De week voorbij

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
=====================================================

Weet u wat het woord 'onbaatzuchtig' betekent? Het betekent dat je (ongevraagd) iets doet voor een ander zonder er iets voor terug te verwachten. Je eigen aanrecht schoonmaken zodat je partner dat voor het eerst in jaren eens een keertje niet hoeft te doen is niet 'onbaatzuchtig' maar het zou normaal moeten zijn om zelf je eigen rotzooi op te ruimen.

Ziet u het voor zich? Een plantage-eigenaar van 100 jaar geleden die zijn eigen thee zet 'zodat mijn slaaf dat voor een keertje niet hoeft te doen. Aardig van mij, niet?'

Ook voor de afwisseling het werk te doen waar je werkgever je voor betaalt is niet 'onbaatzuchtig'. In beide gevallen een compliment of zelfs dankbaarheid verwachten is 'er iets voor terug verwachten' en dus ook echt niet onbaatzuchtig.

Toch ken ik mensen zoals in dit filmpje:

Maandag begon de dag - lekker ouderwets! - met het delen van een pot koffie met een buurvrouw. 

Zij vertelde over haar werk, vreugdes en zorgen en ik ook. Zo vertelde ik haar dat ik de nacht ervoor een verhandeling van zo'n 2500 woorden (ongeveer 20 minuten spreektijd) had geschreven. Het was gezellig en bijna zonder het te merken stond er opeens een tweede pot verse koffie waarvoor zij net de bonen had geleverd. Niet lang na haar bezoek de deur uit om op uitnodiging van een vorig jaar nieuw gemaakte vriend te genieten van een heerlijke lunch en een goed gesprek. 

Om een uurtje of vier lag ik op een lokaal grasveld oefeningen te doen: beetje Feldenrais, beetje Pilates, beetje chillen. 

Iets nieuws geprobeerd: tekst toegevoegd aan een foto en het geheel op sociale media gedeeld. Het ging om een gedicht dat ik op de middelbare school schreef:

Dan hoort u mijn stem ook eens!

Intussen met zo'n half dozijn mensen zitten en staan appen over diverse onderwerpen waar u, waarde lezers en lezerinnen, mogelijk in geïnteresseerd zou kunnen zijn.

Onderweg van het grasveld naar huis (dik vier minuten lopen) even staan praten met een buurtgenote die ik nog ken uit de tijd dat zij voorzitter was van de stadsdeelraad en ik een der raadsleden. Iets later ook in gesprek geraakt met een nieuwe buurtgenoot. Aardige man! Thuis een pot thee gedeeld met een buurvrouw die ook net thuis kwam en tijdens het kletsen even mijn komende voedselpakket aangevraagd via een online formulier.

De buurvrouw was net vertrokken toen ik werd gebeld door een proeflezer van mijn onlangs geschreven kinderboek. Zij had een paar goede tips voor mij! En intussen maakte ik mijn aanrecht schoon en de keuken-deurmat. Tegenwoordig zijn telefoons draagbaar én snoerloos. Super handig!

Even simultaan appen met een drietal mensen voordat ik een dutje ging doen en daarna een hapje eten om mij voor te bereiden op het houden van de verhandeling waar ik eerder naar verwees. Mijn 'Bouwstuk' leek in goede aarde te vallen en had het gevoel dat ik mij aardig staande wist te houden tijdens het spervuur (oké, er werden een paar vragen gesteld die mijn vermogen tot zelfstandig nadenken waardig op proef stelden) van vragen dat volgde.

Dit was een van de zinnen uit de betreffende inleiding:

De ideale baan, een mooie auto, de perfecte partner, een groot huis, een goed gevulde beurs...uiteindelijk is het verbinding dat ons écht blij maakt. 

Een ander zinnetje luidt:

Klaagt u over de regen of bent u blij dat nat worden uw grootste probleem is?

Daarna zo'n drie kwartier aan de telefoon gehangen met een Broeder. Wij hadden elkaar een tijdje niet gezien en de telefoon biedt dan uitkomst: elkaar's stem horen, grapjes maken, zorgen en verontwaardiging uitspreken en ons zorgen maken over inkomensverlies. Voor hem een stukkie erger dan voor mij want hij moet het vooral hebben van zijn werk in de entertainment terwijl het voor mij om een bijverdienste gaat.

