Kranten, radio, televisie, boeken, tijdschriften, familieleden, buren, vrienden en kennissen. Dat waren de bronnen van informatie waar ik het mee moest doen. In elk geval tot 1992, toen het internet aan een enorme opmars begon.
In het begin werd het internet veelal gevuld door mensen die met de beste intenties informatie deelden. Al was dat over hun zieke kat of pas overleden oma. Overheden en instellingen begonnen informatie te delen en universiteiten deden mee. Korte tijd later gevolgd door kranten. En tijdschriften. En idioten.
Opeens kon elke gek met een waandidee 'de waarheid' verkondigen. En lezers slikten het voor zoete koek. Net als in de kroeg wanneer iemand dronken brabbelt: 'Het is echt *HIK!* waar, hoor! Keppet selluf gesjien. Memme eiguh oguh!' Wat technisch gesproken zou kunnen maar waarschijnlijker een droombeeld was, voortgekomen uit een delirium.
Het probleem van artikelen op internet is dat je niet kunt zien of de auteur het stukje grijnzend en voor de lol schreef, dronken was op het moment van schrijven of als betaalde baan in dienst van anderen bepaalde ideeën verspreidt of lezers alleen maar wil aansporen tot het kopen van bepaalde producten of diensten.
Een paar weggevertjes vertellen vaak of informatie oprecht wordt gedeeld of met kwade intentie. Bijvoorbeeld wanneer het stuk is gesigneerd met namen als Fleischbaum of Pritt Stift (zie mijn stukje (klik) over Telegraaf-dochter en weblog Geen Stijl) of - nog erger - 'de redactie'. Dan zouden alle alarmbellen moeten afgaan.
Ook als een stuk zeer positief of juist erg negatief schrijft over een bepaald onderwerp kun je ervan uitgaan dat de geleverde informatie niet klopt. Of in elk geval onvolledig is. Niet alleen bij restaurantrecensies. Daarvan zijn de meest lovende vaak geschreven door de restauranteigenaar en de 'blijf hier absoluut vandaan want het eten is onverteerbaar en veel te duur en het personeel is onbeschoft!'-stukjes zijn vaak geschreven in opdracht van een concurrent. Het gaat zelfs zo ver dat het schrijven van recensies in opdracht een van de hardst groeiende bedrijfstakken is. Inderdaad: mensen worden betaald om stukjes te schrijven over bijvoorbeeld restaurants maar ook over producten of diensten. Terwijl zij daar vaak geen gebruiker van zijn (geweest).
Dat geldt dus niet alleen voor recensies maar ook voor artikelen op websites die zich lovend uitlaten over kernenergie, windenergie afkraken, Poetin ophemelen of juist neersabelen. Ronduit gevaarlijk zijn websites (vaak met 'truth' of 'natural' in de naam) die mensen bang maken voor alles wat de overheid en/of wetenschappers beweren maar jou kunnen 'redden': 'Alleen producten die u in onze webshop koopt beschermen écht tegen [enge maar populaire en al dan niet imaginaire aandoening]! Koop snel want deze aanbieding loopt over drie uren af en de voorraad [kraanwater met een drupje kleurstof] is beperkt!'
En mensen trappen er massaal in. Waarom? 'Nou, hij zegt dat-ie dokter is!' 'Zei hij ook niet dat je artsen nooit moet vertrouwen?' 'Eh...ja. Maar hem wel hoor!' 'Waarom?' 'Nou, hij zegt dat hij te vertrouwen is.'
Hint: mensen die vaak en graag zeggen dat zij te vertrouwen zijn, zijn net zo betrouwbaar als tweedehandsautohandelaar 'Eerlijke Henkie'.
Wat zeg je eigenlijk wanneer je zegt dat je niet houdt van mensen die klagen?
Goed nieuws vind ik dat de overheid eindelijk lijkt te begrijpen dat mensen die geen geld hebben, dat ook niet kunnen uitgeven: in plaats van uitkeringen relatief (stijging minder dan inflatie) te verlagen, worden eindelijk de minimumlonen (klik) verhoogd. De mythe dat als je de superrijken nog rijker maakt het dan vanzelf beter gaat met de economie staat eindelijk ook in Nederland in de sprookjesboeken.
