Terrebel: april 2020

woensdag, april 29, 2020

Corona

'Ik hoop dat jouw buitenaardse lichaam ons beschermt tegen het Corona-virus,

Supermannetje van me!

Elk ander zou ik geen mond-op-mond beademing geven vanwege Corona.'

Nu mensen elkaar niet meer (mogen/kunnen/willen) aanraken ontstaat het (zeer serieuze!) probleem van 'huidhonger'. Dat verlangen naar huid-op-huid contact lijkt psychisch maar is een wezenlijk onderdeel van de verdediging van ons lichaam: een lichamelijke aanraking (een schouderklopje, een aai over de bol of arm, in het voorbijgaan langs een dijbeen strijken, en natuurlijk een kus of een knuffel) zorgt voor de aanmaak van oxytocine. Dat stofje is zeer belangrijk bij het versterken van ons immuunsysteem. Ga maar na: waarom zijn verliefde mensen minder ziek dan niet-verliefde mensen? Oxytocine dus!

Er is nu een wat gekke situatie ontstaan: uit angst voor het verzwakken van het imuunsysteem (wat het coronavirus doet en waardoor dus ouderen en diabetici er bijvoorbeeld ontvankelijker voor zijn) verzwakken mensen bewust hun immuunsysteem door niet te knuffelen.

Daarnaast: af en toe fysiek contact vermindert (gevoelens van) depressie). De NS rapporteert een toename van het aantal 'aanrijdingen met een persoon' van 30%. Ik bedoel maar.

Onze minister-president vindt dat kinderen best weer naar school kunnen gaan 'want kinderen worden zelden ziek en gaan nog minder vaak dood aan het corona-virus dan zwakken en ouderen'. Klopt. Maar zij kunnen het virus wél aan oma overdragen op hun wekelijks bezoekje. Wat is de volgende stap? Dat kinderen de economie weer laten draaien door in fabrieken, restaurants en kapperszaken te gaan werken en zo?

Pieter Derks wijdde er een stukje aan:

'Binnenkort wordt onze economie draaiende gehouden op alleen maar mensen van onder de 1.50m.'
Als volwassen man van 1.40m vind ik dat grappig.

En dan de theorie die de leider van ons land hanteert en waarop hij zijn mening baseert dat de maatregelen best binnenkort kunnen worden afgezwakt: 'Het 'social distancing' werkt zó goed om verspreiding van het virus minder hard te laten gaan dat het al bijna niet meer nodig is.' Oké. Dus je kunt net zo goed zeggen: 'Na jaren van het bekijken van de cijfers kwam het kabinet tot de conclusie dat het dragen van autogordels inderdaad heeft geleid tot een afname van het aantal auto-ongelukken met dodelijke afloop. Wat mij betreft hoeven mensen dus geen gordels meer te dragen want het heeft al goed gewerkt om mensen die regel op te leggen. Bovendien vinden mensen het dragen van een autogordel vaak vervelend dus iedereen zal het met mij eens zijn.'

'Wat Trump beweert is klinkklare nonsens en mensen sterven omdat zij zijn advies ('Gootsteenreiniger doodt bacteriën en zo dus als je dat inspuit of doorslikt zal het mensen ook van binnen virusvrij maken.') opvolgen door aqariumreiniger en ovenschoonmaakspul te drinken.'

'Nou, ik lees geen Twitter-berichten en zo die Trump zwart maken dus ik geloof mijn onderbuikgevoel dat zegt dat hij een intelligente man is en voor gek wordt gezet door de Mainstream Media!' 'Heeft jouw 'onderbuikgevoel' ook een naam?', vroeg ik de vriendin in kwestie (die overigens super aardig is, hoor!) 'Ik hoorde het van mijn favoriete samenzwerings-theoreticus die groot fan is van Trump en in zijn wekelijkse podcast (klik. Volledig op eigen risico) zegt dat alleen zijn informatie betrouwbaar is omdat hij veel kranten leest en zo zodat zijn luisteraars dat niet meer hoeven te doen. Aardig van hem, niet?'

