===============================================================
Mensen met een beperking zijn ook mensen. Maar niet iedereen begrijpt dat. Thierry Baudet is een van die mensen. Hij vind het onzin dat het NOS-Journaal gebruik maakt van de diensten van een doventolk. Tegen mijn dove medemens zeg ik: wees blij dat jou de ellende bespaart blijft van het horen praten van Thierry Baudet.
Wat vindt u: telt iedereen mee of tellen voor u - net als voor Baudet en zijn aanhang - alleen maar mensen mee die toevallig in veel opzichten op u lijken?
Wat ik (ook want er zijn meer dingen) raar vindt aan Baudet: hij klaagt dat anderen filmpjes waar hij in zit zouden verknippen maar zelf doet-ie vervolgens dit:
Maandag was ik blij verrast met de vele reacties op mijn vers gemaakte Woordenboek Wappieaans-Nederlands. Eigenlijk meer een verklarende woordenlijst maar soit. Bij voortduring ontvang ik suggesties voor aanvullingen en het bericht dat ik er over op Twitter plaatste werd inmiddels bijna 3000 keer bekeken en tientallen keren gedeeld. Leuk! En blijkbaar was er behoefte aan. Mijn vriendin maakte een heerlijk bakje gemengde groente voor het ontbijt en ik verrichtte wat werk voor de brouwerij. Stiekem, want maandag is voor mij geen reguliere werkdag. Maar hoop zo een beetje van de achterstand in te lopen na een week vakantie. Het blijft lastig, in je eentje een hele afdeling zijn.
In mijn lunchpauze at ik een lekker soepje en liep ik wat van mijn acherstand in op het gebied van ontvangen berichten die wachtten op antwoord. Via e-mail, Messenger, WhatsApp en Voicemail.
Een vriendin kwam even op visite en ik hing een uurtje bij de waterkant, als onderdeel van mijn (deze dag veel te korte) dagelijkse wandeling.
Hartstikke gezellig met mijn vriendin op de bank gehangen die avond maar sommige zaken schieten er dan toch een beetje in. Toch maar de kookplaat en het aanrecht schoongemaakt, de komende belastingaangifte voorbereid, een recensie geschreven over ons recente vakantieverblijf, een handwas gedaan, foto's gesorteerd, met deze en gene aan de telefoon gehangen, zaken geregeld voor de Geheime Jongensclub en nog zo wat. Gelukkig wist mijn vriendin intussen zichzelf te vermaken.
Dinsdag verbaasde ik mij over mensen die zich erover verbazen dat een grote bank moedwillig heeft meegewerkt aan witwaspraktijken, uitgevoerd door een persoonlijke vriend van een Russische president. 'Goh, ik dacht dat banken een ontzettend streng beleid voerden en nooit eens een oogje toeknepen wanneer miljoenen verdiend kunnen worden door de regels een beetje te buigen. Oké, door een schurk diens met afpersing, fraude en intimidatie bijeengespaarde geld te helpen legaliseren.'
Zat keurig iets voor negen uur aan de computer, ingelogd in de boekhouding van de brouwerij en al. Blij dat ik geen webcam heb want ik had geen pyjama aan. Noch andere kleding.
Zo zat ik heerlijk openstaande posten op te lossen, de balans op te maken en e-mails te beantwoorden en kwam mijn vriendin mij wat later koffie brengen met een heerlijke bonbon:
In gezelschap van mijn kat. Ontving diverse uitnodigingen voor diverse feestjes maar ben een beetje bang voor een zeker virus en heb ook eenvoudigweg het geld niet voor een feestje met een toegangsprijs van 'maar €15'. Jammer. Maar wist mij te vermaken met het bijwerken van mijn Wappies-Nederlands woordenboek en eh...ja, gewoon werken. Dus.
In elk geval tot iets voor vijf uur des namiddags. Toen het tijd werd een volgende module in een online workshop te volgen via de beeldbelapplicatie Zoom. 'Zodra zaken duidelijk worden komt vaak het verdriet', zo luidde het onder meer. Dat kan ik beamen. U ook?
Mijn vriendin kwam onaangekondigd maar niet onwelkom bij mij thuis. Iets na zeven uur, toen ik net Zoom had afgesloten. Anderen laten dan wellicht alles uit hun handen vallen en uit hun geest glippen waar zij op dat moment mee bezig zijn maar zo ben ik niet. Natuurlijk nam ik wel íets tijd voor haar. Zo lagen wij samen knus op de bank weer eens een aflevering Teen Wolf te kijken en raakten wij elkaar liefdevol aan. Maar bij het kijken van een tweede aflevering nam ik toch echt de te strijken gewassen was onder handen. Later op de avond mocht zij zichzelf vermaken terwijl ik poogde mijn printer aangesloten te krijgen op het nieuwe draadloze netwerk dat sinds kort door mijn woning waart.
