opeens dat ik voor de lol met een 'trol' heb gespeeld. 'Trollen' zijn mensen die zich te pletter vervelen. Vaak manlijke tieners die erg onzeker zijn maar ook vaak mannen en vrouwen van middelbare leeftijd wiens probleem met alcohol vooral is dat zij het nauwelijks kunnen betalen van hun uitkering.
Nagenoeg alle trollen zijn blank, trouwens. Opvallend. Maar goed: eerst deed ik alsof hij mij had kwaad gemaakt (vinden trollen erg leuk, anoniem - want zij zijn per definitie laf - mensen kwaad maken) waarop hij in een 'Hoera, ik heb lekker gewonnen. Lekker puh!' stemming kwam (Trollen zijn ook erg kinderachtig) en ik hem vervolgens - op een nette manier, hoor - volledig verbaal de grond in trapte.
Ach, de ene kijkt graag herhalingen van Wie is de Mol? terwijl een ander graag puzzelt. Trollen plagen is wat ik graag doe als vermaak.
Omdat ik wat onrustig was, maakte ik een late avondwandeling. Waarbij ik een buurtgenote sprak wiens zoon bij de mijne in de kleuterklas zat. En ooit stond ik model voor een fotograaf die haar ex bleek te zijn. Tsja, Amsterdam wordt wel eens gezien als 'grote stad' maar is internationaal gezien maar een dorp.
Dinsdag waste en streek ik een overhemd, verrichtte diverse andere huishoudelijke klusjes en verbaasde mij niet over de acties van de door populisten opgejutte Nederlandse boeren. Dat het diverse 'vreedzaam actievoerende boeren' helemaal niet gaat om hun idealen maar gewoon om ouderwets relschoppen, bleek duidelijk uit hun interne communicatie:
In verband met het gestroomlijnder maken van mijn communicatie, ruimde ik mijn contactenlijst op: sommige mensen stonden er meerdere malen in, terwijl ik van anderen geen idee meer heb wie zij ook alweer zijn. Voor een deel betreft het waarschijnlijk tijdelijke contactpersonen in verband met mijn werk als entertainer. Alleen als er bijvoorbeeld de naam van een bedrijf bij stond, liet ik het contact voortbestaan in mijn overzicht. Verwijderde ook een paar duizend e-mails want ik had nog maar 3 gigabyte over van de door mijn provider gratis gegeven 15GB.
Grappig genoeg leek ik daardoor ook wat ruimte in mijn hoofd te krijgen. Waardoor ik met een gevoel van rust en vrede samen met een buurvrouw onze zieke gemeenschappelijke vriend in het ziekenhuis kon opzoeken. Daarbij zelfgebakken cakejes meenemend die mijn lieve nicht eerder die dag had gebakken en bij mij had langsgebracht.
'Even een uurtje tijdens het bezoekuur' werden iets meer uurtjes. Half zeven was ik er. Elf uur 's avonds ging ik op de tram terug naar huis. Na even fijn in het zonnetje buiten te hebben gezeten:
En wetend dat de vriend na ons bezoek in elk geval weer kon e-mailen, youtube-filmpjes kon kijken en muziek kon luisteren. Dankzij het tablet waarvoor zijn vriendengroep geld bijeen had gebracht en waar ik hem de werking van mocht uitleggen. Best een stap, van een Nokia 3210 naar een modern tablet. Voor ik wegging vroeg hij mij nog even snel: 'Kan ik hier eigenlijk ook mee bellen?' Niet op de traditionele manier, meen ik. Dus een volgende keer zal ik hem het concept van beeldbellen bijbrengen.
Van de verpleegkundige mochten wij (zijn zus en ik. Nadat mijn buurvrouw wat eerder was vertrokken) gelukkig wat langer blijven. De opmerkzame medewerkster merkte dat hij het blijkbaar even nodig had, praktische dingen regelen voor zijn uitvaart. Voor velen geen slechte - maar natuurlijk wel pijnlijke - manier om de emoties rond een waarschijnlijk spoedig levenseinde te verwerken.
Ik mocht getuige zijn van een bijzonder moment tussen broer en zus en maakte op verzoek deze foto van dat moment.
Waarbij ik hun gezichten uit privacy overwegingen verduisterde.
Woensdag besloot ik mijn favoriete anti-afleidingsappje 'Forest' (klik) weer te gebruiken. Omdat ik momenteel geen vast werk heb op vaste uren ben ik vervallen in mijn oude gewoonte om eerst de dingen te doen die ik leuk vind om te doen. Waardoor ik in tijdnood kom als het gaat om dingen te doen die echt moeten gebeuren. Daarom deel ik mijn dag weer in in 'blokken'. Van twintig minuten tot twee uren. Zo houd ik mij twintig minuten bezig met alleen maar het beantwoorden van appjes en e-mails of twee uren met alleen maar solliciteren en netwerken, een uur met mijn administratie en zo verder. Terwijl de applicatie op mijn mobiel actief is, kan ik mijn mobiel alleen gebruiken om te bellen of foto's te maken. Want anders gaat mijn vers geplante boompje dood. En dat wil ik natuurlijk niet. Dan heb je een mooi bos geplant maar staat er een enkel zielig, dood boompje tussen. Erg treurig.
