De week voorbij

'Appen' vind ik handig voor korte boodschappen: even iets afspreken, mededelen of vragen. Voor lange, diepgaande gesprekken is het versturen van een (WhatsApp-)bericht minder geschikt. Er zijn inmiddels zoveel manieren van communiceren dat mensen niet meer lijken te weten hoe dat moet: e-mail, SMS, WhatsApp, Signal, Telegram, Messenger en 'DM's' en 'PM's' via Twitter en Instagram...het is wat onoverzichtelijk geworden. 

'O ja, ik zou nog reageren op het bericht dat dinges mij stuurde. Even kijken: via welk medium had ik het bericht ook alweer ontvangen?' Voor je het weet ben je tien minuten verder. En dan heb je alleen nog maar het bericht gevonden waar je op wilde reageren.

Op een dag leven wij vast in een dictatoriale maatschappij waarin er nog maar een - door de overheid gecontroleerde - berichtendienst is maar tot die tijd moeten wij leven met de 'geneugten' van de vrije markt.  

Welke manier van communiceren gebruikt u voor welk soort doel?

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Maandag genoot ik na van mijn eerste nacht in een echt bed sinds lange tijd: eindelijk kon ik het trapje op van mijn hoogslaper! Lang leve mijn nieuwe heup! De avond ervoor ging ik op tijd naar bed na het kijken van de finale van het EK-voetbal. Die werd gespeeld tussen Engeland en Italië en de uitslag maakte mijn Italiaanse buurman erg blij. En niet omdat hij fan is van het Engelse voetbalteam.

Tussendoor zocht ik papieren bij elkaar om mee te nemen naar mijn klantmanager. Ter voorbereiding op ons gesprek met mijn werkgever.  Het was ook fijn om de gewassen lading kleding te kunnen strijken. Kan eindelijk weer wat druk zetten op beide benen tegelijk en heb inmiddels ook weer voldoende kracht om de strijkbout te hanteren. Als je spieren maandenlang niet gebruikt dan besluiten zij dat zij niet nodig zijn en gaan ze krimpen. 

Het was een goed gesprek bij en met mijn klantmanager in het gebouw tegenover deze constructie

en met een goed gevoel ging ik weer naar huis.

Waar ik belde met een vriend en met een vriendin een diepe app-conversatie had. Ik vertelde haar nogmaals dat ik de diepere gesprekken des levens liever niet voer met appjes maar die liever onder vier ogen voer. Hoewel haar dat eerder een goed idee leek, bleek zij nu helaas van mening veranderd. Dat kan natuurlijk maar ik vind het lastig: als ik met iemand iets afspreek (wat dat dan ook is), dan vind ik het prettig wanneer die ander niet eenzijdig afwijkt van de gemaakte afspraak. Dat geldt niet alleen voor mijn privé leven maar ook voor een werksituatie.

's Avonds sprak ik daarover met onverwachte visite: een vriend die zonder mobieltje door het leven gaat. Hij was het met mij eens: gesprekken verlopen beter wanneer die niet alleen met woorden worden gevoerd maar wanneer je elkaar in de ogen kunt kijken, kunt letten op intonatie en lichaamshouding. 

Dinsdag maakte ik mijn waterkoker schoon. En de stoffer en blik. En mijn trechter. Bovendien repareerde ik mijn primaire telefoonoplader: een los contactje en wat vuiligheid bleken het probleem. Kortom: ik voerde wat huishoudelijke klusjes uit.

Ik las wat meer over een onderwerp waar een vriendin mij wat informatie over had gestuurd en waar ik wat meer over wilde weten: 'reparenting'. Deze vorm van psychotherapie komt neer op: 'Geef jezelf wat je denkt dat je ouders je niet hebben gegeven.' De therapie is ook behoorlijk controversieel en wordt afgeraden door verreweg de meeste psychotherapeuten. Ik denk dat ik deze ronde dus maar aan mij voorbij laat gaan.

