Je bent altijd zelf verantwoordelijk voor je gedrag; een slechte jeugd, een vermoeiende werkdag, fysieke pijn, de acties van een ander...natuurlijk heeft dat invloed op je gedrag.
Maar je blijft zelf verantwoordelijk.
Iedereen schiet wel eens uit z'n slof.
Maar dan nog kun je je verantwoordelijkheid nemen
en niet de schuld afschuiven op een ander of omstandigheden.
Dat geldt ook voor het opvoeden van kinderen.
'Ik ben zelf slecht opgevoed' of 'Ik heb het te druk om mijn kind te kunnen opvoeden' zijn eigenlijk maar smoesjes.
Natuurlijk ben en was ik ook niet altijd de perfecte vader maar ik deed en doe mijn best. Kreeg zelfs ooit een cadeautje met daarbij een briefje: 'Voor de meest zijn best doende vader die ik ken'.
Deze anecdote wil ik u niet onthouden.
De kinderen in de kleuterklas van mijn zoon kregen de vraag voorgeschoteld:
'Wat is volgens jou het allerbelangrijkste?'
De antwoorden 'De juf!', 'Papa's auto!', 'Mama!' en 'Spelen!' zeiden wat over de kinderen. Mijn zoon zat als uk blijkbaar in een iets andere belevingswereld want, volgens de kleutermeester die mij dat later vertelde, luidde zijn antwoord: 'Eten, drinken en liefde'.
Deze lolcat vraagt zich af wat mensen nu eigenlijk willen van de overheid:
'De overheid moet zich niet bemoeien met mij en mijn mensen!
En als er iets mis gaat, komt dat omdat de overheid zich niet met ons bemoeide.'
Goed nieuws vind ik dat de EU met een nieuw pakket regels (klik) komt waardoor de internetmarkt niet langer beheerst hoeft te worden door een handvol giganten als Amazon, Google, Apple en Meta. Maar ook Booking.com moet voortaan eerlijker spelen en Bol.com mag van mij ook in dat rijtje.
Concreet betekent het bijvoorbeeld dat iPhone gebruikers eerdaags ervoor kunnen kiezen om de Browser Safari niet op hun telefoon te hebben en wordt het mogelijk om vanuit bijvoorbeeld Signal iemand een bericht te sturen die WhatsApp gebruikt of vanuit iMessage naar Insta DM.
Wie wil betalen voor een app kan nu uitsluitend de betaaldiensten van Apple of Google gebruiken. Dat monopolie is straks voorbij want de techreuzen moeten andere betaalmethodes toestaan.
Het is mij een genoegen u kennis te laten maken met oppaspoes Mosh:
Wanneer in een land de mensenrechten worden geschonden is dat natuurlijk heel erg supererg! Dan treffen 'wij' (de rijke, westerse landen) sancties en sturen wij er desnoods een VN vredesmacht op af om de betreffende heerser te onttronen en de bevolking te helpen. Behalve wanneer wij goede zaken doen mat dat land, uiteraard. Dus daarom konden de Olympische Spelen gewoon in China werden gehouden zonder dat men zich druk maakte over de onderdrukking van de Oigoeren. Daarom kan het WK voetbal gewoon in Qatar worden gehouden, al zijn de stadions gebouwd met slavenarbeid. Daarom moest de burgerbevolking van Afghanistan boeten voor '9/11'. Terwijl de kapers uit Saudi Arabië kwamen.
Wat vindt u: moeten burgers gestraft worden voor de wandaden van hun heersers?
===========================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer ===========================
Maandag werd ik bij het koffiedrinken bijgestaan door een buurvrouw. Zij zag dat ik flink bezig was mijn woning te ontspullen. In de uren ervoor had ik al wat wat eindes geknoopt aan losse touwtjes. Vooral mentaal. Na haar vertrek maakte ik een einde aan mijn samenwerking met mijn huidige klantmanager. Telefonisch, want dat vind ik wel zo netjes. Al had zij mij niet netjes behandeld. Persoonlijk vind ik het altijd erg jammer als mensen weigeren de verantwoordelijkheid te dragen voor hun handelingen.
Zo heeft zij voorkomen dat ik zowel aan een opleiding kon beginnen alsook (betaald!) aan de slag kon bij een beveiligingsbedrijf. Zowel als planner alsook als beveiliger. De contracten waren al in orde gemaakt maar na een gesprek met haar )'Ik acht meneer Weijnschenk ongeschikt als werknember bij uw bedrijf') trok men het aanbod in.
'Ja maar het kan toch toeval zijn dat zij na een gesprek met mij op hun besluit terugkwamen?'. 'Wat heb jij hen dan precies verteld?' Met 'Ik vind het erg naar dat jij een klacht over mij hebt ingediend!', gaf zij mij geen antwoord op mijn vraag. Beetje jammer. Wel lief dat zij een paar keer voor mij bad. Maar 'thoughts and prayers' zijn niet voldoende als je niet je werk doet. Vind ik.