Minder treurig is dat de buurvrouw en ik deze dag een mooi pakket voedsel mochten ophalen van Guerilla Kitchen, warriors against foodwaste:
Na - vooral telefonisch - overleg met diverse mensen en wat rudimentaire uitleg geven over bijvoorbeeld het verschil tussen een gebruikersnaam en een wachtwoord, kreeg ik een idee: is het niet handig als Minister van Onderwijs Robbert Dijkgraaf zou (laten) investeren in alfabetisering op digitaal gebied? Opvallend veel mensen - en echt niet alleen ouderen - hebben veel moeite met omgaan met standaard digitale handelingen: het downloaden van documenten, het bedenken van goede wachtwoorden, het kennen van wereldwijd afgesproken symbolen voor 'opslaan', 'versturen', 'afspelen' en bijvoorbeeld 'hoofdmenu'.
En wellicht kan ik mijn brood verdienen met het anderen aanleren van digitale vaardigheden. Niet dat ik zo'n geweldige ICT'er ben, maar ik kan zeker dertig procent van mijn kennissenkring het een en ander bijbrengen op digitaal gebied. Zo sprak ik onlangs een (jongere!) vriendin die verbaasd was dat zij online moest zijn om te zien of zij nieuwe mailtjes binnen had gekregen. Ik herinner mij nog het verbaasde gezicht van een collega toen ik haar vertelde dat het verzenden en ontvangen van WhatsApp berichten via het internet gaat.
Zelf trok ik een verbaasd gezicht toen ik een mailtje las van een organisatie: 'Waar was je afgelopen zaterdag?' Verwarrend. Inderdaad stond er een evenement gepland waar ik mij voor had opgegeven. Maar ook had ik later een mailtje ontvangen met de mededeling: 'Het gaat niet door'. Daardoor nam ik aan dat het niet door ging. Het zal mijn simplistische inslag zijn - een ex-vriendin noemde mij 'oppervlakkig' daardoor - maar als iemand zegt 'het gaat niet door', dan denk ik dat die [vrouw] persoon bedoelt 'het gaat niet door'. Maar blijkbaar ging het wél door en had ik moeten vragen: 'Zeg, toen je zei dat het niet door zou gaan, bedoelde je daar misschien wat anders mee dan 'het gaat niet door?'.
Soit. In plaats van de gebruikelijke vriend met wie ik elke woensdag eet (flauw excuus hoor, niet komen eten maar in het ziekenhuis gaan liggen alleen maar omdat je bijna dood bent aan kanker en niet mobiel bent), kookte en at ik gezellig met een wederzijdse vriendin (tevens een buurvrouw van mij) samen.
Omdat ik niet direct de slaap kon vatten keek ik even of er wat leuks was te vinden op Twitter. Behalve een hoop onzin en narigheid kun je op Twitter ook een hoop leuke dingen vinden, hoor! Zo ontdekte ik dat een paar dj's van KISS-radiostation (klik) in Canada als reactie op elk binnengekomen verzoek van luisteraars uitsluitend 'Killing in the name' van Rage against the Machine draaiden. Wellicht uit protest omdat een aantal collega's zonder goede reden waren ontslagen maar de discjockey's ontkenden. Om later toe te geven dat ook zij ontslagen werden en het hun laatste draaidag was. Inmiddels is het betreffende radiostation uit de lucht in Vancouver, waar de studio staat.
Maar zo kun je dus óók actievoeren, wilde ik even kwijt. Actievoeren hoeft niet altijd gepaard te gaan met geweld en intimidatie. Waarbij ik een grote groep boeren even aankijk.
Donderdag verwijderde ik een flinke stapel papier uit mijn huis. De betreffende papieren zaten in twee ordners en een tas:
Uiteraard weet de belastingdienst dat veel mensen het indienen van een bezwaarschrift of verzoek tot kwijtschelding te veel moeite vinden. Het is algemeen bekend dat verreweg de meeste mensen hun administratie niet goed op orde hebben. Dus mensen, zorg ervoor dat je je belangrijkste papieren goed bewaart. Liefst digitaal. Een uitdraai maken kan altijd nog wanneer daar om verzocht wordt. Wie het teveel moeite vindt: er zijn tegenwoordig mobiele appjes die helpen bij je administratie.