Tussen de werkzaamheden door ontmaskerde ik een 'dokter' op Twitter. Met hulp van een andere 'tweep' (die ontdekte dat hij verrassend weinig wist van zijn vakgebied, ondanks '20 jaar ervaring!') werd al snel duidelijk dat het ging om een manier om mensen geld te ontfutselen door hen te laten 'investeren' in cryptocurrency. De 'dokter' vroeg vooral vrouwen om hem een privé-bericht te sturen. Bovendien bestond het account nog geen maand. Best een tikkeltje verdacht allemaal. Tel daarbij op dat er geen dokter met zijn naam werkt in de door hem opgegeven stad en zijn profielfoto toebehoort aan iemand met een andere naam en je bent er wel. 

Het internet zit vol met oplichters en ze worden steeds beter. Kostte het mij nog niet zo lang geleden minder dan een halve minuut om iemand te ontmaskeren, nu kost het bijna vijf minuten. Mijn advies aan mensen die vermoeden dat iemand op internet niet helemaal oprecht is: ga er maar van uit dat uw instinct klopt.

Na mijn rondje sociale media stortte ik mij op het verlengen van de Tijdelijke overbruggingsregeling zelfstandig ondernemers (Tozo 5). Om ervoor te zorgen dat ik met mijn salaris van €960,- in elk geval op Bijstandsniveau uit kom. Fijn dat de regeling bestaat voor mensen die inkomensverlies lijden uit hun (bij)baan vanwege de Corona-maatregelen. Logisch ook eigenlijk: de overheid zorgt ervoor dat je (tijdelijk) niet meer kunt werken dus dan is het wel zo netjes om een tegemoetkoming te geven vanwege de gederfde inkomsten. Al hoop ik die tegemoetkoming over een paar maanden niet meer nodig te hebben en mijn extra inkomsten weer gewoon uit entertainmentwerk te kunnen halen.

Omdat ik toch voor de computer zat werkte ik meteen mijn administratie bij en reageerde op een half dozijn e-mails. 's Avonds pleegde ik een paar telefoontjes en voerde ik app-conversaties met een vijftal mensen. Met hen had ik het onder meer over de excuses van Rutte die de dag na het opheffen van de mondkapjesverplichting ontdekte dat dat eigenlijk een heel dom idee was want de pandemie is nog lang niet voorbij. 

Hugo de Jonge vertelde ons doodleuk dat mensen die het Janssen vaccin hadden ontvangen gerust de volgende dag opeengepakt in slecht geventileerde clubs konden gaan dansen. Prima reclame voor de studentenclub 'Dansen bij Jansen' maar in strijd met richtlijnen van heuse wetenschappers. Populariteit terugwinnen door een impopulaire maatregel af te schaffen is wellicht politiek opportuun maar - in elk geval in dit geval - dom én levensgevaarlijk. Net als de meeste mensen gaan ook jongeren namelijk voor 'soundbites' zonder zich in het onderwerp te verdiepen. Als iemand met ook maar een beetje aanzien iets roept, gaan duizenden ervanuit dat dat 'de waarheid' is. Vooral laag opgeleiden en goedgelovige mensen laten zich graag leiden door populistische prietpraat.

Ik vermoed dat bij volgende verkiezingen Rutte en De Jonge niet kunnen rekenen op stemmen van de duizenden jongeren die nu door hun 'foutje' long-covid oplopen of hun opa en oma dodelijk ziek maken. Helaas is voor het huidig (demissionair) kabinet liegen en misleiden niet ongebruikelijk. U herinnert zich ongetwijfeld de Toeslagenaffaire maar niet alleen tegen burgers maar ook tegen 'Brussel' blijkt liegen een normale tactiek voor met name VVD en CDA. Over pulsvissen bijvoorbeeld.