Opvallend in het nieuws vond ik deze dag de bekentenis van de lijsttrekker van het FvD op Urk dat hij toegaf maar te hebben gedaan alsof hij een fan was van Thierry Baudet. De vergelijking met ratten die een zinkend schip verlaten, drong zich aan mij op.
's Avonds vierde ik - samen met vele andere Broeders - het Maçonniek Nieuw Jaar. In vele culturen is het traditie om stil te zijn bij het gegeven dat de dagen langer worden en de nachten korter. Zo stond ik in deze ruimte met een 15-tal anderen naar mooie woorden en dito muziek te luisteren. Kunt u zich voorstellen hoe het voelde dat het Oekraïens volkslied door deze zaal galmde?
Wij waren met iets minder Broeders dan gepland want een paar leden van onze club lagen thuis met covid-19, danwel in quarantaine omdat een huisgenoot het virus had opgelopen. Soms vergeten wij het wel eens, maar er waart nog steeds een potentieel dodelijk virus rond, mensen!
Na het heerlijke eten
liep ik langzaam naar huis. Huh, ging je niet met de tram? Nee, de straat is opgebroken en voor een tram is het lastig om zonder rails door zand te baggeren.
Dinsdag dronk ik koffie met een buurvrouw en kon ik lekker een paar uren aan het werk zonder mij druk te maken om mijn aanwezigheid op Twitter. De dagen ervoor had ik namelijk al tientallen berichten voor de dagen erna ingepland. Eventueel reageren komt dan later wel.
Had dus al best veel gedaan toen een vriendin zich aandiende voor het avondeten dat ik haar aanbood in ruil voor haar hulp met het eindelijk inscannen van oude foto's. In het analoge tijdperk werden die ingeplakt in een stuk of twintig albums en die nemen veel ruimte in. Er zitten ook albums tussen uit de nalatenschap van mijn moeder en die van de moeder van mijn zoon. Vaak staan er dus mensen op die ik niet ken. De foto's waar de dames zelf op staan hebben voor mij dan nog wel waarde maar wat moet ik met de rest? Foto's van kennissen van mijn moeder zaliger en van vroegere Indische 'ooms' en 'tantes'* wil ik schenken aan een museum. Wellicht dat een student sociologie er nog wat aan heeft of dat ooit een bezoeker van zo'n museum blij kan uitroepen: 'Hé, dat was mijn oma!'. Bijvoorbeeld.
*Indische kennissen van een oudere generatie worden 'oom' of 'tante' genoemd. Zijn het kennissen van dezelfde generatie als jijzelf dan noem je hen 'Boy' of 'Meis'. Met name handig tijdens etentjes (Indo's houden geen feesten maar etentjes. Er kan weliswaar gedanst en gepraat worden maar er wordt op Indische feestjes vooral gegeten. Met name veel) waar je niet iedereen van naam kent. Is iemand wat langer in de kennissenkring, dan wordt de duiding 'Oom Boy' of 'Tante Meis'. Als kind vroeg ik mij niet af waarom een van de kennissen van mijn oma 'Tante Boy' werd genoemd.
Later begreep ik pas dat men in Indonesia van oudsher al veel minder moeilijk doet over genderaanduidingen: iemand is gewoon wat die persoon graag genoemd wordt. Klaar. Wat dat betreft doen Indonesiërs niet aan discriminatie. Zelfs niet in de taal: de vertaling van 'hij' en 'zij' is in beide gevallen 'dia'. 'Ja maar hoe weet je dan wie er bedoeld wordt?' Simpel: dat wordt duidelijk door de rest van de conversatie. Denk maar bijvoorbeeld aan het Nederlandse: 'Heeft u al een keuze kunnen maken?' Wordt die vraag aan één persoon gesteld? Aan twee? Aan een groep? Aan een paar mensen uit die groep?
Hier een foto van de oma van mijn zoon - mijn moeder dus - op reis in haar geboorteland, Indonesië:
Voor het volledige verhaal achter deze foto verwijs ik u graag door naar Instagram (klik).
Fijn dat de vriendin hielp want zo werden meer dan 100 foto's ingescand. Als het aan mij, de opborrelende verhalen en bijkomende emoties had gelegen, was de teller op misschien maar vijf stuks blijven steken.
Woensdag deed ik een 'belrondje' (daar versta ik gemakshalve ook mailen, appen en sms'en onder) waarbij ik diverse mensen even 'sprak' en met diverse mensen ook afspraken maakte. Aangestoken door de vriendin de dag ervoor ging ik verder aan de slag in huis en vulde een lokale ruilkast met een paar kilo aan oude boeken:
Omdat de uitnodigingslink maandag was verstuurd en ik toen Nieuwjaar aan het vieren was, konden een buurvrouw en ik niet ons wekelijks voedselpakket ophalen. De vrijwilligers maken namelijk zo'n 60 pakketten en als de inschrijvingslijst vol zit, zit-ie vol. Logisch.