Dezelfde vriendin heeft ook 'ooit ergens' gelezen dat autogordels dragen direct al leidde tot meer doden op de weg. De feiten die dat tegenspreken (klik) komen - uiteraard - van 'linkse' bronnen als het Centraal Bureau voor de Statistiek en zo en die worden natuurlijk allemaal door Soros betaald. Helder.

Maar begrijpelijk. Zelfs vooraanstaand onderzoeker Maurice de Hond neemt klakkeloos (klik) informatie over van mensen als Saskia Sentia van de website Want to Know (Klik. Pas op: letterlijk levensgevaarlijke 'informatie'!). Persoonlijk heb ik moeite om gegevens voor 'waar' aan te nemen wanneer niet-bestaande mensen dat beweren op een website (klik) die er om bekend staat 'fake news' te verspreiden.

Heb namelijk gezocht en Saskia Sentia lijkt niet te bestaan. Net zo min als een andere 'journalist' van Want to Know, Arend Zeevat. Oké, onder dat pseudoniem zijn een paar pseudowetenschappelijke boeken geschreven maar de enige Nederlander in de geschiedenis van de planeet die echt Arend Zeevat (klik) heette had een zoon die werd geboren in 1898.

====================================================================

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

dinsdag, april 28, 2020

Goed nieuws en kattenlog

Billy de Kat is een zwart/witte kat dus hier een zwart/wit foto van hem:

De lolcat van deze week gaat over het niet jaloers

hoeven zijn op mensen die alles voor de wind lijkt te gaan:

'Met goede vleugels is het eenvoudig vliegen

maar uiteindelijk is het de landing waar het om gaat.'

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

zondag, april 26, 2020

De week voorbij (een Corona-dagboek)

Maandag wilde ik uitslapen maar de lokale bouwlieden hadden andere plannen. Of wisten gewoon dat ik die nacht ervoor tegen half drie 's nachts pas in bed lag. Dat kan natuurlijk ook. Omdat ik dan toch wakker was maar even werken. Tot er zich een noodgeval aandiende: een bedlegerige schrijvende vriend had vers papier nodig. Dus op de tram naar de papierwinkel voor dit machtige avontuur: schrijfpapier halen! Met het een en ander aan obstakels is de missie uiteindelijk geslaagd. Hier de trotse beveilger (foto met zijn toestemming) die het pakket voor de zieke vriend aannam:

(Maar toch een beetje vaag in verband met privacy. Vond ik wel zo netjes.)

Bij de apotheek in het betreffende ziekenhuis

kocht ik een lekker vers pakje anti-histamine tabletten en flirtte wat met de dame aan de balie. Want ook in Corona-tijd kan ik het flirten niet laten. (Mijn mondkapje werkt! Want meer mensen durven dan met mij te praten.) Een vriendelijke stem deed mij omdraaien en ik keek in het glimlachende gezicht van de vroegere assistente van mijn allergoloog.

Ik liep een stukje door het Oosterpark want het weer was te mooi om niet een klein stukje om te lopen tussen winkels en ziekenhuis:

Bij de bakker onderweg vroeg ik naar beschuitbollen. Vragende blik. Ook navraag bij een collega van de verkoopster bood geen soelaas: nooit gehoord van beschuitbollen. Blijkbaar is de term (laat staan de lekkernij) onbekend bij mensen van onder de veertig. Spijtig.

Intussen was het zomaar opeens drie uur 's middags toen ik mij bij een buurvrouw meldde met voor haar onderweg gedane boodschappen waarbij ik ook even de buurtbeheerder sprak. Aardige man. Even bij haar in de tuin zitten uithijgen met een kopje thee en een babbel.

Fijn. Rust. Relatief dan want het verbinden met vrienden via de app ging gewoon door. De 'Verbinding' is groot deze dagen!

En ik hou van het maken en ontvangen van 'grappjes' ('Grapjes maken via WhatsApp, WeChat of Messenger of wat voor communicatie dienst dan ook) en wanneer ik geliefden kan steunen door hen korte inspirerende teksten (in een plaatje, platte tekst of met videos) en/of grappjes te sturen, dan doe ik dat met alle liefde. Omgekeerd geniet ik op mijn beurt van de (vooral mentale) steun die ik op die manier mag ontvangen.