De printer kreeg ik helaas nog niet aan de praat. Wel kwam ik op de interwebs dit juweeltje tegen:
Wist u dat beroemdheden helemaal niet dood gaan? Zij worden allemaal gekloond en met michrochips tot MK Ultra slaven gemaakt! Goh.
Ook schreef ik een paar brieven voor mijn werk voor de Loge. Dat was ook meteen waar ik mijn printer voor nodig had. De betrokkenen zullen de werkjes namelijk via 'snail mail' ontvangen. Even voor mensen van onder de dertig: wel eens zo'n gleuf gezien aan de voorkant van het gebouw waar je woont, vaak met een metalen klep ervoor? Dat heet een brievenbus. Daar gaan brieven in. Zeg maar e-mails (vraag maar aan je ouders wat dat zijn. Voor WhatsApp had je SMS en daar voor had je e-mails) maar dan op papier. Het symbooltje ✉ ('Verzend e-mail') is gebaseerd op het oeroude systeem dat bij de Geheime Jongensclub waar ik lid van ben nog wel eens wordt gebruikt.
Woensdag een tikkie brak (want vijf uren geslapen) maar keurig tegen negen uur ingelogd in de boekhouding en de werkmail voor een interessante maar tijdrovende klus. Ook tijdrovend en vooral logistiek gezien een hoop gedoe: de huidige samenkomsten van de maandagavondclub. Op locatie? Welke locatie dan want binnen moet het wel erg groot zijn als je met zo'n 20 mensen wilt samen zijn. Via internet dan? Dan sluit je mensen uit die het te ingewikkeld vinden dat ze door op het symbooltje van een microfoon te klikken de microfoon van hun computer kunnen in- of uitschakelen. Hybride misschien? Dus met een paar mensen binnen en met een paar anderen via beeldbellen? We zijn er nog niet uit. Ook uw inbreng is welkom.
Lekker gewerkt. Ook wel eens fijn. Tussendoor mijn wekelijkse voedselpakket opgehaald en meteen ook dat van een zieke buurvrouw. Het voedsel bij haar gebracht en een kopje thee met haar gedaan en wat gelachen ten gepraat. Daarna weer verder aan het werk. Wilde net afsluiten toen een vriend langskwam om zijn bij mij achtergelaten hoed op te halen.
Niet veel later kwam een vriend langs om bij mij te eten. Hij was even op visite bij een buurvrouw toen mijn vriendin binnenkwam. Altijd fijn haar te zien!
Opvallend genoeg schoot ik deze dag niet één enkele foto!
Donderdagochtend ging een vergadering van de tuincommissie niet door. Mooi. Kon ik een beetje uitslapen want ik voelde mij niet zo lekker. Via social media zag ik dat de Eiffeltoren was geëvacueerd. Het bericht in kwestie bleek op een website te staan met daarop nieuwsberichten van mensen die zich journalist noemen maar het niet zijn. Journalisten doen namelijk onderzoek voordat zij een bericht schrijven, gebaseerd op wat één persoon misschien eventueel gehoord zou kunnen hebben. Kortom: de website wordt druk bezocht door racisten. Denk ik. ;-) Hoe dan ook: ik vermoed dat de grote metalen toeristentrekker veilig in een sportzaal zat te wachten tot de dreiging was opgeheven. Of zo.
'Een journalist.' 'Een man.' 'een een' 'Iemand zou iets geroepen hebben.' Geen enkele bevestiging van het verhaal vanuit andere bronnen dan die mogelijke ene bron...knap staaltje 'journalisme', hoor! (Om mensen van dienst te zijn die de fout echt niet zien omdat zij wellicht nooit Nederlands op school hebben gehad: gebouwen kun je niet evacueren. Mensen en dieren wel. Gebouwen kun je eventueel ontruimen. Dat is een ander woord. Echte journalisten zijn bekend met hun eigen taal. De schrijver van dit stukje is dat duidelijk niet.)
's Middags was ik een paar uurtjes te vinden bij vrijwilligersrestaurant Robin Food,
waar ook mijn vriendin zat te snijden en schillen.
Gezellig!
Daarna haalde ik even boodschappen en had geluk. Billy de Kat trouwens ook want het bleek dat één van zijn favoriete merken kattenvoer in de aanbieding was: twee zakken voor de prijs van één. Hoepsakeetje!
Was op tijd weer thuis voor de volgende fase van twee uren online goed opletten als onderdeel van de workshop 'Grenzen stellen' en stelde deze dag ook een paar grenzen: Zo sprak ik maar even met een buurman op straat en vertelde ik een buurvrouw keurig op de algemene gang dat ik haar een andere keer weer graag op de koffie heb maar dit keer liever even niet.
Twee nieuwsberichten deze dag waar ik een tikkeltje on-blij van werd: China is hard bezig met de onderdrukking van een grote groep mensen en het aantal (helaas ook dodelijke) slachtoffers van COVID-19 is in Nederland weer toegenomen. Natuurlijk, iedereen gaat dood. Maar als het voorkomen kan worden doet het mij pijn wanneer ik persoonlijk mensen ken die het allemaal niets kan schelen, zo lang zij er zelf maar geen last van hebben.
