Er zijn uitzonderingen maar de meesten hebben een vrij laag IQ en tonen een slechte beheersing van de Nederlandse taal. Het is misschien niet aardig van mij maar ik kan het niet laten hen uit te lachen wanneer zij weer eens dingen beweren als 'dat is zo want dat vind ik en bovendien las ik het op Facebook!' en variaties op: 'Allemaal die niet goed hollants prate motten op zoute!'
===================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
=========================================
=========================================
Maandag begon traditiegetrouw met een rondje (sociale) media. Zo las ik dat een man het vuur opende op een groep mensen die net daarvoor kersliedjes hadden staan zingen, vlak buiten een kerk in New York. Behalve vuurwapens, munitie, messen en benzine had de man ook een Bijbel bij zich. Daardoor - en vanwege zijn lichte huidskleur vermoed ik spreken media en instanties van 'een warrige man' en niet van 'een terrorist'.
Zo staat ook bij de rellen op Urk nergens vermeld wat de huidskleur en of de religie is van de relschoppers in kwestie. Nou, dat weet ik het wel!
In een recent stukje schreef ik dit:
Waarom weet ik niet, maar vrouwen spreken bij het noemen van vrouwelijke kennissen over 'een kennisje'. Daar kwam alleraardigste reacties op op sociale media en ging het onder meer over het mannelijk equivalent 'een vriendje'. Als in: 'Ik heb een vriendje bij de bank' en 'Een vriendje van mij kan wel kaartjes regelen.' Gaat het bij vrouwen doorgaan om 'iemand van het vrouwelijk geslacht waarvan je het gezicht aan een naam kunt koppelen maar meer ook niet', is het bij mannen vaker een geval van: 'Ik ken iemand die mij gunsten verleent maar zeker nooit 'een vriend' zal noemen.'
Is u dat wel eens opgevallen? Dat vrouwen spreken van 'een kennisje' en mannen van 'een vriendje'?
Had een buurvrouw op de thee, later een andere op de koffie en mijn wederhelft kwam mij thuis opzoeken. En nam een lekker soepie voor mij mee. En druiven.
Een vriend kwam langs om een van mijn gitaren op te halen. Het is de gitaar die ik eigenlijk alleen maar gebruik bij optredens van 'Mini Kiss' maar er zijn voorlopig geen optredens en de vriend heeft iets aan zijn pols waardoor hij blij is met de wat kleine gitaar. Ik leen die dan wel van hem wanneer ik weer eens op de planken mag staan.
Kon hen vertellen dat een planner van het ziekenhuis had gebeld: bij leven en welzijn (...) lig ik met de kerstdagen daar bij te komen van het verwijderen van mijn oude en inzetten van een nieuwe heup. Ik schoof in één keer door op de lijst met wachtenden omdat blijkbaar niet veel mensen de kerstdagen in het ziekenhuis wensen door te brengen. Maar daar kan het toch ook gezellig zijn?
Gezellig zitten kletsen met de mevrouw die de agenda beheert van de afdeling orthopedie: Er stond 'vervanging van linkerheup' in het online dossier. Dat heb ik maar even recht laten zetten. 'Kijkt u eens bij de omschrijving van de klachten, mevrouw.' 'Hé, da's gek. Daar staat: 'Heeft last van rechterheup.' Nou, zal ik dat dan maar even aanpassen voor u?' 'Heel graag, mevrouw. Bijkomen uit narcose met twee nieuwe linkerheupen (tien jaar geleden werd mijn linkerheup al vervangen. Red.) terwijl de rechter het nog steeds niet doet lijkt mij een onprettige gewaarwording.'
Luisterend naar de Top 2000 bereidde ik een vergadering voor, beantwoordde een aantal berichten en verwijderde wat vlekken van mijn vloer. Met een zwabber-geval want bukken lukt niet meer. Niet iedereen die bij mij naar binnenstapt veegt zijn of haar voeten bij het binnentreden. Nu heb ik best leuke matjes bij de buitendeuren maar die liggen er echt niet alleen voor de sier.
Ook ik luisterde naar premier Mark Rutte die ons vertelde dat er strengere coronamaatregelen komen omdat lang niet iedereen zich aan de regels heeft gehouden en het virus nog redelijk ongehinderd kan overspringen van persoon naar persoon. Achteraf gezien was het ook niet echt handig om scholen open te houden. Nu is namelijk bekend dat ouderen niet de meest getroffenen zijn door het virus maar dat heel veel jongelui ook ernstig ziek zijn en zelfs overlijden. Wat dat aangaat hoop ik dat het goed komt met de zoon van een collega die het virus heeft opgelopen. De zoon van een andere collega had het ook maar is inmiddels en gelukkig hersteld. U heeft wellicht de beelden gezien van leden van een studentenvereniging die lekker in een bus stonden te hossen?
