De week voorbij

De twee grootste kwalen in de wereld zijn momenteel gemakzucht en egoïsme. En die twee gaan hand in hand. Het lijkt er op dat het levensmotto van velen is 'wel de lusten, niet de lasten'. Bij het opvoeden van kinderen zie je dat steeds meer mensen de tv en pc het opvoedwerk laten doen. Op ouderavonden - als de ouders al niet aangeven dat zij 'geen tijd' hebben om te komen - worden ouders kwaad op juffen en meesters die zeggen dat het opvoeden van kinderen de primaire taak is van de ouders en leraren slechts een ondersteunende rol hebben. 'Ik betaal jullie om mijn kinderen op te voeden!', hoorde ik eens een boze moeder roepen. 'Nee', zei de (geweldige!) juf kalm, 'Ik word betaald om uw kinderen te leren rekenen. Hen emotioneel opvangen omdat hun moeder weer eens boos is doe ik er met liefde gratis bij.'

Hoe ziet u het liefst dat ouders en leraren de taken verdelen qua opvoeding van kinderen?

============================================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

=======================================================

Maandag deed ik een handwas, liep een rondje door de buurt, werkte enkele uren, had een buurvrouw op de thee en was 's avonds op de Geheime Jongensclub. Voor een bijzonder boeiende avond waarin zinsconstructies werden gebezigd als 'Fotograferen als de schaduw van geluid', 'Het zaadje van de ubuntuplant werd gezaaid' en 'Twijfel is het begin van alle wijsheid.'

Eigenlijk wilde ik na afloop naar huis teruglopen maar een plotseling opkomende regenbui deed mij van dat voornemen afzien. Ook al was het maar voor enkele haltes, ik koos voor de tram.

Voelde mij nog niet echt topfit dus ging al snel na thuiskomst de trap op van mijn hoogslaper.

Dinsdag vond ik bij het opruimen een aantal fotoboeken met daarin foto's die uit andere tijden en levens leken komen. Boeiend, interessant, emotioneel. Een deel van de foto's kwam uit een fotoserie over alleenstaande vaders:

Wat was mijn huis druk en vol! Maar ook ontzettend gezellig.

En wat zag het er opeens anders uit na een brand door kortsluiting. Ernstig on-leuk.

Deze foto is dan een stuk leuker. Op de achterbank zitten mijn overgrootouders: hij eigenaar van een plantage; Zij een heuse prinses. In vermoedelijk een Gräf und Stift uit 1915. Op een uitstapje naar de Borobudur. Vermoedelijk in 1917. Voor de uitvinding van het toerisme.

Niet eens netjes op een autoparkeerplaats? Nee, want dat woord moest nog worden uitgevonden. Ook wegen waren niet echt hard nodig voor de welgeteld twee automobielen die toentertijd rondreden op het eiland Java.

's Ochtends dronk ik thuis een bakkie koffie met een buurvrouw en begin van de middag op locatie met een vriendin die ik twee jaar niet gezien had. Het werd een prettige hereniging! Dit bord zag ik op het toilet in de koffiezaak:

Bij het naar buiten gaan werd zij begroet door een toevallig passerende buurman van haar. Die mij herkende van toen wij ooit een paar keer als entertainers samenwerkten. Een jaartje of pak-em-beet 20 geleden. Meteen maar even vriendjes geworden op Instagram.

Urenlang hield ik mij daarna bezig voor de Geheime Jongensclub (zoals ik de lokale afdeling van de Vrijmetselarij graag en gekscherend noem) want vanwege de lockdown waren procedures gewijzigd, konden vergaderingen en andere gebeurtenissen niet of slechts beperkt plaatsvinden en bovendien vond er onlangs een wisseling van de wacht binnen het bestuur plaats. Er moest dus een flinke inhaalslag plaatsvinden. Als Secretaris van de club zit je er dan middenin en dan kan dat best even overweldigend zijn.

U weet misschien nog dat ik het een week eerder had over mijn taken die kindjes hadden gekregen? Deze dag waren zij grootouders geworden.

Geen idee of er iets leuks op televisie was (een persconferentie wellicht?) want tot een uurtje of elf  's avonds was ik bezig met het opzoeken van documenten, nakijken van procedures, plegen van overleg en wat dies meer zij. O ja, tussendoor werd ik gepolst voor een mogelijk komende entertainmentopdracht met de vraag of ik een paar collega-entertainers erbij kan regelen. Natuurlijk, waarom niet?

Voor het slapengaan belde ik nog even met een goede vriendin. Fijn.

Woensdag had ik ontzettend veel te doen. En dus werd ik ontzettend veel gestoord. Want zo gaat dat. Mensen voelen dat aan. Er belde dus een postbode aan met een pakje dat niet voor mij was. Nog iemand belde aan maar tegen de tijd dat ik door mijn koptelefoon met muziek heen de bel bemerkte was ik te laat bij de deur en was hij of zij al weg. Een vriend appte om wat te vragen. Een Broeder appte om wat te vragen. Een buurvrouw appte en kwam op de thee. Een buurman klopte op het raam om 'even' wat te vragen, een vriendin kwam langs en bleef een uurtje of wat. En dat was heel fijn. Een oud-collega appte om af te spreken, een vriend belde mij en vroeg of ik namens hem iemand wilde bellen en intussen liep niet alleen mijn hoofd maar ook mijn e-mailbox vol. 

De buurvrouw met wie ik had afgesproken om samen ons wekelijks voedselpakket op te halen

was een uurtje te vroeg maar vond het gelukkig niet erg om rustig even wat voor haarzelf te doen terwijl ik nog een uurtje probeerde te werken. Het lastige is - en daar is heus wetenschappelijk onderzoek naar gedaan - dat elke keer dat je wordt gestoord tijdens het werk, het gemiddeld zo'n twintig minuten duurt voor je weer je werkritme te pakken hebt. 

Kortom: ik ga een plek zoeken waar ik ongestoord kan werken en niemand vertellen waar dat is. Zelfs jullie niet, mijn lieve lezers en lezerinnen.

Met het excuus 'even wat halen bij de supermarkt' pakte ik tussendoor even wat extra rust.

Zelfs tijdens het avondeten met een vriend

lieten mensen weten mijn aandacht te wensen dus op gegeven moment zette ik mijn mobiel maar op de 'Niet storen' stand. Ongetwijfeld belde en appte men mij met de beste bedoelingen. Maar even niet. Oké?

Toen de vriend - tegen half twaalf - huiswaarts trok, maakte ik gebruik van de relatieve rust (ik woon op de grens van het centrum van Amsterdam en deel een voordeur met vijf andere adressen dus rust is hier altijd relatief) om nog wat werk gedaan te krijgen. Tegen drie uur des nachts vond ik het wel welletjes.

Donderdag mocht ik weer lekker aan het werk. Zo werkte ik aan het eindgesprek met mijn coach van Het Fundament, de gemeentelijke workshop voor creatieve ZZP'ers, bereidde ik een gesprek voor met een potentiële klant, verrichtte ik wat administratie, dronk koffie met een buurvrouw, deed een was en hing die buiten te drogen, zat een uurtje in het park met een vriend, diens kat en een bakkie koffie,

ruimde een kastje leeg, verwerkte aantekeningen van een vergadering tot heuse notulen, verwerkte wat aantekeningen tot toekomstige blogstukjes en hernieuwde het contact met een aantal Facebook-vrienden van mijn verloren gegane account. 

Had ook een aantal vrienden op Facebook die inmiddels zijn overleden dus de kans dat die mijn nieuwe vriendschapsverzoek aanvaarden is vrij klein. Bovendien zou ik mij zorgen maken over mijn geestelijk welzijn indien zij mijn vrienschapsverzoek wél zouden aanvaarden. Beetje jammer was dat ik met één van hen net weer contact had en hij nog virtueel naar mij zwaaide, enkele dagen voor hij overleed.

Altijd weer apart vind ik dat Facebook mensen voorstelt om toe te voegen met wie ik dan bijvoorbeeld 18 verschillende vrienden overeen heb maar die ik toch echt niet persoonlijk ken. 