Billy de Kat werd er nooit blij van als ik hem van mijn hoofdkussen af stuurde:
Televisieprogramma's als 'Help, mijn man is klusser in Chateau Meiland!' en 'Boer zoekt Vrouw om in Goede Tijden, Slechte Tijden een Bed en Breakfast te beginnen', zijn niet aan mij besteed. Ik ken ze eigenlijk alleen van naam omdat er wel eens in blogs van collega-bloggers over geschreven wordt, entertainment-collega's er wel eens over praten in de kleedkamers en omdat de titels vaak op Twitter voorbijkomen.
Miljoenen mensen kijken reikhalzend uit naar nieuwe afleveringen van dat soort programma's. Daar zitten ook vast wat van mijn lezers tussen. Over een jaar of zo stop ik als Secretaris bij een vereniging. Dat betekent dat ik zo'n acht uren per week zal overhouden. Heeft u voor mij goede argumenten om uw favoriete televisieprogramma's te gaan kijken?
Maandag merkte ik andermaal dat mijn Franse lessen hun vruchten afwerpen. Zo mocht ik al meermaals op sociale media in heus Frans - zonder woorden te hoeven opzoeken! - korte gesprekken voeren in die taal. Leuk!
Ik hoop van harte dat Twitter als mijn favoriete bron van vermaak, educatie en - zeer diverse - informatie - niet ten gronde gaat omdat de rijkste man ter wereld weer zo nodig een extreem duur speeltje wilden hebben.
Overigens: als zijn ouders geen multimiljonairs waren dankzij hun Zuid-Afrikaanse mijnen en de Amerikaanse regering geen miljarden had geïnvesteerd in Tesla, hadden wij waarschijnlijk nooit gehoord van Elon Musk.
Zou hij jaloers zijn op de oliebaronnen die het WK voetbal kochten en in Quatar lieten plaatsvinden? Vreemd eigenlijk dat men op de dag van de aftrap nog steeds accomodaties en wegen aan het bouwen was; Quatar had nochtans twaalf jaar de tijd en miljarden oliedollars ter beschikking.
Ook grappig dat Quatar trots beelden (klik) liet zien van blije voetbalfans uit Zweden, Brazilië, Italië, Duitsland...die toevallig allemaal dezelfde huidskleur hadden en talen spraken die inheems zijn in India en andere migrantenlanden. Logisch dat de mensen op de beelden staan te juichen. Zou ik ook doen als ik een dag lang niet hoefde te werken in dodelijke omstandigheden maar in een leuk gekleurd shirt door de straten mocht hossen.
Grappig dat Musk mensen als Trump en Kanye weer heeft toegelaten op het platform 'want iedereen moet altijd alles kunnen zeggen al is het beledigend, racistisch of een leugen!' Maar Alex Jones mag van hem níet meer spelen met Musk's nieuwste speeltje 'want ik heb een hekel aan mensen die liegen over dode kinderen want ik had zelf een dood kind.' Het is geen twitterbeleid maar gewoon een persoonlijke beslissing van Elon Musk om mensen wel of niet toe te laten op Twitter.
Het geeft te denken dat Musk Alex Jones toegang weigert maar wel Trump en zelfs Hitler toestaat hun ideeën te delen op Twitter.
De buurvrouw die thee kwam drinken kon hier ook erg om lachen. Fijn als je met iemand hetzelfde gevoel voor humor deelt. Dat scheelt tijd aan uitleggen waarom je iets grappig vindt en zo.
De energie die ik had gebruikte ik om wervelwind te spelen in mijn woning: opruimen, schoonmaken, schoonmaken, opruimen...Nóg zo'n dagje en de ruimte is weer enigszins bewoonbaar.
In mijn pauze keek ik even naar het verloop van de rechtszaak tegen Willem Engel. De meeste mensen vinden het niet leuk om misschien de bak in te moeten. Maar Engel leek zich te verheugen bij het idee om een doucheruimte te delen met allemaal stoere kerels.
Het was bijna jammer dat ik in de club ging eten die avond (na afloop van een bijzonder ritueel)
Zelfgemaakte rendang!
