Al jaren pleit ik ervoor om alleen professionals nog alcohol te laten drinken. Er gebeuren ontzettend veel ongelukken (vaak met dodelijke afloop) door amateurs die denken dat zij goed tegen drank kunnen. Net als met vuurwerk dat wordt afgestoken door door de gemeente ingehuurde professionals mogen burgers zich vergapen aan professionele zuipers die steeds dronkenerderder worden maar dan niet zo dom zijn om dan vuurwerk af te steken en te gaan autorijden en zo.
Gek eigenlijk dat de overheid ons waarschuwt voor dingen die slecht voor ons zijn maar het doodleuk toestaat dat alcohol levers en levens verwoest en zelfs reclame voor alcohol weigert te verbieden. Een cynicus zou kunnen denken dat alcohol drinken goed is voor de schatkist. De gezondheid van burgers heeft in dit geval blijkbaar geen prioriteit.
Wat vindt u: moet de overheid naar haar burgers toe een ontmoedigingsbeleid voeren voor alles wat slecht is voor hen? Of geldt dat alleen voor dingen die u persoonlijk 'slecht' vindt?
Maandag werd ik wakker met een wat opgezette knie en branderige spieren. Bij de fysiotherapeut bleek waarom: een paar spiertjes verrekt en mogelijk een kleine ontsteking. Dus hij liet mij een paar lichte rek- en strekoefeningen doen en wij dronken een bakkie koffie.
De komende paar weken doe ik het dus nog maar even rustig aan. Elke dag een kleine wandeling
en voorlopig alleen maar lichte huishoudelijke klussen.
Gelukkig kan ik vrij veel vanaf mijn PC doen: verlenging aanvragen van de regeling 'Tegemoetkoming Zelfstandigen' bijvoorbeeld. Met een beetje geluk heb ik die aanvulling op mijn vaste inkomen voor werk niet lang meer nodig want langzamerhand komen er weer aanvragen voor entertainment werk binnen. Zo ben ik gevraagd voor de rol van gastheer op een Oud en Nieuwfeest!
Even duimen dat er geen (vierde? Vijfde?) golf met coronabesmettingen komt. Bijvoorbeeld veroorzaakt door de Delta- en de Lambda-variant van Covid-19.
Ik las dat in Amerika van alle corona-doden in juni ruim 90 procent had geweigerd zich te laten vaccineren. Reden genoeg om toch maar een vaccin te laten injecteren, dacht ik zo.
Ook dinsdag liep ik een blokje om. Daarbij zag ik weer een lollig stukje 'verkitchering' van het straatbeeld:
Een buurman zag mij met een vuilniszak slepen (tillen gaat nog even niet) en was zo lief mij de last te ontnemen en de zak voor mij in de container op de hoek te dumpen.
Ik genoot van de lunch, het uitzicht vanaf zijn balkon waar hij mij even alleen liet om boodschappen te halen en zijn enthousiasme.
In zijn interieur en in zijn verhalen ontdekte ik trekjes van mijzelf: het gebruik van voorwerpen waar die niet voor ontworpen zijn (het oude trappetje van zijn hoogslaper diende nu als schoenenrek), geld niet beschouwen als topprioriteit en het als gelijke behandelen van iedereen met wie hij omgang heeft. Ik voelde mij er thuis. Fijn. Heel fijn. Zelfs het afscheid nemen voelde prettig!
's Middags had ik een buurvrouw op de thee. Ik speelde een paar muziekjes af voor haar, waaronder 'You're the voice' van John Farnham:
en toen zij weg was leerde ik wat Franse woorden via DuoLingo. Heb daar inmiddels zo veel aardigheid in dat ik er een taal bij heb genomen om te leren: Indonesisch. Mijn wortels liggen tenslotte in dat land en als ik er over een paar jaar heen ga, lijkt het mij aardig om een beetje in hun eigen taal te kunnen praten met mijn verre familieleden daar.
Deze dag deed ik het verder rustig aan ter anticipatie op de volgende dag.
Woensdag spendeerde ik de bulk van mijn tijd in Delft. Op uitnodiging van mijn zoon gebruikte ik de lunch in zijn nieuwe studentenwoning:
Na een paar uurtjes met en bij hem te hebben doorgebracht genoot ik van lekker eten en goed gezelschap bij mijn broer die net buiten Delft woont. Zijn vrouw had heerlijk - een Mexicaanse ovenschotel - gekookt
en ik voelde mij op mijn gemak. Ook al is hun woning ingericht als de kaft van een woonmagazine. Niet mijn stijl. Wel schoon en netjes en het is heerlijk om in hun tuin te vertoeven.
Mooi om naar te kijken en comfortabel maar naar mijn smaak net iets te weinig 'troepjes en dingetjes en dangetjes'.
Ik filosofeerde wat met hun lieve dochter en leerde haar dochter van vier de 'WiFi-boks' (je geeft elkaar 'de boks' terwijl de vuisten elkaar net niet raken terwijl je je vuist laat trillen en er een 'Bzzzzt!'-geluidje bij maakt) om het aantal knuffelmomenten te beperken. Toch nog best een beetje eng, dat hele corona-gebeuren. Voelde een echte familieband met het hummel voor wier geboorte mijn moeder indertijd haar verscheiden een paar weken had uitgesteld: 'Voor ik ga wil ik nog even mijn eerste achterkleinkind zien'. Die prachtige laatste wens is uitgekomen.
Helemaal vanuit het verre Delfgauw bracht mijn broer mij met de auto thuis naar Amsterdam. Het voelt goed om liefhebbende en zorgzame familie te hebben.