Een afspraak liep uit waardoor ik een andere moest verzetten en ik werd gebeld met de vraag of ik als entertainer wilde optreden tijdens een Halloween feest. Een leuk feest in een chique club, gratis drank, lekker dansen met leuke mensen en daar nog voor betaald krijgen ook? Ach, waarom niet?

Ik haalde wat werkgerelateerde spullen bij mijn favoriete boekhandel. 

Al is dat een onjuiste term want alle boekhandels zijn mijn favoriete boekhandel en een reservesleutel voor de vrijmetselaarsloge waar ik lid van ben. Thuis diende ik even de betreffende declaraties in en ontdekte dat het inktpatroon in mijn printer leeg was, halverwege het uitdraaien van een vrij groot document. Beetje jammer maar soit.

Natuurlijk volgde ik ook een Franse les via DuoLingo en ontdekte dat ik het inmiddels ruim 300 dagen volhoud om dat dagelijks te doen. Dat geeft voldoening.

Waar haalt u zoal voldoening uit?

Vrijdag maakte ik bij Facebook melding van een overtreding van de regels op het gebied van 'seksueel expliciete teksten, foto's en berichten' nadat ik voor de vijfde keer in een week tijd via een privébericht werd uitgenodigd om betaald seks te hebben met steeds exact dezelfde tekst en nagenoeg identieke profielfoto's van jongedames erbij:

Nadat ik zelf een uitnodiging plaatste voor een burlesque-feest werd mijn account geblokkeerd (het is overigens nooit duidelijk geworden of dat de reden was) en mocht ik na drie dagen in de Facebookgevangenis bezwaar maken. Dat bezwaar kon 'vanwege covid' niet in behandeling worden genomen waarna een maand later mijn account automatisch werd gedeactiveerd.

Maar binnen een uur nadat ik 'Stephanie' rapporteerde oordeelde het Facebook algoritme al:

Het lijkt erop dat Facebook (dat binnenkort samen met WhatsApp en Instagram verder zal gaan als 'Meta' waarmee Zuckerberg aangeeft jaloers te zijn op het Chinese WeChat (kijk filmpje over deze alles-in-een-app op eigen risico. Is eng)) dubbele normen hanteert.

Niet alleen in mijn hoofd en huis ruimde ik op deze dag maar ik haalde ook ruim 2 GB aan overbodige bestanden van mijn mobieltje: gedownloade documenten, dubbele foto's en ongebruikte applicaties.

Verder werkte ik deze dag aan de voorstelling van anderhalf uur die ik volgend jaar augustus op de planken hoop te brengen, schreef en publiceerde ik een vers verhaaltje (is het wel een verhaaltje? Geen gedicht? Kan ik het wellicht beter 'proza' noemen? Graag jullie inbreng) en legde ik de laatste hand aan de kwartaallijkse* BTW-aangifte van mijn eigen bedrijf.

*Het is officieel geen woord. Maar zou het wel moeten zijn. Vind ik. 

Uiteraard communiceerde ik ook deze dag met deze en gene op diverse manieren over diverse onderwerpen, waaronder zaken voor de Geheime Jongensclub. Maar da's echt niet zo opvallend of zo want dat doe ik letterlijk elke dag.

De avond bracht ik door met het kijken van een aflevering van 'Foundation' terwijl ik de vers gewassen was gladstreek.

Zondag las ik het nieuws dat momenteel in de Biblebelt het hoogst aantal inwoners per 100.000 in het ziekenhuis wordt opgenomen met verschijnselen van Covid-19. 

Wat is dat toch met mensen die zo graag roepen: 'God beschermt mij!'? Hij beschermt hen duidelijk niet tegen hun eigen domheid.

In plaatsen waar mensen meer op wetenschappers en zichzelf vertrouwen dan op een hogere macht, liggen de coronacijfers lager. Dat driekwart van de mensen die op de IC liggen met covidklachten niet is gevaccineerd zegt vooral iets over mensen die werkloze dansschoolleraren en racistische politici als 'hogere macht' beschouwen.

Wilde wat stukken uitprinten voor de komende Algemene Ledenvergadering van de Geheime Jongensclub maar omdat het betreffende inktpatroon leeg was ging ik naar de inktwinkel. Meteen maar een poststuk dat niet voor mij bestemd was in de brievenbus gedaan met 'onbekend op dit adres'. 

Thuis een stapeltje papieren doorgenomen op 'binnen een week wat mee doen/kan wachten/archiveren/mag de papierbak in'. Wat oud aquariumwater vervangen door vers water en de planten water gegeven en de onderdelen van mijn kostuums die avond bij elkaar gezocht: ik was als entertainer ingehuurd om mensen te vermaken op een Halloweenfeest. Leuk!

Hier een foto van een van mijn collega's die avond:

Kwam er diverse bekenden tegen en vermaakte mij prima. Mede dankzij mijn lieve collega's maar ook de garderobejuffrouw mag niet worden vergeten en ook het publiek bestond uit zeer aardige mensen.

Fijn dat het weer kan en om het te vieren deelde ik met diverse mensen dit filmpje van een paar jaar geleden:

Doet u aan Halloween?

Zondag was ik een beetje brak. Heel gek. Zou eigenlijk acte de présence geven op een festivalletje die middag maar dat liet ik maar aan mij voorbijgaan. Ten faveure van thee drinken met een buurvrouw en mijzelf en mijn kleding wassen en dergelijke. Waaronder drie keer douchen. Mascare en glitter kunnen - zeker in combinatie - vrij hardnekkig te verwijderen zijn:

Foto's van mij in kostuum zullen vast eerdaags wel ergens verschijnen want ik denk dat er zo'n honderd foto's van mij gemaakt zijn, de avond van het Halloweenfeestje. Update: kort na het plaatsen van dit blog kreeg ik dit filmpje binnen:

U ziet mij - in een van mijn twee outfits van die avond - zitten tussen een paar flexibele collega's

Halloween is ook de tijd van de leuke deelbare plaatjes op internet, ook wel 'memes'. Deze vond ik dit jaar een van de leukste:

Archive met 'Again' is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Roh Tae-Woo en Max Stahl

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

Uitgestoken hand (een verhaaltje)

Nadat het geheim was gedeeld

bleef hij achter met zijn aardse bezittingen

en een oceaan

waarin elke druppel een herinnering was

waarin hij dreigde te verdrinken

zoals vroeger in haar ogen.

Hij was moe geworden

van het tegenspartelen

en had er vrede mee

dat het einde snel zou komen.

Zo voortdrijvend op zijn dromen

bemerkte hij pas laat

de zachte aanraking

van een uitgestoken hand.

====================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

Is dit ongepast?

Lang leve Facebook! Door een stukje dat ik daar onlangs plaatste ontstond een interessante gedachtewisseling over wat nu eigenlijk 'ongepast' is. U kent mij inmiddels dus weet dat ik niet zomaar onnadenkend een stukje in elkaar flans maar onderzoek doe: eerst graaf ik in mijn persoonlijke databanken naar opmerkingen, voorbeelden en gegevens die wat ik in eerste instantie denk over het onderwerp ondersteunen of juist weerspreken. Vervolgens speur ik online naar informatie die betrekking heeft op het onderwerp. Niet extensief want daarvoor ontbreekt gewoon de tijd maar toch: ik probeer mijn best te doen met een genuanceerd beeld te komen. Dus eigenlijk zijn sociale media niet zo'n geschikt medium voor mij: de gemiddelde aandachtspanne daar is net iets minder dan die van mensen die vinden dat een persbericht op Nu.nl toch best wel lang is.

========================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

================================================

Hoe dan ook: ik vertelde over die keer dat ik op een festival werkte en ontdekte dat ik het helemaal niet erg vond om in een bijzonder drukke ruimte - 'De kleinste club van Europa!' - te staan met allemaal leuke jongedames van wie het decolleté zich voor mij op ooghoogte bevond. Er mochten eigenlijk maar maximaal 12 mensen naar binnen maar de jongedames (vrijwel allemaal jongedames inderdaad. Die blijkbaar heel dicht in de buurt wilden komen van de (manlijke) dj die zich daar opwarmde voordat hij op het hoofdpodium zou gaan draaien. De gasten waren veelal dronken en een aantal toonde zich inmiddels agressief. 