Flensje met slagroom en rood fruit als toetje. Speciaal voor mij was het fruit verwarmd om een allergische reactie te voorkomen. Zo lief!
want het was lekker rustig op Twitter en ik kon een paar diepgaande conversaties voeren met mensen die iets minder geïnteresseerd zijn in het kijken naar 22 kerels die een bal rondtrappen. Maar ik begrijp de aantrekkingskracht wel, hoor. Met vrienden samen vind ik sport kijken gewoon leuker. In mijn eentje sport kijken geeft bij mij dezelfde spanning als de 'loting' die de FIFA organiseert bij het toewijzen van het WK voetbal.
Goh, spannend hoor: dertien landen komen met prachtige plannen en doen mee aan de 'loterij'. Die vervolgens 'toevallig' gewonnen wordt door het land dat het meeste geld geeft aan een paar topmanagers van de FIFA.
Bij thuiskomst zag ik diverse pogingen tot 'phishing' nadat ik een advertentie op Marktplaats had gezet. Een half dozijn oplichters probeerden stiekem aan een kopie van mijn paspoort en bankrekeningnummer te komen. Let u ook altijd goed op (klik) wanneer u iets (ver)koopt via internet?
Heb deze nummers direct aangegeven.
Later kwamen daar nog meer bij. Beetje vreemd bericht van een telefoonnummer dat op naam staat van een bedrijf in Luik: 'Ik woon in Kruiswijk dus kan het item niet zelf ophalen. Als u even als uw privédata aan FedEx geeft, maken we de koop in orde.' Waarna niemand het 'item' (het zijn standaard berichten. Dat het door u te koop aangeboden artikel niet wordt genoemd zou te denken moeten geven) komt halen maar er wel opeens vreemde bedragen van uw rekening worden afgeschreven. Er waren ook een paar serieuze biedingen op mijn oude bank, gelukkig.
Al met al lag ik al keurig iets na enen in bed.
Dinsdag ging ik op (geslaagde!) queeste naar een van de gezelligste winkelstraten van Nederland, de Haarlemmerdijk:
Wat helpt, denk ik, is dat in deze vrij lange straat weinig filialen van grote ketens zijn: verreweg de meeste winkels hier zijn van zelfstandige ondernemers. Dat geeft veel afwisseling.
Het was hier, in deze kringloopwinkel, waar ik een paar weken geleden een zonnebril kocht.
Deze dag kwam daar - gratis! - de bijpassende hoes bij:
Een buurvrouw was zo lief mij een pannetje zelfgemaakte kippensoep mee te geven nadat ik even bij haar op visite was geweest. De tijd die ik overhield door niet te hoeve koken kon ik mooi gebruiken om mij (via e-mail) twee interviews te laten afnemen: eentje voor een blad in verband met mijn ervaringen met 'de psychiatrie'. In een boek zal het gaan over seks, discriminatie en handicaps. Toevallig kan ik ook daar wat over mee kletsen. En hopelijk met mijn ervaringen anderen een hart onder de riem steken. Of in elk geval laten weten dat zij niet de enigen zijn met een bepaalde uitdaging. Omdat ik niet graag van 'probleem' spreek.
Tellen in het Frans vind ik op zich ook geen probleem. Hooguit een beetje apart dat zij niet '1 en 90' ('eenennegentig') zeggen maar 'quatre-vingt-onze' ('4 maal 20 en 11'. Soit).
Werd heel blij van de ontvangst van een mailbericht van een vriend. Had hem een tijdje niet gezien en maakte mij inmiddels - met name om zijn geestelijke gezondheid - ernstig zorgen. Maar in het mailtje gaf hij - inclusief een paar foto's - aan dat het behoorlijk goed met hem gaat en vooral tijd en rust nodig heeft. Wat direct verklaarde waarom hij uit Amsterdam was vertrokken. Dat is nu eenmaal een vrij hectische stad.
Mocht ook nog even mijn beschikbaarheid opgeven als stembureaulid voor de verkiezingen voor Provinciale Staten in Nederland, volgend jaar maart.
De dagafsluiter was de officiële laatste aflevering van The Walking Dead. Het was duidelijk dat de emoties van de acteurs die afscheid namen van elkaar in de laatste aflevering van TWD niet gespeeld was: een uur lang vloeiden de emoties van de acteurs en hun karakters in elkaar over. Niet zo gek wanneer je bedenkt dat zij een jaartje of twaalf intensief hebben samengewerkt. Er zijn weliswaar wat afsplitsingen in de maak maar de serie, gebaseerd op de boeken, waar het allemaal mee begon is nu toch echt voorbij.