Beetje jammer. Je kunt weliswaar niet in het virus of de gevolgen ervan geloven, maar dat wil niet zeggen dat het virus niet in jou gelooft. Dat weet Harald Hänisch (de Duitse versie van Neerlands 'trots' Willem Engel en lid van de Duitse versie van Forum voor Democratie) nu ook: hij overleed aan de gevolgen van het coronavirus. Ook een andere Duitse 'complotwappie' (wiens naam niet bekend is gemaakt) ligt inmiddels naar adem te snakken in het ziekenhuis na het virus te hebben opgelopen. Jammer joh.
Ideetje voor de diverse overheidsinstellingen die maar niet kunnen doordringen tot 'complotwappies': vertel hen dat het dragen van een mondkapje absoluut verboden is en dat het voortaan verplicht is dagelijks dronken de polonaise te dansen en iedereen die je tegenkomt te knuffelen. Vergeet er niet bij te zeggen dat wetenschappelijke rapporten aantonen dat dansen, knuffelen en alcohol goed zijn voor het immuunsysteem. Behalve dat dat aantoonbaar waar is (bewegen is altijd goed, knuffelen maakt oxytocine aan (daardoor zijn verliefde stelletjes minder vaak ziek dan chagrijnen) en af en toe (af en toe dus, hè!) een glaasje alcohol werkt prima als bloedverdunner. En is soms ook gewoon lekker. En wie zich 'lekker' voelt heeft een beter immuunsysteem.) is bekend dat sommigen per definitie het tegenovergestelde doen van wat van hen wordt gevraagd. Iedereen die ooit wel eens een tiener in huis heeft gehad weet wat ik bedoel.
Vrijwel elke maandagavond is er tegenwoordig een 'Zoomparitie' (een vergadering via Zoom van mijn Loge. Dat woord spreek je uit op z'n Frans: 'Lôzschje') en ik belde mijn broer even om hem op de hoogte te brengen van het 'heuplijke' nieuws.
Dinsdag met koffie en appelflap ingelogd in de boekhouding van de brouwerij. Het is mij al eens eerder opgevallen; bedrijven die op hun factuur schrijven dat zij betrouwbaar zijn en kwaliteit leveren. Waarmee ik vermoed dat zij 'goede kwaliteit' bedoelen. Vergelijk: 'Gekeurd door de Nederlandse Bond van Huisvrouwen!' zonder te melden of die huisvrouwen het product hebben goed- of afgekeurd. De klant mag er toch van uit gaan dat de leverancier streeft naar het leveren van goede kwaliteit en dat de mensen die bij u thuis komen klussen er niet meteen de boel komen rausen.
Voor niet-Amsterdammers: 'Dat zij niet - terwijl u bijvoorbeeld even de hond uitlaat - uw portemonnee en juwelenkist leeghalen en uw Playstation achter in hun bedrijfsbusje plaatsen.' Let op: 'rausen' is wat anders dan 'sausen'. De rest van Nederland zegt: 'De schilder kwam mijn plafonnetje sauzen' maar Amsterdammers kennen de letter z niet. Zo keek ik als kind naar de bioscoopfilm 'Sorro' terwijl een vriendje uit Haarlem er 'Zorro' zag.
'Wij zijn betrouwbaar' op je website en factuur zetten is hetzelfde als schrijven 'Dit zijn letters', 'Jongetjes zijn anders dan meisjes' of 'Mijn vader heeft een piemel. Of in elk geval zo'n negen maanden voor mijn geboorte dan toch.' Kortom; compleet overbodig. Net als de voorgaande paar alinea's, als ik heel eerlijk ben.
Toch nog even dit: In de straat stond een busje geparkeerd van een installateur van zonnepanelen. Op het busje stond de tekst: 'Meer dan zonnepanelen'. 'Verkopen jullie ook theekopjes en maandverband?' ben ik dan geneigd te vragen. Hoezo houdt een installateur van zonnepanelen zich bezig met 'meer dan zonnepanelen?'
Vermoedelijk was ik wat melig uit een soort van vreugde over de kortdurende pijn en ellende die ik binnenkort te verduren krijg wanneer mijn rechterheup vervangen gaat worden door een kunstexemplaar.