Daarom besloot ik - in overleg met de organisatie - het maximum aantal te verhogen tot 20. Met een echte beveiliger (ik speelde er maar eentje als entertainer) erbij voor het geval het écht uit de hand zou lopen.

Ik besloot van de nood een deugd te maken en niet te verhullen dat ik graag kijk naar vrouwelijk schoon. Mag ik handen zien van mensen die even lang kijken naar mensen die zij niet aantrekkelijk vinden dan naar mensen die zijn wel aantrekkelijk vinden? U discrimineert dus ook. Dat wil zeggen: ook u maakt onderscheid. Want dat is wat 'discrimineren' betekent.

Diverse mensen blijken het ongepast te vinden dat ik gebruik maak van mijn lengte om naar damesborsten te kijken. Op zich begrijp ik dat wel een beetje want staren is natuurlijk niet netjes. Dat weet ik omdat ik zelf dagelijks ervaar dat mensen naar mij staren. Zij kunnen daar niets aan doen dus ik neem hen dat niet kwalijk: het zit in onze genen ingebakken dat wij naar iets dat wij aantrekkelijk vinden langer kijken dan naar wat ons niet interesseert. Wij kijken anders naar iets dat wij kennen dan naar iets dat wij niet kennen. Dat geldt ook voor het kijken naar mensen: een bekende herkennen wij direct als niet bedreigend of wij weten al dat hij of zij geen potentiële liefdespartner is. Van een onbekende weten wij dat nog niet. Ook kijken wij langer naar iets dat wij fijn vinden om naar te kijken dan naar iets dat wij direct als 'niet interessant' beschouwen. Met mensen is dat natuurlijk (in beide betekenissen) hetzelfde.

Al tienduizenden jaren beoordelen wij op die manier of dat wat wij nog niet eerder gezien hebben een bedreiging is of een mogelijke vriendschap, handelspartner of zelfs liefdespartner zou kunnen zijn. Volkomen natuurlijk dus.

In mijn geval kan ik er eenvoudigweg niets aan doen: met mijn 1.40m zitten mijn ogen nu eenmaal op decolleté-hoogte bij veel vrouwen. Om niet recht tegen hun boezem aan te kijken zou ik op mijn knieën moeten gaan zitten maar dan krijg ik waarschijnlijk opmerkingen vanwege de hoogte waarop mijn ogen zich dán bevinden. Op hakken van 30 centimeter hoog gaan lopen vind ik ook weer zo wat.

Daarnaast: leven wij echt in een maatschappij waarin je je ervoor moet schamen dat je graag kijkt naar mensen die je aantrekkelijk vindt?  

Over schamen gesproken: waarom liggen Nederlandse vrouwen niet meer topless op het strand, zoals in de jaren 80 en nog steeds in bijvoorbeeld Barcelona volkomen normaal is? Tepels van vrouwen laten zien is ook op Facebook niet mogelijk zonder verbannen te worden. Maar het tonen van tepels van mannen is echter geen enkel probleem. Hoezo is dat geen discriminatie? Kunt u zich voorstellen dat bijgaand voorbeeld de norm wordt voor online foto's? Waarom eigenlijk wel of niet?

'Mensen kiezen zelf voor hun gedrag' wordt wel eens gezegd. Is dat écht zo? Heeft 'de Nederlandse vrouw' echt zelfstandig besloten om van de ene op de andere dag het bikinitopje niet meer thuis te laten wanneer zij het strand bezoekt? Alle enkele miljoenen die het ooit geen enkel probleem vonden? Of is 'de Nederlandse vrouw' stiekem toch bezweken onder de druk van 'de publieke opinie'? Of is er iets anders gebeurt waardoor miljoenen vrouwen zomaar opeens van vanzelf van mening veranderden?

Als ik in het dagelijks leven (op een feest of festival gelden blijkbaar andere regels. Zoals met carnaval bijvoorbeeld) vind dat een man of vrouw te ver gaat in het maken van seksuele avances in mijn richting, dan zeg ik daar wat van. Of ik glimlach, haal mijn schouders op en loop door. Al naar gelang de situatie. Anderen kunnen dat ook, lijkt mij.

Een paar keer per week ontvang ik een aan mij gerichte seksueel ongepaste opmerking. In het dagelijks leven op straat maar ook in de kroeg en via sociale media:

Wanneer mannen een vrouw op een seksuele manier benaderen is dat 'creepy, seksistisch, walgelijk'. Hoe heet het wanneer het omgekeerde gebeurt? Meestal kies ik ervoor om de boodschap volkomen te negeren maar soms voel ik de neiging te reageren. Boos te worden zelfs. Net als vrouwen, vermoed ik. Van mannen wordt verwacht dat die van zich af kunnen bijten en 'sterk genoeg zijn' met zo'n situatie om te gaan. Om een of andere reden heerst de consensus dat vrouwen dat vaak niet kunnen en dus 'beschermd' moeten worden. Ik vind het persoonlijk vrij vrouwonvriendelijk om vrouwen per definitie te beschouwen als zwakke wezens die weinig kunnen zonder dat anderen voor hen opkomen.

Moeten wij er van uit gaan dat mensen niet meer voor zichzelf kunnen opkomen en van buitenaf grenzen stellen aan wat 'ongepast' is en wat niet?

Lastig vind ik dat wat 'ongepast' is voor iedereen verschilt en er zelfs per land, tijdsgewricht en vriendengroep andere definities worden gehanteerd. Een scène uit 'Back to the Future' zou in onze tijd de bioscoop niet halen en waarschijnlijk niet eens worden gefilmd. In die scène zit de vader van Marty vanuit een boom met een verrekijker een meisje te begluren in haar slaapkamer. Het gaat zelfs zo ver dat hij uit de boom valt, ruzie krijgt met haar vader waardoor zij medelijden met hem krijgt en uiteindelijk verliefd wordt. Nu zou die scène als 'creepy en seksistisch' de filmkeuring niet doorkomen.

Wat vindt u: kan een overheid of een bedrijf als Facebook voor anderen bepalen wat 'ongepast' is of doet u dat liever zelf? En hoe gaat u er mee om wanneer een ander er anders over denkt dan u?

Om te kunnen voldoen aan de huidige waarden en normen zouden wij voorbij moeten gaan aan onze genetische programmering. Die zorgt er nu eenmaal voor dat wij anderen wel eens bekijken vanuit het oogpunt: 'Is die persoon geschikt om mij samen mee voort te planten?'

Is het een teken van beschaving om voorbij te gaan aan genetische programmering of is het beter te erkennen dat die bestaat en afspraken te maken over hoe er mee om te gaan?

==================================

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

Goed nieuws en kattenlog

Goed nieuws vind ik dat het niet allemaal kommer en kwel is op sociale media. Niet iedereen doet aan polariseren, nepnieuws verspreiden en anoniem mensen uitschelden en beledigen. Voor de filmpjes van dit gezin overweeg ik bijna het aanmaken van een account op TikTok:

Billy de Kat heeft een nieuw favoriet plekje. Vanaf het voeteinde van mijn bed heeft hij een goed overzicht:

Deze lolcat dient als herinnering:

'Iemand moet er wat aan doen

en JIJ kunt iemand zijn'

==============================================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

De week voorbij

'Kijk, gisteren, gewoon in ons mooie Nederland!' Met dat soort koppen worden suggestieve foto's gedeeld door...eh...mensen die heel erg rechts van het politieke spectrum zitten ('racisten' mag je geen 'racisten' noemen. Dat is niet netjes).

