Iets geloven - hoe onwaarschijnlijk ook dat dat waar is - is op zich natuurlijk helemaal niet erg. Het wordt pas vervelend als mensen hun geloof aan anderen gaan opdringen. En gevaarlijk wanneer zij anderen in gevaar brengen door te handelen naar hun geloof.
Heb ook nooit mijn kinderen enig geloof (behalve dat in henzelf en hun eigen kunnen) aangeleerd en zeker niet laten dopen: zij mochten en mogen - net als ieder ander - zelf kiezen wat zij wel en niet geloven. Wel leerde ik hen dat er meerdere geloven en religies bestaan.
Jammer dat het vaak van toeval afhangt wat mensen geloven. Waar je geboren bent, bijvoorbeeld. Wat je ouders geloven, of je goede leraren hebt, en zo verder. Het is ook gewoon veel leuker om zelf een geloof te vinden dat bij je past. Zelf geloof ik in het goede in de mens.
Waar gelooft u zoal in?
=====================================
=========================================
Maandag was eigenlijk best een saaie dag. Op het programma: een overleg via beeldbellen, overleg betreffende komende entertainmenopdrachten op locatie, een uurtje helpen in een vrijwilligersrestaurant
en 's avonds een Comparitie. Tussendoor verstuurde ik maar weer eens een sollicitatiebrief en maakte ik het aanrecht schoon en zo. O, en mijn hart maakte een vreugdesprongetje toen de postbode een verjaarscadeau bij mij afleverde: een koffiemok met 'papa' en een lieve kaart van mijn kinderen.
Welke papa wordt daar nu niet blij van? Deze dag mailde, belde en appte ik met zo'n 16 verschillende mensen over zo'n 12 verschillende onderwerpen.
(Niet alle gespreksgenoten pasten in een enkel mobiel schermpje)
Iets meer dan gemiddeld op een dag. Ik probeer te minderen maar vind dat best wel moeilijk.
Dinsdag mocht ik overleggen met een collega over een act die wij samen willen gaan uitvoeren. Vind ik fijn, lekker creatief bezig zijn maar vergist u zich alstublieft niet: ook dit valt onder 'werken'. 'Ja maar je vind het toch leu-heuk?' 'O, dus alleen werk dat je niet leuk vindt om te doen telt als werk?'
Wanneer ik in een werkflow zit - of dat nu schrijven is, het bedenken van een entertainment-act, de administratie van mijn werkgever, die van mijzelf of die van een vriend - vind ik het vervelend als die onderbroken wordt. Zelfs al is het maar 'voor eventjes'. Het kost namelijk energie en ongeveer een kwartier aan tijd om weer terug in 'de flow' te komen. Maar als je thuis werkt denken nog best veel mensen dat je dan thuis bent en dus wel even tijd kunt vrijmaken voor hen.
Wanneer ik in een werkflow zit - of dat nu schrijven is, het bedenken van een entertainment-act, de administratie van mijn werkgever, die van mijzelf of die van een vriend - vind ik het vervelend als die onderbroken wordt. Zelfs al is het maar 'voor eventjes'. Het kost namelijk energie en ongeveer een kwartier aan tijd om weer terug in 'de flow' te komen. Maar als je thuis werkt denken nog best veel mensen dat je dan thuis bent en dus wel even tijd kunt vrijmaken voor hen.
'Zou je mij ook storen als ik op kantoor zou zitten?' vraag ik dan wel eens. 'Natuurlijk niet, want ik wil je niet storen als je werkt.' 'Je weet dat ik thuis werk en dus stoor jij mij bewust. Waarom eigenlijk?' 'Nou, je bent toch thuis aan het werk?' Het is alsof zij het woordje 'werk' dan niet horen. Erg vreemd vind ik dat. Dus ik ben op zoek naar de een of andere gedeelde werkruimte. En een goede laptop. Die ik heb is namelijk zo'n 15 jaar oud en daar kan ik niet meer al te veel van verwachten helaas. En elke keer dat ik uit werken ga mijn desktop-pc mee te slepen is ook zo wat. Mensen vragen mij niet te storen wanneer ik thuis werk werkt niet, zo leert de ervaring. Dus ik moet een andere oplossing verzinnen.
