Het idee heerst dat 'wij' ooit begonnen als homogene groepen van jagers-verzamelaars. Tot zo'n 11.000 jaar geleden dankzij de uitvinding van landbouw steden ontstonden. Waarin per definitie een kleine elite heerste over een grote groep burgers. Dat idee is te simplistisch. Wie écht onderzoek doet ontdekt dat er tienduizenden jaren lang zeer diverse vormen van samenleving zijn ontstaan, bedacht en verdwenen. Ofwel: misschien moeten wij niet accepteren dat onze huidige samenlevingsvorm (een kleine elite van ongeveer een procent van de wereldbevolking heerst over de 99%. Doorgaans in een kapitalistische samenleving. Geld geeft macht en heersers willen macht. En dus geld. Ongeacht of zij zich 'een parlementaire democratie', 'een communistische heilstaat', 'een koninkrijk' of 'islamitisch ideaal' noemen.
Ook nu nog zijn er groepen van jagers-verzamelaars. Al zijn dat er steeds minder. Met name omdat hun leefgebieden worden ingepikt door rijke mensen die als enig doel hebben nog rijker te worden. Niet echt ideaal. Hoe het dan wél zou kunnen, daar zijn verschillende ideeën (Basisinkomen, Ubuntu-samenleving, gratis onderwijs, onteigening van megacorporaties, et cetera) over. Al worden die door vrijwel niemand serieus genomen. Er zijn nu eenmaal wat machtige mensen die er baat bij hebben dat alles blijft zoals het nu is.
Antropoloog David Graeber en archeoloog David Wengrow schreven daar het boek Het begin van alles (klik) over.
======================
Maandag schreef ik een enquête uit:
Had een vriend op visite. Blij verrast constateerde hij dat onze gezamenlijke poging om mijn cv-ketel bij te vullen goed geslaagd was; het apparaat werkte weer als een zonnetje! Het ding in huis krijgen had indertijd aardig wat voeten in de aarde en kostte mij aardig wat tijd in het communiceren met woningcorporatie Ymere. Aardig leesvoer (klik) voor studenten Communicatie. Of Psychologie.
Toen hij was vertrokken zag ik dat ik een e-mail had ontvangen van mijn twittervriend in Maastricht. Ik had een beroep gedaan op zijn uitstekende kennis van de Duitse taal en hij was zo lief binnen twee dagen een volledige vertaling te hebben van een brief die ik tussen de bezittingen van mijn moeder zaliger tegenkwam. Daarin gaf de beste vriend van mijn biologische vader hem advies. Die had namelijk 'een Indische langharige' zwanger gemaakt. Terwijl hij 'kennis had' met een Duitse jongedame. Verwikkelingen alom dus. Al was dat ook omdat het in een tijd was dat 'gemengde' verbintenissen 'not done' waren. Een bijzonder inkijkje in het leven in Duitsland in mijn geboortejaar (1967) en het leven van mijn moeder. Emotioneel ook. Voor mij dan toch.
De emoties zette ik even opzij ten faveure van wat werk voor de Geheime Jongensclub. 's Avonds hadden wij een bijeenkomst, een zogeheten 'comparitie'. Waarbij een Broeder een verhaal vertelde. Waarna de toehoorders een kwartiertje kregen om de woorden te laten bezinken voordat zij op- en aanmerkingen maakten over het gezegde. Een mooie manier om van gedachten te wisselen. Waarbij je dus meningen niet tegenover elkaar zet maar naast elkaar legt. Om zo overeenkomsten te vinden in plaats van de nadruk te leggen op verschillen en tegenstellingen. Een methode om te groeien als individu en samen verder te komen. Die inmiddels zo'n 350 jaar met redelijk succes wordt bedreven.
Dit keer kwam onder meer de vraag naar boven: 'Als je alleen bent met je passie, ben je dan eenzaam?'
Maandag 7 November hebben wij in onze Amsterdamse Loge (klik) een informatieavond voor wie meer wil weten over Vrijmetselarij.
Dinsdag begon de dag met het uitwerken van de aantekeningen die ik de avond ervoor maakte als Secretaris. Was daar nog niet mee klaar toen het tijd was om met een buurvrouw en haar echtgenoot een anti-covid-19 herhaalprik te halen. We maakten er een gezellig uitstapje van en genoten van het wandelen over een lokale markt en haalden oliebollen. Je kunt maar beter nog even genieten voordat je ontdekt dat wappies gelijk hebben en je dood neervalt omdat je 'de prik!' hebt gehaald.
