Goed nieuws: Hersentumoren voor het eerst behandeld met medicijnen las ik. Hoopgevend dat mensen eerdaags niet meer opengesneden hoeven te worden om een hersentumor te verwijderen. De kans op herstel wordt met deze ontdekking flink verhoogd.
'Is dat echt nodig, die camera op mij richten
terwijl ik lekker relaxt uit het raam zit te kijken?'
Aldus de onlangs overleden Billy de Kat:
Deze lolcat vraagt zich af of het echt wel zo'n fijne wereld is als iedereen alleen aan zichzelf denkt:
Toen ik onlangs liet weten gemiddeld zestien vragen en opmerkingen te krijgen krijg waarvan verwacht wordt dat ik daar iets mee doe was dat niet zozeer een klacht alswel een gegeven. Het is natuurlijk inherent aan hulpvragen niet afslaan en graag mensen willen helpen. Terwijl anderen liever hun vrije tijd aan zichzelf besteden, besteed ik die graag aan anderen en het - op mijn manier - een steentje bij te dragen aan de maatschappij. Terwijl anderen vooral werken, tijd doorbrengen met geliefden en met hobby's, besteed ik daarnaast graag mijn tijd aan vrijwilligerswerk en het helpen van vrienden waar, wanneer en hoe ik kan. Daardoor lijk ik het wel eens druk te hebben. Hoewel 'druk' natuurlijk een subjectieve term is.
Hoe besteedt u vooral de tijd die u niet met werken doorbrengt?
Maandag was ik 's ochtends bezig met het herinrichten van mijn pc nadat ik - op advies van mijn zoon - Windows opnieuw had geïnstalleerd. 'Waarom staat er een banaantje in mijn taakbalk?' vroeg ik mij af.
Dat blijkt het weericoontje te zijn. Als je er op klikt zie je niet alleen het weerbericht maar ook het laatste nieuws. Goh, ze verzinnen wat.
's Middags was ik op kantoor bij mijn werkgever.
Die gaf toe dat de volledige administratie door <lang technisch verhaal op administratief en HR-technisch gebied> op z'n gat ligt waardoor ik al een tijd mijn werk als administrateur niet kan doen. Wanneer dat eindelijk wél kan is nog niet duidelijk. Intussen mag ik dozen vouwen, klanten bedienen, boodschappen halen en andere klusjes uitvoeren die zoal bij het reilen en zeilen van een brouwerij horen. Toch aardig. Denk ik. Mijn klantmanager van de gemeente, die bij het gesprek aanwezig was, leek tevreden. Dan is het goed.
Op de weg terug naar huis ging ik een flink stuk lopen
en haalde ondermeer een en ander bij de bouwmarkt om mijn huisje wat verder op te knappen.
Thuis genoot ik even van onverwachte visite voor ik een vergadering in ging: een Algemene Ledenvergadering van de Geheime Jongensclub. Daarna lekker even ontspannen met een aflevering van The Legends waarin een stel ging trouwen. Dat wil ik stiekem ook. Daarom vroeg ik inmiddels drie verschillende vrouwen ten huwelijk. Maar het mocht er niet van komen. Wellicht laat ik u nog eens weten waarom.
Nog even een paar oude bekenden gevonden op Facebook nadat mijn vorige account werd verwijderd om nog steeds onbekende redenen. Tot ik een foutmelding kreeg van de kunstmatige intelligentie die tegenwoordig Facebook in handen heeft:
Nee hè, niet weer? Shazbat! Duimen jullie even mee dat het dit keer met een sisser afloopt en mensen weer de controle terugkrijgen en ontdekken dat mijn account ten onrechte is afgesloten?
Dinsdag bleek de Facebook-ellende inderdaad mee te vallen. Klaarblijkelijk had de een of andere schurk of schurkin gepoogd in te loggen op mijn account en namens mij een filmpje te plaatsen. Het Facebook algoritme stak een stokje voor die actie en nadat ik een kopie van mijn paspoort als ID-controle had gestuurd en mijn wachtwoord had veranderd kon ik weer berichten lezen, plaatsen en reageren op nieuwsberichten van vrienden, familieleden en andere bekenden. Toch fijn. Zonder Facebook zou ik het een stuk lastiger vinden om van honderden mensen het wel en wee een beetje te volgen.
De vroegere oppas van mijn zoon wisselden verhalen uit over ons wel en wee tijdens een fijne wandeling. Hier hadden wij afgesproken:
Onderweg kwamen wij onder meer langs een dichtersmuur:
druk op de knop naast de naam van een dichter en voilá, er klinkt een gedicht uit de muur!
Nadat ik haar had uitgezwaaid bij de bushalte werd ik thuis opgewacht door een ongeruste buurman: 'Je kat ligt vaak in mijn tuin een dutje te doen maar vandaag ligt hij best wel al lang stil.' Billy de Kat bleek inderdaad overleden. Mijn kattenlog van die dinsdag ging dus uiteraard vooral over Billy en een 'in memoriam' zit in de pen.
Over overlijden gesproken:
'Wat vind jij ervan dat in Nederland duizenden mensen per jaar overlijden aan Corona? 'Niet erg. Het is niet veel op het totaal van de bevolking.' 'Wat vind jij ervan dat in Nederland 3 mensen onwel zijn geworden door het dragen van een mondkapje?' 'Dat is verschrikkelijk veel! Mondkapjes moeten verboden worden!'
Shoot me but leak.
Met andere woorden: ik begrijp corona-ontkenners écht niet.Ik heb er een paar in mijn vriendenkring maar het lukt hen niet mij uit te leggen waarom zij wetenschappers niet geloven terwijl die kunnen bewijzen dat zij onderzoek hebben gepleegd maar onbekenden op Facebook wél geloven 'want zij kunen dat weliswaar niet bewijzen maar zij zeggen dat zij zelf onderzoek hebben gedaan.'