Voor je het weet is het tijd om onderuit te zakken op de bank en een beetje TV te kijken. In bed nog even gelezen en tegen middernacht ging bij mij het licht uit.

Woensdag bekeek ik een aantal vacatures en zocht er een paar uit om op te reageren. Na vijf jaar gewerkt te hebben tegen het absolute minimumloon vind ik het tijd dat ik word betaald naar mijn opleiding, kennis en ervaring.

's Middags haalde ik met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket op en zij bleef nog even voor een praatje en een kopje thee.

Telefonisch werd ik uitgenodigd voor een spontaan etentje maar helaas: ik had al eetplannen want (vrijwel) elke woensdag komt een vriend mij helpen met het verorberen van een deel van mijn verse voedselpakket. 

Er zit altijd vrij veel voedsel bij dat beperkt houdbaar is en het vriesvak in mijn koelkast is maar klein.

Het was zo gezellig dat de vriend pas iets na middernacht huiswaarts trok, mij achterlatend met mijn nachtrust.

Donderdag sliep ik uit. Heerlijk om te slapen in een echt bed en niet langer op de bank! Ik kan steeds meer met mijn nieuwe heup maar mijn hersenen zijn nog niet overtuigd: 'Doe dat maar niet want dat zal pijn doen!' Het zal nog even duren voor ik een signaal stuur naar mijn rechterbeen en mijn brein akkoord gaat met de voorgenomen actie. Maar elke dag ga ik een stapje (...) vooruit, ook wat dat betreft.

Momenteel ben ik vrij veel met mijzelf bezig (fysiek herstel, einde liefdesrelatie, opknappen van mijn woning, werksituatie, boekjes die uit gaan komen) maar dat betekent niet dat ik niet op de hoogte ben van het wereldnieuws: de opstand in Cuba, droogtes en stormen wereldwijd, overstromingen in Nederlands-Limburg, Duitsland en België, de brute moord op Peter R. de Vries, de vondst van honderden kinderlijkjes in Canada, een enorm verhoogd aantal besmettingen met Covid-19 in Nederland en Indonesië...er gebeurt nogal wat momenteel. Ook best eng: aardverschuivingen. Niet alleen op geologisch gebied maar ook politiek, sociaal en economisch. Ik denk nu aan de oude Chinese vloek, vermomd als goede wens: 'Moge u leven in interessante tijden'. 

Onderweg naar de supermarkt voor een paar kleine boodschappen (zonnebloemolie en dergelijke) sprak ik met een buurman die mij even hielp met het in de container werpen van mijn vuilniszak. Ook hij zal voor mij interessante vacatures aan mij doorsturen. Lief, niet?

's Middag kwam een buurvrouw heel lief even kijken hoe het met haar buurman gaat. Ik deed het een en ander voor de Geheime Jongensclub en voor de Bewonerscommissie en zette op gegeven moment mijn telefoon maar op stil: werd eventjes helemaal mesjoegene van alle bliepjes en piepjes van het apparaat die mij er op wezen dat (een stuk of twaalf) mensen contact met mij wilden. Dat heb je wel eens: soms wil je gewoon even een beetje rust en je concentreren op de dingen die je gedaan wilt hebben.

's Avonds pleegde ik een paar telefoontjes en appte ik met deze en gene voor ik ging slapen.

Vrijdag was ik bijtijds op voor een afspraak met mijn fysiotherapeut. Die liet mij - voor het eerst in mijn leven - deadlifts doen. Met maar liefst *ahum* 10 kilo aan gewicht. Langzaam opbouwen dus maar ik verwacht niet ooit het wereldrecord van 501kg te kunnen verbreken. Dat is veel.

Niettemin voelde ik mij na deze en andere oefeningen sterker dan ik mij twee jaar geleden nog voelde. Ik begin langzamerhand te hopen dat het niet lang meer zal duren voor ik weer dingen kan tillen als een kratje bier. Gevuld. Met volle flesjes.