Zelf gebruik ik Dyme (klik) als online kasboek op de mobiel. Je kunt ermee budgeteren en eenvoudig je inkomsten en uitgaven in bijhouden. Bovendien kun je je abonnementen er in bijhouden en krijg je een seintje wanneer bijvoorbeeld een gas- of telecomabonnement goedkoper wordt aangeboden. Je ziet ook snel of je niet toevallig ook nog je vorige provider betaalt voor je oude mobiele nummer. Met elke smartphone kunt u tegenwoordig een document scannen en als PDF opslaan in 'de cloud' of bijvoorbeeld aan uzelf per e-mail sturen. Dus niet meer in paniek op zoek naar het vluchtkoffertje wanneer er thuis brand uitbreekt maar rustig vanaf uw tijdelijke hotelkamer met uw smartphone de nodige documenten doorsturen naar de verzekeraar en zo.
Op sociale media verbaasde ik mij over blanke Amerikanen die zich 'christen' noemen en publiekelijk verklaren dat zij best een ongewenst kindje willen adopteren nu diverse staten abortus verboden, dan wel het nagenoeg onmogelijk hebben gemaakt om een abortus op een medisch verantwoorde wijze uit te (laten) voeren. Raar dat blanke, Amerikaanse 'christenen' na het terugdraaien van 'Roe vs Wade' opeens kinderen willen adopteren want momenteel zitten daar zo'n 400.000 kinderen in weeshuizen.
Maar ja, de meeste daarvan hebben een donkere huidskleur, zijn drugsverslaafd geboren omdat hun moeder drugsverslaafd was, hebben een lichamelijke of psychische handicap en zijn geen schattig, pasgeboren baby'tje maar bijvoorbeeld een opstandig kind van acht. Dat soort kinderen zijn dan weer níet welkom bij die keurige, blanke stellen die zichzelf 'christen' durven te noemen.
Natuurlijk keek ik ook even het laatste nieuws over de boerenprotesten en kwam dit interessante feitje tegen: dit zijn de grootste sponsoren van de acties van de boeren.
Na het verwijden van zo'n 2 'gig' aan data van mijn mobieltje (vooral foto's en filmpjes waar ik toch niets mee doe en een enkel nauwelijks gebruikte applicatie), liep ik mijn dagelijkse rondje, deed daarbij boodschappen en viel bijna in slaap toen ik even bij de waterkant in het gras ging liggen.
Thuis nog even wat mailtjes rondgestuurd betreffende onder meer de Geheime Jongensclub en bijtijds naar bed. Vooral om daar weer langzaam aan te wennen, voor het geval ik onverhoopt weer officieel een werkgever heb die verlangt dat ik 's ochtends op tijd op het werk verschijn. Met het aantal sollicitaties dat ik heb lopen lijkt dat niet meer dan een kwestie van tijd.
Vrijdag heerlijk gewerkt. Vooral orde op zaken gesteld. In mijn hoofd, mijn computers (mijn mobieltje beschouw ik ook als computer), administratie en woning. Een buurvrouw kwam tijdens het legen van een pot koffie mij verhalen van haar afgelopen vakantie en wel op zo'n manier dat ik meegenoot. Kijk, dat scheelt mij zelf weer een reis. Natuurlijk hadden wij het ook over een vriend die bezig is met zijn laatste reis en hoe hem die reis wat makkelijker gemaakt kan worden. Omdat het woord 'leuker' hier niet gepast is.
Met haar, een andere buurvrouw en online was ook de 'boerenopstand' een onderwerp van gesprek. Natuurlijk is het vooruitzicht om wellicht je baan te verliezen niet prettig. Maar ook de Nederlandse turfstekers, mijnwerkers en parlevinkers protesteerden ooit tegen het verlies van hun occupatie 'want wij zijn onmisbaar!'
Maar zijn 'onze' voedselproducenten (een andere naam voor boeren) wel zo onmisbaar en kunnen wij er echt niet een paar missen?
Wij als consument gooien al best veel voedsel weg. En al voor voedsel in de supermarkt komt, wordt 30% van al het geproduceerde voedsel weggegooid. Door de boeren zelf. Die voornamelijk veevoer produceren.
70% Van wat wij eten wordt niet in Nederland geproduceerd;
Zou Het Volk beseffen dat vooral buitenlanders hen in leven houden?
En zeg nou zelf: als je je absoluut geen zorgen maakt om de planeet en weigert ook maar een cent in te leveren ten gunste van anderen en de planeet, ben je toch best wel een beetje egoïstisch, niet?
Natuurlijk is het vaak hard werken in het boerenbedrijf maar echt arm zijn ze heus niet. Verreweg de meeste boeren kunnen overleven zonder de €12.000 per jaar die elke Nederlandse boer aan [gratis geld] subsidie ontvangt. 15% Van de Nederlandse boeren is miljonair. Dat percentage is in geen enkele beroepsgroep zo hoog. Met uitzondering wellicht van bankiers.
