'Pas op! Dat is een kristallen bokaal van 120 jaar oud die al generaties lang in de familie zit.' 'O, gelukkig. Was even bang dat-ie nieuw was.' Kortom: een middag lang een ingehuurde hulp in de huishouding in huis is mij niet zo goed bevallen. 'O, heb jij dat koffiekopje van je zoon gekregen voor vaderdag? Geen zorgen, hoor. Als ik 'm per ongeluk stuk maak krijg je gewoon een nieuwe van mij.' terwijl zij nog even flink tekeer gaat met een plumeau over de salontafel waar de betreffende koffiekop op staat.
'Ach, het is maar een heel klein barstje; je ziet er bijna niets van!', nadat zij met het harde middenstuk van de stofzuigerslang mijn tv-beeldbuis een ferme tik gaf. Ongetwijfeld onbedoeld en misschien kan zij er niets aan doen dat haar achterwerk zo omvangrijk is dat zij aan de voorkant niet weet wat er aan de achterkant gebeurt. Dat kan. En vloeren, meubels en spullen zijn echt hartstikke schoon als zij als een wervelwind door het huis raast. Maar persoonlijk heb ik liever hele spullen dan blinkende scherven.
Heeft u wel eens huishoudelijke hulp (gehad)? En wat zijn uw eventuele ervaringen?
=================================================
Maandag hield ik mij vooral bezig met een inhaalslag. Een week weg van huis betekent een week achterstand met (vrijwilligers)werk. Ook schoonde ik mijn telefoon op. Zo bleek dat plaatjes die ik op instagram plaats automatisch bewaard werden op het toestel. Onzinnig natuurlijk want die foto's staan ook al op mijn fotorol en al mijn memes staan tegenwoordig 'in de cloud' op Imgflip (click).
Volgens sommigen is dit een autistisch trekje van mij maar ik heb graag wat orde in mijn Instagram-feed (klik):
Op sociale media zag ik de vraag voorbij komen: 'Vanwege de Toeslagenaffaire moet de Belastingdienst een boete betalen. Maar aan wie? Aan de Belastingdienst?' Daar kwam een verhelderend antwoord op:
De Broeder die dit keer het Bouwstuk (=verhandeling) mocht opleveren had visite meegenomen: zijn vader. Die speciaal voor deze avond was overgekomen uit een ander land. Mooi vind ik dat, wanneer een vader zoiets doet voor zijn zoon.
Dinsdag werkte ik het verslag van de bijeenkomst van de avond ervoor uit, verstuurde een paar sollicitaties, rappeleerde een paar potentiële werkgevers ('Yo, ik stuurde jullie twee weken geleden een sollicitatiebrief. Wassup?' Maar dan in andere bewoordingen) en liep een rondje door de wijk. Waarbij ik langs een alternatief openbaar bibliotheekkastje kwam:
Centraal stond de gedachte: 'Als je zelf groeit als mens, laat je mensen in je directe omgeving meegroeien.'
In het nagesprek spraken wij onder meer over de hypocrisie van de Nederlandse overheid en diens bevolking: Voor de opvang van 150 vluchtelingen uit Syrië was geen plek maar voor de opvang van 28.000 Oekraïense vluchtelingen was die er opeens wel. Dat is raar; er is wél of er is géén plek voor vluchtelingen, toch?
Een borreltje hoort er wel een beetje bij, op het einde van zo'n avond.
Dankzij de ramadan en de islamitische hulp van een buurvrouw was er ook zelfgemaakte börek (denk ik). Deze foto is van het laatste exemplaar van de lekkernij:
Een borreltje hoort er wel een beetje bij, op het einde van zo'n avond.
Ik maakte het toilet schoon maar ook het aquariumfilter van Karper, Snoek en Meerval, de goudvissen. Bovendien deed ik een handwas. Tips om van die nare gele vlekken uit overhemden te krijgen - zonder schaar te gebruiken - zijn welkom!
Waarna ik nog een uurtje werkte voor de Geheime Jongensclub en afspraken maakte, onder meer vanuit mijn werk als secretaris van de Bewonerscommissie.