Die vreugde was helaas van korte duur want nadat ik was gebeld door een assistente anesthesie ('Hé, het gaat nu toch écht gebeuren!', dacht ik nog) werd ik nog geen uur later gebeld door de planning: 'Uw operatie gaat toch niet door, meneer. Ik zet u in de planning voor 19 januari maar kan u niets beloven.'
Niet alleen de twee buurvrouwen die deze dag op visite waren toonden zich teleurgesteld maar ook mijn vriendin, mijn broer, mijn kinderen en een tiental vrienden die ik allen al had laten weten: 'Als ik een vreugdedansje kon doen zou ik dat doen na het horen van het goede nieuws dat ik over tien dagen al mijn nieuwe heup krijg!'
Boodschappen doen kon ik - hoewel lopen steeds moeizamer gaat - gewoon:
Gelukkig want 'supermarkten zijn essentiële winkels'. Vraagje dat ik richt aan het kabinet Rutte: Wat is de definitie van 'essentieel'? Dat is - zou je denken - dat wat noodzakelijk is, eerste levensbehoeftes'. Maar iedereen heeft andere behoeftes. Een zelfstandige winkeleigenaar heeft de dringende behoefte dat zijn winkel open blijft. Bijvoorbeeld.
Investeringsmaatschappijen...pardon...winkelketens hebben weer andere behoeftes. Eten en drinken, daar zijn wij het over eens. Maar moet de bakker dicht? Dat leuke boetiekje? De boekenzaak? Voor mij is lezen bijvoorbeeld een levensbehoefte.
De strengere maatregelen zijn geldig tot half januari. Desgevraagd vertelde een woordvoerder: 'Nee, wij hebben nog geen plan van aanpak voor de situatie na die datum.' Regeren is vooruitzien. Daaruit volgt de conclusie dat de regering Rutte niet regeert. Tieners raken in de war van besluiteloze ouders en gaan dan gekke dingen doen. Kijk maar naar de situatie op Urk en lees maar eens de berichten van mensen die zichzelf hebben wijsgemaakt dat de oorzaak van de pandemie moet worden gezocht in de aanwezigheid van 'buitenlanders', ofwel 'moslims en andere mensen met een niet-lichte huidskleur.'
Bij thuiskomst nog maar even gewerkt. Want waarom niet, tenslotte? Kreeg een factuur onder ogen die ik niet vertrouwde. Noem het maar intuïtie of beroepsdeformatie maar er leek iets niet te kloppen. Dus ik verrichtte een onderzoekje naar de leverancier van zelfgemaakte worsten: volgens de Kamer van Koophandel maakt het bedrijf worsten én verkoopt het schoenen én is het een investeringsmaatschappij. Ik vind dat verdacht. Maar volgens de 'Head of Sales' van de brouwerij is het in orde. Het zal.
We doen het er maar mee. Net als met het gegeven dat feestjes zijn afgelast dan wel uitgesteld. Erg spijtig bijvoorbeeld dat de viering van de Winterzonnewende niet genoten kan worden in de Werkplaats (andere Loges zeggen 'Tempel' maar ons clubje besloot ooit dat dat woord teveel als religieus klinkt) van de lokale Vrijmetselarij. Tsja, ga in je eentje thuis voor een computercamera maar strak in het pak in volle contemplatie naar een kaarsvlam staren terwijl je naar zachtjes weerklinkende klassieke muziek luistert nadat je een spiritueel betoog hebt aangehoord.
Woensdag maar weer gewoon aan het werk. Na mijn dagelijkse rondje (sociale) media uiteraard. Waarbij mij dit bericht in het oog sprong:
Heb meerdere malen toch echt duidelijk mijn werkgever en collega's laten weten dat ik data die ik niet ontvang niet kan verwerken. Praktisch gezien: een boodschappen- of benzinebonnetje of reisdeclaratie die ik niet ontvang zal ik niet verwerken omdat ik die niet kán verwerken. 'Dan moet je maar om bonnetjes vragen!' Behalve dat ik dat inmiddels enige tientallen keren gedaan heb, vind ik het een beetje absurd om elke werkdag elke collega te appen: 'Heb jij nog een bonnetje voor mij?'
