Eerder schreef ik al eens over 'oppervlakkig' zijn: https://terrebel.blogspot.com/2021/04/de-week-voorbij.html (onder 'donderdag'). Maar is 'oppervlakkig' zijn echt zo erg? Moeten gesprekken, relaties, gedachten en omgang echt altijd 'diepte' hebben? Is het erg wanneer iemand uren per dag Netflix kijkt, uren achter elkaar rondkijkt op sociale media en websites als Bored Panda? Gewoon tegen een partner aan wil hangen op de bank zonder te 'moeten' praten over wat hem of haar dwarszit, een moeilijke jeugd of ideeën over de ideale relatie of zorgen over de planeet?
Persoonlijk denk ik dat het soms best lekker is om 'oppervlakkig' te zijn. Gewoon, even niet het hoofd hoeven breken over de ingewikkelde zaken des levens maar gewoon genieten van samen zijn, een streling, een glimlach, een eenvoudig grapje of een amusante TV-serie.
Wat zijn uw gedachten hierover? Is het belangrijk om altijd maar diepgang te tonen of mag je best eens oppervlakkig zijn?
Persoonlijk denk ik dat het soms best lekker is om 'oppervlakkig' te zijn. Gewoon, even niet het hoofd hoeven breken over de ingewikkelde zaken des levens maar gewoon genieten van samen zijn, een streling, een glimlach, een eenvoudig grapje of een amusante TV-serie.
Wat zijn uw gedachten hierover? Is het belangrijk om altijd maar diepgang te tonen of mag je best eens oppervlakkig zijn?
Maandag werd er aangebeld door de CV-onderhoudsmonteur terwijl ik werd gebeld. In de consternatie vergat ik waar ik mijn mobiel had gelaten. Dus ik logde in in Skype van Microsoft om vanaf de PC mijzelf te bellen. 'Welkom terug bij Skype. Voer nu de code in die wij naar uw mobiel hebben gestuurd'. Ja, fijn. Welke %*^#! heeft dit bedacht?
De monteur verklaarde mijn CV-ketel voor gezond en wij wensten elkaar een fijne dag.
Hij was nog maar net weg of een vriend stond voor de deur: hij kwam mijn slaapkamer ombouwen! Lief, niet? Hij had ergens tweedehands een bed op de kop getikt, hout gehaald en maakte er voor mij ter plekke een halfhoogslaper van. Handig want ik ben niet erg groot en zo heb ik zat ruimte om de ruimte eronder (het bed is 1.40m x 2.00m dus met mijn 1.40m kan ik er zelfs makkelijk in de breedte in liggen!) om te vormen tot werkkamer, aldus extra ruimte creërend in de woonkamer waar nu nog mijn bureau staat. Met pijn en moeite probeerde ik hem een beetje te helpen want er moesten wat (gevulde) kasten worden verplaatst.
Tussendoor hield ik mij bezig met verslagen schrijven en vergaderingen voorbereiden terwijl ik berichten wisselde met deze en gene. Ook werd ik gebeld: of ik zin had in een entertainmentklus? Jazeker! Afgesproken werd dat ik zou terugbellen na een succesvolle heupoperatie. Geen probleem!
Op sociale media was ik verbaasd te merken dat er nog steeds mensen zijn die roepen: 'Kijk maar naar Zweden!' waar het gaat om de 'dictatuur' van mondkapjes 'moeten' dragen om de pandemie een halt toe te roepen en afstand te houden. In Zweden heeft men spijt van het niet nemen van anti-corona maatregelen. Voor de duizenden doden en tienduizenden zieken die voorkomen hadden kunnen worden, komt die spijt een beetje te laat. 'Kijk maar naar India!' riep een bekende politicus tegen eind april 2021. 'Daar gebruikt men een alternatief medicijn en zijn er bijna geen slachtoffers! Dus mondkapjes en zo zijn overbodig.' Die politicus (Wybren van Haga van Forum voor Democratie) leeft blijkbaar in een alternatieve realiteit want:
De vriend was nog bezig met zagen en timmeren toen ik een 'Zoomparitie' in ging: een Comparitie maar dan via Zoom. Het was een volle bak in de virtuele Loge en de voorzitter had grote moeite te zienOp sociale media was ik verbaasd te merken dat er nog steeds mensen zijn die roepen: 'Kijk maar naar Zweden!' waar het gaat om de 'dictatuur' van mondkapjes 'moeten' dragen om de pandemie een halt toe te roepen en afstand te houden. In Zweden heeft men spijt van het niet nemen van anti-corona maatregelen. Voor de duizenden doden en tienduizenden zieken die voorkomen hadden kunnen worden, komt die spijt een beetje te laat. 'Kijk maar naar India!' riep een bekende politicus tegen eind april 2021. 'Daar gebruikt men een alternatief medicijn en zijn er bijna geen slachtoffers! Dus mondkapjes en zo zijn overbodig.' Die politicus (Wybren van Haga van Forum voor Democratie) leeft blijkbaar in een alternatieve realiteit want:
wie het woord wenste te voeren. De arme man moest voortdurend wisselen tussen twee schermen. Voor wie Zoom een beetje kent: er passen maximaal 25 deelnemers in een scherm.