Wilde eigenlijk ook nog strijken maar inmiddels was het bijna elf uur des avonds en dus tijd om af te taaien.
Waar haalt u de tijd vandaan om films en/of series te kijken?
Woensdag verstuurde ik maar weer eens een sollicitatiebrief. Tot mijn consternatie ontving ik dezelfde dag nog een inhoudelijke reactie: 'Dank voor je enthousiaste brief maar wij zoeken iemand met meer commerciële ervaring'. Ongelooflijk, niet? Wel een beetje jammer want hoe doe ik commerciële ervaring op wanneer geen enkel commercieel bedrijf mij wil inhuren vanwege mijn gebrek aan commerciële ervaring?
Met een buurvrouw haalde ik ons - nagenoeg wekelijkse - voedselpakket op en ik dronk even thee bij en met haar. Om bij thuiskomst een pot koffie te delen met een andere buurvrouw voor ik de deur uit ging om te eten bij een vriend. Die ik halverwege tegenkwam: hij was net onderweg naar mij toe voor het eten. Communicatieongelukje. Zo kwam het dat wij een voorafje aten in het parkje bij mij om de hoek. Het was prachtig weer voor een geïmproviseerde picknick
Donderdag appte, belde en mailde ik met een half dozijn vrienden voor ik aan het werk ging. Mijn takenlijstje was nog vrij lang en wilde ik graag op z'n minst halveren. Dat lukte gelukkig aardig: wat correspondentie in verband met mijn WW-aanvraag (die is gehonoreerd inmiddels. Houzee!), het uitwerken van de aantekeningen die ik op vakantie in Groningen maakte, een half uurtje Franse les, het inplannen van diverse afspraken en het creeëren van wat meer ruimte in huis.
Het nieuws van de dag was wat mij betreft de ondergang van het Russische oorlogsschip de Moskva (klik). Volgens de Russen werd de bemanning van boord gehaald vanwege een spontane brand in de machinekamer. Volgens Oekraïne deed het onaantastbaar gewaande schip* *BLUB!* door een voltreffer met een tweetal raketten, direct op de machinekamer. Ligt de waarheid 'ergens in het midden'? Nou nee, eerder op de bodem van de Zwarte Zee.
*Hetzelfde schip dat van een Oekraïnse marinier waar het de kanonnen op richtte het dringende advies kreeg om de liefde te bedrijven met zichzelf.
Ik weet dat het niet netjes is om om de ellende van anderen te lachen maar vind dat het wel meevalt met de ellende van de Russen omdat alle bemanningsleden zijn gered. Dus ik laat u even zien waarom ik bij een bericht over de ondergang van het schip hardop lachte:
Ik weet dat het niet netjes is om om de ellende van anderen te lachen maar vind dat het wel meevalt met de ellende van de Russen omdat alle bemanningsleden zijn gered. Dus ik laat u even zien waarom ik bij een bericht over de ondergang van het schip hardop lachte:
Het was heerlijk weer, merkte ik bij mijn rondje lopen door de wijk
Heeft u wel eens Jenga gespeeld met pakken toiletpapier?
Retespannend!Bij het strijken wilde ik graag wat TV danwel Netflix kijken maar het KPN-kastje liet mij helaas in de steek. Een storing, een kink in de kabel, tijd voor weer een nieuw modem? Geen idee nog. Dus keek ik maar een aflevering van Snowpiercer op mijn mobiel, die ik doorschakelde naar mijn televisietoestel. Op die manier zie je op het grote scherm wat er op het kleine gebeurt. Hier, ik zal het even demonstreren:
Vrijdag werd ik wakker met een interessante gedachte: stel dat de burgers die Oekraïne ontvluchten moslims waren en een donkerder huidskleur hadden: zouden er dan nog steeds 28.000 welkom zijn in Nederland of 'hooguit 150', zoals wij tegen Syriërs liegen?