Ik kan mij ook volledig scharen achter dit bericht:
Waarom zijn corona-ontkenners zo bang voor mondkapjes en vaccins? Zij hebben toch zo'n geweldig immuunsysteem? Dat beschermt hen tegen een ziekte die in Nederland duizenden doden per jaar veroorzaakt. Maar is blijkbaar niet goed genoeg om te voorkomen dat zij zich onwel voelen na een vaccinatie of door het dragen van een mondkapje. Ik vind dat raar.
En ik ben niet de enige. Blogcollega IamZero schreef er een goed en humoristisch stuk (klik) over. Mét uitleg en onderbouwing van de betreffende cijfers. Een bijzonder handig naslagwerk!
Voor mensen als Willem Engel is het te laat om hem met argumenten te overtuigen van zijn ongelijk. Hij vindt het namelijk normaal om zijn schapen op te roepen werknemers van de democratische rechtsstaat met de dood te bedreigen 'maar op een nette manier, hoor!' om daarmee bezwaar te maken tegen de arrestatie van een man die leden van het kabinet fysiek heeft bedreigd.
Ook erg knap dat de bij de recente rellen in Rotterdam 'dodelijk getroffen' mensen die hij kent volgens zijn eigen zeggen niet zijn overleden.
De avond stond in het kader van weinig anders dan treuren om het verlies van mijn harige vriendje Billy;
zijn voer en snoepjes gaf ik aan de kat van de buurvrouw. Dezelfe buurvrouw die mij hielp hem te begraven.
Een regenboogbrug stond klaar voor zijn overtocht naar de kattenhemel:
Uiteraard belde ik mijn zoon want Billy was in eerste instantie zijn kat. Daarnaast mocht ik diverse hartverwarmende steunbetuigingen ontvangen.
Woensdag werd ik onrustig wakker. Slecht geslapen. Natuurlijk. Want de laatste tijd werd ik vaak wakker met mijn kat naast mij die 's nachts lekker tegen mij aangekropen was. En nu dus opeens niet meer. Dat is best even au.
Gelukkig had ik ter afleiding ende vermaeck weer een Windowsprobleempje op te lossen: sinds kort worden afbeeldingen die ik download standaard opgeslagen met de extensie 'jfif'. Onhandig want de meeste van mijn 'open afbeelding met...' applicaties gebruiken dit bestandsformaat niet. Na een speurtocht over de interwebs vond ik de oplossing en nadat ik een wijziging had doorgevoerd in het Windows-register was het probleem uit de wereld.
Een en ander kostte mij ruim een kwartier maar ik vond het de moeite waard.
Iets langer was ik bezig om samen met de buurvrouw ons wekelijks voedselpakket te halen.
Natuurlijk stonden wij ook weer even stil bij het overlijden van mijn kat. Ook conretiseerden wij ons gezamenlijk plan om over een tijdje naar het asiel te gaan om twee katten uit een zelfde nest te adopteren zodat zij samen in onze gezamenlijke binnentuin kunnen spelen.
Een paar uur later kwam zij even kijken hoe het met haar buurman ging. Lief!
Toen kwam ook nog eens een vriendin even langs om letterlijk stil te staan bij het graf van Billy en mij een troostknuffel te geven. Ook lief!
Ook de vriend die die avond kwam eten schrok van het nieuws want ook hij was aardig gehecht aan mijn kat. Had niet echt zin om te koken maar veel brood en beleg in huis dus wij maakten tosti's.
Donderdag werd ik wakker na weer een onrustige nacht. Bij elk geluid in huis dacht ik even dat Billy dat veroorzaakte. Want zo gaat dat: na een overlijden is er vaak nog enige tijd een 'echo' in huis. Het zal nog even wennen worden. 'O ja, kattensnoepjes halen straks. O nee, toch niet.'
Had wat last van negatieve energie, geloof ik want ik werd afgewezen voor een baan terwijl ik al door was naar de volgende sollicitatieronde en toen ik mij meldde bij de enige schoenwinkel in Amsterdam die kleine herenmaten verkoopt - probeer maar eens goede herenschoenen te vinden in maat 38 - bleek de zaak net een paar weken gesloten:
Terwijl mijn broer zo lief was mij het geld voor een paar goede schoenen te schenken. Dus ik bestelde maar schoenen online (klik), net als al die andere mensen door wie wij onze kleinkinderen later moeten uitleggen wat een schoenenwinkel was. Ik vind het lastig, kleding kopen zonder te kunnen passen. Maar soit. Het zij zo.
In elk geval had ik lekker een stuk gewandeld: een half uur heen en een half uur terug.
Het was Thanksgiving. Dan kan ik het niet laten de mensen die geloven dat zij eeuwenoude vriendschap tussen blanken en indianen vieren even te wijzen op het échte verhaal van Thanksgiving. Zo ben ik.
'Veel plezier met jullie feestje, Amerikanen! Denk maar eventjes niet aan die miljoenen mensen die zijn afgeslacht door jullie voorouders zodat jullie hun land konden inpikken en Moeder Aarde konden beroven van grondstoffen, puur voor financieel gewin van een stel asociale egoïsten.'
Blanke Amerikanen vieren deze dag dat hun voorouders welkom werden geheten door een stel vriendelijke oorspronkelijke bewoners, ook al kwamen zij vanuit Europa illegaal het land binnen: precies nul van de eerste blanke bezettersonderdrukkersdievenmoordenaars kolonisten hadden geldige papieren toen zij Amerika binnen kwamen.