Een zeer boeiende avond volgde waarvan ook ik nog het een en ander opstak. Over de geschiedenis van onze Broederschap bijvoorbeeld. Verder was er een interessante gedachtewisseling over ieders eigen 'informatie-bubbel' die leidde tot nieuwe inzichten bij diverse Broeders. Mooi vond ik dat een Broeder het verschil uitlegde tussen het Duitse 'begreifen' en 'verstehen'. Waarbij 'begreifen' staat voor letterlijk begrijpen wat iemand bedoelt ('Kun jij die tang voor mij pakken?' en dan de tang aangeven.) en 'verstehen' staat voor snappen wat iemand eigenlijk wil zeggen ('Kun jij die tang voor mij pakken?' 'A, je wil dat ik jou wat vaker uit mijzelf aanbied om te helpen. Excuus, dat had ik niet direct begrepen.')
De vriend had net mijn woning verlaten toen ik uitlogde uit Zoom en nog even met een vriendin aan de telefoon hing voor het slapengaan.
De vriend had net mijn woning verlaten toen ik uitlogde uit Zoom en nog even met een vriendin aan de telefoon hing voor het slapengaan.
Dinsdag was het Koningsdag toen ik wakker werd op de bank want mijn bed was nog niet klaar om beslapen te worden. Via mijn mobieltje werden Koningsdag-wensen uitgewisseld met onder meer mijn kinderen en met een buurvrouw keek ik een vrolijk filmpje tijdens het theedrinken:
Met een Broeder had ik een gezellig telefoongesprek waarna ik even wilde wandelen en boodschappen halen. Had mijn schoenen nog niet aan of een vriend diende zich aan en bood aan mij te brengen in zijn fiets-met-zijspan. Terwijl ik mijn schoenen aantrok kwam een vriendin spontaan langs: 'Ga je mee het park in?' Lief aangeboden maar mijn heup leek dat geen goed idee. Normaliter vind ik het heerlijk mij tussen de mensen te begeven en - ondanks wat angst voor Corona-verspreiding - bijna had ik ja gezegd. Maar de angst dat iemand per abuis tegen mij aan zou stoten wat een pijnscheut in mijn been zou veroorzaken, weerhield mij daarvan. Dus met de vriend toog ik naar de supermarkt. Met enige pijn en moeite wist hij mij en mijn zwaar versleten heup én kruk in de zijspan te krijgen
(Selfie vanuit de zijspan van de fiets)
zodat ik een paar boodschappen kon halen, waaronder paracetamol voor een buurvrouw.
'Kom, het is lekker weer. We rijden nog een rondje. Goed?' Ik genoot van de wind in mijn haren en de aanblik van vrolijke mensen op straat. Opeens stonden wij voor een mij onbekende deur. Die werd opengedaan door een vriendin van de vriend en zij heette ons hartelijk welkom. In haar tuin genoot ik van een goed glas wijn (oké, een paar glazen goede wijn) en dito gezelschap. Heerlijk! Nadat een jaar lang mijn wereld bestond uit het zien van een handvol mensen kletste ik eindelijk weer eens met mensen die ik nog nooit eerder had ontmoet. Een feestje!
(Stilleven met witte wijn, aardbeien en een oranje roomsoesje)
Met de gastvrouw bleek ik een paar vrienden gemeenschappelijk te hebben én een grote passie: ook zij bleek een groot fan van The Rocky Horror Picture Show! En hoogstwaarschijnlijk heeft zij mij er ooit in zien optreden in een oud hoofdstedelijk theater. De andere aanwezigen schudden meewarig het hoofd terwijl zij en ik meezongen met de liedjes van de soundtrack die zij op haar platenspeler legde.