Van de toetsenist kon ik alleen zijn scalpel op de foto zetten want hij had zich verstopt achter de blazerssectie. En hier is nog de dj en organisator van de avond:
Hoe dan ook: ik reageerde op een reactie op een van mijn sollicitaties, deed een kort middagdutje (even de ogen toe vanwege hooikoorts), bereidde een vergadering voor en meldde mij begin van de avond bij De Balie, een hoofdstedelijk debatcentrum, expositieruimte, bioscoop en café. Daar was een expositie ingericht met foto's die de betreffende fotografen (waar ik er niet toevallig een van kende) belangeloos ter beschikking hadden gesteld. Geïnteresseerden konden (en kunnen) die kopen voor €100 per print waarvan zo'n €80 bestemd is voor Oekraïnse vluchtelingen. En waar ik mijn eerste Texels Skuumkoppe van het seizoen nuttigde.
Bij thuiskomst at ik wat voor ik een vergadering in dook via Zoom. Van een van de clubjes waar ik lid van ben. Voor ik naar de expositie ging bedacht, schreef en publiceerde ik nog even een verhaaltje (klik). Want het was vrijdag tenslotte.
Tijdens de dagelijkse Franse les (via DuoLingo. Klik) werd ik verrast. Bij een oefening hoorde ik zomaar een andere stem dan ik gewend ben iets in het Frans zeggen.
Hartstikke goed natuurlijk want niet elk Franstalig persoon spreekt exact op dezelfde manier als de zes stemmen die ik gewend was te horen. Toch was ik even van slag. Als bij de oefening voor mijn BHV-diploma waarbij ik na de pauze op een andere oefenpop mond-op-mondbeademing moest oefenen dan voor de pauze. Wie had er nu gedacht dat bij elk mens de verhouding spier/vetmassa anders zou zijn - en ook het aantal lagen en soort kleding uitmaakt - en dat je dus bij elk ander persoon een andere hoeveelheid druk moet uitoefenen bij hartmassage? D'oh!
Zaterdag was een routine-dagje voor mij: beetje uitslapen, thee drinken met een buurvrouw, e-mails en appjes beantwoorden, een sollicitatie versturen, een verhaaltje (click) bedenken voor mijn Engelstalig blog en een avondje uitgaan.
'Ik ken een prima tentje...ratata!...Daar speelt een prima bandje...ratata!' Lekker voetjes van de vloer op Rocksteady, Reggae, Dancehall en Ska. Met de band Change The Mood, in feite een voortzetting van Rude Rich and the High Notes.
Nog niet zo lang geleden zou ik iemand hebben meegevraagd omdat ik het naar vond in mijn eentje uit te gaan. Dat is veranderd en inmiddels kan ik mij eventueel in mijn eentje vermaken. Hoewel dat zelden nodig is want ofwel kom ik een of meerdere bekenden tegen, danwel maak ik gewoon een paar nieuwe.
Diverse mensen wenste ik fijne Paasdagen maar hier en daar leverde dat verwonderde blikken op: 'Pasen?' Blijkbaar leeft dat oude 'puur christelijke' feest - waarbij zwaar wordt geleund op oude Germaanse gebruiken - niet heel erg onder de mensen die ik deze dag - al dan niet via sociale media - sprak.
Zondag was het Pasen en amuseerde ik mij op social media met het van repliek dienen van hypocriete christenen. Altijd lachen. 'Pasen is een echte christelijke traditie!' 'Wijs in de Bijbel even dat stukje over de Paashaas aan.' Vroeger moest je helemaal naar de kerk (en vroeg opstaan op zondag!) of naar de kroeg om van gedachten te wisselen. Dat gaat nu anders. Voorbeeldje: ik ontving via Whatsapp een document dat ik op mijn computer wilde hebben. In plaats van dat document eerst op te slaan op mijn mobiel en het vervolgens per e-mail aan mijzelf te sturen...opende ik gewoon het betreffende WhatsApp bericht op mijn pc waarna ik het document direct naar het juiste mapje kon downloaden. Tadaa!
Zo had ik nog wat tijd voor ik naar mijn lieve nicht ging voor een paasviering op z'n Indisch. Makan makan dus. Ofwel: lekkere hapjes en met name veel. Tussen de high tea en het avondeten door wandelden wij een stukje door het lokale (Wester)park want het was prachtig weer.
Had u een fijne Pasen/Pesach/Ramadan, inclusief lekker eten en zo?
Raise some Hell van Lovebites is de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Alex Brenninkmeijer