Deze week weer een verhaaltje. Of eigenlijk een vrij lang verhaal. Maar dan alleen de introductie. Van een boek dat over mijn moeder zaliger zal gaan. Benieuwd wat u er van vindt. De werktitel is 'Ik leerde jou lopen'.
============================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
================================================
70 Procent van onze herinneringen is vals. Dus wanneer wij ons herinneringen van anderen herinneren is er een behoorlijke kans dat er iets niet klopt. Net zomin als het hart van mijn moeder, over wie dit boek gaat. Het klopte ruim 81 jaren lang. Tot zij overleed op 1 mei 2017. Met haar stierven ook haar gedachten en herinneringen. Maar niet allemaal. Een aantal ervan leeft voort in foto's en documenten, in hen die haar na stonden en in hen die haar van afstand meemaakten, al dan niet fysiek.
Zij was - in de woorden van Marion Bloem - 'geen gewoon Indisch meisje'
maar zeker ook geen gewone Hollandse vrouw. Wel ervoer zij gewone verliefdheden, had gewoon werk en voedde gewoon twee kinderen op. Twee zoons. Hoewel zij ook graag een dochter had gehad. Zij was reeds in de vijftig toen een waarzegster op de kermis haar voorspelde dat zij toch nog die dochter zou krijgen. Hoewel opgevoed met guna guna wuifde zij de gedachte lacherig weg. Tot zij nog geen jaar later een brief ontving: 'Hallo mevrouw, ik ben uw dochter.' Of woorden van soortgelijke strekking. Verzonden door de dochter van een ex-vriendje. Of zoiets. Dus soort van haar stiefdochter. Ik weet het niet meer zo precies. Toen zij het mij vertelde zocht ook zijzelf naar de details die haar waren ontschoten.
Zoals het dan gaat vullen onze hersenen de gaten in ons geheugen nagenoeg automatisch op. Wat ik nog wel weet is dat mijn moeder zich enthousiast de foto voor de geest haalde die bij de brief ingesloten zat: 'Ze heeft donkere krullen! De waarzegster zei: 'Ik zie donkere krulletjes.'!'
In de laatste jaren van haar leven had mijn moeder een maatje, een vriendelijke jonge studente die samen met haar boodschappen deed en regelmatig langskwam voor een praatje. En die zij vertrouwde. Met een aantal van haar geheimen. Zoals een ieder van ons die wel heeft. Je partner hoeft niet te weten dat je stiekem nog steeds verliefd bent op je jeugdliefde en je kind hoeft niet te weten dat hij of zij er bijna niet was geweest. Wat toen was, was toen, wat nu is, is nu.
Zij was wat - hoe zeg ik dat voorzichtig? - eigenzinnig. Je 16-jarige zoon die zich zenuwachtig maakt voor een examen op schoot trekken en te knuffelen om hem te steunen is nog tot daar aan toe. Maar om hem dan zijn eerste sigaret en een flink glas cognac aan te bieden met 'Hier, word je rustig van.', is misschien geen actie waarmee je hoger komt op de ranglijst voor Moeder van het Jaar. Net zomin als voor de ogen van je kind de kinderarts die slecht nieuws brengt een kaakslag verkopen.
Net als elke moeder was ook zij niet perfect. Natuurlijk niet. Maar ik hield van haar. En zij van mij.
'Ik leerde jou lopen', zei ze toen ik voor een moeilijke beslissing stond. 'De juiste weg moet je zelf vinden.'
Deze foto komt waarschijnlijk op de kaft.
Meer lezen? Mijn verhalenbundels