========================================
Enigszins kortaf laat zij hem weten dat hij op haar plaats zit.
Een korte blik op het bordje 'gereserveerd' is voor hem voldoende
om zijn excuus aan te bieden en een plaatsje op te schuiven.
Nu zit zij aan het raam. Als altijd blijkbaar.
Hetzelfde plekje bij hetzelfde raam.
Zoals elke dag eet zij dezelfde gezonde
maar nauwelijks voedzame salade vanuit een wegwerpverpakking.
Het is haar aan te zien dat dat vrijwel het enige is dat zij eet.
Met oordopjes in die haar muziek laten horen
die zij niet mooi vindt maar die volgens de een of andere leer inspireert,
leest zij de Cosmopolitan.
Het blad staat vol vrouwen van de wereld
die hun mannetje staan in de door mannen gedomineerde zakenwereld.
Toch lukt het hen hun vrouw-zijn niet te verloochenen.
Zij beseft dat zij op dat punt tekortschiet.
Met een blik die glijdt van een jurkje in het blad
naar haar eigen iets te ruime sportvest
en niet-bijpassende spijkerbroek,
legt zij zuchtend het blad terzijde.
Al die tijd hebben zij geen woord gewisseld.
Wel was hij behulpzaam met haar bagage,
raapte haar gevallen servetje op
en wenste haar een smakelijk eten.
Zijn verbazing groot dat zij bij het weggaan
hem recht in de ogen keek en 'Dankjewel' zei
in haar eigen taal.
Gevolgd door een lokaal equivalent van 'De mazzel!'
==============================================