Het werd een zeer productieve middag. Op de weg terug naar huis kwam ik hier langs:
Het werd een zeer productieve middag. Op de weg terug naar huis kwam ik hier langs:
Verder deze dag: ik knipte mijn haar en mijn teennagels, bereidde mijn BTW-aangifte voor en ruimde mijn kleding op. Want een mens moet toch wat met z'n tijd. Ik nam niet de tijd om het nieuws rond Prinsjesdag tot mij te nemen. Gewoon geen zin in.
Woensdag werkte ik voor mijzelf en voor diverse organisaties. Aan mijn administratie, in huis, aan een verhalenbundel en aan mijn huiswerk voor de wekelijkse gemeentelijke workshops. 's Middags haalde ik samen met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket
Had nog nooit zo'n grote druiventros gezien!
Praktische en lekkere manier om restjes op te maken.
Raar vind ik dat. Net als mensen die er onbedoeld voor pleiten dat de Nederlandse overheid precies doet wat die van Denemarken deed. Weten zij écht niet dat in Denemarken het juist de streng gehandhaafde covidmaatregelen waren die hen nu in staat stellen weer een beetje normaal te leven?
Na zijn vertrek - om een uurtje of half twaalf - werkte ik nog even aan de lay-out van mijn verhalenbundel zodat de dag van uitgifte weer een stukje dichterbij is.
Donderdag mocht ik met zo'n 18 medecursisten een workshop en twee masterclasses volgen. De workshop was een les van zo'n drie uren over het opstellen van offertes en zaken als beeldrecht. Wat kun je doen wanneer een opdrachtgever meer van je wil dan was afgesproken én niet bereid is daar extra voor te betalen? En wat te doen als een opdrachtgever een door jou als ingehuurde fotograaf gemaakte foto voor het bedrijfsblad ook gewoon op sociale media plaatst maar zonder jouw toestemming, zonder jouw naam te vermelden én zonder jou extra te betalen?
's Middags was het de beurt aan het onderdeel dat een mede-cursiste en ik hadden georganiseerd: een dame vertelde ons hoe zij zelf als artieste de periode van lockdown doorkwam en liet ons door creatieve oefeningen een kijkje nemen in onszelf. Voor mij kwam daaruit dat ik het vooral moeilijk vindt om keuzes te maken. Met name omdat die altijd voor mij werden gemaakt en ik dat nooit heb geleerd. Misschien dat ik daarom gewoon alles doe wat er op mijn pad komt.
Van de meneer die daarna aan de beurt was leerden wij dat alleen in Nederland de woorden 'artiest' en 'kunstenaar' een verschillende lading hebben. In andere landen is er maar één woord voor (in het Engels betekent 'artist' zowel 'artiest' als 'kunstenaar') en is het heel normaal wanneer je niet alleen als artisane aan het werk kunt zijn en in die hoedanigheid in opdracht bijvoorbeeld stoelen maakt. Je kunt ook zonder opdracht artistiek aan het werk zijn en daarnaast bijvoorbeeld werken als docent of loodgieter. Het ene vak hoeft het andere niet uit te sluiten. In Nederland moet je een etiket dragen: 'Huh, gisteren zei je nog dat je lesgeeft maar tegen haar zei je dat je graag houtsnijwerken maakt. Wat is het nou?' Alsof je gek bent wanneer je twee 'petten' draagt. Maar dat kan toch gewoon?
In Nederland is het gebruikelijk dat kunstenaars niet serieus worden genomen en vaak worden gezien als 'subsidieslurpers'. Volledig ten onrechte natuurlijk want huizenbezitters, bejaarden en miljardenbedrijven krijgen veel meer 'gratis geld'.
Bij het gemeentelijk arbeidsbureau deed de dame aan het loket lacherig toen ik een aantal jaren geleden bij beroep 'Acteur/entertainer/schrijver' invulde. 'Nee, meneer, u moet een écht beroep invullen.' Pardon!? Eens kijken hoe zij haar vrije tijd doorkomt zonder Netflix, zonder boeken, kranten en tijdschriften en zonder theaterbezoek.
Bij het gemeentelijk arbeidsbureau deed de dame aan het loket lacherig toen ik een aantal jaren geleden bij beroep 'Acteur/entertainer/schrijver' invulde. 'Nee, meneer, u moet een écht beroep invullen.' Pardon!? Eens kijken hoe zij haar vrije tijd doorkomt zonder Netflix, zonder boeken, kranten en tijdschriften en zonder theaterbezoek.
Ik vind dat het tijd wordt dat de Nederlandse overheid mensen die werken in creatieve beroepen eens serieus gaat nemen.