Er zijn meer keuzes binnen het bedrijf waar ik als de afdeling Financiën niet zo heel blij mee ben: dat het bier niet alleen rechtstreeks bij ons besteld kan worden maar ook via een distribiteur van lokale producten, feitelijk een transportdienst voor winkels die hun producten bij mensen thuis geleverd willen krijgen maar zelf niet 'even' de zaak kunnen verlaten om de producten bij de klant te brengen. Die een flinke vergoeding vraagt voor de dienstverlening. Waarna bijna de complete winstmarge is verdwenen. Uit praktische overwegingen niet erg handig, spullen verkopen zonder daar winst op te maken. Vind ik.
Met een buurvrouw haalde ik ons wekelijks voedselpakket op
en wij stapten even een lokale coffeeshop in voor pijnstillende middelen voor mij.
Essentieel, nietwaar? In de zaak loopt een kat rond. Een prachtig diertje, als ik zo vrij mag zijn dat op te merken. Doet mij denken aan de - helaas inmiddels overleden - internetsensatie 'Grumpy the Cat'.
Donderdag kon ik gelukkig een beetje uitslapen. Beetje opruimen en afwassen. Voor zover dat gaat met een wandelstok of met een hand aan het aanrecht om mijn rechterbeen te ontlasten.
Een buurvrouw kwam op de thee en wij vroegen ons af hoe het een gemeenschappelijke vriend zou vergaan. 'Nu je het zegt, ik zag ook al een tijdje geen bericht van hem op Facebook voorbij komen.' Even later: 'Da's gek, hij zit blijkbaar niet meer op Facebook.' Een korte Google-zoektocht later bracht zijn overlijdensbericht naar mijn computerscherm. Hij overleed afgelopen mei.
'Verdorie, had ik maar eerder contact gezocht.' Dan voel je je even schuldig en vervolgens verdrietig. Maar zo gaat dat helaas. Heb een paar honderd vrienden/(goede)kennissen/bevriende (oud-)collega's en dito buurvrouwen maar om die nu allemaal een keer per week of zo een berichtje te sturen...zoveel tijd heb ik gewoon niet.
Dus ik ging even wandelen. Uitwaaien. De spinnenwebben in mijn kop verjagen. De watten in mijn hoofd laten oplossen. Liep een lokale ondernemer tegen het lijf die mij (vanaf anderhalve meter afstand) vertelde dat hij het erg moeilijk heeft met het virus en de lockdown en zo. 'Alsof je verdrinkt maar elke twee minuten gunt iemand je twee seconden lucht - in de vorm van een beetje overheidssteun - maar je voelt je voortdurend hopeloos en uitgeput.'
Mijn vriendin was even bij mij maar helaas werd mijn humeur er toch niet beter op. Het valt niet altijd mee om positief te blijven. Dus ik zocht mijn toevlucht tot Facebook met een semi-grappig tevens semi-serieus bedoelde vraag: 'Kun je eenmaal ontdooide velletjes bladerdeeg weer invriezen en later gebruiken zonder ziek te worden of dood te gaan aan voedselvergiftiging?' Ik doe dat namelijk: als ik na het maken van appelflappen of zo nog een paar vellen overheb leg ik die - in het pakje - gewoon weer terug in de vriezer voor een volgende poging tot iets lekkers bakken. Normaliter direct na het bakken maar dit keer had ik per abuis de overgebleven plakjes een weekje in de koelkast laten liggen.
Ontving zo'n 90 reacties. Wat ik best veel vind. Na wat gedachtewisselingen kwam daar uit: 'In principe moet je eenmaal ontdooid voedsel nooit weer invriezen om voedselvergiftiging te voorkomen. Maar bladerdeeg bestaat alleen maar uit meel en boter dus daar ga je niet dood aan. Alleen de smaak zal wat minder worden.' Maar met bladerdeeg is het eigenlijk net als met cadeautjes: het gaat om de inhoud, niet om de verpakking.
De dag beëindigde ik met het kijken van een aflevering Star Trek: Discovery. Waarbij mensen naar een alternatieve realiteit reisden. Zou ik soms ook wel eens willen doen. Bovendien - een fijne traktatie voor fans van het genre Science Fiction - kent de serie een prachtige gastrol van David Cronenberg.
Vrijdag was ik wakker voordat de wekker ging. Van de pijn. Omdat ik toch wakker was maar aan het werk gegaan: data van nieuwe leveranciers invoeren en zo. Raar vind ik dat eigenlijk: naar een andere leverancier overstappen omdat die iets goedkoper is zonder dat de oude leverancier dat netjes te laten weten. Bovendien een verkeerde besparing want de nieuwe is een stuk verder weg en met de kosten van transport erbij (de benzine voor de auto om het op te halen en parkeerkosten) is het per saldo nog duurder ook. Maar goed, de beslissing is niet aan mij. Er gaan ook zeker wel dingen goed hoor, bij het bedrijf waar ik werk. Zoals...eh...nou...bijvoorbeeld...eh...