Had bij het verwerken van de informatie wat frisse lucht nodig en besloot tot een blokje om waarbij ik genoot van de koele avondlucht die een warme zomer voorspelt.

Terug in huis even wat aantekeningen verwerkt en bij het opstaan van mijn bureaustoel met mijn blote voeten in een restant van een voormalige veldmuis gaan staan. Er bleken meerder stukjes van de ex-muis rond mijn werkplaats te zijn gedeponeerd. Een traktatie van Billy de Kat. Waar ik hem hartelijk voor bedankte. Eerlijk is eerlijk: eerder op de avond had ik hem iets lekkers gegeven en hij besloot vanuit de goedheid van zijn kattenhart iets voor mij terug te doen. Superlief, toch?

Dinsdag keurig (want zo ben ik) aan het werk gegaan voor de brouwerij en een collega gevraagd zich aan de eerder afgesproken procedures te houden. Een daarvan luidt: 'Stuur facturen naar de afdeling administratie'. Toevallig ben ik die afdeling (in mijn eentje want het is geen groot bedrijf) maar sinds een zekere pandemie gaat het opeens minder vaak goed dan voorheen: ik krijg de gevraagde gegevens niet door. 

In een webinar dat ik deze dag volgde leerde ik dat het mogelijk kwam door het volgende:

in tijden van crisis reageren verschillende mensen op verschillende manieren.

Van 'Ach, we zien wel', via 'in blinde paniek rare dingen doen' tot 'even goed in- en uitademen en 'dealen' met de nieuwe situatie. De ene houdt namelijk van nature strikt vast aan bekende regels terwijl een ander geen idee heeft wat te doen als er ook maar iets aan een situatie verandert en van alles er tussen. Terwijl ik er al jaren aan dacht om vanuit huis te werken (waarom zou je online werken alleen maar in een kantoorruimte kunnen?) en daar dus al plannen voor had (en eigenlijk alleen maar een praktische werkplek hoefde te creëren in mijn woning), ging het in het hoofd van de betreffende collega misschien wel van: 'Volgens de procedure moet ik een e-mail sturen naar de collega die tegenover mij zit. Help, hij zit niet meer tegenover mij dus nu weet ik het niet meer!' Interessant hoe dat werkt. Of hoe dat juist niet werkt.

Aardig voorbeeld dat u waarschijnlijk wel kent is hoe men omging met het Coronavirus (tegenwoordig doorgaans Covid-19) genoemd: velen sloegen toiletpapier in (waarom? Er is meer dan voldoende van het spul en het virus zorgt niet voor belachelijk meer poepen (Ja, Vlaamse lezers en lezerinnen mogen nu even grinniken) of sloegen belachelijke hoeveelheden lang houdbaar voedsel in (Waarom? Momenteel wordt zo'n twee derde van al het voedsel dat in Nederland wordt verbouwd geëxporteerd (Nederland is (in volume!) de tweede (...) voedselexporteur (klik) ter wereld!), anderen wachtten af wat de overheid hen zou gaan vertellen (die vertelde veel en veel te laat dat er sprake was van een zeer besmettelijke en vaak fatale ziekte), anderen zochten hun heil in complottheorieën terwijl weer anderen uit de stroom van tegenstrijdige informatie nuttige data poogden te filteren. 

's Avonds kwam een vriendin langs terwijl ik net aan het 'afwikkelen' was: kortom: ik lag in adamskostuum op bed. Zo kwam het dat zij buiten op de stoep zat voor mijn slaapkamerraam en ik aan de andere kant geleund stond tegen de vensterbank (die bij mij tot boven mijn navel kwam. Geen zorgen.). Een passerende buurman zag en hoorde het geheel glimlachend aan en wij zaten een uurtje of anderhalf bij te kletsen nadat wij elkaar al twee dagen niet hadden gezien. Tsja, dan heb je elkaar wat te vertellen..