De betreffende foto is helemaal niet gemaakt op 20 oktober 2021 in Nederland maar toont een klein stukje Denemarken in 2015 toen die verscheen op een Duits weblog. Wie twee minuten tijd neemt kan een 'reverse image search' uitvoeren en daar snel achterkomen. Wat er gebeurt in het plaatje is pure speculatie en blijkbaar voer voor mensen die graag polariseren. Racisten willen de indruk wekken dat een blank oud dametje wordt lastiggevallen door 'buitenlanders'. Alsof de blanke - en vermoedelijk Deense - mevrouw geen 'buitenlander' is. Die gewoon op de bus staat te wachten want het is een bushalte. 

Misschien heeft zij last van haar rug waardoor zij niet op het bankje kán zitten. Misschien hebben de jongeren haar aangeboden dat zij best op het bankje mag zitten maar heeft zij beleefd geweigerd. Misschien voelt zij zich daadwerkelijk geïntimideerd en durft zij niet op het bankje te zitten. Misschien is zij net pas opgestaan omdat zij in de verte de bus al zag aankomen. Misschien is zij een wat verwarde buurvrouw die daar elke dag een paar uren staat in de hoop dat haar geliefde overleden echtgenoot met de bus thuiskomt van het werk. Dat kan allemaal. Maar niet volgens racisten.

Wat gebeurt er volgens u op de foto? En waar baseert u die gedachte op? Kunt u bij het zien van een foto altijd voor 100% goed raden wat er precies aan de hand is? Racisten zijn daar blijkbaar heel goed in.

=====================================================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

=================================================

Maandag deed ik het nog even rustig aan. Een eerder gemaakte afspraak ging niet door dus dat kwam goed uit. Ik verwerkte wat aantekeningen tot toekomstig te publiceren verhaaltjes en blogstukjes, stelde een factuur op, las wat, werkte aan mijn nieuwe Facebook- en Instagram accounts, plande enkele tientallen twitterberichten in, speelde met de kat en ontving slecht nieuws. Om die reden meldde ik mij af bij de Loge die avond, hoewel ik mij er behoorlijk op had verheugd want het was tijd voor de jaarlijkse herfstequinox; een boeiend, mooi maar ook emotioneel rituaal. Dit keer met de aanwezigheid van een viertal visiteuren. Zo noemen wij Broeders van Loges uit een andere gemeente die de onze komen bezoeken 'om deel te nemen aan de Arbeid'. 

In plaats daarvan wandelde ik die avond wat doelloos rond en stond even stil bij de waterkant:

Ter verdere afleiding van wat er in mijn hoofd speelde keek ik bij thuiskomst een aflevering van Foundation, de serie gebaseerd op het beroemde werk van Isaac Asimov. Mooie beelden. Boeiend, knap in beeld gebracht.

Dinsdag ging ik er weer flink tegenaan: administratie en mij voorbereiden op de eindpresentatie van de gemeentelijke workshop voor creatieve zelfstandigen. Bij het boodschappen doen sprak ik diverse buurtgenoten en kletste ik wat met een toevallig passerende vriendin die ik een tijdje niet had gezien. Dat was leuk. Net als het hervinden van een aantal verloren gewaande Facebook-contacten. Dat valt nogal niet mee want diverse collega's uit de entertainment die ik alleen ken onder hun artiestennaam, staan door de strengere regels van Facebook tegenwoordig onder hun officiële naam op het sociale medium. Dat blijkbaar voor miljoenen mensen mag bepalen hoe zij zichzelf willen noemen. Gelukkig gebruiken velen als profielfoto een foto van zichzelf en niet bijvoorbeeld eentje van hun hond. Van een collega van tien jaar geleden of een klasgenote van 35 jaar geleden weet ik namelijk echt niet hoe zijn of haar huidige huisdier er uit ziet.

Met een koptelefoon op om mijzelf af te sluiten van de buitenwereld was ik lekker bezig voor de computer (er achter vind ik nog immer onpraktisch) toen er werd aangebeld. Een pakketje. Niet voor mij. Maar de postbezorger weet dat ik vaak thuis ben en doet dus niet eens meer de moeite om aan te bellen bij de buren voor wie het betreffende pakket bestemd is. Beetje jammer. 

Omdat ik toch uit mijn ritme was ging ik maar even koffiedrinken bij de inspiratieverlenende koffiezaak om de hoek:

Vervolgens naar de Hema om een bestelling op te halen die ik wil gebruiken bij mijn komende eindpresentatie. Op de weg terug kwam ik langs de oliebollenkraam maar ik wist mij - heel knap van mijzelf, vind ik - te beheersen. Dat lukt minder goed als ik - zoals ook dit keer weer - een bekende tegenkom: ik moet dan gewoon even een praatje maken. Het is sterker dan ik.

Thuis ontdekte ik dat er een klein pakje voor mij in de brievenbus lag: het proefexemplaar van mijn nieuwste verhalenbundel! 

Even doornemen op eerder gemiste foutjes en dan kan het boekje in de verkoop. Na het inplannen van een boekpresentatiefeestje natuurlijk. Maar het doorbladeren van mijn boekje stond niet op mijn takenlijst dus ik wijdde mij weer aan de taken die er wél op stonden: data verzamelen voor de Bewonerscommissie en het een en ander regelen voor de Geheime Jongensclub. Omdat ik dat nodig vond gaf ik mijn website een makeover. Een beetje meer bijdetijds. In elk geval tot ik voldoende geld heb verzameld om een professional (al gevonden hoor, dank u voor het aanbod) de zaak even goed aan te laten pakken. Als u wilt, mag u mij voorzien van enige terugkoppeling op mijn website: is het duidelijk wat er staat? Niet te 'schreeuwerig'? Bevalt het kleurenschema? Mist u iets?

Vervolgens weer door met het voorbereiden van mijn eindpresentatie. Daar komt nog best wat bij kijken. Maar dat wist ik eigenlijk al.

Over kijken gesproken: die avond ontspande ik met het kijken van een volgende aflevering van Foundation. Omdat ik daarna nog wat rusteloos was toch nog maar wat zitten werken. Binnenkort is het weer tijd voor de BTW-aangifte en dan is het fijn als de administratie op orde is. Ook verzamelde ik wat vacatures om op te reageren en in plaats van het gebruikelijke kwartiertje Franse les per dag maakte ik er een half uur van.

Woensdag een tikkeltje brak wakker maar er moest nog veel gebeuren. Al was het maar omdat ik de maandag ervoor een aantal werkuren had gemist.  Het lijkt er wel eens op dat hoe meer ik doe, des te meer er nog gedaan moet worden. Alsof taken kindjes krijgen zodra je er aan begint. Kent u dat verschijnsel? Alsof je de oven schoonmaakt en dan pas ziet dat de koelkast ook eigenlijk een nat lapje kan gebruiken.

Dankzij Twitter werd ik gewezen op bijzonder nieuws: voor het eerst kunnen wij horen wat wij zouden horen als wij zonder beschermend omhulsel op Mars zouden staan.

's Middag werden een buurvrouw en ik weer hartelijk onthaald Bij Guerilla Kitchen, Warriors against foodwaste. Het werd weer een mooi pakket dat wij meekregen!

De aardbeien die erbij zaten - en waar ik allergisch voor ben - kon ik kwijt aan de vriend bij wie ik die avond at. Terwijl hij kookte deed ik even een dutje in zijn luie stoel. Heerlijk! Lekker gegeten, fijne muziekjes geluisterd, verhalen en ideeën uitgewisseld en al om middernacht thuis! En tsja, wat doe je dan? Klepon maken natuurlijk. 

Want dat is logisch. Na het handen wassen (de - natuurlijke - kleurstoffen kleuren ook je huid) kon ik het niet laten om toch nog wat achterstand in e-mailverkeer te verwerken en het een en ander 'van mij af' te schrijven. Billy de Kat was zo lief om mij daarbij gezelschap te houden: 

(Ja, in mijn hoofd ziet het er ongeveer zo uit als op mijn bureau: veel zooi over veel onderwerpen en volkomen door elkaar heen gehusseld. Maar het komt wel weer goed, hoor!)

Als een goed maatje voelt hij het aan wanneer degene die zijn eetbakjes vult wat onrustig is. De schat weet dat hij mij rust geeft.