Mijn koffiepauze deelde ik met een buurvrouw en later op de dag bewoog ik mijn benen op een wijze die ooit op lopen leek. 'Scheel kijken van de pijn' blijkt niet zomaar een uitdrukking. Maar: missie volbracht! Paar kleine boodschappen gehaald bij een andere supermarkt dan waar ik normaliter heen strompel. Daarbij kwam ik langs een zogeheten 'postzegelpark':
Even een verhaaltje verzonnen en gepubliceerd voor ik na het doen van een dutje ging koken en eten. Althans, dat was het plan. Een paar uur en een paar gemiste berichten later, was het een paar uur en een paar gemiste berichten later. De wandeling bleek een zwaardere aanslag op mijn gestel dan ik had verwacht. Ben gewend na 20 tot 40 minuten uit mijzelf wakker te worden uit een dutje na een wandeling. Dit keer niet dus.
Zaterdag was in het nieuws dat Neerlands bekendste hulpsinterklaas is overleden aan de gevolgen van corona. Bram van der Vlugt speelde de rol - met zichtbaar plezier - 25 jaar lang. 'Ja maar hij was al oud!' Nou en? Zonder het virus had-ie wellicht nog tien jaar of nog langer geleefd.
Zelfs in Zweden is inmiddels de overheid er - eindelijk - van overtuigd dat het virus daadwerkelijk een bedreiging vormt. Nu is het ook daar verplicht een mondkapje te dragen in het OV. Beetje jammer voor de duizenden doden die voorkomen hadden kunnen worden. Dat is meer dan de omringende landen bij elkaar. Maar tot voor kort leek het de Zweedse overheid een fantastisch idee om de mensen hun eigen verantwoordelijkheid te laten nemen 'want mensen hebben recht op vrijheid!' Ja, maar geldt dat ook voor de vrijheid om dood te gaan en anderen mee te nemen het graf in?
Ook via (sociale) media werd bekend dat het nieuwste Amerikaanse legeronderdeel, 'Space Force' (naar een nerdy TV-serie
en met een logo dat een 'ripoff' is van dat van de Galactische Federatie der Planeten
uit de Star Trek franchise) na een jaar lang overleggen en bestuderen van door amateurs en professionals geopperde opties een naam heeft voor de soldaten die met laserzwaarden asteroïden die op de Aarde afschieten te lijf zullen gaan, met phasers Russische ruimtesoldaten zullen beschieten en stiekem verliefd gaan worden op rondborstige aliens die hun hersenen willen eten. De naam is geworden...tromgeroffel...(en totaal niet gelinkt aan de stripverhalen en latere films van Guardians of the Galaxy.
Echt waar niet, hoor. Heus!)....nog even wat meer tromgeroffel...'Guardians'. Zonder dat er ook maar één asteroïde of buitenaardse invasie is geweerd kostte het geintje de Amerikaanse belastingbetaler al zo'n 13 miljard dollar. Maar ja, dan heb je wel wat. Geen idee wat precies maar dat doet er niet toe.
Sowieso vrij nutteloos want ook de VS ondertekende een verdrag waarin de landen van de Aarde afspraken de ruimte nooit te militariseren. Trump is niet iemand die zich ook maar wat aantrekt van welk verdrag dan ook maar Biden zou zomaar zich wél aan internationale afspraken kunnen houden. Weggegooid geld dus. Maar gratis materiaal voor honderden stand-up comedians.
Omdat ik na het een uurtje werken voor de Vrijmetselarij en daarna nog een half uurtje voor een club die nóg geheimer is (zo geheim dat ik u er niet meer over vertel dan dit) tijd over had (zat dingen om te doen in huis hoor maar met sommige dingen moet ik wachten op hulp of op de tijd dat ik weer kan bukken en zo) keek ik toch maar eens op Netflix een aflevering van Space Force. Dacht in eerste instantie dat het een documentaire was maar het is zó grappig dat het echt kan zijn hoe het onder Trump gegaan is: 'The president said on Twitter he wants to see boobs on the moon. But I interpreted it as 'boots on the moon.'' Bovendien speelt een van mijn favoriete acteurs er in mee: John Malkovich!