In bed nog zitten appen met een vriendin die zich grote zorgen maakt om het een en ander en haar misschien wel kunnen helpen om in elk geval een goede nachtrust te hebben. Een ieder kan tenslotte alleen maar zelf zijn of haar problemen oplossen. Maar wat steun daarbij is best prettig en eigenlijk kan niemand alles alleen.

Woensdag mocht ik weer een blik werpen op de boekhouding van een zekere brouwerij (vrij gebruikelijk als administrateur) en het eerste dat mij onder ogen kwam was weer een bewijs dat helaas niet iedereen vindt dat hij of zij zich aan de vastgestelde procedures hoeft te houden. Erg spijtig want met name in tijden van crisis kunnen procedures vastigheid en zekerheid bieden. 'Waarom heb jij mij die e-mail niet gestuurd?' 'Dingen zijn nu anders vanwege Corona en zo!' 'Zit jij ergens in lockdown zonder internet en kun jij daarom niet de e-mails sturen die de procedures voorschrijven?' 'Nee, doe niet zo gek. Natuurlijk niet!'

Met een buurvrouw haalden wij samen onze wekelijkse voedselpakketten en ik raakte bij het afhaalpunt in gesprek met een dame die mij complimenten maakte over mijn leuke mondkapje. Vertelde haar dat die was gemaakt door een vriendin van mij. Bleek ook een vriendin van háár te zijn! Vind ik leuk.

Met de buurvrouw samen de pakketten op mijn 'terras' (bankje in de tuin) uitgepakt en verdeeld. 

Een andere buurvrouw kwam er bij en kreeg de blauwe besjes waar ik allergisch voor ben.

Wilde eigenlijk nog even werken maar een vriendin was mij voor en kwam mij helpen met het herinrichten van de boekenkast. Met name handig om lange vrienden te hebben wanneer je graag spullen bovenop de kast geplaatst ziet. Nu zou ik het op zich zelf kunnen maar ik hou er niet zo van om op de kast gejaagd te worden. Zij nam een paar scholletjes mee en opeens wist ik wat er voor mij en een vriend op het menu zou staan die avond.

Daar kwam bij dat zij een bakje Tiramisu mee had voor ons. Zelf bleef zij niet voor het avondeten. 

Zo had ik nog een uurtje om een en ander af te ronden in de boekhouding van de zaak waar ik voor werk maar waar ik slechts  €900 per maand ontvang voor 24 uren per week. Als ik mij niet vergis geeft McDonalds een hoger uurloon. Maar daar heeft men minder lekker bier dan op de brouwerij.

Had zelfs nog een beetje tijd voor wat werk voor de geheimzinnige maandagavondclub want de wekelijkse eetvriend was wat later dan gepland.

Bij het koffiedrinken later op de avond werden wij bijgestaan door een vriendin van mij. Zowel de vriend alsook de vriendin voelen zich thuis bij mij. Vind ik fijn.

Donderdag verbaasde ik mij weer over een mailwisseling in de groepsmail van de Tuincommissie waar ik niet toevallig in zit: zonder waarschuwing of overleg zat er een cijferslot op het algemene toegangshek. De woningcorporatie wist van niets, bewoners waren niet ingelicht. Bleek gedaan door een aannemer die bezig is met dakwerkzaamheden aan het ruim een eeuw oude appartementencomplex. Leuk bedacht hoor, 'niemand kan er in'. Maar ook bewoners dus niet meer. 

Ik stelde voor het slot proberen te openen met de cijfercombinatie die onze postcode voorstelt. En warempel! Die code wordt doorgaans ook gebruikt voor sleutelkastjes die bij de voordeuren worden opgehangen door aannemers. In zo'n kastje zit dan een loper waarmee alle nagelegen trappenhuizen, zolderruimtes en bergingen betreden kunnen worden. 

Fijn te weten dat behalve de bewoners en de 14 werknemers van de betreffende aannemer niemand onze woningen in kan. Behalve dan alle werknemers van alle voorgaande aannemers die er eerder werkten en alle andere mensen die de postcode van onze wijk kennen. 🙄 Wij vroegen de woningbouwcorporatie deze 'handige' procedure maar snel even aan te passen.