's Avonds at ik gezellig bij een vriend. Wij hadden wat bij te praten want wij hadden elkaar al twee weken niet gezien. In het donker (want even na middernacht) liep ik over deze brug:
Donderdag hield ik mij vooral bezig met mijn financiën en alles wat daar zoal bij komt kijken: WW-aanvragen, belastingaangifte doen, solliciteren, de relatie met mijn klantmanager beëindigen omdat zij mij meer dwars zit dan helpt, papieren zoeken...Toen er werd aangebeld dacht ik dat het iemand was die ik half en half verwachte maar het bleek een jongeman die aandacht kwam vragen voor de vele babies die elk jaar worden geboren met het AIDS-virus al in hun kleine lichaampje.
Een probleem waar veel te weinig aandacht voor is. Zo verneem ik via 'MSM' (krantenkoppen bij de grootste nieuwsdiensten) niet veel van de situatie in Tigray (klik). Nochtans een situatie van oorlog, extreme armoede en hongersnood die in nog geen twee jaar tijd al vele duizenden mensenlevens heeft gekost. Maar ja, dat gaat helaas om mensen die niet op 'ons' lijken: zij hebben een donkere huidskleur, luisteren naar andere soorten muziek dan wij en spreken talen die wij niet kennen van vakantie-uitstapjes. Even een samenvatting om de ernst van de situatie in Tigray aan te geven: uit pure ellende vluchten de burgers uit dit gebied naar Soedan (klik).
Waarmee ik de situatie in Oekraïne geenszins bagatelliseer. Er gebeuren wel meer verschrikkelijke dingen in de wereld trouwens. Wat te denken van Qatar, waar duizenden slaven (er is geen ander woord voor. Sorry. 6500 'migranten arbeiders' stierven (klk) door uitputting en ongelukken bij het bouwen van de diverse voetbalstadions en de bijkomende infrastructuur. En de FIFA vindt dat wel best) het leven lieten in de aanloop naar het WK voetbal dat daar gehouden gaat worden.
Misschien verloor Italië (klik) wel met opzet van Noord-Macedonnië (...) zodat de 'Azurri' zich niet plaatsten voor het WK. Alles om te voorkomen te worden aangesproken mee te werken aan een systeem van doelbewuste uitbuiting en onderdrukking.
Als klusje tussendoor (heb nooit zo goed begrepen wat het woorddeel 'rust' in rustpauze daar eigenlijk doet) poetste ik mijn schoenen. Eerst eentje. Om het resultaat beter te kunnen zien.
Na het werken liep ik een rondje door de buurt. De zon was al onder dus ik stelde mijn mobieltje in op 'nachtzicht' bij het maken van dit kiekje:
Later op de avond keek ik een aflevering van Picard, een serie uit het Star Trek Universum. Met ditmaal behoorlijk stevige kritiek op het Amerikaanse immigratiesysteem en op de mensheid als geheel die weet dat de planeet naar z'n grootje gaat door toedoen van de mens maar die weigert de vernietiging een halt toe te roepen.
Vrijdag nam ik rustig de tijd voor diverse kleine klusjes in huis die ik afwisselde met lessen Frans via DuoLingo. Nam ook ruim een uur de tijd voor sociale media waarbij ik een efficiënter systeem bedacht om berichten op Instagram, Facebook en Twitter in te plannen. Ik voel mij nog steeds niet aangetrokken tot Tik Tok. Heeft u goede argumenten voor mij om daar aan te beginnen?
Kwam daarbij wat opvallende dingen tegen waarbij ik er eentje met u zal delen: waarom klagen dames over seksueel getinte opmerkingen van mannen wanneer zij zelf dit soort informatie delen?
Goed, het betreft dames die via datingapp Tinder aan de man proberen te komen maar ik hoor niemand klagen over dames die seksistische opmerkingen maken. Oké, over Nilüfer Gündoğan werd geklaagd. Maar blijkbaar is het vooral erg wanneer mannen zich seksistisch opstellen. De politica van Volt zit weer gewoon op haar werk terwijl tientallen mannen vanwege dezelfde vergrijpen (...) werden ontslagen.
Er gebeuren ook leuke dingen in het leven, hoor! Zo mocht ik 's avonds weer eens voordragen uit eigen werk en genieten van de artistieke prestaties van anderen tijdens een open podium:
Een akte uit een stuk van Harold Pinter werd gevolgd door een masterclass toneelspel
Een verhaalidee van een filmmaker
En twee singer/songwriters
Voor uw genoegen heb ik ook een paar filmpjes geschoten:
Experimenterend met mijn Pixel 4a schoot ik bovenstaand filmpje
in de stand 'filmisch' en zonder geluid.