Van een buurman en diens vriendin kreeg ik een kerstelijke banketstaaf. Niet goed voor de slanke lijn, wel voor de sfeer in het trapportaal. Mjammie!
Bij mijn korte wandeling van deze dag zag ik deze prachtige dieren:
Diverse collega-bloggers lieten mij weten dat verse stukjes van mij sinds kort niet meer automatisch verschijnen in hun leeslijst. Heb een half uurtje zitten rommelen met mijn instellingen en hoop dat mijn 'feedlink' nu weer naar behoren werkt. Laat u het even weten? Als het goed is kunt u nu ook makkelijker (rechtsonder dit blog de links vinden naar recente Engelstalige stukjes van mijn hand.)
Een stukje wandelen is niet meer zo heel erg jottem. Om toch in beweging te blijven hield ik mij vandaag bezig met de oud-Hollandse traditie 'bakplaat schrobben'. Nadeeltje: last van mijn rug omdat ik tijdens die actie op mijn linkerbeen steunde om mijn rechterbeen te ontzien. Voordeel van de pijn en een beetje kunnen schrijven: ik bedenk interessante manieren om mensen een 'natuurlijke' dood te laten sterven. Met name mensen die boven mij op de wachtlijst staan voor een operatie.
Zondag was in het Nederlandse stukje Twitter 'Primark' het gesprek van de dag. 'Trending' heet dat in nieuw Nederlands. Waarom? Door een krantenartikel
waarin mensen zeiden dat zij naar Antwerpen waren gegaan 'omdat in Nederland alles dicht is'. 'Nou, ik begrijp het wel hoor want voor een arm gezin loont het om bij Primark te kopen omdat die winkel goedkoop is.', luidde een verdediging. Beetje rare verdediging want hoeveel goedkoper is het om vanuit Utrecht naar Antwerpen te reizen om vervolgens een paar euro te besparen op een shirtje van slechte kwaliteit dat ook nog eens - hoogstwaarschijnlijk - het product is van kinderarbeid.
Het bleek te gaan om twee jongedames die als smoesje gebruikten 'Wij hadden echt dringend kleding van de Primark nodig.' Bovendien vertelden zij de journalist desgevraagd: 'Nee hoor, wij zijn niet bang voor het virus want wij hebben het allebei al gehad.' Laat ik hen maar voor het gemak dom onwetend noemen. 'Hebben jullie wel eens een gewoon griepje gehad?' zou ik als journalist als volgende vraag hebben gesteld. 'Kregen jullie het daarna nooit meer? Dan weet je dus dat als je eenmaal een virus het opgelopen dat niet betekent dat je het nooit meer zult krijgen. Echt waar.' Maar ja, president Bolsonaro zei het ook: 'Ik heb het virus al gehad dus heb geen vaccin nodig.'
Opvallend hoeveel mensen op een artikel reageren zonder het eerst te lezen. Haalde dat geintje in het verleden wel eens uit: een kop plaatsen boven een blogstukje dat niets met het stukje te maken had. Gewoon, om te kijken welke mensen uitsluitend op de kop reageerden en welke mensen de moeite namen het stuk te lezen. Erg vermakelijk! Ga het eerdaags weer eens doen, denk ik.
Ik maakte er een lekker zondags dagje van: aquarium schoonmaken,
bladwijzers sorteren (en heel veel weggooien of gebruiken in een blogstukje voor later, lezen, pijn lijden, e-mailen, appen, eten en zo verder. De avond was voor een virtuele verhalen vertel-sessie met verhalenvertellers uit diverse werelddelen. Leuk en boeiend.
Intussen lijkt het probleem met de RSS-feed van dit blog te zijn opgelost: na de 'make-over' klopte de code niet meer. Als het goed is nu weer wel.
Twee Engelstalige stukjes deze week:
http://terrebelius.blogspot.com/2020/11/why-do-people-hate-immigrants.html
De muziek van deze week is wellicht een tikkie deprimerend maar daarom niet minder mooi. Vind ik. Hier is Nick Cave and the Bad Seeds met Into my Arms:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Jeremy Bulloch, Geert van Waveren en Bram van der Vlugt
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
De wereld van entertainment - waarin ik pré corona bijverdiende bovenop mijn maandelijks salaris van €900 - ligt plat.
Ik mis dus inkomsten.
Behalve door een boekje van mij te kopen (zie daartoe elders dit blog) kunt u mij ook een beetje sponsoren
door te klikken op onderstaand betaalverzoek, vermomd als foto:
 |
Via Paypal kan ook: https://paypal.me/weijnschenk