Thuis even de lakens gewisseld, met twee bekenden zitten bellen en met drie zitten appen en even plat. Opeens best moe en veel last van mijn been.

Dacht dat ik de wekker had gezet maar blijkbaar was het bij een gedachte gebleven. Dus gelukkig maar dat een vriendin mij appte en het bijbehorende deuntje mij uit mijn diepe sluimering deed ontwaken. Ik appte terug dat ik dankzij haar op tijd zou zijn voor een online vergadering en mocht toen de deur openen voor een buurvrouw met wie ik even een kopje thee deed voor ik de betreffende vergader-app opende en als deelnemer en Secretaris inlogde voor een avondje virtueel Vrij Metselen. De 'Geheime Jongensclub' kan dus ook online bijeenkomen.

Het 'Bouwstuk' (een voordracht) leidde tot een boeiende wisseling van meningen rond het corona-virus en de invloed ervan op het sociale, economische en spirituele leven van alledag: 'De ervaring maakt de mens', 'Wanneer de oorzaak van onrust wordt benoemd keert de rust weer', 'Kennis biedt troost'.

Dinsdag (na ruim zes uren slaap!) met collega's per ap en e-mail overleg gepleegd en hard aan het werk voor de brouwerij. Werk is voor mij een prima afleiding ('En een uitstekende remedie tegen verveling!', raadt ik mensen aan die mij melden dat zij zich vervelen.).

Ook de koffiepauze delen met een buurvrouw werkt voor mij prima als afleiding.

Werk werd even onderbroken door een babbel met een buurvrouw en de buurtbeheerder. Over het aanpakken van de gezamenlijke binnentuin en zo en overleg tussen Bewonerscommissie en VvE. Daar gaat wel eens iets mis in de communicatie. Vooral omdat die niet plaatsvindt en mensen die een appartement op de begane grond kopen blijkbaar in de vooronderstelling leven dat zij dan automatisch het recht hebben zich een stukje van de gemeenschappelijke ('Hallo, wat betekent 'gemeenschappelijk'?, mensen? Dat je je met het gemeenschappelijk bezit mag doen en laten waar je zin in hebt? dacht't dus effe niet, hè!') toe te eigenen.

Tussendoor even een handwasje gedaan en staan babbelen met een aan mijn slaapkamerraam staande vriend.

Wilde einde van de werkdag eigenlijk even dutten maar een vriendin haalde mij over tot een wandeling. Ook rust en dus ook fijn.

Dat was de meditatie sessie van Jeff Foster ook, die avond! Die duurde twee uren waarbij ik tijdens de inleidende meditatie ontzettend veel mijn mond gapend openzette. 'Laat als oefening voor jezelf eens alles los wat je ooit geleerd hebt over bijvoorbeeld angst. Je hebt geleerd dat je hartslag dan omhoog gaat, dat je je onprettig voelt en zweterig en zo. Maar stel dat je ouders of wie dan ook je níet hadden verteld wat 'angst' is, wat zou je dan echt voelen?' Dat. Heel gaaf!

Kon daarna weer helder kijken. En dat bedoel ik letterlijk: vieze vlekjes op de koelkastdeur die ik normaliter alleen zie als ik mijn contactlens in heb zag ik nu zeer duidelijk zitten. Best vervelend want ben daarna een uur door mijn keuken gegaan met een doek en een sponsje.

Daarna nog heerlijk tot twee uur 's nachts zitten chatten met een dierbare. Niet verstandig, ik weet't. Maar zó fijn!

Een beetje spijt dus toen woensdag de wekker geen medelijden toonde en half dronken van de slaap naar de computer gewandeld voor weer een van die nieuwe 'gewone' werkdagen. Na een eenvoudig ontbijt: een bakje yoghurt met (door een vriend zelf gebrande) pitjes en zaden en een flinke scheut verse koffie er in:

Wéér mocht ik collega's erop wijzen dat de handleiding voor het uitvoeren van administratieve procedures altijd geldig is. Of ik op twee meter of twee kilometer afstand zit of niet (communiceren gaat ook op kantoor via e-mail en WhatsApp dus wat is het probleem nou eigenlijk écht?) dat maakt voor het werk dat ik geacht word te doen echt geen ...nu ja, helemaal niets...uit.