Donderdag was de laatste dag van Het Fundament, de workshop voor creatieve ZZP'ers waar ik eerder over schreef. Met enige melancholie oefenden wij met elkaar voor de laatste keer onze verkooppraatjes om die 's middags voor het eerst voor potentiële klanten (een aantal eigen vrienden en bekenden. Maar toch) te houden. Voor mij voelde het als een generale repetitie. Als de eerste voorstelling van een nieuw toneelstuk. De saamhorigheid was groot in onze groep en voortdurend werden groepsleden gesteund door anderen. Niet voor iedereen is het makkelijk om het ego opzij te zetten en - opbouwende maar zeker ook terechte - kritiek te ontvangen. Maar onze groep deed het prachtig. De coaches waren dan ook terecht trots op hun werk: het 'kneden' van een twintigtal creatieve geesten tot heuse zakenmensen. Je kunt een prachtig product of dienst aanbieden maar als je het bijbehorende praatje niet weet te verkopen, verkoop je niet veel. 

In de pauze maakte ik even een wandelingetje en verbaasde mij over het zachte weer

Verbazingwekkend dat uit een recente enquête bleek dat 'artiest/kunstenaar' bovenaan het lijstje staat wanneer willekeurige mensen gevraagd wordt: 'Welk beroep is wat u betreft in de huidige tijd volkomen overbodig?' Beseffen mensen niet dat acteurs, videobewerkers en cameramensen ook artiesten zijn en er dus geen films en TV-programma's meer zouden zijn? Ook schrijvers en fotografen zijn creatievelingen. Dat betekent geen boeken en tijdschriften meer. Geen theatervoorstellingen maar ook geen kleding, auto's en koffiemachines meer. Want ook die zijn het product van creatievelingen. Om nog maar te zwijgen over de creatieve geesten die oplossingen bedenken voor serieus heftige problemen als het kapotgaan van de planeet, het verdwijnen van diersoorten, hongersnood, et cetera. Dus hoe mensen kunnen beweren dat de wereld best kan leven zonder creatievelingen is mij een raadsel.

Onder meer daar over spraken wij met de bezoekers die na onze 'pitches' met ons in gesprek gingen, veelal bij de door ons zelf ingerichte tafels met daarop voorbeelden van onze producten en diensten. Dit was mijn plekje:

Een fotoboek met daarin tientallen foto's van mij als acteur en entertainer, een boekje met zelfgemaakte memes en nog zo wat. Je kunt wel zeggen dat je als artiest wordt ingehuurd op feesten en partijen maar met een beeld erbij wordt het wat duidelijker. Natuurlijk had ik er ook verhalenbundels neergelegd omdat ik behalve mijzelf als 'dienst' verkoop ook verhalenbundels aan de man wil brengen. De schoorsteen moet toch roken, nietwaar? Dus binnenkort is ook mijn nieuwste verhalenbundel te koop. Intussen kunt u mijn eerdere werken bestellen: zowel hier alsook hier.

Als verrassing had ik op het einde van mijn praatje voor elk van mijn mede-cursisten en onze coaches een envelop met daarin een verhaal of gedicht. De enige dame van de drie coaches overhandigde ik een cadeautje: niet heel verrassend een gesigneerde verhalenbundel. Een exemplaar van mijn allereerste. Uit 2011 of zo dus nagenoeg jeugdsentiment. Als extra verrassing kondigde ik op het einde van mijn pitch de mede-curiste aan die na mij haar beste verkooppraatje mocht houden. Als overgang gebruikte ik het gegeven dat zij, Liesbeth Dingemans, mijn eerste optreden na twee jaar op de gevoelige plaat had vastgelegd:

Konden mensen meteen aan den lijve ondervinden hoe dat nu werkt, ik als presentator. En de coach die die klus normaliter op zich nam hoefde dat dit keer niet te doen. Praktisch, toch? Win-win.

Een deel van de groep ging na afloop een biertje doen. U mag raden of ik daar bij zat, te ja of te nee.

U mag nooit meer raden.

Voor middernacht schoof ik mijn lichaam onder het dekbed. Fijn!

Vrijdag bij het wakker worden dacht ik 'No rest for the wicked!'. Een fraaie Engelse uitdrukking die zoveel zegt dat zij die dingen doen die het daglicht niet kunnen verdragen nooit rust is gegund. Maar dan op een vriendelijke manier. Wat was nu het geval? Er diende gewerkt te worden. Door mij. Aan mijn fysiek herstel door oefeningen te doen en het eten en drinken van gezond spul. Aan mijn financiële toekomst door te onderhandelen over toekomstige entertainmentopdrachten, de verkoop van verhalenbundels en het opnieuw opbouwen van een 'social presence' op Facebook en Instagram. 

Op Instagram kom je ludieke, creatieve namen tegen. Met daar direct onder de (waarschijnlijke) echte naam van de persoon op kwestie. Op Facebook is dat niet toegestaan. De naam die je daar hanteert wordt geacht overeen te komen met die op je paspoort. Waarom is mij een raadsel want het gaat om hetzelfde bedrijf. Dat dus blijkbaar twee sets aan regels hanteert.

Ook een uurtje gewerkt aan mijn toekomstige voorstelling die ik van zins ben rond augustus 2022 op de planken te zetten. Ik noem het geen one man show, geen cabaretvoorstelling en niet eens 'theatervoorstelling'. Ik heb moeite met ergens een etiket op te plakken. Omdat mensen er dan vaak met een bepaald idee in hun hoofd naar kijken. 

Die middag bracht ik door met een vriend die mij tips gaf over het schrijven van mijn voorstelling. Hij heeft daar veel ervaring in en zelfs les in gegeven dus ik ben dankbaar met zijn hulp en steun. Toen hij de deur uit ging, stapte ik ook maar meteen even de deur uit. Onder het mom van 'een paar boodschappen halen', liep ik een rondje door de wijk. 

En haalde een paar boodschappen.

Al ben ik regelmatig te vinden op sociale media, meepraten over TV-programma's doe ik nagenoeg niet. Ik spendeer mijn tijd anders dan met kijken naar 'Hotel Meiland', 'John is de Mol', 'Boer zoekt Koe', 'Mijn tuin, jouw tuin', 'Heel Holland Zakt', 'The Masked Dancer', 'Flikkers in Maastricht', enzovoorts, en zo verder. Als ik al iets bekijk op de beeldbuis dan graag een aflevering van een favoriete serie op het gebied van Science Fiction, Fantasy of 'Offbeat'.  

Meer van mijn vrije tijd gaat naar schrijven dan naar TV-kijken. 'TV-kijken' gebruik ik als generieke term die niet alleen betekent kijken naar wat er op televisie is maar ook het kijken van een DVD, het marathonkijken van een serie via Netflix of een andere streamingdienst maar ook het kijken van filmpjes op dumpert, TikTok en Youtube. 

Zo schreef ik een vers verhaaltje en publiceerde dat. Want het was vrijdag.

Zaterdag ging ik aan de slag in huis met in het achterhoofd de woorden van de vriend de dag ervoor: 'Het is hier best een zooitje, niet?' Klopt. De laatste twee maanden ongeveer deed ik bijna alleen het hoognodige in het huishouden. 

's Middags was ik bij de opening van een expositie van een mede-cursist. Samen met twee andere straatkunstenaars stelde hij werk ten toon. Erg leuk was dat ook enkele andere mede-cursisten er waren. Het overkomt mij anders nooioooiiiit (*kuch*) maar ik kwam er nog een paar andere bekenden tegen. Waaronder een dame met wie ik ooit eens (ongeveer 30 jaar geleden? Zoiets) op de planken stond tijdens een dichtersfestival. Leuk hoor! En de aanwezige kunst deed mij ook wel wat:

Er was zelfs een pinguïn!

Erna zou ik even bij een vriend langsgaan maar ik vergat dat toen een telefoontje mij op andere gedachten bracht. Eenmaal thuis dacht ik alsnog te kunnen gaan maar een vriend kwam om acht uur 'even' langs en ging pas weer om tien uur. Terwijl er ook nog gewerkt diende te worden. Helaas is er maar een van mij en die ene kan heel moeilijk keuzes maken en nee zeggen.