Door mijn klantmanager van de gemeente werd ik gewezen op een kennismakingsdag waar werkgevers in contact kunnen komen met potentiële werknemers. Heel sympathiek maar het gaat om 'participatiebanen'. U weet wel: die komt u tegen op vacaturesites met in de omschrijving enthousiaste teksten als: 'Kom werken in een gezellig team! Wij betalen je reiskosten én je mag je uitkering houden in ruil voor GRATIS werkervaring! Als je na een half jaar nog steeds bij ons werkt betalen wij zelfs je lunch!'
Een vriendin belde even om te vragen hoe het met mij ging maar het lukte haar helaas niet mij op te vrolijken. Gewoon, even niet.
Haalde zelfs geen vreugde uit het schoonmaken van het aquarium van Karper de Goudvis, noch uit het doen van de was.
Werd deze dag alleen even blij toen ik dacht aan mijn jarige zoon. 26 Jaren jong inmiddels maar op deze foto ietsjes jonger:
Probeerde 's avonds de moed te verzamelen om de eetbakjes van Billy de Kat schoon te maken en op te ruimen maar bleef op de bank hangen met de film 'Arrival': hoe belangrijk wij ook datgene vinden waar wij op enige moment mee bezig zijn, een enkele gebeurtenis verandert onze prioriteiten. In het geval van de film: buitenaardse wezen die onze planeet bezoeken. In het echte leven - waarmee ik een bezoek van 'aliens' niet uitsluit - is dat vaak een plotseling overlijden van een geliefde. Omdat ik niet direct kon slapen keek ik maar meteen de film die er achteraan kwam: Autómata. Met Antonio Banderas. Speelt zich af in een redelijk nabije toekomst waarin 97% van de mensheid is uitgeroeid door een mondiale ramp. Dat was dus even genieten.
Vrijdag las ik het bericht dat een afgesproken bijeenkomst die avond niet door zou gaan. Na de al niet zulke leuke berichten van de dag ervoor was dat wellicht net even teveel voor mij om te verwerken. Dus die dag deed ik weinig meer dan het verwerken van mijn emoties.
Thuiszitten is niet bevorderlijk voor de gemoedstoestand van extroverte personen. Gelukkig bleek deze dag Twitter een reddingsboei. Zo was daar opeens dit prachtige filmpje van de Noorse posterijen (in Noorwegen vinden kabinetsleden postbezorging een essentiële dienst, niet een manier om rijke zakenvriendjes nog rijker te maken):
Gekscherend had ik het er met een vriendin over om naar Noorwegen te emigreren. Ondermeer omdat daar niet wordt gesproken over inclusiviteit.Ook in Noorwegen zijn er racisten en andere domme mensen zoals je ook in elk land wel onkruid vindt. Dat is niet omdat mensen genderidentiteit en dergelijke ongemakkelijke onderwerpen vinden maar omdat inclusiviteit er als normaal wordt beschouwd.
Onwikkelde zelfs al plannen om een kvinne te vinden!
Ook altijd een fijne afleiding om even om te glimlachen en over na te denken is God. God? Jawel. Hij heeft een eigen Twitteraccount en weet op vaak zeer puntige manier mensen die zich 'christen' noemen (maar het niet zijn) en andere hypocrieten op hun nummer te zetten.
In het nieuws was dat Gideon van Meijeren van Forum voor Democratie ambtgenoten 'verraders' noemde. Toen hem rechtstreeks werd gevraagd welke personen hij precies bedoelde krabbelde hij terug. Dat is laf. Bovendien: als hij mensen mag belasteren omdat hij vindt dat hij daartoe de 'vrijheid' heeft, impliceert dat dat anderen dus de vrijheid hebben hem een nazi te noemen. Wellicht is hij daar op uit want dan kan hij - net als zijn soortgenoten en in de woorden van een bekende geblondeerde populist - 'huilie huilie' gaan doen. Bewust polariseren heeft geen pas in een democratische samenleving. Hij heeft geluk dat hij in zo'n samenleving woont. Onder een dictatuur was hij waarschijnlijk direct monddood gemaakt. Onder bepaalde soorten regimes was zelfs het woord 'mond' weggelaten.
Mensen die graag roepen 'Vrijheid voor iedereen!' bedoelen per definitie 'Vrijheid voor mij!' en zijn zonder uitzondering egoïsten. Dat is geen mening maar een feit.
Zoals het een feit is dat zogeheten 'wappies' er een alternatief soort logica op nahouden:
(Dit was duidelijk - gebaseerd op de tijdlijn van Piet - cynisch bedoeld)
Alsof je in 1976 zou zeggen: 'Vorig jaar overleden 500 mensen omdat zij geen autogordel droegen. Dit jaar 150. De cijfers zijn dus gedaald maar er gaan nog steeds mensen dood ondanks dat bijna iedereen een autogordel draagt. Autogordels moeten dus worden afgeschaft want zij beperken ons in onze vrijheid en werken niet eens!'
Had geen zin om alleen thuis te zijn, het weer was niet fijn voor een wandeling en bijeenkomsten waren afgelast en afgeraden. Dus ik ging een uurtje thee drinken (op gepaste afstand van elkaar) bij een buurvrouw voor ik mij nederzette om mijn wekelijkse 'verhaaltje op vrijdag' te bedenken, op te schrijven en te publiceren. Dit keer werd het een 'Ode aan Billy de Kat'.
De avond bracht ook niet veel vreugde want des land's leiders brachten weer eens slecht nieuws.