Het onderste in zwart wit. Maar dat kunt u vast zelf ook wel zien.
Al met al zou ik bijna vergeten dat ik ook deze vrijdag een vers verhaaltje (klk) publiceerde.
Zaterdag klungelde ik 's ochtends lekker wat in huis om vervolgens een leuke middag te beleven met een vriendin. Zoekend naar een terrasje waar nog plek was voor twee personen kon ik haar voorstellen aan een aantal mensen uit mijn leven die wij onderweg tegenkwamen: de eigenares van mijn favoriete stoffenwinkel
die eerdaags met pensioen gaat. Dus wie op zoek is naar rollen plastic, kunstleer of schuimrubber moet snel naar Moree Plastics aan de Elandsgracht 107 in Amsterdam!
De zaak zit vast aan de antiek- en curiosahal De Looier. Echt een heerlijke plek om te verdwalen:
Tientallen kramen met diverse meuk, al dan niet antiek. De hemel voor verzamelaars. Van glazen model vrachtwagens die dienst kunnen doen als pindabakjes bijvoorbeeld. De vriendin scoorde er een ruim 100 jaar oude koperen dienblad die prachtig zal passen in haar interieur.
Onderweg raakte ik mijn sjaal kwijt en wij liepen een deel van onze route terug om de sjaal te vinden. Die inmiddels om de hals bleek te hangen van een zeer tevreden dakloze meneer. Waar ik vrede mee heb. Ik heb nog meerdere sjaals en de man was er duidelijk blij mee.
Ook raakten wij in gesprek met een buurman van mijn moeder zaliger en kreeg ik spontaan een knuffel van een vriend van hem.
Een paar straten verderop raakten wij in gesprek met de moeder van een vroegere klasgenote van mijn zoon. Uit zijn kleuterklas nog. Erg fijn om te horen dat het goed gaat met het meisje. Die nu een volwassen jongedame is natuurlijk.
Om de middag af te ronden werd ik getrakteerd op een heerlijk ijsje:
Echt een heerlijke middag dus. Even niet denken aan de hectiek van alledag, werk en ellende in de wereld (zoals een recent vliegtuigongeluk in China met 132 slachtoffers) maar gewoon een paar uurtjes genieten. Iets wat ik bij voorkeur niet in mijn eentje doe en ook aan die wens werd gehoor gegeven.
Zondag voelde ik mij niet zo lekker bij het wakker worden: beetje koortsig, een lekneus, branderige ogen die moeilijk open te houden waren...Ik vermoed hooikoort. In elk geval maar rustig aan doen, dus. Al betekende dat mij afmelden voor een feestje waar diverse theatervrienden (m/v/o) aanwezig zouden zijn. En dat op 'World Theater Day', potverdriedubbeltjesnogesantoezeg. Maar als je lichaam 'nee' zegt, kun je maar beter luisteren. Leerde ik na tientallen keren bewust over mijn grenzen heengaan.
Dus ik veranderde ruim 100 eerder opgelagen bladwijzers in mijn browser in leesbare teksten voor toekomstige blogstukjes en verhalen (heb nog maar zo'n 7000 'favorieten' door te lopen. Houzee!), ontroestte de belletjes van mijn narrenstaf door die in cola onder te dompelen,
verwijderde een aantal boeken uit mijn collectie, werkte een uurtje voor de Geheime Jongensclub, las dat de diverse opeenvolgende Kabinetten Rutte zich niet aan de gemaakte afspraken hebben gehouden waardoor er nog steeds veel te weinig betaalbare woningen (klik) zijn, en maakte een korte wandeling:
Mooi hoor, de Japanse Kersenbloesem maar mijn neus begint al te jeuken en mijn ogen worden al branderig als ik er een foto van zie.
Een niet onaanzienlijk deel van de dag lag ik met de ogen dicht een luisterboek te lezen. Best lastig, branderige ogen want bij veel van wat ik wilde doen had ik toch echt mijn zicht nodig. Het zij zo. Voor het slapengaan dan maar een anti-allergiepil en mijn ogen uitspoellen met een spulletje van de drogist dat er speciaal voor gemaakt is.
Mijn week eindigde met het kijken van de film 'After the Pandemic'. Zonder ondertiteling omdat ik die toch niet zou kunnen lezen. De film vertelt het verhaal van twee jonge meiden die proberen te leven in een wereld die flink is gedecimeerd na een pandemie waarbij nagenoeg iedereen van boven de twintig is overleden. Jongeren blijken nauwelijks aangetast door het virus en een aantal overlevende volwassenen proberen hen te vangen. Om experimenten op hen uit te voeren. En wellicht ook als voedsel. Wat mij deed denken aan de oude maar nog steeds intrigerende film Soylent Green. Die zich overigens afspeelt in 2022....
Daarna kon ik heerlijk slapen.