Zondag verdergegaan met huishoudelijke klusjes, administratie, de wederopbouw van mijn netwerk na het verlies van mijn Facebook- en Instagram accounts, het schrijven aan mijn eerste voorstelling, het nakijken van de proefdruk van mijn nieuwste verhalenbundel, het binnenhengelen van een mogelijke entertainmentopdracht en nog zo wat. En ook voor de Geheime Jongensclub diende een en ander geregeld te worden. En blijkbaar door mij. 

Diverse mensen met wie ik communiceerde deze dag verbaasden zich: 'Huh, werk jij op zondag?' Ja, is dat zo vreemd? Niet alleen voor hulpdiensten is werken op zondag normaal, ook in de horeca en voor winkelpersoneel bijvoorbeeld. En veel ZZP'ers die door de weeks voor hun klanten werken, doen op zondag hun administratie. Bijvoorbeeld. Werkt u op zondag?

Ik was even bij een buurvrouw en 's avonds combineerde ik mijn zo-goed-als-dagelijkse-wandeling met het bezoeken van een vriend. Daarbij kwam ik langs dit gebouw:

Ooit was het een politiebureau. Wat er nu zit weet ik eigenlijk niet. Had wat last van branderige ogen, keelpijn en een snotterneus dus ik ging maar eens bijtijds slapen. Dat kan best wel eens handig (klik) zijn. Het bellen, mailen en appen van diverse mensen over diverse onderwerpen stond nog op het programma maar die moesten maar even wachten. Sorry, mensen!

'Ainsit soit je' van Mylène Farmer is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Colin 'We are killing Iragi civilians because Saddam Hussein has weapons of mass destruction!' Powell, dirigent Bernard Haitink, Halina 'Prop guns can't kill people, right?' Hutchins en Roel 'Communist tot in de kist' Walraven.

In de serie 'Onbekende Helden' meteen een plekje voor die échte vrijheidsstrijder, Roel Walraven. Het was mij een eer hem gekend te hebben.

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

De lakens (een verhaaltje)

Bij het wakker worden

bleek er niets veranderd.

Hij sliep nog steeds op een onopgemaakt bed

want hij zou dat opmaken als zij zou komen.

Zij kwam weliswaar,

maar niet bij hem.

'Misschien over een week of zo',

stelde hij zichzelf voor.

Zij ook. Maar dat wist hij niet.

Intussen tastte hij in het duister

naar het lichtknopje.

Dat prima werkte.

In tegenstelling tot de lamp.

Tijd om het peertje te wisselen

en wie weet, ook de lakens.

==========================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

Wie staat er nog achter de VVD?

Een ton (€100.000) voor een 'woning' van 11 m2 zonder douche of toilet. Dat is momenteel de goedkoopste woning in Amsterdam. In maar een jaar tijd steeg de prijs van een gemiddelde koopwoning met ruim 16 procent. 

==============================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

=================================

Woningen zijn nu 70% duurder dan in 2013. En dus onbetaalbaar voor verreweg de meeste mensen. Dankzij kabinetsbeleid is het voor mensen met een zelfstandig beroep onmogelijk om een hypotheek te verkrijgen en dankzij liberalisering ('Laat de markt z'n werk doen!') zijn vooral veel oudere woningen in handen van huisjesmelkers als politicus en rasopportunist Wybren van Haga, studentenoplichters als Wessel IJsebaert 

en investeerders als Prins Bernhard Junior en Blackstone, een Amerikaanse investeringsmaatschappij. Ruim 300 woningen worden door die laatstgenoemde partij 'vastgehouden' tot de waarde nog verder stijgt. Zij zijn er dus mede schuldig aan dat er steeds minder woningen vrijkomen op de woningmarkt. Waardoor de prijzen verder stijgen en nog minder mensen langer bij hun ouders moeten wonen of hun toevlucht zoeken tot een tent op een camping of een volkstuinhuisje betrekken.

De opeenvolgende kabinetten onder leiding van Mark Rutte bleken volgens onderzoek vooral in dienst van het bedrijfsleven. De Tweede Kamer werd effectief buitenspel gezet. Doelbewust, naar inmiddels blijkt. Het slechte geheugen van Mark 'Daar heb ik geen effectieve herinnering aan' Rutte blijkt nogal selectief: hij en zijn kabinetsleden 'vergaten' regelmatig de Tweede Kamer en burgers in te lichten over belangrijke zaken maar gek genoeg wist hij voortdurend het bedrijfsleven op de hoogte te houden van zaken als naderende belastingvoordelen. Dat spelletje speelde zich vooral af via de Brusselse lobby. Waar nu ook oud-minister Cora van Nieuwenhuizen deel van uitmaakt. In dienst van de gemeenschappelijke energie-industrie lobbyde zij al toen zij nog ging over energiezaken en infrastructuur. Pas toen dat bekend werd stopte zij met haar infiltratiewerk als minister om officieel voor de energiemaatschappijen te werken. Haar baas Rutte wist daarvan maar was 'vergeten' de Kamer in te lichten over de vermengde belangen van zijn minister. Op een dag zullen Mark Rutte's hersenen een dankbaar studieobject zijn: 'Waar zit dat precies, dat stukje 'actieve herinnering'?

Pas toen dit schandaal aan het licht kwam liet het kabinet weten dat mevrouw van Nieuwenhuizen twee jaar lang geen contact mag hebben met ambtenaren van haar oude departement om haar nieuwe werkgevers (en daarmee zichzelf) te verrijken. Goh. Tjonge. En natuurlijk wordt daar streng op toegezien. Mark Rutte gaat vast hoogstpersoonlijk twee jaar lang haar telefoon afluisteren en haar een boete ter hoogte van een lunchdeclaratie opleggen als zij onverhoopt tóch even met een ambtenaar regelt dat Vattenfall de energieprijzen ten onrechte verhoogt. Een hele geruststelling.

Dit is niet de eerste keer dat het kabinet 'vergeet' de Kamer in te lichten of 'per abuis' informatie achterhoudt of  'geen actieve herinnering heeft' aan een leugen. U herinnert zich nog wel de (nog steeds niet afgehandelde) Toeslagenaffaire. Wat u wellicht nog niet wist is dat Rutte en de zijnen met voorbedachte rade een advies uit een klimaatrapport niet hebben gecommuniceerd: mensen vragen wat minder vlees te eten zou 'te politiek gevoelig' liggen. 

Jammer dat het kabinet niet beseft dat het lastig is om politiek te bedrijven en jezelf verrijken weinig kans heeft op een verwoestte planeet. In het kader daarvan vermoed ik dat Mark Rutte en zijn vriendjes nog een decennium of zo aan de macht blijven en het dan aan linkse partijen overlaten om hun rotzooi op te ruimen en de planeet te redden. Maar dan is het al te laat. En dús de schuld van links. Want zo werkt dat voor conservatieven. 

Vraagje aan u, mijn waarde lezers en lezerinnen. Kent u iemand die nog steeds op de VVD van Mark Rutte stemt? Enig idee waarom men dat doet als men niet toevallig bijvoorbeeld directeur is van een energiebedrijf, van een megastal of een honderdtal koopappartementen?

https://www.oneworld.nl/collecties/10x-de-rekening-van-rutte-i-iii/

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

Goed nieuws en kattenlog

Goed nieuws vind ik dat ik weer contact heb met vrienden van weleer. Dankzij mijn nieuwe accounts op Facebook en Instagram. Door het verlies van mijn accounts raakte ik ook veel contactgegevens kwijt. Dus de tip is: als iemand je een adres, telefoonnummer, foto's, links of documenten stuurt via Messenger of Instagram DM, sla die op want als je wordt uitgesloten van je Facebook-account ben je al die data kwijt.

Ook kwijt zijn Maneki Neko en Zwarte Vlek, twee katten met wie ik een tijdje hun huis en baasje mocht delen. De harige broertjes overleden kort na elkaar in de afgelopen paar weken. Heb fijne herinneringen aan ze.