Waar ik wel een beetje blij van werd waar de vele steunbetuigingen, onder meer via mijn favoriete 'In Memoriam' pagina. Heel veel mensen kunnen zich blijkbaar inleven in het verlies van een huisdier. Deze dag lukte het mij ook de vriendin van mijn moeder zaliger te bereiken die indertijd Billy als tweejarig hummel bij ons kwam brengen. Hij was geboren op een boerderij dus zij was heel blij te zien dat hij lekker kon ravotten in een grote binnentuin. Ergens drie hoog in een oud appartement zonder balkon had hij vast ook liefde en aandacht gehad maar had hij lang niet alles kunnen doen waar hij blij van werd: met honden en andere katten vechten, grote groene schreeuwvogels vangen en opeten, achter muisjes aan jagen...
Dacht eerst dat hij 16 is geworden maar las er wat oude blogstukjes op na en toen bleek dat hij in september 2013 bij ons kwam wonen en dus maar tien is geworden. Gevoelsmatig was hij véél langer bij ons. Zo zie je maar.
Zaterdag liep ik wat verdoofd en verdwaasd rond in huis. Schijnt normaal te zijn na een emotioneel verlies. Ik deed dus niet echt veel: wat chatten met het vroegere baasje van Billy, wat administratie voor de Geheime Jongensclub, ik creëerde een aantal 'memes' (klik), streek een lading wasgoed en liep een rondje door de buurt.
Kwam eindelijk weer eens een beetje aan lezen toe en las 'Figures in Silk' van Vanora Bennet: een aardig inkijkje in het Engeland ten tijde van de Wars of the Roses.
Werkte wat aan mijn Instagram-account. Het zal nog even duren voor ik weer ruim 800 volgers heb zoals op het account dat door Facebook werd verwijderd maar soit.
Zondag ging ik weer eens even kijken in het mapje 'vacatures' in mijn e-mail inbox. Bedroevend. Maximaal €12 per uur. Bruto. Allemaal in deeltijd. Een aantal zelfs onbetaald maar 'in een gezellig team!'. Nou dat zal je bank of wooncorporatie fijn vinden aan wie je je hypotheek- of huurlasten dient te betalen.
Hoe moet je leven van een tientje bruto per uur in deeltijd?
'Ben weliswaar mijn huis kwijt maar het was supergezellig met de deurwaarder en de aardige politieagenten die mij mijn woning uit kwamen zetten. Ik kreeg zelfs een GRATIS kopje koffie van ze!'
Heb mij dus maar bij al deze 'gezellige' arbeidsbureaus afgemeld want dit schiet niet op. Intussen blijf ik maar stemmen op politieke partijen die vinden dat iederéén recht heeft op een normaal salaris, niet alleen maar kabinetsleden en hun vrinden uit het bedrijfsleven.
Liep een rondje door de buurt. Nog steeds wat verdoofd en verdwaasd na het verlies van mijn harige maatje.
Eind van de middag was ik op verjaarsvisite bij de lieve buurvrouw die mij hielp mijn vierpotige kameraad te begraven. Had wat lekkers voor haar meegebracht:
Na het verlies van mijn moeder, het uit huis gaan van mijn zoon, het einde van twee opeenvolgende liefdesrelaties en het verlies van een aantal vrienden door Corona en het zeer recente afgewezen worden voor een baan, was ik eerlijk gezegd geen erg gezellig verjaarsbezoek. Toch hebben wij ook wel wat gelachen, hoor, de buurvrouw en ik.
Om mensen als Doutzen Kroes kan ik intussen niet meer lachen. Natuurlijk mag iedereen zijn of haar mening hebben maar 7 miljoen fans die klakkeloos jouw mening nablaten doodleuk vertellen dat de anti-covid vaccins zijn ontwikkeld door een stel satanisten? Kom op zeg! Je weigeren te laten vaccineren 'want covid is een hoax dus ik doe niet mee aan al die maatregelen!' is nog tot daar aan toe maar stiekem bijna €20.000 aan coronasteun ontvangen (terwijl zij tientallen miljoenen op haar bankrekeningen heeft staan) van diezelfde overheid die je beschuldigt van satanisme is ronduit hypocriet. Dat is niet mijn mening maar een feit.
Een beetje goed nieuws dan: heel langzaamaan krijg ik weer een beetje zin om dingen te gaan ondernemen. Zo heb ik met een paar vrienden afgesproken hen binnenkort te gaan zien en spreek ik binnenkort een aantal potentiële werkgevers.
En wie weet ga ik eerdaags wel samenwerken met Olivier 'The Dutch Giant' Richters. Wij hebben ooit eens samen een filmpje opgenomen en via Instagram reageerde hij op een voorstel van mij:
Een werkloze dansschoolleraar reageerde op een reactie van mij op Twitter.
Wellicht kent u hem? Hij werd Bekende Nederlander door leugens te verspreiden onder zeer goedgelovige mensen en wist hen zelfs zoveel geld af te troggelen dat hij een stukje land in Spanje kon kopen van de opbrengst. 'Ik heb geld nodig voor mijn website en zo!' en massaal stortten mensen geld op naam van zijn stichting. Stomtoevallig - en geheel per ongeluk - bleek dat het nummer te zijn van zijn privérekening. En zijn schaapjes weten blijkbaar niet dat een website niet meer hoeft te kosten dan een paar tientjes per jaar. Maar soit.
Onlangs wilde ik jullie, mijn zeer gewaardeerde lezers ende lezerinnen, een filmpje laten zien van een Amerikaan die voor het eerst André van Duin ziet (in 'Bim, Bam') maar helaas was het filmpje al snel verwijderd. Mogelijk omdat de muziekrechten van het liedje bij een producent in Frankrijk zitten. Of zo. Hoe dan ook: ik vond een filmje van de goede man (ik ben fan van hoe deze Amerikaan op filmpjes reageert) waarin hij reageert op de Nederlandse kerstklassieker 'Flappie'. Om te voorkomen dat ook dit filmpje binnenkort wordt verwijderd, net als u het wilt bekijken, ben ik zo vrij geweest het neder te halen op mijn harde schijf en nu aan u te presenteren:
Kan emotioneel gezien nog even geen afstand nemen van de (fysieke) herinneringen aan Billy de Kat maar heb deze dag in elk geval zijn vachtborstel en het vorkje waarmee ik zijn voedsel prakte gewassen en opgeborgen. Het is een begin.