Met de gastvrouw bleek ik een paar vrienden gemeenschappelijk te hebben én een grote passie: ook zij bleek een groot fan van The Rocky Horror Picture Show! En hoogstwaarschijnlijk heeft zij mij er ooit in zien optreden in een oud hoofdstedelijk theater. De andere aanwezigen schudden meewarig het hoofd terwijl zij en ik meezongen met de liedjes van de soundtrack die zij op haar platenspeler legde.
Tegen achten was ik thuis. Waar ik snel even een kattenlog in elkaar flanste omdat het dinsdag was ('Acht minuten gaat het mij kosten', vertelde ik de lieve en geduldige vriend die mij had 'ontvoerd'. Het werden er negen) en lekker ging babbelen met mijn ontvoerder. Tot er werd aangebeld: de vriend die mijn nieuwe bed had geïmproviseerd kwam aanzetten met een voor zijn constructie perfect laddertje. Met zijn tweeën hielpen de heren mij het trappetje op, mijn nieuwe bed in.
Het ligt heerlijk! Het zal even wennen worden om zo dicht bij het plafond te slapen maar dat gaat zeker lukken.
Het zal even duren voor ik zelfstandig het trappetje op kan dus voorlopig slaap ik nog op de bank in de woonkamer. Die overigens heerlijk ligt dus dat is geen probleem.
Woensdag was ik bijtijds op want ik ging langs bij een vampier: Een charmant heerschap met een vriendelijke grijns wilde mijn bloed hebben. 'Voor onderzoek', zei hij. Ja ja, het zal wel.
Kortom: ik meldde mij bij een dokterspost om mijn bloedwaardes te laten meten. Twee volle buisjes bloed armer ging ik weer naar huis en even liggen. Had nog wat last van de inspanningen de dag ervoor. Zodoende. Aan het werk in huis waar ik de plantenspuit schoonmaakte (u mag mij uitlachen, hoor, maar dat moet toch ook eens gebeuren?) en een kist met boeken vulde die ik naar verwachting nooit (meer) zal lezen. Zo ontstaat er weer wat ruimte. Ook legde ik wat spellen opzij om te zijner tijd over te brengen naar het vrijwilligersrestaurant waar een vriendin werkt. Zij hebben daar wel eens een spelletjesmiddag. In plaats van te liggen verstoffen bovenop mijn kledingkast kan er tenminste weer eens mee gespeeld worden. Beter toch?
Een paar spellen met dierbare herinneringen houd ik. Voor eventuele kleinkinderen later of voor wanneer ik zelf weer kinds genoeg ben om met mijn oude tjoek-tjoek treintje te spelen. Of met het vis-hengel spel waar mijn dochters zo graag mee speelden toen zij nog superschattige kleine hummeltjes waren en niet de mooie jonge vrouwen die zij inmiddels zijn.
Een paar spellen met dierbare herinneringen houd ik. Voor eventuele kleinkinderen later of voor wanneer ik zelf weer kinds genoeg ben om met mijn oude tjoek-tjoek treintje te spelen. Of met het vis-hengel spel waar mijn dochters zo graag mee speelden toen zij nog superschattige kleine hummeltjes waren en niet de mooie jonge vrouwen die zij inmiddels zijn.
Mijn telefoon stelde ik zo in dat ik alleen bij bepaalde e-mails een bericht krijg. Handig bijvoorbeeld wanneer er een e-mail binnenkomt van Guerilla Kitchen. Als de aanmeldingslink binnenkomt heb je als klant maar een beperkte hoeveelheid tijd om je aan te melden voor een voedselpakket dat bestaat uit net wel/net niet over-datum voedsel, appels-met-een-plekje, lastig te schillen aardappelen e.d.. Dat voedsel wordt gedistribueerd onder mensen die op die manier laten weten dat zij tegen voedselverspilling zijn. De hoogte van het inkomen doet absoluut niet ter zake. Mooi systeem vind ik dat.
Die middag werd ik zodoende weer blij gemaakt met een geweldig voedselpakket:
Donderdag deed ik lekker weinig. Was namelijk wat misselijk en mijn lichaamstemperatuur was 35.9 terwijl die normaliter rond de 36.7 graden schommelt. Dus ik las maar de nieuwste editie van Kijk, een populair wetenschappelijk maandblad voor nieuwsgierige mensen. Erg interessant stuk over die rare Amerikaanse 'War on Drugs' met een verklaring waarom in dat land vooral mensen met een donkere huidskleur in het gevang zitten. In de woorden van een DEA-agent: 'Die (blanke) mensen kennen rechter, advocaten en politici. Weet je wat er dan gebeurt? Dan moeten wij overuren maken. Laten wij dus maar liever mensen oppakken die zich geen dure advocaten kunnen veroorloven. Arme zwarten dus.' Een van de bronnen voor het artikel is het boek Chasing the Scream.