Woensdag liet een buurvrouw weten dat een pakketje niet was bezorgd. Die dingen gebeuren. En vaak krijgt dan de bezorger de schuld. Maar soms hebben mensen per ongeluk hun werk- in plaats van huisadres doorgegeven of heeft een van de buren het pakket aangenomen. Bijvoorbeeld. Wat steeds vaker gebeurd is dat de bezorger moeite heeft met de Nederlandse taal en daarom het verschil niet kan lezen tussen bijvoorbeeld Hugo de Grootstraat en Hugo de Grootkade. 'Ja, maar dat is toch duidelijk? Al ken je de taal niet, dan nog kun je zien dat het verschillende straten zijn, toch? Tsss.'
Maar zo makkelijk is dat echt niet.
Beide straatnamen staan hier in een andere taal. Zou u dat makkelijk kunnen lezen?
Bovendien is bezorgen fysiek hard werk voor weinig geld. Bezorgers krijgen alleen betaald voor elk aangenomen pakket; zijn zij vijf trappen opgelopen om een pakket af te geven en de bewoner is niet thuis dan krijgen zij gewoon niet betaald voor die bezorging. Dus komen pakjes vaak bij de buren terecht. En niet iedereen is eerlijk helaas: 'Hé, een pakket van Bol.com. Zo te voelen een laptop. Zal ik...?'
Men heeft het wel eens over de twee Poolse burgers die per ongeluk omkwamen toen een stuk afweergeschut van Oekräine een Russische raket niet onderschepte maar het doel miste. Duizenden burgers en soldaten kwamen om door de inval van Rusland in Oekraïne en dat is verschrikkelijk natuurlijk. Maar komt er nieuws binnen over dode burgers in Syrië dan blijft het opvallend stil in medialand. Blijkbaar is dat net zo normaal geworden als 40.000 mensen wereldwijd die omkomen van de honger. Gemiddeld. Per dag.
Turkije bombardeerde (klik) onlangs een paar dorpen in Syrië 'want we hebben gehoord dat er geruchten zijn die aangeven dat er misschien wel Koerden zitten en die moeten allemaal deaudt!' De reactie van de internationele gemeenschap op het platbombarderen van dorpen in Syrië was dezelfde als toen uitkwam dat Saoedie Arabië journalisten die negatief over het regime schreven gewoon de kop afhakte op het dorpsplein; ook toen deed die niets.
Leek mij woensdag ook wel fijn om even 'niets' te doen maar had meer dan voldoende te doen: optredens voorbereiden, administratie, onderhandelen over de verkoop van mijn oude bank, badkamer en keuken schoonmaken... Ook was ik even de deur uit met een buurvrouw om ons wekelijks voedselpakket op te halen:
Wij kregen een flinke boodschappentas vol. Per persoon! Aardappelen, paprika, appels, tomaten, broccoli, sla...Ik krijg dat allemaal nooit op in een week. Geen idee hoe anderen dat doen. Krijgt u een volle boodschappentas vol groente en fruit op? In uw eentje in een week?
Samen haalden wij niet alleen voedsel maar ook herinneringen op. Met name aan 'dat oude mensje van verderop'. Die altijd bij het raam zat voor een kletspraatje met voorbijgangers. En altijd probeerde een sigaretje te bietsen. Zij heeft een mooi, vol leven gehad en is keurig 91 geworden. Sinds een paar dagen zat zij niet meer voor het raam en wij vroegen ons af waarom. Naar een verzorgingstehuis? Met een gebroken heup in het ziekenhuis? Het mortuarium dus.
Voor de lol keek ik die avond tijdens het papieren opruimen naar een aflevering van Ongehoord Nieuws van omroep Ongehoord Nederland. Moest even een stukje terugspoelen omdat ik niet zeker wist of ik het juist gehoord had maar het bleek waar te zijn: op een minuut of 20 in deze uitzending (klik) zeggen Ab Flipse en Paul Cliteur dat zij het eens zijn met Bill Gates: er moeten gewoon minder mensen zijn. Had wel een beetje medelijden met de verbaasde presentatrice.