Deze lolcat is eigenlijk ook niet leuk

want die gaat over het slaan van kinderen:

'Wat als het geven van 'een corrigerende tik' aan volwassenen oké was?'

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

De week voorbij

Waarom kijken mensen The Kardashians? Vanwege hun briljante ideeën om pinguïns voor uitsterven te behoeden? Vanwege de intelligente vragen die zij elkaar en hun publiek voorschotelen? Politici en andere marketeers weten al lang dat Het Volk liever Brood en Spelen wil dan een einde aan onrecht; uiterlijk is al een tijdje belangrijker dan inhoud. Waarom is anders Tinder zo populair?

Ik meen vernomen te hebben dat er een nieuw marketingbureau is ingehuurd om te helpen met de beeldvorming van het nieuw te vormen Kabinet Rutte. Beleid komt later wel een keertje. Als daar nog tijd voor is na het presenteren van de nieuwe kapsels en soundbites.

Politici horen zich bezig te houden met beleidsplannen, niet met hun imago. Natuurlijk zijn ook politici maar mensen en dus ook vaak ijdel. Dus ik begrijp dat zij er verzorgd uit willen zien: keurig kapsel, schone kleren, mooie schoenen. Ik begrijp ook dat zij spraaklessen nemen. Verstaanbaarheid in een debat of tijdens een persconferentie is best praktisch. Voor mij gaat het te ver wanneer iemand wordt ingehuurd die hen leert hoe zij moeten staan, zitten of lopen om 'zelfverzekerd' over te komen. Of juist 'joviaal', 'krachtig' of 'oprecht'. Wie daar trucjes voor moet leren is het niet echt en na verloop van tijd val je door de mand. Erg jammer. Want Het Volk kijkt inmiddels al lang niet meer naar je beleid maar zit gniffelend te wachten tot je op je snufferd gaat.

Wat zouden volgens u politici in Nederland moeten doen om ons vertrouwen terug te winnen? Behalve stoppen met liegen en mensen als Joop den Uyl en Marcus Bakker opgraven.

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Maandag las ik in de pauze van het werken dat steeds meer wetenschappers ervan overtuigd zijn dat Covid-19 niet alleen de longen aantast maar ook de hersenen. Hier het verhaal van een man (klik. Engels) die getroffen werd door het virus en daardoor van de ene op de andere dag geloofde dat de apocalyps op handen was. Terwijl hij daarvoor behoorlijk helder kon denken. Voor mij verklaart het veel over mensen die ik op sociale media tegenkom - waaronder vrienden helaas - die wél de onzin geloven die wordt gedeeld door mensen als populist Thierry Baudet en werkloos dansschoolleraar Willem Engel maar weigeren te luisteren naar mensen die écht verstand hebben van virussen en vaccins.

's Middags trof ik voorbereidingen voor een mooie avond: een nieuwe schakel werd aan de Broederketen toegevoegd. Dat is maçonniek voor: 'Onze vereniging kreeg een nieuw lid'. Bij ons gaat dat met iets meer woorden en poespas gepaard dan bij bijvoorbeeld een tafeltennisvereniging. Het blijft dus niet bij een handje van de voorzitter en een hartelijk 'welkom bij de club!'. Nope. Het is een evenement dat enkele uren tijd in beslag neemt. Erg mooi. Vind ik.

Hier aten wij na afloop:

                                        

Onze keuken is momenteel helaas niet bruikbaar dus wij lieten het eten bezorgen door een lokaal Indiaas restaurant. Dat was een goed idee.

Het werd een latertje want het was gezellig.

Dinsdag deed ik het rustig aan want ik voelde mij wat verkouden. Dus ik verrichtte wat werk voor de Geheime Jongensclub en de Bewonerscommissie, kletste met een jarige buurvrouw en verbaasde mij over een tekstbericht van mijn werkgever. 'Ik heb je gemist vorige week. Hadden wij niet afgesproken?'

Nochtans wist ik mij te herinneren er geweest te zijn (zie mijn vorige weekoverzicht) dus voor de zekerheid vroeg ik het een collega. Ik word tenslotte ook een dagje ouder en sta niet bekend om mijn uitstekende geheugen. Maar toch. Gelukkig bevestigde hij mij gezien te hebben én te hebben gezien dat ik de directeur aansprak. Die dus blijkbaar vergeten was dat wij een week eerder hadden afgesproken en dat hij die afspraak vergeten was maar dat wij elkaar toch hadden gezien, al was het dan (te) kort. 

Naast wat verdere huishoudelijke klusjes wandelde ik ook even wat door de buurt:

Die avond at ik pizza bij een vriend. Wij hadden elkaar een tijdje niet gezien dus dat was fijn. Ook kon ik hem helpen. Na de upgrade naar Windows 11 was er een en ander anders op zijn tien jaar oude PC. Zo was hij het contact kwijt met een externe harde schijf en maakte een andere externe harde schijf 'rare piepgeluiden'. Dat bleek te komen omdat die vol zat. Als je dan tóch nog probeert er extra data op te zetten gaat zo'n schijf blijkbaar piepen. Ook maakte ik op zijn computer een 'administrator account' aan om hem nog beter van dienst te kunnen zijn.

Thuis keek ik de eerder gemiste aflevering van The Walking Dead. Altijd leuk, een hoop bloed en 'gore' kijken voor je gaat slapen.

Woensdag verkouden wakker geworden. Bovendien kwam ik maar met moeite mijn bed uit. Maar dat was vooral omdat de kat op de plek lag waar het trappetje van mijn hoogslaper mijn bed bereikt. Het duurde even voor hij besefte dat ik er graag even langs wilde en met duidelijke tegenzin daalde ook hij het trapje af. Dit kunt u beschouwen als hint over welke foto van hem binnenkort verschijnt op mijn wekelijkse 'kattenlog'.

Met diverse mensen pleegde ik overleg over diverse zaken via diverse communicatiekanalen en 's middags dronk ik koffie bij de buurvrouw met wie ik ons wekelijks voedselpakket ophaalde:

Diverse mensen in mijn omgeving lieten kort na elkaar weten (mogelijk) besmet te zijn met Covid-19 dus voor de zekerheid (100% zekerheid geeft de test niet maar het is zeker een indicatie) voerde ik een zelftest uit. De uitslag was negatief. 

Positief dus. Gelukkig maar. Mijn snotterneus, pijnlijke keel, branderige ogen en rillerigheid hebben dus een andere oorzaak. Zeer waarschijnlijk verkoudheid, aangezien dat heerst op het moment van schrijven.

Mijn intentie om samen met een buurvrouw onze favoriete Duitse spelshow te kijken werd in de weg gestaan door een melding op mijn televisietoestel. Mijn vraag aan u: wat is er gebeurd met de Nederlandse taal? 

Sinds wanneer is 'Interactieve' met een hoofdletter? Waarom word ik getutoyeerd? Waarom drie gedachtenpuntjes achter 'opgestart' waar een enkele punt afdoende is? Welk woord dient als onderwerp van de eerste zin onder de streep en waarom worden regels op het gebied van interpunctie niet nageleefd? Werken bij leverancier KPN geen mensen die de Nederlandse taal machtig zijn?

Maar ach, zo verbaas ik mij wel over meer dingen. Waarover zoal nog meer kunt u onder meer ontdekken op Twitter. Daar was het nieuws van de dag dat een man van 90 - als oudste mens ooit - de ruimte in geschoten werd. Levend. Bij velen bekend als Captain James Tiberius Kirk ging de Canadese acteur William Shatner mee op een ruimtevlucht van Jeff Bezos' Blue Origin. 

Stomtoevallig was vlak daarvoor bekendgemaakt dat er vreemde signalen waren ontvangen vanuit het centrum van de Melkweg, rechtsreeks gericht op onze planeet. Mogelijk met de boodschap: 'Nee, hou hem alsjeblieft daar! Wij willen hier geen slechte acteurs/schietgrage* kapiteins van sterrenschepen!'