Daarna deed ik een dutje van een uurtje en wilde ik werken maar toen kwam een buurman op visite terwijl intussen mijn vriendin belde. Met haar sprak ik af elkaar later weer te spreken en met de buurman sloeg ik aan het filosoferen. Over de overeenkomsten en verschillen tussen 'feiten', 'gegevens' en 'data' bijvoorbeeld. Lollig!
Maar intussen diende er nog gewerkt te worden. De buurman ging om tien uur naar zijn vrouw en ik zat tot een uur 's nachts te werken. Want zo gaat dat.
Maar intussen diende er nog gewerkt te worden. De buurman ging om tien uur naar zijn vrouw en ik zat tot een uur 's nachts te werken. Want zo gaat dat.
Een debat ging dus volledig aan mij voorbij. Blijkbaar probeerde een aantal politici zich uit de wurggreep te wurmen waarin zij zichzelf hadden geplaatst door notulen van vergaderingen vrij te geven waaruit overduidelijk bleek dat het de leiders van Nederland totaal niet gaat om de bevolking maar uitsluitend om zichzelf te doen is: 'Hoe redden wij ons eigen hachje terwijl wij kritische Kamerleden de mond snoeren?'
Opvallend vond ik de inbreng van Thierry Baudet. Die ontbrak namelijk. Zowel de inbreng, alsook de persoon. Er was alleen iemand die qua uiterlijk op de voorman van FvD leek even aanwezig toen er hoofdelijk gestemd moest worden maar die persoon bleef bewust uit de buurt van anderen. Dus óf Thierry is ziek óf doodziek en stuurde zijn dubbelganger naar de Kamer. Zouden de geruchten dat hij COVID-19 heeft opgelopen dan toch waar zijn? Hij is als sinds half april namelijk niet meer gezien.
Vrijdag werd er vroeg een afspraak afgezegd waardoor ik een uurtje langer kon blijven liggen. Fijn! Had ook meerdere mensen laten weten dat ik wat ziekjes was en ook dat gaf rust. 'Ik wil even geen gezeur aan mijn hoofd' vinden mensen niet fijn om te horen. Maar zeg je: 'Ik voel mij wat ziekjes', dan bieden zij spontaan aan: 'Oké, dan zal ik even niet aan je hoofd zeuren.' Ben bijna geneigd vaker te zeggen dat ik ziek ben maar dat is de goden verzoeken.
Dus ik las rustig een boek uit: 'Can't be arsed' is boek nummer drie (pas) van dit jaar. 'Het kan mij geen reet schelen' zou de vertaling kunnen luiden. Schrijver Richard Wilson legt uit waarom het helemaal niet zo geweldig is om de Grote Piramides op te zoeken, te douchen onder een waterval of een geweldig muziekalbum te kopen 'want er staan weliswaar drie leuke liedjes op maar de twee tientjes voor het album kun je je besparen'.
Opvallend vond ik de inbreng van Thierry Baudet. Die ontbrak namelijk. Zowel de inbreng, alsook de persoon. Er was alleen iemand die qua uiterlijk op de voorman van FvD leek even aanwezig toen er hoofdelijk gestemd moest worden maar die persoon bleef bewust uit de buurt van anderen. Dus óf Thierry is ziek óf doodziek en stuurde zijn dubbelganger naar de Kamer. Zouden de geruchten dat hij COVID-19 heeft opgelopen dan toch waar zijn? Hij is als sinds half april namelijk niet meer gezien.
Vrijdag werd er vroeg een afspraak afgezegd waardoor ik een uurtje langer kon blijven liggen. Fijn! Had ook meerdere mensen laten weten dat ik wat ziekjes was en ook dat gaf rust. 'Ik wil even geen gezeur aan mijn hoofd' vinden mensen niet fijn om te horen. Maar zeg je: 'Ik voel mij wat ziekjes', dan bieden zij spontaan aan: 'Oké, dan zal ik even niet aan je hoofd zeuren.' Ben bijna geneigd vaker te zeggen dat ik ziek ben maar dat is de goden verzoeken.