Wij deden diverse oefeningen
en het was leuk om te ontdekken dat de dame die ik had uitgenodigd een masterclass te geven twee van mijn mede-cursisten bleek te kennen. Zo blijkt maar weer: Nederland is echt maar een heel klein land.
Kon nog steeds geen gebruik maken van Facebook en Instagram en dat is best wel jammer want ik heb lang niet van alle bijna 2000 contacten een telefoonnummer of e-mail adres. Wat communiceren best wel een beetje bemoeilijkt.
Anderzijds: drie kwartier per dag minder naar een beeldscherm kijken levert mij op dat ik wat meer om mij heen kan kijken. Dat deed ik deze dag dan ook:
Als je dan om zes uur 's avonds thuiskomt is het nog niet gedaan want de binnengekomen informatie dient verwerkt te worden. Eten is ook best handig. En het werk als Secretaris van de lokale Geheime Jongensclub ligt ook niet vanzelf stil, toevallig alleen maar omdat je agenda en je neus vol zitten.
Bij wijze van ontspanning keek ik deze avond een aflevering van 'The 100'. Over het overleven van de mensheid in een nogal fascistoïde toekomst. Interessant vanwege de sociale interacties en het gedachtenspel: wat doen mensen in extreme situaties?
Een bekende vroeg mij of ik hem 'eventjes' wilde helpen met zijn nieuwe computer waar een voor hem nieuw tekstverwerkingsprogramma op zit: 'Ik kan de knop 'opslaan als' niet vinden!' Ik raadde hem aan even de tijd te nemen goed te kijken naar de aanwezige knoppen: 'Zit daar een knop bij waarop staat 'opslaan als'? Daarmee activeer je de functie 'opslaan als'. Kijk anders in de handleiding.' 'Daar heb ik allemaal geen tijd voor.' Maar van mij verwacht hij dat ik de tijd heb om anderhalf uur te besteden aan het reizen naar en van zijn huis en twee uren lang koffie te drinken en hem dingen uit te leggen die hij makkelijk zelf kan opzoeken. Raar vind ik dat. Nog niet zo lang geleden deed ik het toch, ondanks een overvolle agenda.
Omdat het goed voelde 'nuttig' gevonden te worden. Inmiddels voelt het beter om dat soort hulp niet meer aan te bieden. Mensen zijn er meer bij gebaat wat zelfstandiger te worden en problemen zelf op te lossen. Het duurde even maar eindelijk heb ik dat door.
Vrijdag zag ik op sociale media weer wat opvallende zaken. Die kom je daar wel vaker tegen. Op sociale media zijn er mensen die mensen die tegen fascisme zijn 'NSB'ers' noemen:
Het valt op dat vooral mensen van rechtse signatuur vaak onbegrijpelijke reacties plaatsen. Heeft u enig idee wat André de Fortuynist dwars zit?
Toen ik hem dat vroeg 'blockte' hij mij onmiddellijk. Wat een twitterterm is voor 'het onmogelijk te maken dat iemand leest wat je schrijft'. Geert Wilders, de zelfbenoemde 'voorvechter van vrijheid van meningsuiting' deed dat al eerder:
Hoe dan ook: ik werkte een aantal uren aan diverse projecten en nam een half uurtje de tijd om een pot koffie te delen met een buurvrouw.
Na het publiceren van een vers 'verhaaltje op vrijdag' nog een uurtje of twee fijn gewerkt en een paar dingen kunnen afronden. Voelt goed.
Een vriendin belde met de mededeling dat de uitslag van een Covid-zelftest positief was. Dat is niet positief. Zij vroeg mij de test ook te doen omdat wij onlangs dicht bij elkaar in de buurt waren. Zag maar een streepje dus dat was gelukkig positief.
Het plan was een beetje tijdig te gaan slapen die avond maar dan ga je toch nog 'even' aantekeningen uitwerken, huiswerk maken, e-mails beantwoorden en voor je het weet heb je niet alleen een volle agenda
maar ook te weinig uren die overblijven voor slaap. Oepsies!
Gelukkig kon ik de zaterdag rustig beginnen: voor de computer zittend (áchter mijn pc gaan zitten vind ik niet praktisch) dit weekoverzicht bijwerken, mij realiseren dat ik met tientallen mensen alleen contact had via Messenger of Instagram DM en daar best wel een beetje van baal. Vroeg mij opeens af of mijn Facebook (en dus ook Instagram-) account wellicht op deze manier was gehackt en een of ander 18-jarige 'hacker' (een tiener met teveel geld en vrije tijd (klik) die doodleuk op de zwarte markt een computervirus koopt en dat verspreidt) 'voor de lol' mensen hun toegang tot Facebook ontneemt.