Voor het slapengaan worstelde ik mij nog even door een stapel papieren. Veel stukken gooide ik weg:
Donderdag was ik bijtijds de deur uit. Kwart voor acht, iets preciezer gezegd. Om naar Deventer te gaan. Op uitnodiging van iemand van ReMarkable. Die mij graag persoonlijk wilde uitleggen dat het marketingbureau dat vooral 'Big Agro' als klant heeft helemaal niets te maken heeft met de BoerBurgerBeweging van Caroline van der Plas. Dus ik lachte hardop toen hij mij vroeg bij hem koffie te komen drinken. Op het kantoor van ReMarkable? Neuh. Op het kantoor van BBB. Ging er met open vizier heen en met nauwelijks voorbereiding (oké, even opzoeken hoe laat de trein ging en zo). De kern van mijn interesse bestaat uit de vraag: 'Komt BBB écht op voor 'de kleine boeren en de gewone burger'?' Dat blijkt namelijk niet uit hun verkiezingsprogramma. Dat lijkt vooral gericht op de interesses van de klanten van het marketingbureau dat BBB in de markt bracht en Caroline profileerde als 'een echte boerin!' terwijl zij dat nooit geweest is.
Een grote klant van ReMarkable is een van de grootste producenten van kunstmest. Dat bedrijf heeft dus veel op het spel staan in de 'stikstof-discussie'. Maar het is vast toeval dat 'mensen moeten meer kunstmest gebruiken' een belangrijk speerpunt is van BBB:
Voor een goede balans is het wenselijk om door middel van bemesting de conditie op peil te houden, staat letterlijk in hun verkiezingsprogramma (klik). Onder het kopje 'gezonde grond'. Terwijl een beetje echte boer weet dat het bijzonder slecht is voor de grond om jaar na jaar de grond vol te stoppen met fosfaten en andere zooi. Maar dat zal de producenten worst (of nou ja, kunstmest) zijn. Best ingewikkeld nog, die discussie over stikstof en fosfaten (klik) en zo. En ik leerde dat een lap grond ook verrijkt kan worden met kalk. Misschien kunnen de kippenboeren een handje helpen? Eierschalen bevatten kalk tenslotte. Maar ik ben maar een leek natuurlijk.
Het werd een bijzonder fijn gesprek en de 'Head of Sales' van ReMarkAble blijkt een aimabele man die niets te verbergen heeft.
Later zal ik er meer over schrijven maar voor nu volstaat: Ja, ReMarkAble bracht BBB 'in de markt' en nee, daar zitten geen grote sommen gelds van 'Big Agro' achter.
Februari 2016 (klik) was ik voor het laatst in Deventer. Om een lezing van Jeroen van Merwijk bij te wonen met name. Hoe ik dat weet? Heel eenvoudig: ik hou dit dagboek een beetje bij.
Op mijn reis deze dag deed ik meerdere stations aan. Hier een impressie:
Amsterdam Centraal
Deventer
Amsterdam Sloterdijk
Op station Utrecht speelde iemand een deuntje op de piano-voor-algemeen-gebruik terwijl ik het uitzicht filmde:
Terwijl ik op mijn overstap wachtte, dook ik even de lokale HEMA in voor een paar spullen die op mijn 'te kopen' lijstje stonden. Handig!
Al met al was ik kwart over drie thuis. Even wat e-mails versturen, waaronder voor de Geheime Jongensclub, wat onderweg gemaakte aantekeningen uitwerken, een pakje aannemen voor een buurvrouw en de agenda uitdraaien voor het bewonersoverleg waar ik om vier uur bij mocht aanschuiven. 'Wat is de status van de installatie van dubbel glas dat de wooncorporatie al in 1997 toezegde?' en 'Wat is de toekomst van een bewonerscommissie voor huurders nu de wooncorporatie - in weerwil van eerdere beloftes - alle huurwoningen stuk voor stuk verkoopt?' waren een paar van de punten.
De grap van de dag was wat mij betreft de protestactie van de aanhangers van Thierry Baudet. Die riepen dat zij tegen digitaal geld zijn en dat contant geld behouden moet blijven.