Dus ik las rustig een boek uit: 'Can't be arsed' is boek nummer drie (pas) van dit jaar. 'Het kan mij geen reet schelen' zou de vertaling kunnen luiden. Schrijver Richard Wilson legt uit waarom het helemaal niet zo geweldig is om de Grote Piramides op te zoeken, te douchen onder een waterval of een geweldig muziekalbum te kopen 'want er staan weliswaar drie leuke liedjes op maar de twee tientjes voor het album kun je je besparen'.
Een entertainment collega stuurde mij via Instagram een herinnering aan een leuke avond op een eh...interessant feest:
Aan de gang gegaan met opgeslagen informatie. Daaronder ook een paar Facebook-posts waar ik nog op wilde reageren. 'Huh? Iemand geeft nu net een reactie op een stukje dat ik 6 weken geleden plaatste!' Ja, en? 😏
Ook ruimde ik een beetje op in huis, had ik een fijn gesprek met mijn vriendin en gezellig een uurtje een vriend op visite. Tijdens het horen van een mooi verhaal van hem, overviel mij een moment van inspiratie en terwijl ik hem aankeek en naar hem luisterde, tikten mijn vingers het vrijdagse verhaaltje. Op een enkele tikfout na foutloos. Waarbij ik even terugdacht aan de lerares Frans van de middelbare school die mij op gegeven moment verbood om haar aan te kijken en te luisteren terwijl mijn schrijfhand over mijn schrift bewoog: 'Dat vind ik doodeng. Niet meer doen!'
Tegen het einde van de middag trok ik er even op uit:
Opvallend nieuws vond ik deze dag dat het Vaticaan jarenlang investeerde in de Morning Afterpil. En ik maar denken dat de Katholieke kerk tegen geboortebeperking is. Maar blijkbaar niet wanneer er geld mee te verdienen valt. Dat onderstreept mijn idee dat het Vaticaan net zo hypocriet en corrupt is als elke andere grote (overheids)instelling.
's Avonds genoot ik van het genieten van Stephen Hawking die als Star Trek fan een rolletje kreeg aangeboden toen hij eens een rondleiding kreeg in de studio waar de opnames plaatsvonden. Kijk de goede man toch eens glunderen! In de bewuste scène speelde hij poker met het karakter Data en (hologrammen van) Albert Einstein en Isaac Newton en mocht hij Einstein op een denkfout betrappen. Hilarisch! Vind ik dan.
Zaterdag viel mij op sociale media op dat er nog steeds mensen zijn die denken dat de overheid hen nergens toe kan dwingen. 'De overheid kan mij niet dwingen met een bewijs rond te lopen dat ik geen gevaar ben voor anderen!' Zeker wel, en je betaalt er grof voor ook. Het heet 'een rijbewijs'. Zou het fijn vinden als die idioten mijn favoriete Ierse pub niet bezoeken vanwege het 'vax-pas verplicht' bordje op de deur. 😃
Een goede nachtrust pakken wordt steeds lastiger. Best een tikkeltje irritant om elke keer dat je je omdraait in je slaap te worden gewekt door een pijnscheut. Nu kan ik natuurlijk wel aan de heavy pijnstillers maar dat vind ik eng. Ben namelijk wat verslavingsgevoelig dus gebruik zo weinig mogelijk drugs, een klein beetje wiet voor het slapengaan om even de scherpte van de pijn er af te halen zodat ik in elk geval in slaap kom daargelaten.
Een vriend was in de buurt en deelde met mij een pot koffie en mooie verhalen. Heel gezellig! Toen het tijd voor hem werd om te vertrekken en voor mij om een rondje te wandelen,
Een vriend was in de buurt en deelde met mij een pot koffie en mooie verhalen. Heel gezellig! Toen het tijd voor hem werd om te vertrekken en voor mij om een rondje te wandelen,
(een van mijn favoriete bomen)
hielp hij mij mijn vuilniszak in de vuilcontainer op straat te werpen.
Heel fijn want de klep van de vuilcontainers bij mij in de straat is al hoog voor mij maar met een kruk aan de ene kant van mijn lichaam en aan de andere kant een been dat geen druk kan verdragen wordt het een heus huzarenstukje. Een jaar geleden stond er nog een (ondergrondse) container met voor mij de klep op borsthoogte. Dat ging prima. Maar opeens moeste mensen zo nodig alles online bestellen. Tot eten aan toe (koken alleen nog maar huurders? Vooral de mensen die in onze straat een appartement hebben gekocht - of hun ouders hebben laten kopen - halen hun dagelijks voedsel binnen via Thuisbezorgd.nl). Verpakkingen verscheuren en plat maken is ook iets van vroeger, lijkt het wel. Jammer. Ook jammer dat ik nu een ouwe zeur ben geworden.