Koffie dronk ik samen met een buurvrouw en op Facebook had ik een interessante gedachtewisseling met een paar mensen over 'religie': elkaar helpen de horizon te verbreden, beter leren nadenken voordat je iets beweert wat je dacht zeker te weten...vind ik fijn.

Van alles en nog wat doen in huis en het avondeten genoten bij een vriend. 

Daarna door naar een lokaal restaurant dat wordt gerund door vrijwilligers en sinds kort weer open is.Vooralsnog alleen afhaal, maar toch. 

Mocht laatst al helpen koken en vandaag hielp ik met opruimen en schoonmaken. In fijn gezelschap. 

Een kopje koffie op de goede afloop voordat de vrijwilligster en ik ieder ons weegs gingen:

Bovendien kreeg ik lekker eten mee en schoot ik onderweg een plaatje van iets waar ik ook al energie van kreeg:

Thuis nog even dingen gedaan als de was weg vouwen, overleg met een Broeder over een naderende samenkomst, een gedicht geschreven en verder wat een mens zoal doet tot aan bedtijd. Althans, een mens dat bijna geen televisie (Netflix, YouTube, DVD's of op welke manier dan ook zich laat vermaken met bewegende beelden) kijkt.

Vrijdag weer tijdig aan het werk in mijn kantoorbaan: facturen inboeken, binnengekomen en uitgaande bedragen 'afgeletterd' (de bedragen op het bankafschrift weggestreept tegen de bedragen die volgens de boekhouding betaald of ontvangen dienden te worden), overzichten gemaakt en mij niet geërgerd aan niet-ontvangen informatie. E-mails van collega's beantwoord en wat dies meer zij.

Ook overleg gepleegd over een naderende entertainment-opdracht (Yeah!). Het betreft opnames voor een filmpje waarbij - uiteraard - de coronamaatregelen worden nageleefd. 

Ook ik ben het zat hoor en wil mensen graag weer kunnen aanraken en zo maar om er nu Bill Gates, de Illuminatie en genetisch gemanipuleerde Chinese vleermuizen de schuld ervan te geven dat je dom bent én de Nederlandse taal niet machtig gaat mij wat ver. Kunt u misschien dit spandoek vertalen?

Die middag had ik afgesproken met een vriendin. Op een terras. Met een biertje. Stomtoevallig het terras dat hoort bij de brouwerij waar ik (thuis)werk. Naast De Molen van Sloten.

Biertje gedronken (doh!) en met mijn werkgever en collega's zitten bijkletsen en in overleg besloten dat ik een keer per twee weken even langskom voor overleg waar dan ook de externe boekhouder bij zal zijn. 

Er weer regelmatig zijn om dan twee uren reistijd te besteden aan exact hetzelfde werk dat ik nu ook thuis al doe is echt volslagen onzinnig. 'Ja maar die acht bonnen en facturen en zo dan per week die niet per e-mail bij het bedrijf binnenkomen?' 'Die kunnen makkelijk worden ingescand en per e-mail worden gestuurd of - lekker ouderwets - in een envelop worden gestopt en naar mij opgestuurd. Dan zal ik zelf wel die paar minuten per week er aan besteden om ze in te laden in de online boekhouding. Of je geeft ze mee aan een collega die bij mij in de buurt woont of geeft ze af wanneer er bier wordt geleverd aan een slijter bij mij in de buurt.' 'O ja, dat kan ook.' Inderdaad.

Was hartstikke fijn met de vriendin. Wij hadden elkaar ergens voor lockdown-tijd voor het laatst gezien dus aardig wat bij te kletsen.

Al met al was ik half tien thuis, deed nog het een en ander, klopte mijn hoofdkussen op en ging slapen. Tevreden.

Zaterdag merkte ik van verschillende kanten dat mensen niet meer thuis willen zitten. Snap ik. Maar om dan speciaal naar Hoorn te gaan omdat je hoort dat er daar een demonstratie is waar politie bij is en je hebt gewoon zin om weer'ns lekker met bakstenen te gooien (klik)? Dat gaat wat ver. 