Lekker dromen van bijvoorbeeld een nieuwsbericht als: 'Willem Engel sluit zich aan bij Forum voor Democratie als tweede man achter Thiery Baudet. Achterban laat beiden in de steek'. En dan hopen dat dat geen 1 april grap is.
Sauti Kol levert met Kuliko Jana de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Piet Paulusma, Bert Ruiter, Madeleine Albright, Stephen Wilhite en Taylor Hawkins
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer ===================================================
U hoeft niet alleen op sociale media te kijken om te zien dat de beheersing van de Nederlandse taal steeds vaker tekort schiet. Vooral mensen met een Nederlands vlaggetje in hun profiel blijken de Nederlandse taal zeer slecht te beheersen.
Niet zo gek dat zij zo slecht zijn in Nederlands want dit is hoe een van hun grootste voorbeelden omgaat met de Nederlandse taal:
Natuurlijk is niemand perfect en iedereen - ikzelf uiteraard niet uitgezonderd - maakt wel eens een schrijffout. Maar fout blijft fout, hoe je het ook bekijkt en wat er ook eventueel als excuus wordt gebruikt.
Wat zal het excuus van de stukjesschrijver van het bekende damesblad zijn geweest? 'Ik had een deadline te halen dus lette niet op goed taalgebruik bij het schrijven van mijn stukje over beter taalgebruik.'?
Ook in reclameuitingen gaat het steeds vaker mis. Neem bijvoorbeeld deze abri met daarin een affiche (ik weet 't: een Frans leenwoord. Maar is er wel een 'Nederlands' woord voor? https://twitter.com/mrRustzelve kwam met het fraaie 'plakkaat', toen ik het twitterversum om raad vroeg) van een aanbieder van sportuitzendingen:
Gebruik van Engels in reclames is op zich prima, maar persoonlijk zag ik reclamemakers graag een keuze maken: óf Engels óf Nederlands graag.
Of willen wij echt dat wij over een paar jaar aanbevelingen krijgen als:
'Krijg je ook never enough van football? Watch voortaan alle games van Ajax live for only een tientje per month!'
Mensen veranderen, tradities veranderen, eetgewoontes veranderen...kortom: het enige dat nooit verandert is het gegeven dat dingen veranderen. Maar come on, zeg, is zo slecht het Nederlands beheersen really necesessary?
Deze lolcat vraagt zich af waarom mensen verschillende groepen mensen anders benaderen:
'Joden haten is anti-semitisme.
Moslims haten is vrijheid van meningsuiting'.
(Ik weet niet meer of ik deze lolcat hier eerder geplaatst heb. Maar ik verzin er nog wel eens een goed administratie systeem voor. Tips zijn welkom!)
Goed nieuws vind ik dat overal waar gedanst wordt, mensen met verschillende achtergronden en vanuit verschillende culturen bij elkaar komen. Zoals in dit filmpje (klik), waarin een Sikh het respect verdient van een groepje hangjongeren in Florida.
Natuurlijk mis ik de tijd dat Billy de Kat rustig in de vensterbank zat te wachten op mijn thuiskomst:
'Ja maar in Oekraïne zijn er neo-nazi's en er is corruptie en in het verleden waren ze erg fout!' Ja, en dus? Is dat een reden om de burgers daar niet te helpen? Als dat zo is, dan hebben burgers van geen enkel land recht op hulp. Noem maar eens een land zonder neo-nazi's en corruptie. En als Nederland of België hulp nodig heeft, bent u er dan oké mee om geen hulp te krijgen 'want hun regering heeft vroeger vreselijke dingen gedaan!? Zoek maar eens op 'van Heutsz' of Koning Leopold II'.
Nederland is overigens nog steeds behoorlijk 'fout'. Als een van de grootste wapenleveranciers (klik) ter wereld is de Nederlandse overheid indirect schuldig aan de dood van duizenden burgers. Per jaar. Maar ja, wapens leveren aan dubieuze regimes levert behoorlijk wat geld op.
Maandag werd ik wat snotterig wakker. Uit een zelftest bleek dat de kans dat het corona is erg klein is. Dat is weliswaar een geruststelling maar het blijft irritant. Hooikoorts wellicht? Toch ging ik aan de slag in huis. Zo was het een zooitje in de kledingkast bij de afdeling 'schoenen'. Die lagen helemaal overhoop en door elkaar. Nu niet meer:
Toch eerdaags maar eens een fatsoenlijk schoenenrek regelen want het ziet er nog steeds wat onoverzichtelijk uit. Inclusief de twee paar schoenen die ik bij de deur heb staan, blijk ik 20 paar schoenen te hebben. Is dat veel voor een man? Ik weet 't niet. Wat ik wel weet is dat ik maar een paar pumps blijk te hebben.
Als er eenmaal een schoenenrek is waar pak 'em beet twaalf paar schoenen in passen zal ik keuzes gaan maken.