Natuurlijk zijn mensen en meningen niet altijd zwart/wit maar soms heb ik gewoon even geen zin om naar de nuance te zoeken. Tenzij misschien in de restanten van iemand die ik net vermoord heb vanwege onbetamelijk gedrag. Dat heb ik met racisten regelmatig, valt mij op: het gevoel hen niet te wíllen begrijpen.
Zo was er online een gedachtewisseling over G.B.J. Hiltermann, de columnist. Dit is wat ik schreef over die oude racist: Zeer keurige omgangsvormen, welbespraakt...mijn oudtante was verliefd. En vond hem - na zelf jarenlang in de VS gewoond te hebben - 'soms wat gematigd links'. Hoezo Tante? 'Hij vindt dat asielzoekers best sanitair en eten mogen hebben in de kampen waarin wij dat uitschot opsluiten.'.
Tsja, als je - zoals Hiltermann - 'een hekel hebt aan buitenlanders' maar zelf in Argentinië geboren bent en gewoon Gustavó Bernardo José heet, dan kun je daar opmerkingen over verwachten.
Zo was er online een gedachtewisseling over G.B.J. Hiltermann, de columnist. Dit is wat ik schreef over die oude racist: Zeer keurige omgangsvormen, welbespraakt...mijn oudtante was verliefd. En vond hem - na zelf jarenlang in de VS gewoond te hebben - 'soms wat gematigd links'. Hoezo Tante? 'Hij vindt dat asielzoekers best sanitair en eten mogen hebben in de kampen waarin wij dat uitschot opsluiten.'.
Tsja, als je - zoals Hiltermann - 'een hekel hebt aan buitenlanders' maar zelf in Argentinië geboren bent en gewoon Gustavó Bernardo José heet, dan kun je daar opmerkingen over verwachten.
's Avonds belde ik mijn broer en stelde ik een jaarverslag op, waarna ik andere klussen verrichtte vanuit mijn werk als Secretaris van een hoofdstedelijke Vrijmetselaarsloge.
Zondag had ik moeite met opstaan. Niet zozeer vanwege mijn onwillige rechterheup maar vooral omdat Billy de Kat op mijn voeten lag te slapen.
Wakker maken is natuurlijk een optie maar de kans is groot dat je dan een paar dagen met een paar flinke krassen op je kuit door het leven moet. Lag te bedenken 'de bank is van kunstleer en de vloer makkelijk te zwabberen dus zal ik maar niet op het toilet mijn volle blaas ledigen?' tot meneer zich uitrekte, een mooie gaap liet zien en - héél rustig aan - van de bank afkwam om zelf buiten te plassen en een hapje te eten. Gelukkig!
Ik sorteerde een stapel papieren op 'Daar moet ik nog wat mee doen, dit kan ik opbergen, dit kan weg' en had een goed gesprek met mijn vriendin. Over onze vroege jeugd, het creëren van persona en communiceren. Een aantal misverstanden werd uit de weg geruimd en wij hebben heerlijk geknuffeld. Fijn! Wij konden samen ook - achteraf dus - heerlijk lachen om haar boosheid 'want jij hebt mij al twee weken lang niet een keer gebeld!' Bleek zij per abuis mijn nummer te hebben geblokkeerd. 😂
Een buurvrouw had weer eens 'per ongeluk' teveel gekookt en bracht mij wat eten dat ik alleen nog maar hoefde op te warmen.
Niet dat ik koken zo vreselijk vind maar het was zeer welkom. Al is het maar omdat 'even' bukken om de vriesla van de koelkast open te trekken tegenwoordig veel inspanning vergt. Zelfs iets relatiefs eenvoudigs als een volle theepot optillen kost veel kracht. Kracht die ik nauwelijks nog heb vanwege een gebrek aan fysieke activiteiten. Maar er is hoop: binnenkort mag ik mij melden bij de anesthesist. Bij goede bloedwaardes kan mijn heupoperatie worden ingepland. Duimt u voor mij?
De Engelstalige stukjes van deze week:
Het pleonasme van deze week is: Denkbeeldige fantasie
De muziek van deze week is Pigeons and People van Martin Draax. Dat ik hem toevallig persoonlijk ken en onlangs op het bestaan van deze clip werd gewezen door een wederzijdse vriendin heeft hoegenaamd niets te maken met mijn keuze.
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Michael Collins, Hans van Baalen en Hafid Bouazza
Meer lezen? Mijn verhalenbundels