Het pleonasme van de week is tevens een alleraardigste alliteratie: een polariserende populist.
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Billy de Kat (in het Engels Billy the Cat, verwijzend naar de rebel Billy the Kid), Frank Williams, Stephen Sondheim en Sir Wilf Oldham
'Hoe werkt die 'warpdrive' nu eigenlijk?' vroeg een fan tijdens een Star Trek conventie aan een wetenschapper die verbonden is aan de bekende SF-serie. 'Vrij goed, dank u.', antwoordde die.
=============================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
=============================================
Vooralsnog is sneller reizen dan het licht (het idee achter 'warpdrive' of 'hyperdrive') alleen maar mogelijk in vergezochte theoretische modellen. Maar wie weet?
Volgens de huidige stand van de wetenschap is sneller dan het licht reizen niet mogelijk. Maar wetenschap is voortdurend in beweging dus wie weet (ha!)? Zie voor interessante informatie bijvoorbeeld dit filmpje:
Had u bijvoorbeeld 20 jaar geleden kunnen bedenken dat u een apparaatje uit uw broekzak zou halen, dat apparaat kon vragen: 'Lees mij een gedicht voor' en dat dat apparaat dat prompt zou doen? Of dat u het op tafel legt in de kroeg en op het schermpje te zien krijgt welke muziek op dat moment uit de speakers boven uw hoofd weerklinkt? Of dat vrijwel iedereen om u heen een fototoestel zou bezitten waarmee zij ook kunnen bellen?
Dat idee was nog niet zo lang geleden zó ver gezocht dat zelfs science fiction schrijvers het nog nooit hebben bedacht. Zal sneller dan het licht - en dus in feite tijdreizen - ooit mogelijk zijn? Niet volgens de huidige techniek en volgens ons huidig begrip van natuurkundige wetten. Zo'n concept is sowieso moeilijk te bevatten. Laat staan voor ons als simpele mensen. Waarvan er tienduizenden nog steeds weigeren te geloven dat het onmogelijk is om de maan te bereiken.
'Volgende keer dat iemand u vertelt dat de maanlanding nep was, vraag hen dit:
'Zo, dus jij bent een van die mensen die gelooft dat de maan bestaat?'
Goed nieuws - wat kattenliefhebbers al een tijdje weten - is dat wetenschappelijk is aangetoond (klik) dat katten goed voor je zijn. Zo ondersteunen deze dieren het menselijk immuunsysteem.
Minder goed nieuws is dat Billy de Kat
vandaag is overleden. Rustig in zijn slaap terwijl hij een middagdutje deed in de tuin van een buurman, waar hij graag lag om de laatste stralen van de zon van de dag even op te pikken. De buurman attendeerde mij er - enigszins overstuur want Billy was ook in zijn huis een welkome gast: de buurman liet vaak zijn raam op een kier staan zodat Billy af en toe wat lekkers bij hem kon komen bietsen - op dat Billy al een tijdje niet bewogen had en toen ik poolshoogte kwam nemen bleek hij inderdaad dood te zijn. Zij lijfje was nog warm dus nog maar kort geleden had hij zijn laatste ademteug genomen. De opwindklok in de woonkamer - hoewel die de dag ervoor nog was opgewonden - stond stil op half twee 's middags. Wellicht het tijdstip van zijn overlijden. Wie zal het zeggen?
Een buurvrouw was zo lief mij te helpen hem te begraven waarbij wij werden bekeken door een regenboog die klaarstond om hem naar de kattenhemel te dragen.
Vermoedelijk - wij weten het niet zeker maar hij was ongeveer twee jaren jong toen hij ons huis uitzocht als het zijne en dat was zo'n 14 jaar geleden - is hij 16 geworden. Prima leeftijd voor een kat, heb ik mij laten vertellen. Al had hij van mij nog wat langer mogen leven.
Ik zal hem ontzettend missen.
Hier figureert hij in een van mijn zelfgemaakte 'lolcats':
'Ik heb geen vooroordelen tegen blanke of zwarte mensen.
Alleen maar tegen mensen die vooroordelen hebben.'
Speciaal voor Billy hier een liedje dat wij ook speelden bij de uitvaart van de moeder van mijn zoon, februari 2021. Hier is Anne Clark met Poem Without Words 2: Journey by Night.
Onlangs berekende ik dat ik per dag zo’n 16 verschillende verzoeken ontvang om ‘even’ iets te bekijken of te beluisteren: Een Engelstalige vriend stuurt mij een kopie van een belastingbrief met de vraag: ‘Waar gaat het over? Wat moet ik ermee?’. Een vriend stuurt een filmpje: ‘Toen ik dit zag moest ik aan jou denken.’ Een mede-bestuurslid stuurt een mailtje: ‘Heb jij nog punten voor de agenda
in verband met de vergadering morgen?’ en zo verder.
En dan zijn er natuurlijk nog de werkgerelateerde berichten: uitnodigingen voor workshops,
vragen van collega’s, opmerkingen van klanten of leveranciers. Daarnaast zijn er mensen die graag met mij afspreken over entertainmentopdrachten, overleg voeren met betrekking tot de illustraties voor mijn komende kinderboek...et cetera, enzovoorts.
Als ik gewoon ‘leuke’ berichten via Twitter, Instagram en Facebook (‘Hé, lang niets van je gehoord. Hoe is ‘t met je?’) niet meetel kost alleen al communiceren mij zo’n anderhalf uur per dag. Elke dag. Zelfs als ik de zondag probeer ‘vrij’ te houden.