Werd ook niet blij toen ik een bezoek aan een vriend die avond moest afzeggen vanwege een plotseling opkomende verkoudheid. Hoopte nog even dat de branderige ogen en het gesnotter het gevolg waren van het met een mes te lijf gaan van een paar flinke uien, eerder die dag.
(Als Jan Steen nog leefde zou hij deze foto graag naschilderen, vermoed ik.)
Vrijdag 's ochtends de baas laten weten dat ik niet naar kantoor zou komen deze dag. Hooguit een paar dringende mailtjes beantwoorden. Het blijft lastig dat in geval van uitgeschakeld en/of afwezig te zijn niemand anders mijn werk kan doen bij het bedrijf waar ik werk. Mijn achterstand loopt dus weer op na een dag ziek thuis zitten. Jammer. Maar de kat was een hele fijne warme kruik en terwijl hij zelden tegen mij aan komt liggen deed hij dat die voorgaande nacht wel. Lief!
Had ook Facebook als afleiding van mijn ziek-zijn:
'Ik wil geen discussie beginnen en daarom begin ik een discussie.' -'Prima. Wat zijn jouw argumenten?' 'Ik heb een heleboel argumenten maar die ga ik niet met jou delen want ik wil niet met jou discussiëren.' '-'Dat wil je wel.' 'Dat wil ik niet!'. Geen Monty Python sketch maar waar gebeurd.
Soms verzucht ik wel eens: doe mij maar een dictator die het een paar jaar lang voor het zeggen heeft. Als die het na een paar jaar slecht gedaan blijkt te hebben wordt-ie met pek en veren het land uit gejaagd. Doet-ie het goed dan krijgt-ie een lauwerkrans. Maar dit? Met zoveel kapiteins op een schip die allemaal voortdurend van mening veranderen blijft het schip stuurloos ronddrijven en loopt het mogelijk op de klippen. Zul je zien dat de 'kapiteins' dan allemaal elkaar als schuldige aanwijzen. Anders is het wel de schuld van de passagiers omdat die de kapiteins niet op hun verantwoordelijkheid hebben gewezen.
Mocht een paar lieve berichten ontvangen van een paar lieve mensen. Bracht veel tijd door in bed en ging alleen maar even naar buiten om - keurig van afstand - even te kletsen met een buurvrouw en mijn prullenbakje te legen in de container om de hoek. Ik gebruik bijna geen plastic (vuilnis)zakken meer en dat bevalt prima!
Zaterdag was ik nog steeds niet helemaal lekker dus was blij dat ik vriendjes ben met een lekker hangbank. Paar kleine klusjes gedaan in huis en veel geslapen en een uurtje of twee gebruik gemaakt van mijn Netflix-account.. Best fijn eigenlijk. Minder fijn was de pijn in mijn heup. Best een beetje irritant als je sommige van je favoriete slaapposities niet kunt innemen. Maar eerdaags krijg ik een nieuwe! Kan mij van de vorige nog herinneren dat ik de arts vroeg of ik wel kon voetballen met mijn nieuwe heup. 'Ja hoor,' zei die. 'Geen probleem!'. Dus toen ik een paar maanden later met mijn zoon ging voetballen stuurde ik hem de volgende dag een mailtje: 'Zeg, volgens jou kon ik voetballen met mijn nieuwe heup. Niets van waar: vroeger kon ik niet voetballen maar met mijn nieuwe heup bak ik er nog steeds niets van.' Grapje.
Zondag werd ik wakker met een warme kruik tegen mij aan. Een levende.
Billy de Kat kwam bij mij liggen om mij gezelschap te houden en ik genoot van de reacties en aanbevelingen inzake mijn inmiddels op heel Twitter onder tientallen mensen wereldberoemde Woordenboek Wappieaans-Nederlands.
Voelde mij iets beter dan de dagen ervoor dus had wat energie om te reageren op eerder aan mij verzonden berichten (via WhatsApp, Messenger, E-mail en voicemail). Het waren er enkel tientallen van in totaal zo'n 18 mensen dus ik had wat in te halen.
Tegen de avond kwam een vriendin mij het eten brengen dat mijn vriendin even daarvoor had bereid. In een handig bakje.
Superlief, niet? Van hen beiden, trouwens. Vind ik. Minder lief vond ik mijn printer. Die wilde nog steeds niet aangesloten worden op mijn nieuwe netwerk. Helaas. Maar ik geef het niet op. Het zal mij lukken! Mijn week sloot ik af met een uurtje TV-kijken. Het was wel weer even mooi geweest.
Het Engelstalige stuk van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2020/09/we-are-being-manipulated.html
'Elk muzieknummer dat bestaat kun je vinden op Spotify!' Nou, niet dus. Dit jaren '80 juweeltje bijvoorbeeld. Masquarade levert met Guardian Angel de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Frans Derks
Meer lezen? Mijn verhalenbundels