Ook opvallend: de protestborden zijn allemaal in hetzelfde formaat, design en lettertype. De zo wakkere demonstranten laten zich blijkbaar als makke schapen andermans mening in de handen drukken. Dát doet dan weer wel aan manifestaties in China of Noord Korea denken. https://t.co/u4kmq83ZZ4
Grappig, niet? Al deze individuen die stuk voor stuk 'zelfstandig nadenken en niemand als een mak schaap nalopen' hebben stomtoevallig allemaal dezelfde bordjes met dezelfde teksten in hetzelfde lettertype. Hetzelfde zie je met mensen in Noord-Korea en China die in grote groepen op een stadsplein lopen roepen dat de Grote Leider zo geweldig is. De overeenkomsten zijn frappant. Ook China wil namelijk een digitale munt. Net als Baudet. Huh? Wil Baudet van contant geld af? Jazeker. Dat, of hij heeft gelogen.
Voor de broodnodige rust en vermaak keek ik die avond samen met een buurvrouw The Addams Family.
Vrijdag bemoeide ik mij met de Zwarte Piet discussie. Op mijn eigen manier:
Het is langzamerhand tijd voor roetveeg-aanbiedingen op Gespikkelde Vrijdag in plaats van op 'Black Friday'. Want waarom ook in het Engels? Ook 'een zwarte dag in de geschiedenis' kan écht niet meer. Waarom niet bijvoorbeeld oranje of paars? Voor wie last heeft van zo'n dag maakt de kleur tóch niet uit.
Deed een poging mijn woning een beetje netjes te maken en bereidde een paar vergaderingen en entertainmentopdrachten voor. Natuurlijk plaatste ik een vers verhaaltje (klik) en uiteraard feliciteerde ik mijn zoon (over wie ik ooit dit stukje (klik) schreef) met zijn verjaardag.
Tegen zeven uur meldde ik mij bij een lokale horecagelegenheid om te kijken en luisteren naar diverse voordachtkunstenaars: dichters, muzikanten, toneelspelers...
Zelf droeg ik een paar verhaaltjes voor.
(wie klikt op de foto ziet een grotere weergave en kan mij dan in het midden
- van de belangstelling - zien staan)
Ten overstaan van onder meer een vriend en een tante. Erg leuk om te doen en ik zag er een stuk of tien bekenden! Helaas moesten wij in de pauze al vertrekken. Wij hadden namelijk kaartjes voor een burlesque feest. Ook daar sprak ik vele bekenden. Word ik blij van. Net als van het genieten van diverse adembenemende optredens.
Sommige foto's kan ik helaas niet laten zien omdat iemand ooit bedacht heeft dat het heel erg megasuperslecht is om mensen te laten weten dat vrouwen tepels hebben. Mannen met ontblote borst laten zien is blijkbaar níet erg.
Met bekenden praten en nieuwe vrienden maken kost tijd. Al met al was ik om een uurtje of twee thuis, die nacht.
Zaterdag was ik dus nog een beetje brak toen de wekker ging. Wilde namelijk nog een en ander gedaan hebben voordat mijn kinderen kwamen lunchen. Helaas kon mijn jongste niet maar ook met haar broer en zus was het heel fijn ende gezellig. Zij vonden het ook helemaal niet erg om mijn nieuwe bank in elkaar te zetten en hun verjaarscadeautjes te ontvangen; mijn zoon was de dag ervoor 27 geworden en zijn zus een maand eerder 22.
De nieuwe bank staat weliswaar wat in de weg maar diverse geïnteresseerden in de oude bank zorgen er vast voor dat die spoedig een nieuw huisje heeft.
Omdat ik tegenwoordig wil dat mensen denken dat ik verstandig ben deed ik een dutje voor ik mijn oude lichaam opraapte om te werken op een feest. Onderweg naar de opstapplek ontmoette ik een bevriende collega, óók onderweg naar een gig. Leuk hem weer te zien!
De organisatie had voor de artiesten een touringcar geregeld, wetende dat diverse van hen met trein en vliegtuig uit het buitenland zouden komen. De bus stond derhalve strategisch klaar bij het hoofdstedelijke Centraal Station.
Blijkbaar hadden veel artiesten zelf al vervoer geregeld want een collega die vanuit Parijs was gekomen en ik hadden de bus voor onszelf. En de buschauffeur. Die ons fêteerde op een live optreden terwijl wij voor de zekerheid nog even wachtten op eventuele laatkomers.
