=================================
Uit de nevelen komt een schim naar voren.
Die schim wordt een mens.
Een jongen. Mager.
Ontbloot bovenlijf, een nieuwe broek
en blote voeten.
Een leren schoudertas aan zijn rechterschouder
met de riem voorlangs over zijn borstkas
zodat de tas op zijn linkerheup steunt.
De blik in zijn ogen zegt niets.
Net als hijzelf.
Met een handgebaar vraagt hij mij om hulp.
Waarom hij mij kiest weet ik niet
want wij zijn hier nu in het bos met tientallen.
Voor ons jaarlijks ritueel.
Ik sta op het punt hem uit te nodigen
maar mijn meester legt mij met een bezwerend gebaar
het zwijgen op.
Ik kijk van hem naar de jongen
en zie dat hij gehuild heeft.
Hoe ik dat zie?
Door het vuil op zijn gezicht
lopen sporen die een schone
lichtgekleurde huid laten zien.
Ik moet verder.
De jongen blijft staan.
Niet verbaasd, niet verwijtend.
Hij blijft gewoon staan.
Daar waar ik hem voor het eerst
in het volle daglicht zag.
Wij gaan verder over het pad.
In de richting van de Plek.
De jongen zal ik nooit meer zien.
Tot jaren later.
Maar dan weet ik nu natuurlijk nog niet.
=============================
Meer lezen? Mijn verhalenbundels