Een buurvrouw liet ik kiezen: koffie of thee? Het werd thee. Zij was nog maar net weg toen ik werd gebeld door een vriendin die zich verveelde. Was blij te merken dat het mij tegenwoordig lukt om een gesprek waar ik weinig zin in heb - vooral vanwege tijdgebrek - af te kappen en te eindigen met het maken van een afspraak. Het praat wat prettiger op een terrasje of zo, wetende dat ik dan ook echt de tijd heb om te luisteren. Als ik wat krap in mijn tijd zit, heb ik er weinig behoefte aan om te horen dat iemand een nieuwe favoriete Netflix-serie heeft ontdekt. Bijvoorbeeld.
Nadat ik had ontdekt dat mijn computer af en toe niet deed wat ik er van verlangde, ruimde ik ook het register en mijn bestandsoverzicht op. Het apparaat loopt nu weer als een zonnetje!
Tevreden constateerde ik dat mijn kennis van de Franse taal aardig vooruit gaat. Zo werd ik eerste in de wekelijkse competitie!
Die avond mocht ik in de Loge een Bouwstuk opleveren. Altijd een eer maar ook altijd wel een beetje spannend want de vragen na afloop kunnen behoorlijk confronterend zijn. Gelukkig ontving ik van zelfs de meest kritische Broeder een vriendelijke hoofdknik en de gedachtewisseling na mijn verhandeling leverde nieuwe inzichten op: over predestinatie, vrije wil maar bijvoorbeeld ook illusies: als iemand een illusie als werkelijkheid ervaart, is het dan nog wel een illusie?
Dinsdag deed ik maar een kort rondje sociale media want er lag veel werk voor mij. Bij dat korte rondje viel het mij op hoeveel mensen roepen dat wij in Nederland en België 'in een dictatuur leven!' Gek genoeg zijn diezelfde mensen vaak niet kritisch naar president Poetin toe. Zouden zij het fijn vinden om in Rusland te leven? Waar je 'verdwijnt' wanneer je iets doet wat de regering onwelgevallig is? Of toch liever in Nederland waar je hooguit een kleine geldboete krijgt als je een politieagent bekogeld met bakstenen?
Had deze dag een goede reden voor mijn dagelijkse wandeling: de kat van een afwezige vriendin voeren .
Kwam wat in tijdnood dus ik verplaatste een afspraak die ik die avond had staan, mede omdat ik graag vroeg mijn bed in wilde.
De dag eindigde voor mij derhalve met twee uurtjes werken voor een vriend en een uurtje voor de Geheime Jongensclub.
Woensdag liet mijn wekker mij om 5 uur weten dat het tijd was om op te staan. Dus ik drukte eenmaal op de 'ik draai mij nog even om want ik ben het hier niet mee eens'-knop. Voordat ik opstond en een half uur later, door een stille stad
naar mijn werkplek van de dag liep: een stembureau.
Waar ik mij eens te meer verbaasde over mensen die niet weten op wie zij stemmen. 'Waarom stemde jij op die persoon?' 'Die persoon heeft een vagina.' 'En dat is de enige reden waarom zij jouw stem kreeg?' 'Nee, natuurlijk niet want ik sta ook achter haar partij.' 'Wat zijn dan de standpunten van haar partij op het gebied van wonen, immigratie, dierenrechten, AOW en bijvoorbeeld werkloosheid?' 'Dat weet ik niet en dat interesseert mij ook niet. Het gaat er mij om dat zij een vrouw is en ik het dus altijd met haar eens ben want er zijn te weinig vrouwen in de politiek'.
Dat zijn momenten dat ik wijselijk mijn mond houd maar het stiekem jammer vindt dat nagenoeg iedereen stemrecht heeft. In elk geval ben ik blij dát mensen stemmen want mensen die níet stemmen zijn blijkbaar zeer tevreden met hoe het gaat. Gek genoeg zijn zij ook de mensen die het meeste klagen over hoe slecht het gaat.
Het ging deze dag helaas ook slecht met mijn voornemen om een paar kilo's aan lichaamsgewicht kwijt te raken want er zijn altijd wel collega's zo aardig om de collega-stembureauleden te voorzien van zoete lekkernijen:
Het is ook altijd weer leuk om de man te zien (de conciërge van de school waar het stemlokaal was gevestigd) met wie ik als jonge vakantiewerker - inmiddels zo'n 38 jaar geleden - aan de lopende band stond in een fabriek. In een tijd dat er geen ARBO-diensten waren en de werkomstandigheden vaak abominabel. Meer dan eens zag ik een collega flauwvallen of met een ambulance afgevoerd zien worden. Ben blij dat ik er maar een paar weken per jaar werkte.
In mijn pauze liep ik niet naar mijn eigen huis maar naar dat van mijn oppaskat. Het maakt tenslotte weinig uit waar ik mijn broodje knabbel en even wat rust pak.