In mijn fysieke brievenbus vond ik een afwijzing van de gemeente; ik kom niet in aanmelding voor kwijtschelding van diverse gemeentelijke heffingen omdat mijn inkomen bijna €1500 netto per maand zou bedragen, inclusief een bedrag aan ontvangen alimentatie. Niet dat ik dat niet graag zou ontvangen, maar dat doe ik dus niet. In de eerste plaats ontvang ik geen salaris maar een WW-uitkering. Van nog geen €900 per maand. In de tweede plaats heb ik geen kinderen inwonen waarvoor ik zorg draag dus alimentatie ontvang ik ook niet. Sterker nog: jarenlang betaalde ik die. Ik tekende dus bezwaar aan en vroeg de betreffende ambtenaar meteen maar even hoe hij of zij aan de informatie over mijn vermeende inkomen komt. Ben benieuwd!
Verder hield ik mij bezig met wat administratieve rompslomp voor mijn vrijmetselaarsloge; twee Broeders dienden te worden uitgeschreven als lid en een Engelse Broeder zegde zijn zogeheten 'buitenlidmaatschap' op.
Rond etenstijd werd er aangebeld. Een postbesteller. Met een pakje. Voor mij. Waar ik voor moest tekenen. Mijn mobieltje. Houzee!
Elf mensen hadden gestemd in mijn kleine enquête over hoeveel berichten ik gemist zou hebben.
Uiteindelijk viel het reuze mee, beste stemmers! In de 9 dagen dat mijn telefoontje en ik gescheiden waren, miste ik slechts 5 Signal-berichten, één regulier telefoontje, 7 belletjes via WhatsApp en 26 WhatsApp-berichten. Met anderen communiceerde ik live, via e-mail, PM en DM. Al met al heb ik dus maar 39 berichtjes gemist. Wat geholpen zal hebben is dat ik al snel via sociale media het bericht had gedeeld dat mijn mobieltje en ik tijdelijk gescheiden waren.
Zie ons eens weer blij samenzijn!
Woensdag werd ik wakker met een pijnlijke arm en was ik wat rillerig. Erg goed geslapen had ik ook niet. Mogelijk een bijwerking van de vaccinatie de dag ervoor. Nadat ik wat - in mijn ogen - noodzakelijke dingen had gedaan zoals plassen, eten, het voeren van de goudvissen en het beantwoorden van een aantal berichten, besloot ik tot het doen van een middagdutje. Dat bleek een goede beslissing.
Ik werd wakker omdat de voordeurbel ging. Een postbesteller. Met een pakje. Voor mij. Een vers inktpatroon. Energiek ging ik aan de gang met het uitwerken en uitprinten van verslagen en het opstellen en uitprinten van agenda's voor komende vergaderingen. Tussendoor werd ik gebeld over twee komende entertainmentopdrachten en er zitten nog meer in de pijpleiding. Kon geen foto vinden van mijzelf in het betreffende kostuum dus hees mij voor deze foto even in een halloweenkostuum:
Een bericht dat mij even uit het veld sloeg was het nieuws dat mijn favoriete zangeres, Floor Jansen, borstkanker heeft. Zelf is zij erg positief en verwacht eind november - na geslaagde chirurgie - zelfs weer gewoon op het podium te staan rocken!
Terwijl ik aan haar dacht, maakte ik een foto van mijn uitgebloeide Eustoma. Een soort roos, zo heb ik begrepen.
Een hele dag binnenzitten is ook zo wat en al hoefde ik niet de deur uit voor een wekelijks voedselpakket (de aanmeldingslink kwam de maandag ervoor. Toen ik in vergadering zat. Doorgaans zijn de pakketten vergeven binnen twee uren nadat het aanmeldingsformulier is verstuurd), ik ging toch maar een half uurtje wat lucht happen.
Zo zag ik dat een buurtcafé het terras had opgeleukt met gezellige lampen.
Ook al zat er niemand want het kwik is inmiddels onder de 20 graden gezakt. Gek genoeg vinden wij 18 graden nu koud maar in het voorjaar zitten wij 'lekker warm, joh!' met 15 graden in t-shirt buiten. Want zo werkt dat.