Wilde eigenlijk 's middags nog de deur uit maar mijn lichaam had andere plannen. Dus ik bleef thuis, werkte een uurtje voor de Loge, maakte mijn aanrecht schoon en zo en deed een dutje.

Daarna had ik weer wat energie om achterstallige administratieve klussen aan te pakken en de deur open te doen voor de postbezorger die mij mijn nieuwe mobiele telefoon kwam brengen.

Deze schafte ik aan op aanraden van mijn zoon en ik betaalde er een stuk minder voor dan wanneer ik dat had gedaan toen het apparaat pas uitkwam, oktober 2020.

In plaats van direct met het nieuwe apparaat aan de slag te gaan, werkte ik een stapel papieren weg: direct iets mee doen, kan in de papierbak, mag in een opbergmap... Lekker aan het werk, lekker muziekje erbij...Totdat dat muziekje werd overstemd door andere muziek:

verderop in de straat was iemand jarig en iemand was op het onzalige idee gekomen het feestje luister bij te zetten door de lokale harmonie in te huren. Het galmt namelijk lekker in een smalle hoofdstedelijke straat tussen twee hoge huizenblokken in. 

Mocht u nu de neiging voelen opkomen mij met zo'n cadeau te verrassen, dan zou u zelf wel eens verast kunnen worden. 

De brandweer zal iemand uit een tuba moeten zagen. In een ziekenhuis in Amsterdam staat een vitrine met daarin (schoongemaakte) interessante artikelen die in de darmen van patiënten zijn gevonden. Wellicht zal men even vreemd opkijken wanneer een trombone deel uitmaakt van de collectie. Kortom: doe het niet. Huur voor mij geen fanfareband in. Al is het maar voor uw nabestaanden want de levensverzekering keert niet uit in het geval van zelfmoord.

Van een vriendin leerde ik dat ook in het Belgische Verviers de gevolgen van de plotse klimaatveranderingen* merkbaar zijn: de stad staat onder water. Het pension (tegenwoordig zegt met in goed Nederlands 'bed and breakfast') van haar ouders waar ik ook wel eens logeerde is momenteel verstoken van elektriciteit.

*Klimaatverandering is een natuurlijk verschijnsel maar terwijl Moeder Natuur in haar eentje er een jaartje of tienduizend over doet om het ene weertype in het andere te laten overgaan, kost dat door toedoen van de mens nog maar enkele decennia. Dat is een serieus probleem. Ontkennen dat het bestaat doet het niet verdwijnen.

Omdat het vrijdag was publiceerde ik een verhaaltje.

Ter ontspanning, leering ende vermaeck keek ik die avond voor het eerst sinds lange tijd een aflevering van De Slimste Mens. 

De bewuste aflevering werd gewonnen door de jonge meneer op wie ik gestemd heb bij de meest recente verkiezingen voor de Tweede Kamer, Laurens Stassen van Volt.

Voor ik ging slapen gaf ik mijn oude telefoon opdracht de aanwezige data over te zetten naar mijn nieuwe telefoon. De ervaring leert dat dat even kan duren. Mijn oude telefoon is de Moto G5 van Lenovo/Motorola en mijn nieuwe is de Pixel 4a van Google. Die is iets smaller dan de telefoon die ik ruim vier jaar lang had en ligt daardoor iets lekkerder in mijn kleine handen. Vind ik prettig. En voor de oude waren er al twee jaar lang geen (beveiligings-)updates beschikbaar. Da's toch een risico heden ten dage. Waar ik bij het installeren van een nieuwe applicatie nog moest kiezen welke andere app ik zou verwijderen, bij de nieuwe is dat probleem voorlopig naar de geschiedenis verwezen: van 16 GB intern geheugen maakte ik een sprong naar een intern geheugen van 124 GB. Dat scheelt.