Na het tellen der stemmen (er kwamen ruim 600 mensen op 'ons' bureau hun stemmen uitbrengen voor de gemeenteraad en de stadsdeelcommissies) was ik keurig op tijd thuis om iets na middernacht de voorlopige uitslag mee te krijgen via lokale televisiezender AT5:
De partij waar ik dit keer op stemde ging in Amsterdam van 0 naar 2 zetels. En is niet JA21.
Donderdag werd ik ongeveer half elf wakker. Geheel zonder hulp en zonder dat er een naald in mijn arm zat om mij een zoutoplossing toe te dienen. Best goed dus. Rustig even wat rek- en strekoefeningen in bed liggen doen. Ja, alles werkte nog naar behoren! Mooi. Ik kon dus de tocht naar mijn oppaskat aanvaarden. Die bleek inmiddels een beetje aan mij gewend te zijn. Bij mijn eerste binnenkomst vluchtte zij voor mij weg en de tweede keer werd ik vanuit een hoekje getrakteerd op een blaasconcert. Een andere keer bleef zij rustig liggen maar hield mij argwanend in de gaten. Dit keer likte zij mijn vinger! Dat ik daar kruimels van een kattensnackje op had gelegd zal iets geholpen hebben, maar toch. Vooruitgang!
Vooruitgang merkte ik ook bij het afronden van de boekhouding van een vriend. Nadat alle bankbetalingen waren opgevoerd was het dit keer de beurt aan de bonnen en facturen voor contante betalingen. Ook die dienen natuurlijk te worden ingeboekt.
In mijn pauzemomenten genoot ik nog even van de beelden van de arrestatie van Willem Engel. Een rechtszaak tegen hem zorgde ervoor dat hij werd gearresteerd. Met name voor opruiing. Die arrestatie werd gefilmd door zijn vriendin. Die wilde graag laten zien hoe slecht haar vriendje werd behandeld en hoeveel geweld er werd toegepast bij zijn arrestatie. Helaas voor het clubje opruiers door wie waarschijnlijk duizenden onnodig in het ziekenhuis of mortuarium belandden ('want covid is een hoax! Laat je niet prikken, mensen en weiger het mondkapje!') viel het nogal mee met al dat geweld.
Bij het boodschappen doen die middag zag ik mensen massaal zonnebloemolie inslaan. Het zou kunnen dat de voorraad in de warenhuizen binnen een maand of zo op is want een groot deel van de zonnebloemzaadjes waar de olie uit gewonnen wordt komt normaliter uit Oekraïne. Momenteel dus even niet. Maar niet iedereen heeft de boodschap goed begrepen want een mevrouw verklaarde: 'Als Poetin straks de oliekraan dichtdraait, kan ik niets meer in olie bakken!' Ik lach er maar om. Dus ook om de mensen die serieus op een bod ingaan om van een particulier een bakje zonnebloemolie te kopen. Voor €50.
Het wachten is nu op de vernietiging van een veld met sla zodat mensen mensen een slag kunnen slaan uit het doorverkopen van slaolie.
Op straat kwam ik een voorbijfietsende Broeder uit mijn Loge tegen. Die even stilhield voor een praatje. Leuk.
'Leuk' is niet het juiste woord om de laatste aflevering van seizoen 4 van Star Trek: Discovery te omschrijven. Onderhoudend? Spannend? Inspirerend? Uitdagend? Ja, dat allemaal wel. Met een gastrol voor een Amerikaanse politica die als 'Trekkie' erg blij was mee te mogen doen. Dat is dan wel weer leuk, vind ik.
Vrijdag toog ik voor voorlopig de laatste keer naar het verblijfadres van een leuke oppaspoes. De vriendin die zij uitzocht om bij te komen wonen komt namelijk terug van vakantie.
Thuis zette ik de puntjes op de i van de boekhouding van een vriend waarna ik boodschappen deed voor een buurvrouw bij wie ik een uurtje bleef theedrinken. Haar huishoudelijke hulp kwam later op de dag mij helpen met schoonmaken. Heerlijk! Al voelde het raar om een 'vreemde' aan mijn dierbare spulletjes te laten zitten. Om haar niet in de weg te lopen terwijl zij mijn keuken schoonmaakte na het werken in de woonkamer, maakte ik het aquarium schoon. Heb nog geen namen voor de twee nieuwe bewoners maar mijn kinderen kunnen vast wel iets verzinnen.
Ook u mag natuurlijk suggesties doen!
Ik verzon een oplossing voor het steeds haperende aquariumlicht. De vorige eigenaar vond het nodig om het electriciteitssnoer kort af te knippen. Zó kort dat er nauwelijks een stukje koperdraad overbleef om in het kroonsteentje richting stekker te steken. De dunne koperdraadjes floepten dus steeds bij het verplaatsen van het deksel uit het kroonsteentje waardoor het licht uitviel. Licht(...)elijk irritant. Dus ik besloot er wat aan te doen.