Urenlang in een kroeg gaan zitten met live muziek terwijl je weet dat verreweg de meeste patiënten het Covid-19 opliepen in een besloten ruimte waar langere tijd achter elkaar gepraat of gezongen werd begrijp ik dan weer iets beter. Hoewel dat op zich natuurlijk ook een onverstandige actie is waarmee je potentieel niet alleen je eigen gezondheid maar ook die van anderen op het spel zit. Maar nog steeds niet hetzelfde als doelbewust een baksteen naar het hoofd van een politie agent slingeren. 

Zelf neem ik ook wel eens wat risico maar ik probeer daar in elk geval een gecalculeerd risico van te maken. Bij de demonstratie op de dam, bijvoorbeeld. Waar ik maximaal 500 mensen verwachtte, nagenoeg iedereen een mondkapje droeg en de anderhalve meter regel werd vormgegeven in de vorm van tape op de grond. Niet wetende dat wij daar uiteindelijk met ruim 10.000 mensen stonden. Ook bij een optreden van 5 artiesten nam ik een gecalculeerd risico. Waar het publiek in twee groepen van tien onder meer mochten genieten van een zangeres die een liedje zong.

Kortom: iedereen neemt wel eens wat risico. In welke situaties bent u bereid risico te nemen?

's Ochtends een en ander aan huishouden gedaan en wat mailtjes verstuurd en zo. Ik dronk geen koffie of thee met deze of gene buurvrouw. (Inderdaad: dat doe ik ook wel eens in mijn eentje. Niet vaak, maar toch.) 's Middags zag ik mijn zoon bij diens moeder. Onderweg passeerde de tram waar ik in zat de altijd weer indrukwekkende rivier de Amstel:

Was fijn te zien dat het vrij goed met haar gaat, ondanks diverse nare aandoeningen. Wij spraken en lachten wat en terwijl mijn zoon naar zijn huis ging om zich voor te bereiden op komende tentamens, ging ik naar een vriendin die mij een aanbod deed dat ik niet kon weigeren. 

Eenmaal weer thuis kleedde ik mij even om, sprak voornoemde vriendin nog even die een tussenstop langs mijn woning maakte onderweg naar elders en toog met waterfles, worteltjes, en wat dies meer zij naar een plekje aan de waterkant. Zo kwam het dat een collega mij deels ontkleed op het gras zag zien liggen. 'Hoi!' 'Hé!'. Bovendien las ik boek nummer zes van dit jaar uit: een paar verhaaltjes van Jeroen Brouwers onder de titel 'Liefste in de Verte'. Mooie verhalen in een licht-archaïsche schrijfstijl. Vind ik fijn.

Thuis at ik een fijne linzensoep, gekregen van de vriendin bij wie ik die middag was langs geweest. 

's Avonds de laatste paar verhaaltjes redigeren van mijn komende verhalenbundel voordat het manuscript naar twee proeflezers gaat. Uitgave-feestje zal - bij leven en welzijn - in september zijn.

Over 'leven en welzijn': de huidige officiële president van Amerika hield deze dag een verkiezingscampagne. Deze mensen waren er gezellig bij. 

Lijken mij hartstikke leuk om uit te nodigen op de verjaardag van je oom Abraham! Al snel bleek dat zes mensen die hielpen met de voorbereidingen van het 'Lang leve Trump en Corona bestaat helemaal niet, lekker puh!' feestje het virus hebben opgelopen. En verspreid.

Dus een paar honderd - mogelijk een paar duizend - mensen zullen niet op Trump stemmen in november. Tenzij verkiezingsfraude het mogelijk maakt dat overleden personen hun stem uitbrengen.