Na het eten verstuurde ik nog wat e-mails en rondde wat chatgesprekken af voor ik een aflevering keek van de serie Salvation: een asteroïde dreigt de Aarde te verwoesten maar - ondanks hun naderend einde - kiezen veel mensen er toch voor egoïstisch te zijn. Net als in het echie; terwijl de wereld letterlijk in brand staat, vinden mensen het erger dat de overheid hen adviseert de thermostaat een graadje lager te draaien dan dat de planeet naar z'n grootje gaat.
Donderdag ging ik flink aan de slag met papierzooi: voorbereiden BTW-aangifte, archiveren en wat dies meer zij. Veel weggooien dus ook.
En er bij een volgende bestuurvergadering op aandringen dat ook voor de Geheime Jongensclub niet alles op papier bewaard hoeft te worden maar dat opslaan op een USB-stickie ook prima werkt. Kan mij niet heugen dat ooit iemand aan de secretaris van een vereniging vroeg: 'Zeg, heb jij voor mij even het verslag van de vergadering van 8 juli 1987? Lijkt mij leuk om even terug te lezen waar wij het toen over hadden.' Mocht dat ooit voorkomen dan kan het document eenvoudig - mits goed digitaal gearchiveerd - worden uitgeprint. Of per e-mail verzonden.
Ik werd gebeld door mijn klantmanager van het UWV, de instantie die mijn sollicitatieactiviteiten bijhoudt, workshops aanbiedt en mijn WW-uitkering verzorgt. Bijzonder vriendelijk. Toevallig heb ik deze periode veel betaalde opdrachten. Als zelfstandige mag je dan de inkomsten daaruit gelukkig houden. Ben je deeltijds in loondienst, is alsnog 30% gewoon voor jezelf. Zit je in de Bijstand, dan mag je niets houden van wat je eventueel bijverdient en moet je een eventueel eigen bedrijfje opgeven. Al is het een online winkeltje op Etsy waarmee je drie tientjes per jaar binnenharkt met zelfgepunnikte varkentjes.
Over geld gesproken:
'Geen cent naar kunst en cultuur want dat zijn linkse hobbies!', was toch altijd het narratief van 'rechts'? Blijkbaar hebben zij nu een grotere hekel aan mensen die geven om de planeet dan aan subsidiegeld uitgeven aan oude schilderijen. Oké.
Intussen had ik nog wel even een script door te nemen voor een te spelen 'Moorddiner' de volgende dag. Maar ach, anders zou ik de nacht maar gebruiken zoals andere mensen: om te slapen.
Gezien het feit dat het behoorlijk donker was in de betreffende ruimte heb ik niets minder dan respect voor de dame die mijn teennagels lakte. En sommige vragen kunnen het best ongesteld blijven.
Waarbij ik ook even dacht aan die mensen voor wie Halloween dit jaar geen leuke herinneringen zal voortbrengen: minimaal 153 mensen kwamen om door verdrukking toen er paniek uitbrak tijdens een parade in het kader van Halloween in Seoel (klik). Verschrikkelijk.
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Jerry Lee Lewis
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Vrijdag stapte ik - na maar liefst zeven uren geslapen te hebben! En het een en ander te hebben geregeld - op de tram. In het openbaar vervoer bellen vind ik niet prettig dus ik voerde een telefoontje bij de halte. Het was een werkgesprek maar ook vrij intiem. Erg leuk om mensen bij de halte opeens heel hard hun best zien doen om niet mee te luisteren. In de tram werd ik gedwongen te luisteren. Naar de opgetogen leden van een of ander koor. Die het nodig vonden een paar regels uit een aria te repeteren. Had dus niet veel rust om nog even mijn script door te nemen voor het moordspel die middag. Dat vond plaats in een bedrijfspand aan de Amstel.
Het was niet eenvoudig om de gasten wijs te maken dat zij zich in een middeleeuws kasteel bevonden maar na een aanvankelijk afwachtend 'waar zijn wij nú weer in beland?', gaven de gasten - die vooraf alleen maar wisten dat zij zouden gaan eten en drinken in Halloween thema - zich over aan het spel. Dat wij werden bijgestaan door een aantal muzikanten van Gheselcap Goet ende Fyn (klik) droeg absoluut bij aan het creëren van een fijne sfeer. Er zitten geen zakken in het kostuum dat ik droeg, dus mijn mobiele camera bleef in de kleedkamer maar anderen hebben foto's gemaakt. Bij het schrijven van dit blog had ik die nog niet binnen.