Opeens herinnerde ik mij dat ik nog wat koperfolie in huis had. Dat kneedde ik om het kleine stukje met fijne koperdraadjes en het geheel kon ik zo - verlengd en al dus - in het kroonsteentje vastzetten. Opgelost! #SchouderklopjeVoorMijzelf.
Op mijn beurt kon ik de schoonmaakhulp helpen met wat instellingen in haar mobieltje. Zo had zij - als veel mensen - haar GPS standaard op 'aan' staan. Maar wanneer weet je niet waar je bent en is het nodig om de GPS in je mobiel op 'aan' te hebben staan? Die instelling is dus doorgaans onnodig en kost alleen maar stroom.
Stroom wordt fors duurder dus ik was blij telefonisch door te krijgen dat ik bij een sollicitatie door ben naar de volgende ronde. Spannend!
Had deze dag nog meer mensen aan de telefoon. Waaronder een vriendin die nogal eh...'complotgevoelig' is: chemtrails, chips in vaccins, een geheime wereldmacht...zij vindt het allemaal doodeng. Toch - en dat is typerend - zegt zij niet bang te zijn. Complotdenkers klinken voor mij als een kind dat de mantra 'ik ben niet bang!' herhaalt, vlak voor het een spookhuis op de kermis in stapt. Vooral schattig dus. En je weet dat zij wel degelijk bang zijn. En dat mag natuurlijk. En ik mag zo iemand plagen, vind ik.
Dus toen ik het gesprek wilde beëindigen met de mededeling: 'Sorry, ik heb zo een bijeenkomst dus ik moet ophangen', kon ik haar geruststellen: 'Geen zorgen, hoor, het is geen bijeenkomst van de Vrijmetselaars of de Illuminatie. Maar met de Rozekruisers.' Waarbij ik haar hoorde verstrakken en naar woorden 'voelde' zoeken. Geestig. Al was dat een beetje flauw van mij. Maar wel waar.
Het was fijn om na ruim twee jaar de Broeders Prinsen weer eens te zien. Na een serieus gedeelte was het tijd voor een drankje. Voor een aantal heren live op locatie, voor mij via het beeldscherm. Proost!
Er werden diverse besluiten genomen en ook ik gaf mij op voor een werkgroep om een en ander te zijner tijd te implementeren. Als je lid bent van een vereniging dan zet je je er ook voor in, vind ik.
Geïnsprireerd door een momenteel spelende oorlog, schreef en publiceerde ik ook deze vrijdag een verhaaltje (klik).
Zaterdag ruimde ik verder op in huis en maakte het een en ander schoon, geïnspireerd door de hulp in de huishouding van de dag ervoor. Tussendoor werkte ik aantekeningen uit en hield ik mij bezig met diverse administratieve eh...bezigheden en maakte ik een wandeling:
En natuurlijk lachte ik om de mensen die het oneerlijk vinden dat Willem Engel is opgesloten 'alleen maar omdat hij een andere mening heeft!'. In de eerste plaats is dat niet waar want hij zit in de bak voor opruiing.In de tweede plaats roepen hij en zijn soortgenoten al maandenlang op tot het inrichten van 'tribunalen' waarbij mensen die het niet met hen eens zijn voor een volksgericht zouden moeten verschijnen waarbij geen plek is voor een andere uitslag dan 'schuldig!'
Volgens deze dame hebben de bewakers van Willem Engel opdracht gekregen hem zoveel mogelijk te knijpen én niet in zijn buurt te komen. Mogelijk is dat de interpretatie van bewakers die worden bedreigd en daarom gezegd kunnen hebben 'we knijpen 'm' en heeft men dat nogal letterlijk opgevat. Interessant.
Interessant was ook de onvolkomendheid die ik bij het nalopen van de boekhouding voor de vriend tegenkwam. Na wat overleg kwamen we er uit en kon ik het foutje oplossen. Nu kon het hele pakket naar zijn accountant die er de belastingaangifte mee zal uitvoeren. Houzee!
Met die klus achter de rug kon ik rustig een Engelstalig stukje proza (klik) produceren. Het was zaterdag tenslotte, de vaste dag in de week waarop ik dat doe. Vaste dingen doen op vaste dagen geeft mij wat houvast in het leven. Doet u dat ook?
Een entertainmentopdracht ging niet door en dus had ik de avond voor mijzelf. Er stonden diverse uitnodigingen voor feestjes op de lijst maar ik besloot een avondje thuis te blijven. Ook wel eens fijn.
Dat was ook de film Spiderman: no way home die ik keek voor het slapengaan.
Zondag verrichtte ik 's ochtends wat huishoudelijke taken terwijl ik mij verheugde op de middag. Die was namelijk voor een hereniging met een aantal webloggers van weleer. Wij hadden een iets grotere opkomst verwacht maar toch was het fijn om na enkele decennia Zijperspace (klik)