Maar wie mij een beetje kent weet dat ik niet zo snel bij de pakken neerzit en ook 'in het echie' *ahum* wel eens contact maak met mensen. Aan het begin van die middag met de man die de kaft ontwerpt van mijn komende verhalenbundel bijvoorbeeld. Een toevallig aanwezige mevrouw lichtte hem bij terwijl hij inspiratie verzamelde:
Vervolgens was ik een uurtje te gast bij de heropening van het lokale buurthuis. Het was een feestelijke gebeurtenis die druk werd bezocht en er was taart:
Wij, als buurtbewoners, hebben van de gemeente een jaar gekregen om het nut van de plek van samenkomst te bewijzen om ervoor te zorgen dat het blijft. Momenteel verzamelen wij de diverse ideeën voor het gebruik van de ruimte: een koffie-inloopochtend, een paar computers met daarbij iemand die digitaal wat minder handige buurtbewoners kan helpen met het gebruik ervan, taalles voor nieuwkomers, kunstmiddagen...diverse ideeën passeerden de revue. Aan de bewoners om die zelf uit te voeren. Een gemeenteambtenaar helpt met de aanvraag van eventuele subsidies. Nieuwe ideeën zijn altijd welkom dus als u er eentje heeft, kom maar op!
De gastvrouw 
Eenmaal thuis maakte ik de leefomgeving van Karper de Goudvis schoon en zorgde ik voor de inwendige mens door voor mijzelf het avondeten te bereiden. En op te eten. Even opfrissen en de deur weer uit: naar het verjaarsfeestje van een artistieke vriendin.
heeft van haar studio een plek gemaakt waar diverse artistiekelingen hun kunsten kunnen uiten en ideeën kunnen uitwisselen. Een plek waar iedereen welkom is, zo lang je bereid bent kunst, kunde en kennis te delen en vooroordelen over geslacht, leeftijd, opleiding, seksuele voorkeur, kleding of wat dan ook maar buiten de deur te houden. Dat bleek geen probleem voor de gasten die grotendeels lieten zien en horen wat zij zoal deden op artistiek vlak. Er werden verhalen en gedichten voorgedragen, er werd muziek gemaakt
De fluitiste rechts op de foto had mij wel eens zien voordragen uit eigen werk omdat zij werkt in mijn favoriete koffietent. Ik weet dat dat wat cryptisch klinkt maar dat is dan maar zo.
en er waren lekkere hapjes en drankjes. Zo dronk ik er een heerlijke zelf geproduceerde kombucha
En er was zelfs een 'lekker sexy dansen!'-workshop. Daar heb ik geen foto's van gemaakt want ik stond lekker sexy te dansen. Prima test voor mijn nieuwe heup die zich overigens voorbeeldig gedroeg.
Het deed mij denken aan artistieke groepen als de Bloomsbury groep, de dadaïsten maar ook bijvoorbeeld de groep waar Mary Shelley en Lord Byron deel van uitmaakten: mooi, vervreemdend, verbindend.
Dat bleek ook in het busje waarin ik en een paar anderen een lift kregen naar het station. Met z'n vijven zongen wij een liedje: een Duitser, een Israëlische, een Poolse, een man van wie ik vergeten ben in welk land hij is geboren en ik. Er werden zelfs duistere grappen gemaakt want het voelde veilig om te zeggen wat je wilde. Zonder bang te hoeven zijn dat iemand het je kwalijk zou nemen wat de toenmalige regering van 'jouw' land decennia geleden het volk van een ander land aandeed.
Een heerlijk gevoel dat ik nog lang zou willen volhouden. In elk geval gaf de avond hoop dat het niet onmogelijk is om ondanks zeer verschillende achtergronden in harmonie samen te zijn.
Zondag had ik als rustdag aangemerkt. Had zelfs het woord 'nee' in mijn agenda geschreven. Om maar niet te hoeven liegen wanneer iemand zou vragen: 'Kun jij zondag...?'. Ik kon dan namelijk gewoon in mijn agenda kijken en lezen wat daar staat.
Wat ik deze dag precies deed laat ik met liefde over aan uw fantasie.
Svefn-g-englar van Sigur Rós is de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Alan Lancaster
Meer lezen? Mijn verhalenbundels