Om een uurtje of zeven was ik thuis. Reiskoffer uitpakken, daar andere kostuums in stoppen, even snel onder de douche en een hapje eten en dóóóór. Naar een nachtclub. Ook daar was er een feest in het kader van Halloween. In een iets andere sfeer dan het bedrijfsfeest bij vol daglicht in een modern kantoorpand, eerder op de dag. Een verschil was al direct duidelijk: het was er een stuk prettiger voor mijn ogen. Want donker.
Om u een indruk te geven is hier een filmpje van mij aan het werk tijdens een eerdere editie van dat feest op dezelfde locatie:
Had het erg zwaar. Want ik moest als enige man de kleedkamer delen met een aantal leuke dames. Die ook nog eens weinig verhullende kleding droegen. Al is 'kleding' een groot woord voor wat sommigen 'een lapje stof' zouden noemen. Of in een enkele instantie 'een touwtje'. Erg gemeen dat zij geen rekening hielden met mijn gevoelens. Nee hoor, allemaal erg vriendelijk en professioneel. Fijn om mee samen te werken!
Hier ziet u hoe mijn haar onderhanden werd genomen:
Was vroeg thuis. Want 5 uur 's ochtends is best vroeg. Eenmaal in bad bedacht ik twee verhaaltjes en een gedicht want ik had voldoende inspiratie opgedaan. Ergens tussendoor bedacht en publiceerde ik dit gedicht (klik). Een beetje kort dit keer vanwege tijdgebrek.
Zaterdag werd ik even wakker met gevoel dat iemand in huis was. Dacht eerst dat ik droomde maar hoorde later dat het een buurvrouw was die samen met haar dochter dozen in mijn huis weghaalde. Die waren daar eerder geplaatst na het opzeggen van de huur van haar opslagbox. Zodoende.
Ik deed mijn administratie nadat de betreffende buurvrouw op de thee was geweest. Ook publiceerde ik een vers Engelstalig stukje (klik). Deed verder niet al te veel die dag want later mocht ik weer van 9 tot 5 werken. Als in 'van 21:00u-05:00u'. De tijd dat je werkelijk aan het werk bent is bij zulke opdrachten dan ongeveer van 11 tot 3 maar je bent ook tijd kwijt aan overleggen, kleding en make up, evalueren, netwerken en wat al niet.
Het was erg warm op de locatie van het feest. Dat kon je zien want veel van de gasten hadden erg weinig kleren aan. Er was vast iets mis met de thermostaat waardoor die niet lager gezet kon worden. Of...? Het was hoe dan ook een bijzonder fijn feest om op te werken.
Niet alleen omdat ik mocht helpen met het presenteren van de karaoke en een act mocht opvoeren met een collega die ik nog nooit eerder had ontmoet. Ook ontmoette ik er diverse oude bekenden, maakte nieuwe vrienden en ontdekte dat de meneer die mijn make-up deed ook eens die van een ex-vriendin heeft gedaan. Vind ik leuk, dat soort ontdekkingen. Na een paar uur werken kon ik zelf ontdekken wat er in de andere zalen zoal plaatsvond. Ook daar kwam ik bekenden tegen. Die ik nu eens van een andere kant leerde kennen.
Het eerste dat ik deed toen ik thuiskwam was met een blik van verbazing op mijn schoorsteenklok kijken:
'Huh? Is het pas vier uur geweest? Het voelt alsof het net na vijf uur is!' D'oh. Wintertijd. Dus.
Het tweede dat ik deed was mijn schoenen uittrekken:
Zondag sliep ik veel. Heel vreemd. Ik deed een was en een handwas en waste mijzelf nog maar eens.
Na een middagdutje hing ik de was te drogen en bestelde avondeten. Hoewel ik voldoende ingrediënten in huis had om een prima maaltijd te bereiden en ook best naar de supermarkt had kunnen wandelen voor een kant-en-klaarhap. Maar vond dat ik de luxe had verdiend.
Grappig genoeg kwamen de bezorger van mijn maaltijd en die van de buren bijna met elkaar in botsing bij onze gemeenschappelijke voordeur. Erg geestig.
Ook geestig: in het weekend van Halloween dag nummer 666 bereiken van je taallessen op DuoLingo:
Een paar facturen opstellen, BTW-aangifte verzenden, opgelucht zijn bij het horen dat een nachtclubopdracht voor die zondag was geannuleerd en nagenieten van een fijn en vol weekend met mooie herinneringen.
De muziek wordt deze week verzorgd door Rebekka Karijord. Hier is haar versie van Wear it like a Crown:
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