*Doorhalen wat niet van toepassing is. Afhankelijk van de televisieprogramma's die de betreffende buitenaardsen van ons hebben gezien. Mochten zij hem per ongeluk hebben horen...eh...'zingen' dan begrijp ik heel goed dat zij daar niet weer aan willen worden blootgesteld:

Mijn intentie om die avond vroeg naar bed te gaan zette ik om in de betreffende daad.

Donderdag hoopte ik mij goed genoeg te voelen voor een dag workshops volgen. Het bijhouden van de financiën als ZZP'er en het oefenen van de 'pitch' stonden op het programma. Dan is het handig als je je ogen open kunt houden en je de medecursisten niet afleidt met gesnif en gesnotter. 

In plaats daarvan deed ik andere afwisselende dingen: ik lag op bed, ik lag op de bank en tussendoor zat ik af en toe op mijn bureaustoel. Vanwaar ik mijn website bijwerkte, een update verzorgde voor Wappiepedia! en probeerde te achterhalen met wie ik ook alweer allemaal bevriend was op Facebook.

Ook dronk ik een pot (gember)thee met een buurvrouw en maakte ik afspraken met deze en gene.

Ik deed het dus rustig aan deze dag. Die ik eindigde met het kijken van Squid Game, de Netflix-hit uit Zuid-Korea. Een bijzonder boeiend horror-drama met interessante sociale interacties en een aardig inkijkje in de Koreaanse cultuur. Aanrader!

Vrijdag liet ik mijn lichaam 's ochtends nog werken aan het herstel om 's middags thee te drinken bij een vriendin. Die een buurvrouw is van de brouwerij waar ik werk. 

Daar maakte ik met mijn werkgever een aantal werkafspraken. Uiteraard in gezelschap van een goed biertje:

Hij begreep ook wel dat het salaris dat hij mij biedt van €960 per maand (voor 24 uren per week) voor mij te weinig is om van te leven dus had er alle begrip voor dat ik er vertrek zodra ik beter betaald werk heb gevonden. Toch jammer want ik heb er best een tijdje met plezier gewerkt. Getuige bijvoorbeeld het feit dat speciaal voor mij indertijd een der urinoirs verlaagd was gemonteerd:

Zal ook het uitzicht missen en de patat van de patatzaak om de hoek:

Ik sluit niet uit dat ik er nog wel eens zal komen maar qua werk is het binnenkort afgelopen. Helaas.

Maar wat niet is, dat is niet.

Op advies van de vriendin waar ik die middag was, keek ik die avond een aflevering van Maid, een intrigerend verhaal over een jonge moeder die moet zien te overleven in het hedendaagse Amerika. Een serie die wat eerlijker is dan de TV-series en films die wij gebruikelijk kijken: geen van de karakters wordt gekarakteriseerd met maar een enkel etiket. Je bent niet de held óf de schurk. Je bent niet de liefhebbende vader óf de nare ex...en zo verder.

Uiteraard plaatste ik ook deze vrijdag weer een verhaaltje. 

Zaterdag werd mij weer duidelijk dat je beter kunt dreigen en intimideren als je je zin wilt krijgen dan écht vreedzaam protesteren. Ten koste van milieu en een mogelijke oplossing van het huisvestingsprobleem kregen de agressieve boeren van Farmers Defence Force (klik) weer hun zin: plannen om het milieu te helpen en meer betaalbare woningen te realiseren zijn van tafel omdat een door rijke investeerders betaalde groep boeren heeft gedreigd met geweld. 'Nederland voor Nederlanders!' roepen deze 'strijders voor de Nederlandse taal ('Farmers Defence Force'. Hallo!) en cultuur graag. Maar zij bedoelen dat zij hun rijke bazen rijker willen maken en hopen als hun handlangers te mogen mee-eten uit hun ruif. 

Intussen liet de overheid dit gebeuren met mensen die vreedzaam demonstreerden voor meer maatregelen om het milieu te redden:

Draadje met voorbeelden waarom je in Nederland beter niet fatsoenlijk actie kunt voeren en beter nooit voor een demonstratie van huis moet zonder tractor, doodskist met naam van een politicus of afbeeldingen van een davidster en borden met holocaust vergelijking.

⤵️ https://t.co/r08huP0fL7

— 🇪🇺 Michiel de Ruiter 🏳️‍🌈 (@MdeRuiterRdam) October 16, 2021

De acties van de 'boze boeren' zijn zeer goed gecoördineerd en kosten behoorlijk wat geld om te regelen. Wie de lijntjes volgt komt terecht bij multinationals: grote veevoederbedrijven, megastallen en uiteindelijk bij investeerders als de Russisch-Israëlische miljardair Roman Abramovich. Vriend van Vladimir Putin en eigenaar van voetbalclub Chelsea.

Maar goed, wie het niet erg vindt om vriendjes van Putin nog wat rijker te maken en een bloedhekel heeft aan het milieu en échte boeren moet maar gewoon lekker het FDF en de politieke partij BBB blijven steunen.

Had naar een feestje kunnen gaan die avond maar voelde mij nog niet echt fit. Nog maar even thuis een beetje uitzieken dus. En intussen wat schrijven en opruimen. Een kastje met diverse prullaria en andere 'nuttige' spullen uitmesten bijvoorbeeld. 

Kan prima tijdens het televisie kijken. Deze avond viel de keuze op een aflevering van Another Life: veel 'wat als' vragen, nerdy technologie, gecompliceerde liefdesrelaties, buitenaardse wezens, dodelijk geweld, liefde...heerlijk!

Nog steeds wat snotterig dus maar weer bijtijds mijn bedje in. Maar niet voor ik mede-cursiste Liesbeth Dingemans (klik voor haar website. Aanrader!) bedank voor het maken van prachtige foto's tijdens mijn eerste avond op het toneel in zo'n twee jaren tijd. Check it out!

Gaaf, niet?

Zondag werd ik wakker met het idee: 'Geen afspraken vandaag, houzee!' Wat niet wilde zeggen dat ik niets had gepland om te doen. Verder gaan met opruimen in huis bijvoorbeeld. In elk geval tot er weer voldoende ruimte is om mijn pencak silat oefeningen te doen zonder spullen van tafel te schoppen of bij de oefening 'mes afpakken' met mijn hand klem kom te zitten achter een deurkruk of zo. Met een beetje mazzel ontstaat er zó veel ruimte in huis dat ik mijn crosstrainer weer kan uitklappen. En gebruiken.

Natuurlijk gingen er ook de nodige e-mails over en weer voor de Geheime Jongensclub en mocht ik mij verheugen op een weer groeiend aantal Facebook-contacten nadat mijn account op non-actief was gesteld. Van 0 naar 400 in een week is een prestatie waar ik best tevreden over ben. Op Instagram had ik bijna 900 volgers. Dat zijn er op mijn - week oude - nieuwe account iets meer dan 100.

Waar ik eerst zo'n drie berichten per medium per dag plaatste, vind ik heden ten dage een wel voldoende. Ook dat geeft wat rust.

Wappies kennen dat niet, rust. Net als aanhangers van andere sektes moeten zij steeds een nieuwe datum bepalen waarop hun voorspelde 'Einde Der Tijden' zal plaatsvinden. Andere sektes spreken van de Apocalyps, Armageddon, de Wederkomst en nog zo wat. Wappies spreken van 'The Great Reset'. Jammer genoeg beschikken zij niet over voldoende fantasie om een Nederlandse naam te bedenken.

15 Oktober zou die weer plaatsvinden. Helaas. Dus ook dit wappie moet even overleggen met de guru's en collega-wappies en een nieuwe datum prikken.

Het was heerlijk zacht weer dus ik genoot van mijn dagelijkse wandeling:

Onderweg kwam ik de echtgenoot van een buurvrouw tegen en samen dronken wij een kopje koffie bij zijn echtgenote. Thuis verrichtte ik nog wat huishoudelijke klusjes en ging weer op tijd naar bed.

Nothing really ends van dEUS is de muziek van deze week:

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Paul Blanca