Bij thuiskomst kreeg ik nog even visite van de vriend die normaliter op woensdags bij mij komt eten. Ditmaal had hij gegeten bij een buurvrouw. Was leuk hem te zien genieten van de enthousiaste verhalen over mijn familiebezoek.
Donderdag bleek ik een tikkeltje vermoeid. Dus liggend op het 'bijbed' (de bank in de woonkamer. Mijn hoogslaper noem ik 'hoofdbed') pleegde ik wat telefoontjes, verstuurde wat e-mails en berichten via andere diensten. Daarna deed ik wat kleine huishoudelijke klusjes, deed de deur open voor een vriendin en had even een buurman op visite. Het ging om de buurman die een aantal maanden terug half naakt en zwaar onderkoeld in de binnentuin was gevonden en een tijdje doorbracht in het ziekenhuis en een revalidatiekliniek. Het was fijn om weer wat levenslust in zijn ogen te zien.
Hij vertelde trots dat hij inmiddels beter voor zichzelf en zijn woning zorgt en bij het opruimen (met hulp van medewerkers van een vrijwilligersorganisatie) een oude foto van mijn zoon vond. De foto had ik indertijd gemaakt en aan de moeder van mijn zoon gegeven. Zij had indertijd een relatie met de betreffende buurman en zodoende kwam die in zijn bezit. Dat plaatje wil ik u niet onthouden.
Had nog veel meer willen - en misschien wel moeten - doen maar ik besloot te luisteren naar mijn lichaam, de fysiotherapeut en diverse buren en vrienden: 'Wacht nog even met grote inspanningen leveren, Ter!'
Dus ik eindigde deze dag relaxt met het kijken van een aflevering van Star Trek: Voyager. Met in deze episode een heerlijke gastrol van George 'Mister Sulu' Takei als kapitein van het ruimteschip Excelsior op weg naar een reddingsmissie voor Kapitein Kirk en dokter McCoy. Genieten!
Vrijdag voelde ik mij fit genoeg om mij te laten afbeulen door de fysiotherapeut. Mijn spieren worden merkbaar sterker en soepeler en ook mijn conditie gaat vooruit. Maar ik ben er nog lang niet. Maar dat geeft niet. Ik ben blij met elk stukje progressie.
Om progressie te maken op het gebied van entertainment schreef ik mij in voor een cursus dienaangaande: twee maanden lang eenmaal per week onder leiding van een coach op het betreffende vlak (acquisitie, prijsbepaling, doelgroep bepalen, administratie, belastingen e.d.) lessen volgen om wat meer opdrachten te verkrijgen. En daarmee wat meer financiële onafhankelijkheid. Handig!
Ook maakte ik een afspraak met mijn werkcoach om met haar te bespreken hoe het nu verder moet met mijn baan bij de brouwerij. Oók handig!
Misschien niet handig maar wel praktisch was dat ik een aardig stukje kon lopen naar een winkel om daar wat huishoudelijke spullen te kopen en onderweg dit plaatje schoot:
Ik liep gewoon twee keer zoveel meters in één ruk (heel rustig aan) als ik twee maanden geleden kon. Fijn!
Fijn was ook dat die avond een vriendin op de thee kwam.
Fijn was ook dat die avond een vriendin op de thee kwam.
Zaterdag was ik in Breda. Voor het verlate verjaardagsfeestje van een vriend. Het was goed elkaar weer te zien
en wij genoten van de verhalen over onze schooltijd, deelden onze inzichten over holisme, aten een hapje en dronken een biertje. Oké, meer dan één biertje.
Het toetje was een donut
en onderweg terug naar Amsterdam genoot ik nog even van de zonsondergang boven Breda:
Het was een goede dag.
Zondag deed ik het rustig aan: afwassen, was draaien,
plantjes water geven, nagels knippen, thee drinken met een buurvrouw terwijl wij samen genoten van de rust in mijn tuin
...U kent dat wel. Ik liep een achterstand in met het beantwoorden van e-mails en andere berichten, speelde wat met de kat, sorteerde mijn bladwijzers, verwerkte wat handgeschreven aantekeningen, verzorgde de kat en de goudvis, volgde een Franse les en deed mijn oefeningen. Vooral gericht op het herstellen van mijn fysieke balans. Bijkomend voordeel: ook mijn mentale balans gaat er op vooruit.
Deze week hoorde ik van het aftreden van de Amsterdamse wethouder Laurens Ivens. Ontzettend jammer dat hij zijn ideeën (klik) over meer en betere (sociale) woningbouw niet langer zal kunnen uitvoeren. Hij stapte op 'wegens verbaal grensoverschrijdend gedrag'. Een lastige term want 'grensoverschrijdend' is een zeer rekbaar begrip. Zo kan een compliment door de ene persoon als positief worden ervaren en door een ander (of zelfs door dezelfde persoon maar op een ander moment) als 'seksueel getint' worden gezien. Voor de zekerheid nooit een compliment uitspreken dan maar?
Mijn moeder werd eens door haar toenmalige werkgever naar huis gestuurd 'wegens grensoverschrijdend gedrag'. Zij waagde het namelijk om gekleed in een broek en trui naar kantoor te komen. Tsja, dat past een nette secretaresse natuurlijk niet! Een (manlijke) baas heeft uiteraard het recht om een goed zicht te hebben op de blote benen en het decolleté van zijn vrouwelijke medewerkers. De schande! Tsss...
De muziek van deze week is 'Free me' van Uriah Heep met de onlangs overleden leadzanger van toen, John Lawton
Het pleonasme van deze week is: 'Een bekende beroemdheid'.
Deze week staan wij stil bij het overlijden van John Lawton, Rafaella Carà en Jovenel Moïse