Hoeveel tijd bent u per dag kwijt aan communicatie? Die met geliefden even niet meegerekend.
Maandag ontving ik weer eens een antwoord op een vraag waarbij ik dacht: 'Tsja, wat kan ik hier mee?' Wegens privacy redenen zal ik de exacte vraag en het antwoord niet herhalen maar het valt te vergelijken met:
'Ik vroeg jou laatst of je morgen komt lunchen maar ontving nog geen antwoord. Kom je morgen lunchen?' En het antwoord is dan iets als: 'Mijn buren hebben een nieuw tuinhekje.'
Als je dan vraagt: 'Waarom geef je geen antwoord?' wordt er of niet of verontwaardigd gereageerd: 'Maar ik héb toch antwoord gegeven?'
Nee, dat heb je dus niet. Waarom vermijden mensen het om een inhoudelijk antwoord op een vraag te geven?
Die avond was daar geen sprake van want ik had een avondje met de Geheime Jongensclub. De lokale Vrijmetselaarsclub (of 'Loge' beter gezegd) waar ik lid van ben. Tijdens onze gedachtewisselingen is het van groot belang om te luisteren en goed na te denken voor je een antwoord geeft. 'Dat vind ik onzin!' roepen is niet voldoende; je dient ook te kunnen aangeven waaróm je iets onzin vindt. Ben je al een tijdje stil dan zal een mede-Broeder of de Voorzitter jou aanwijzen en vragen jouw mening te geven. Heb je geen mening - geen mening hebben kan gewoon, mensen! Je hoeft niet overal een mening op te geven! - dan zeg je dat gewoon in plaats van dat je iemand die je aardig vindt napraat.
Er stond een Rituaal (fysieke uitvoering van een op papier staand ritueel) gepland maar vanwege de lockdown was dat vervangen door een bijeenkomst via beeldbellen met als thema 'Wat is voor u Broederschap?' Net als familieleden zijn ook de leden van een Broederschap niet per se vrienden. Daarover werd in elk geval consensus bereikt.
Een boeiende avond!
Eerder op de dag had ik een wandeling
van een half uur gemaakt door bij een vriend langs te gaan om hem te helpen met een computeruitdaging. Hij woont vlak bij waar mijn moeder zaliger ooit woonde. En dat was in een straat die evenwijdig loopt aan deze gracht.
Dinsdag had ik weer eens ruzie met Windows. Het duurde namelijk een half uur na het aanzetten van de computer voordat ik deze kon gebruiken. Hoewel ik nochtans - na het problematisch verlopen installeren van updates - keurig vinkjes had gezet bij 'niet automatisch zoeken naar updates' en 'updates niet automatisch installeren', mag u raden wat mijn pc tóch deed. Juist: zonder mijn instemming ging het apparaat windows-updates installeren. Om na enige tijd dezelfde foutmelding te laten zien: 'Kon updates niet installeren'. Binnenkort komt mijn zoon langs en als ook hij het probleem niet weet op te lossen, overweeg ik weer terug te gaan naar besturingssysteem Ubuntu. Ook omdat dat zo'n prachtige term is.
Goed, het duurde dus even maar ik kon aan de gang met het uitwerken van een verslag, het berekenen van diverse reisroutes in verband met te ondernemen reizen, het verzamelen van stukken, het plegen van overleg, het eten van een broodje en zulke zaken meer. Oké, toegegeven, bij het eten van het broodje was de computer niet strikt noodzakelijk.
Die gebruikte ik alleen maar om een reactie-video te kijken. Ik vind het prachtig om bij mensen 'het kwartje te zien vallen' wanneer zij ontdekken dat in een ander land dingen soms beter zijn dan in hun thuisland. Ook leuk: de reactie van een Amerikaan die voor het eerst André van Duin hoort en ziet.
Ik geniet intens van het genieten van mensen wanneer zij hun eerste 'floorgasm' beleven.
En nu weet u wat ik in mijn pauzes doe. Inderdaad, kijken en luisteren naar Floor Jansen.
Een reageerder wees mij erop dat het filmje van de Amerikaan is verwijderd. Erg jammer. Als troost krijgt u van mij zijn reactie op zijn eerste kennismaking met Doe Maar:
Had Windows gelukkig goed genoeg werkend voor een online overleg met een arbeidscoach: ‘Waar sta je met je sollicitaties? Heb je je CV inmiddels aangepast aan de hand van mijn opmerkingen vorige keer?’
Na mijn gesprek met haar ging ik aan de slag met haar tips.
’s Middags vertrok ik naar Haarlem: na een tijdlang met elkaar twitteren vonden een twittervriend en ik het tijd worden elkaar in het echie te zien. Dat viel niet tegen!
Het was zo gezellig dat ik iets te laat was bij mijn volgende afspraak. Die had ik met entertainmentvrienden.
(ziet u mij?)
Centraal thema was – uiteraard – ’Lockdown. En wat nu?’ Hoe fijn en gezellig het ook was, toch ging ik half elf weer richting huis. Met een kleine omweg naar de bushalte want nu ik er toch was wilde ik wel even iets van Haarlem zien:
Woensdag deed ik klussen in huis, schreef een verslag, stuurde wat e-mails rond voor de Geheime Jongensclub en meer van die dingen tot het tijd was om samen met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket te halen.
Onderweg naar een vriend die avond om bij hem te eten belde ik een paar mensen. Heel fijn dat ik een wandeling van een half uur weer makkelijk aankan want niet alleen zie je dan weer eens wat anders,
het scheelt ook tijd. Huh? Is met de bus of tram gaan niet sneller dan lopen? Jawel, maar in het openbaar vervoer bel ik niet dus door lopend richting een afspraak mensen te bellen hoef ik dat later niet meer te doen.