Zaterdag had ik zin in de voorjaarsschoonmaak. Dit voorjaar was dat technisch niet mogelijk maar inmiddels kan ik weer aardig bewegen en wat kracht zetten bij het hanteren van een poetsdoek en beide handen tegelijk gebruiken om spullen op te pakken en te verplaatsen. Fijn!

Het weer was ook al zo fijn dus ik liep even naar de waterkant. Het woord 'even' is hier op z'n plaats want ik was er in drie minuten. Wát een verschil met een kwartier mentale voorbereiding, vervolgens een minuut of acht nodig hebben om met veel pijn en moeite mijn schoenen aan te krijgen en dan stapje voor klein, voorzichtig stapje met mijn slechte heup naar de waterkant te schuifelen. Mocht u nog geen nieuwe heup hebben: aanrader!

Gezeten aan de waterkant 

speelde ik wat met mijn nieuwe mobieltje: de instellingen aanpassen aan mijn wensen en de ingebouwde camera uitproberen. 

De bediening werkt een beetje anders dan die van mijn oude mobiel maar ik verwacht er snel aan te wennen. Omdat ik de meeste van mijn data door de aardige jongelui bij Google laat beheren, was het overzetten van veel instellingen en data een makkie. En in geval van nood heb ik nog een zeer ICT-kundige zoon achter de hand. Die nog hetzelfde type mobiel heeft ook.

Op de weg terug naar huis werd ik aangesproken door een buurman die mij vol trots zijn zelf opgeknapte woning en tuin liet bewonderen. Het betreft de buurman die alle buurtkatten (een stuk of twintig) bij naam kent én weet wie zij hebben uitgezocht om hen te verzorgen.

Bij thuiskomst bleek de wasmachine bijna klaar te zijn met draaien en de wachttijd bracht ik door met het onder handen nemen van het aquarium van Karper de Goudvis. Billy de Kat vond het maar niets dat ik hem zo weinig aandacht gaf en liep boos weg om buiten te gaan spelen.

Goed luisterend naar mijn lichaam verplaatste ik wat meubilair en besloot het een en ander uit mijn woning te verwijderen. Maar ofwel wacht ik daar even mee of ik wacht op hulp want al dat gesjouw is nog even iets te veel voor mijn helende lijf en nieuwe heup.

Gewoon omdat dat kon - en bananen niet onbeperkt houdbaar zijn - bakte ik 's avonds pisang goreng:

(Foto boven: de ingrediënten. Onder: het eindresultaat)

Voor ik in bed nog even ging liggen lezen voor het slapengaan, keek ik een aflevering van Star Trek: Voyager.

Zondag deed ik het lekker rustig aan: beetje uitslapen, beetje e-mails beantwoorden, beetje verslaafd raken aan het spelletje '2048' 

(Kon mij goed concentreren. En won!)

waar ik twee mobieltjes geleden verknocht aan was geraakt, oefeningen doen om mijn ernstig verslapte spieren te trainen en wat dies meer zij.

Een vriendin hielp mij en mijn lichaam door mij uit te nodigen voor een heerlijke wandeling 

(Zij hield een stukje natuur voor mij vast. Dat zwiepte in een heerlijke zomerbries

maar dankzij haar bleef mijn model even stil zodat ik er een foto van kon maken)

en het drinken van een kop koffie op een terrasje:

's Avonds vouwde ik de eerder gestreken was weg en verzamelde ik gegevens om die de dag erna te verwerken. Zo verzamelde ik vacatures om later te verwerken tot sollicitatiebrieven en zette ik op een rijtje wat ik nodig had voor mijn vrijwilligerswerk voor de Loge en de Bewonerscommissie.

Het pleonasme van de week heb ik te danken aan een voetbalcommentator:

'Een illegale overtreding'

De muziek van deze week is 'Blaze' van Asterism:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Andy Fordham, Danish Siddiqui, Peter R. de Vries en Biz Markie.

Meer lezen? Mijn verhalenbundels