De president vertelde nog trots dat ruim een miljoen mensen een kaartje wilden voor het evenement en leek licht uit het veld geslagen toen de hal waar 19.000 mensen in kunnen met slechts zo'n 6.200 (inclusief pers en Trump's eigen team) mensen gevuld was. De mensen die dagenlang in de rij hadden gestaan om een kaartje te bemachtigen hadden spijt. Een deel van de slechte opkomst werd hierdoor (klik. Engels.) verklaard: K-Pop fans en andere jongelui reserveerden kaartjes en waren op de dag zelf  'ziek' uit protest tegen de man die het 'normaal' vindt om groepen mensen bewust achter te stellen, vrouwen in het kruis te grijpen 'omdat dat kan' en de politie opdracht gaf mensen die het niet eens zijn met zijn beleid met geweld het zwijgen op te leggen. Een ludieke actie!

De fans van de huidige Amerikaanse president houden er een apart soort logica op na. Neem bijvoorbeeld dit heerschap:

Trump aanhanger: 'De feiten weerspreken mijn waarheid. De feiten moeten dus verkeerd zijn.'

's Avonds volgde ik een online debat over het Basisinkomen: nu velen (horeca-personeel maar ook entertainers, muzikanten, video-editors en wat dies meer zij) werkloos thuis zitten zal er gekeken moeten worden naar andere vormen van inkomensverdeling. Intussen genoot ik van het object dat de vriendin van wie ik de soep kreeg even bij mij had langs gebracht. Wát een cadeau!

Zondag lag ik nog in bed toen ik een berichtje kreeg: 'Fijne Vaderdag!'. Wat ontzettend lief! Dat doet een vaderhart goed. Ik schreef een wat emotioneel stukje, gericht aan mijn vader (klik. Engels). Daar ontving ik soms hartverscheurende reacties op. Mooi, lief, ontroerend.

Ik beeldbelde lange tijd met een vriendin terwijl ik nog steeds in mijn non-existente slaapkledij rondliep en koffie met ontbijt regelde voor mijzelf. Voelde erg huiselijk. Vind ik fijn.

Was wat overmand door tegenstrijdige emoties dus 'liep het eruit'. En viel in slaap op een plekje bij de waterkant.

Tot het begon te regenen.

Thuis wat zitten lezen en schrijven, mijn meest recente schoonvader (de enige man die ik ooit bewust 'pap' noemde) gebeld in het kader van Vaderdag en fijne berichten uitgewisseld met fijne mensen. Ter afsluiting van de enerverende dag genoot ik van een via Facebook live uitgezonden concert van een van mijn muziekhelden: Jean-Michel Jarre.

Erg koel idee van de vernieuwer op het gebied van muziek en 'visuals': een aantal fans kon als 'avatar' meedansen en live commentaar geven! Ook hij mist inkomsten uit optredens (en mist het echte contact met zijn publiek) maar ook hem kunt u steunen door een t-shirt of zo te kopen. Meerdere artiesten (niet alleen op het gebied van muziek) kunnen overigens uw steun en (financiële) hulp gebruiken. Een aantal van hen ken ik toevallig. Zij bedachten het project 'Kunstknuffel':

Mocht u nu overwegen mij een beetje te steunen? Als u even verder omlaag scrollt komt u een paar mogelijkheden tegen. Zo kunt u een boekje van mij kopen (via Kindle Plus zelfs gratis! Ik ontvang dan een paar dubbeltjes van Amazon) maar mij ook sponsoren met een kopje koffie of zo.

Het pleonasme van deze week is: elementaire basiskennis

Beth Hart (het was mij ooit gegund haar uit te maken voor 'Heks!' in een hoofdstedelijke toeristenattractie toen zij een weekend in Amsterdam was voor een optreden.) levert met deze live versie van Caught out in the Rain de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Mixer, Ian Holm, Vera Lynn en Carlos Ruiz Záfon

De wereld van entertainment - waarin ik pré corona bijverdiende bovenop

mijn maandelijks salaris van €900 - ligt plat. Ik mis dus inkomsten.

Behalve door een boekje van mij te kopen (zie daartoe de kolom ter rechterzijde van dit blog) kunt u mij ook een beetje sponsoren

door te klikken op onderstaand betaalverzoek, vermomd als foto:

Blogdonatie

Alle beetjes helpen! Alvast bedankt.

Meer lezen? Mijn verhalenbundels