Eenmaal thuis nog een uurtje voorbereidend werk gedaan voor komende afspraken en lekker rond middernacht naar bed.
Donderdag was ik tijdig de deur uit: ruim een ochtend lang alleen maar aantekeningen uitwerken. Thuis bij een mede-alumni van een cursus. Zo hadden wij steun aan elkaar en minder last van huiselijke afleidingen, wat een bijkomstigheid is van in je eentje thuis werken. Erg prettig! Haar echtgenoot was zo lief een lunch voor mij te verzorgen
en ik kon afscheid nemen van diverse papiertjes met daarop krabbels
die ik wist uit te werken tot een paar minuten one man show, weblogstukjes, 'lolcats' en wat dies meer zij. Heerlijk! Samen aan het werk zijn is een stuk prettiger vaak dan in je eentje wat mij betreft. Het werkt stimulerend. Wanneer je alleen thuis zit ga je toch snel dingen doen als de was ophangen, rondhangen op sociale media of gekke dingen doen als stofzuigen en zo. Waar ik moeite mee heb is om thuis aan het werk te zijn terwijl een huisgenoot (M/V/O) op de bank hangt en ligt te lachen om de capriolen van katten of andere dingen doet die niets met werken te maken hebben. Maar dat ben ik. Voor u is dat wellicht anders.
Bovendien bleek mijn 'collega' in een voor mij bekende buurt te wonen:
ik zat er in de buurt op school, heb in de buurt gewerkt, mijn moeder werkte er en de laatste paar weken van haar leven woonde zij er in een verzorgingshuis.
Op de weg terug naar huis raakte ik in de supermarkt in gesprek met een buurman. Kon hem meteen vragen of hij nog wat in te brengen had voor de vergadering van de Bewonerscommissie van later op die middag.
Tijdens die vergadering maakten wij kennis met de nieuwste Consulent Gebiedsbeheer. Onze vijfde in acht jaar tijd, als ik de telling een beetje heb bijgehouden. Erg lang laat woningcorporatie Ymere mensen niet in die functie zitten. Althans niet in dezelfde wijk. Bang dat die mensen een band opbouwen met de bewoners voor wie zij werken? Hoe dan ook: wij wisten niet dat de vorige er mee was gestopt dus stuurden al geruime tijd e-mails naar iemand die die nooit zou lezen.
Ook bleek dat Ymere had besloten dat wij op non-actief waren gesteld tot er een nieuw bestuurslid was gekozen om een overleden lid te vervangen. Wel een klein beetje gek dat het bestuur van de Bewonerscommissie zelf niet weet dat iemand van hen dood is. Je zou denken dat het opvalt, een lijk aan de vergadertafel. Verder besloot Ymere onze naam aan een andere Bewonerscommissie te geven. Uiteraard zonder vooraf overleg. Maar dat is tekenend voor Ymere: het totale gebrek aan communicatieve vaardigheden. Ook hoorden wij dat de belofte van een aantal jaren geleden: 'Nee hoor, veertig procent van de woningen blijven sociale huurwoningen. Echt waar!' een eh...hoe zeg je dit netje?...leugen bleek te zijn: zodra een huurder vertrekt - al dan niet horizontaal - wordt de betreffende woning vrijgegeven aan 'de vrije markt'. Die alleen maar 'vrij' is voor mensen met veel geld. Beetje jammer. De woordvoerdster van de woningcorporatie heeft niet kunnen ontdekken waarom in de administratie bij Ymere stond genoteerd dat een van onze bestuursleden (het bestuur bestaat momenteel uit twee personen) is overleden. Beide bestuursleden zijn van mening nog in leven te zijn. Maar ja, als in de computer staat dat je dood bent, dan is dat zo.
O ja, we kregen een cadeautje van Ymere 'voor jullie inzet voor de buurt'. Heel lief. Bloembollen.
Daarna was het zeker afgelopen met mijn afspraken voor de dag? De vraag stellen is die beantwoorden. Nee dus. Er stond ook nog een bestuursvergadering van de Geheime Jongensclub op het program. Ook daar met centraal thema: 'Lockdown. En wat nu?' Daarna meteen het gezegde omgezet in een geschreven verslag en tijdig naar bed.
Vrijdag kwam een vriendin bij mij zitten want bij haar thuis was de stroom uitgevallen. Ik kon dus niet met goed fatsoen lanterfanten want sociale druk is best sterk. Niet dat ik van plan was te lanterfanten hoor, want er diende het een en ander te gebeuren. Zo maakte ik pizzadeeg ter voorbereiding op een lunch de volgende dag, verzamelde stukken ten behoeve van een komende vergadering, schreef ik een vers verhaaltje, sprak ik in een boekwinkel met de coach die mij onlangs hielp met mijn bedrijf en in die boekwinkel bleek te werken, op straat met een vriendin die ik jaren geleden voor het laatst sprak en bij de ingang van de supermarkt met de daklozenkrantverkoper die ik eertijds een van mijn krukken gaf omdat ik er maar eentje nodig had.
Het was een tikkie fris maar prachtig weer!
Wat mij opviel waren de miljoenen herfstbladeren.
En gek genoeg geen bladblazer in zicht. Het hele jaar rond lopen die apparaten een takkeherrie te maken maar liggen er eindelijk blaadjes waar mensen last van hebben, dan laat de gemeente die milieu- en trommelvlies teisterende apparaten in de schuur staan. Heb er al eens eerder mijn onvrede over geuit
maar ik blijf het nare apparaten vinden.