Begin van de avond ging ik weer naar het ziekenhuis.
Gek is dat, dat wanneer een vriend in het ziekenhuis ligt je hem vaker ziet dan wanneer hij niet ernstig ziek is. Zijn zus was ook op zijn kamer dus ik wachtte even op de gang want patiënten op de betreffende afdeling mogen een bezoeker per keer ontvangen. Terwijl ik wachtte deelde ik zijn onlangs verworven tablet zo in dat die voor hem nog wat makkelijker te bedienen werd en regelde dat hij voorlopig muziek via Spotify kan luisteren zonder te worden lastig gevallen door reclameuitingen. Als je niet al te lang meer hebt is elke minuut meegenomen tenslotte.
Onderweg zocht ik even een fijne boom in een park uit om tegen aan te leunen en voor mij uit te staren:
Thuis zette ik mijn niet zo positieve energie om in een wel positieve actie: door papieren te verwerken en vervolgens te verscheuren.
Heerlijk! Kon daarna zelfs wat makkelijker ademhalen en een verhaaltje (klik) bedenken om te publiceren.
Iets na negenen maakte een vriendin gebruik van mijn deurbel en werd het toch nog een leuke avond.
De dag eindigde (terwijl de nacht nog beginnen moest) met het kijken van een aflevering van The Orville; een SciFi Comedy serie, bedacht door een Star Trek fan die zelf een van de hoofdrollen voor zijn rekening neemt: Seth McFarlane. U kent hem wellicht van Dexters Laboratory of Family Guy.
De serie is een ode aan het oude Star Trek idee: waarin de mensheid oorlog, hebzucht en racisme achter zich heeft gelaten. Maar wat nooit helemaal lukt want vooroordelen en strijdlust zitten al zo'n jaartje of 300.000 ingebakken in ons DNA. Alleen wanneer wij het slecht hebben en/of voor een grote uitdaging staan blijken wij probleemloos te kunnen samenwerken met andere groepen mensen.
Pas als vertegenwoordigers van een of ander buitenlands ras te kennen geven dat zij de Aarde - met ons erop - heel erg megasuperplat willen maken of zo, zullen wij als mensheid onze geschillen en vooroordelen vergeten.
Zaterdag was ik bezig met ditjes en datjes in huis, had een buurvrouw op visite en ontving een appje van een vriendin: 'Rij je mee?' Erg fijn want dat scheelde mij een treinritje naar Breda voor het verlate verjaarsfeest van een vriend. Heerlijk om weer een paar uuurtjes samen te zijn met het vriendengroepje dat zo'n 37 jaar geleden ontstond.
Het was laat toen ik uit Breda vertrok:
Zondag sliep ik uit, liep zo'n twintig minuten naar een oppaskat
Dat allemaal voor ik eens rustig ging zitten voor het kijken naar een tenniswedstrijd via de BBC
want de NOS heeft van diverse sportevenementen de uitzendrechten niet. Tim van Rijthoven tegen Novak Djokovic. De jonge Nederlander kwam schijnbaar uit het niets op het internationale podium en Djokovic kennen wij als de man die vond dat coronamaatregelen niet voor hem golden 'want God beschermt mij wel'.
Zonder er bij stil te staan dat hij met die houding wellicht anderen zou besmetten. Bijvoorbeeld toen hij zonder afstand te houden en zonder mondkapje op handtekeningen aan kinderen uitdeelde terwijl hij wist dat hij besmet was met het virus. Reden genoeg voor mij om van Rijthoven aan te moedigen. Wat ik ook had gedaan als hij geen Nederlander was geweest.
Om behalve het gras en de spelers ook de bal en de cijfertjes in de hoek van het televisiescherm te kunnen zien, droeg ik mijn - op mijn sterkte gemaakte - monocle.
Waarom geen bril? Omdat alleen mijn linkeroog (de foto is in spiegelbeeld) slecht is. Met een sterkte van -3.75 is het lastig lezen. Bij de laatste meting werd mijn rechteroog gemeten op -0.5. Wat vrij normaal schijnt te zijn voor een 50-plusser.
Dankzij het bijzondere glaasje-aan-een-touwtje kon ik ook een setje verse foto's bekijken dat mij onlangs werd opgestuurd door een vriend die bezig is oude foto's te kopiëren. Blijkbaar sta ik op een vrij groot aantal daarvan. In mooie tijden:
Tevreden ging ik tijdig naar bed. Toch nog een beetje moe van het feestje en de reis van de dag ervoor.
'Fire' van The crazy world of Arthur Brown is de muziek van deze week:
Meer lezen? Mijn verhalenbundels