Fijne, professionale organisatie, alles goed geregeld en blije, mooie mensen, waaronder diverse vrienden. Werd ook hartelijk - in een enkel geval zéér hartelijk 🥰 - begroet door mensen van wie mij de naam was ontschoten. Geen probleem. Dan noem je elkaar gewoon Schat, Lief of Darling en je zegt dingen als 'Toll Du wieder zu sehen! Wie geht's? Was für tolles wirdst Du uns heute sehen lassen?' Om u een idee te geven:
Photography: Erwin Olaf | Styling & Design: Pythia Tarenskeen | Production: Conny Janssen Productions I Creative & Graphics: Isabelle Hörl | Hair & Make-up: Ed Tijsen | Models: Lucid Belle, Mark Jong a Pin, Robin Hagens | Post Production: Eclipse Retouch | pic.twitter.com/Aa0JVLVQCm
Een bijzonder geslaagd feest dus! Bovendien hoefde ik niet te wachten op de eerste bus om een uurtje of zes die ochtend maar kon ik na het paar uren werken - en een uurtje feesten - meerijden met een vriend die er als gast was. Lief!
Dit was maar één van de plekken waar mensen hun drankjes konden recyclen:
Op het feest waren ruim 4000 mensen, waarvan een deel vanaf Amsterdam was opgehaald met de touringcar. 4000!? Tjonge, dat is bijna net zoveel als er mensen waren op het recente congres van Forum voor Democratie. Volgens Martin Bos dan.
Martin Bos heeft op zich een punt: niemand doet het FvD na om 4000 mensen te ontvangen in een zaal waar er 400 in kunnen. Ik blijf erbij: waarom liegt 'rechts' zo ontzettend veel? En slecht?
Voor een partij die zegt absoluut geen banden met Rusland te hebben en niet antisemitisch te zijn had FvD interessante gasten op het partijcongres.
Bij het wakker worden op zondag bleek ik de gehele ochtend gemist te hebben. Dat is blijkbaar inherent aan het pas om vijf uur 's ochtends gaan slapen. Vanwege mijn uiterlijk was ik even zoet met oogwatjes en make up remover.
Mijn voeten deden weliswaar nog wat zeer van het vele lopen, staan en dansen van de dagen ervoor maar toch liep ik even een rondje om het blok. Was blij dat ik even geen trappen hoefde te lopen,
(Het trapportaal dat ik mag delen met zeven andere 'naambordjes')
zoals op het feest, waar een vrij stijle trap leidde van de diverse kleedkamers naar de diverse feestzalen.
Een vriend stuurde mij het bericht dat een foto van mij aan het werk op een kerstmarkt bij hem in de buurt was afgedrukt in een lokale krant.
Geinig!
Deed het lekker rustig aan deze zondag: beetje huishouden, half uurtje werken voor de Geheime Jongensclub, aquarium schoonmaken, planten water geven...dat soort dingen.
Voor het slapengaan keek ik de eerste aflevering van de Star Wars serie Andor.
De muziek van deze week is A Storm is going to come van Piers Faccini:
Deze week staan wij stil bij het honderden doden bij een aardbeving op Java en het overlijden van Irene Cara en Vladimir Makej.
Some people believe the Great Pyramids were build to store grain. Simply looking at them makes that theory seem highly unlikely. Yet people take it as a fact. And not just former American presidential candidates.
There is some consensus they were build as tombs for pharaohs. Although some mummification equipment was found in pyramids, only one contained an actual mummy. The ancient Egyptians didn't want the bodies of their leaders to be found, so why build a gian structure, advertising where to find them?
So what was the purpose of the pyramids and were it really the Egyptians that built them? A man named A.J. tries to provide some answers in The Why Files (click). Were the pyramids really powerplants?
The farther we go back in time, the harder it is to find evidence for theories and the harder it gets to seperate fact from fiction. Especially when 'the government' apparently doesn't want people to know the truth. Are our governments trying to hide facts from us? Why? If they're not, why don't they put any effort in debunking conspiracy theories? Could it be they confuse us on purpose? To what end?
It's a fact that The Montauk Project existed. It's true governments do things they like to keep under wraps. Kidnap, torture and murder for example. Does that mean we should always believe those who claim the exact opposite of what the government tells us? And what if time traveling heroes really exist but they also sexually abused young men?
(Watch until the end. But not with young children, please)
Should we always trust the government or always put our trust in people who state we can never trust the government?