Klinkt zo lekker makkelijk niet, 'stukken verzamelen voor een vergadering'? Maar het is toch al gauw een klusje van zo'n twee uren met over en weer overleg, een agenda samenstellen, bedenken hoe je beleidsplannen presenteert en dan een begeleidende uitnodiging schrijven die er voor zorgt dat de verenigingsleden niet bij voorbaat denken: 'Volgens mij komt er een vervelende hoofdpijn de kop opsteken en kan ik er de avond van de Algemene Ledenvergadering helaas niet bij zijn.'
Werd gebeld naar aanleiding van mijn brief aan Ymere de dag ervoor: naar het schijnt is de naamswijziging van onze Bewonerscommissie ooit eens gemeld aan onze voorzitter. Men zal overleggen of wij in elk geval ons e-mail adres mogen behouden. Dat is dan toch heel vriendelijk.
Ook vriendelijk: mijn aanvraag voor overheidssteun omdat ik vanwege de nieuwe lockdown inkomsten uit entertainment mis is goedgekeurd! Naast het salaris van €960 per maand voor mijn deeltijdbaan krijg ik - in elk geval drie maanden lang - van de overheid een bedrag zodat ik in elk geval een inkomen op bijstandsniveau heb.
Zaterdag was ik 's ochtends even de deur uit om een ingrediënt te halen voor de pizza's die ik zou gaan bakken. Mijn kinderen waren keurig op tijd om die bij wijze van lunch te komen verorberen. Voor mijn jongste maakte ik een ultragezonde: met paddestoelen, broccoli, tomaat, bloemkool en wortel:
Minder blij werd ik van het nieuws dat buitenlandse kranten bereikte: een stel idioten deed hard z'n best om - in navolging van de nazi's - Rotterdam fysiek stuk te maken.
Leden van 'Het Volk' vonden het nodig zware vernielingen aan te richten, met zwaar vuurwerk te gooien en zeer gewelddadig te zijn tegen hulpverleners. Best raar voor mensen die ook graag roepen dat vuurwerk verboden moet worden, geweld tegen hulpverleners absoluut niet zou mogen, agressievelingen keihard moeten worden aangepakt en iedereen die de wet overtreedt het land moet worden uitgezet.
Een groot deel van hen stemt PVV, de enige 'democratische' partij van Nederland die maar één lid heeft. Geert Wilders zei ooit dat hij vindt dat relschoppers wat hem betreft 'een knieschot' (klik) mogen krijgen van de politie. Oké, hij zei 'Marokkaanse relschoppers' maar bedoelde vast relschoppers in het algemeen. Anders zou hij zich schuldig maken aan discriminatie natuurlijk. En discriminatie is verboden in Nederland. Goed, het werd een buikschot maar toch. Je zou denken dat de heer Wilders en zijn aanhangers blij zouden zijn met het nieuws dat de Nederlandse politie eindelijk keihard optreedt tegen relschoppers maar om onverklaarbare redenen zijn zij dat niet. Vreemd.
Ook dit was een onderwerp van gesprek toen ik bij een buurvrouw op de koffie ging nadat mijn kinderen het huis uit waren. 's Avonds werkte ik nog even voor de Geheime Jongensclub voor ik mij overgaf aan 'Netflix en chill'.
Zondag stond sociale media bol van de rellen in Rotterdam. Om wat tegengas te geven aan de polarisatie plaatste ik dit commentaar:
(En ja, ik zag het foutje ook en heb de extra t in 'vindT' later verwijderd)
Natuurlijk is het niet fijn om te voelen dat je wordt aangetast in je vrijheid maar in een samenleving zijn er nu eenmaal grenzen aan vrijheid. Wie alleen maar wil doen waar-ie zin in heeft zal uiteindelijk alleen zijn.
Omdat ik het niet kon laten verrichtte ik wat werkzaamheden voor de Geheime Jongensclub maar verder deed ik het rustig aan, hoor! Dus ik sorteerde de hoeden en petten, maskers en pruiken die ik gebruik als entertainer, pakte een fotoalbum en digitaliseerde een aantal foto's, maakte de vensterbanken schoon, verwerkte aantekeningen tot toekomstige blogstukjes, zag Nederlandse schaatsers gouden plakken winnen,
trainde mijn hand- arm- en kaakspieren door een heerlijk maar hard en taai stuk brood te snijden en te verorberen,
oefende wat Franse woorden (en overweeg te stoppen met DuoLingo om in plaats van te werken met een app voor twee uren per week gewoon een Franstalige vriend(in) over te halen om live met mij te oefenen), maakte een blije Billy door hem het voer te geven dat een kat van een vriendin niet lekker bleek te vinden en ruimde een beetje op en zo. Lekker rustig dagie dus.
Dat ik eindigde met het kijken van een aflevering van Foundation. Oké, na het bezoek van een vriend en het beantwoorden van een stuk of wat berichten die ik ontving via Twitter, Messenger, Instagram en zelfs per e-mail. Voor ik wat ging lezen voor het slapengaan nog even het laatste nieuws meegepakt. Het was weer duidelijk: terwijl Nederlandse bejaardentehuizen doodshuizen zijn geworden waarin onze bejaarde mens in rap tempo het laatste zetje richting gene zijde ontvangt van een zeker bekend virus en scholen een enorme besmettingshaard zijn gebleken, blijkt ons demissionair kabinet volstrekt besluiteloos. 'What else is new?' vraagt den Engelsman zich dan af. Ik niet meer. Tenzij de volledige 'Haagse kliek' wordt vervangen - inclusief de ambtenaren die achter de schermen feitelijk het meeste werk verrichten - zal er niets veranderen in de houding van Premier Rutte c.s.
'Seven into the Sea' van In Tua Nua is de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Gisela Wieberdink, Mick Rock en Philip Margo