Wat betreft het nieuws in de wereld maakt ik mij zorgen om de Amerikaanse leden van mijn netwerk. Niet alleen hebben zij te maken met een zeer incompetente president (klik), een zeer incompetente adviseur (klik) en zeer incompetente gouverneurs (klik) maar ook met 'rechts geluid'. Dat zijn gekken die idioten zover krijgen dat zij ontzettend domme dingen doen.

Alex Jones (van de 'Alu-hoedjes' bron Infowars) riep mensen op te protesteren tegen de 'lockdown'. Waar zijn goedgelovige (een net woord voor 'dom') achterban gevolg aan gaf (klik. Op eigen risico.).

Bij een eerder akkefietje (Klik. Maar beter van niet.) noemde hij zich voor de rechtbank 'entertainer': 'Niet mijn schuld dat mijn kijkers geen humor hebben, edelachtbare, en geloven in de nonsens die ik als grap verspreid!?'

Nog zo eentje die mensen die zich 'rechtdoorzee' of realist noemen maar opvallend vaak gewoon ordinaire racisten en/of domoren zijn: 'Waarom haal je de politie erbij om mij aan te geven voor bedreiging? Toen ik in je oor fluisterde dat je je kinderen nooit meer levend terug zou zien was dat een grap, hoor! Jij hebt écht geen humor!'

Via een appje liet een vriendin mij weten: 'Je nieuwe bestelde mondkapjes zitten in je brievenbus!'

Koffiepauze met een kopje thee (...) en een buurvrouw en - op gepaste afstand - een buurman.

Mijn lunchpauze was perfect getimed want een lieve vrijwilligster van Guerilla Kitchen (klik) was aan de deur om mij te voorzien van een wekelijks voedselpakket naar aanleiding van mijn plotseling gedaalde inkomen.

Omdat er opeens veel aanmeldingen zijn (vooral van zelfstandigen die hun inkomsten hebben zien wegvallen) kan de 1,5m-regel ter plaatse niet meer gehandhaafd worden en worden tegenwoordig bijna álle pakketten bezorgd in plaats van alleen die aan fysiek minder gezonde buurtbewoners.

In plaats van een rondje wandelen wandelde ik naar het voedseldistributiepunt om een uurtje te helpen met het vermorzelen, verscheuren, breken en anderszins volledig kapot maken en hardhandig in een kleine donkere ruimte proppen van ~~nare ex-en die lieve vriend(inn)en pijn hebben gedaan~~ lege verpakkingen.

Gek hoor, zo'n lege straat in een grote stad op een doordeweekse middag:

Thuis nog even een kopje thee met een buurvrouw voor ik doorging met de administratie van een - helaas nog steeds - noodlijdende kleine brouwerij.

Een half uurtje werken voor de maandagavondclub in het kader van 'vrijwilligerswerk is geen vrijblijvend werk' en het avondmaal voor die avond prepareren: een zelf geknede pizzabodem rijst graag even een uurtje of zo. Lekker buiten onder de lentezon.

O ja: ik checkte even Facebook dus hier nog even een praktisch bericht voor iedereen die dit leest en doet aan 'thuiswerken': je baas zit ook op Facebook en ziet dus dat jij je lunchpauze pakt om kwart over tien, half twaalf, tien over een, half drie én kwart over vier. Oké?

Het weer was gewoon té mooi om er geen stadswandeling aan te wijden. Daartoe uitgenodigd door een vriendin. Samen zagen wij bloemen, grachten en een prachtig strijklicht die de stad ene dromerige aanblik gaf.

Lekker hoorntje met een bolletje kokos- en een bolletje hazelnoot ijs!

Mooi hè, dat strijklicht?

Kwam in gezelschap van een glimlach van tevredenheid in mijn eigen straat op het moment dat een vriend net met zijn fiets diezelfde straat in reed met de intentie bij mij aan te bellen om samen het avondmaal te nuttigen.

Hij en ik deelden een pot thee met een buurvrouw, praatten in de binnentuin met een paar andere buren (een buurvrouw (ja, ik heb meer dan twee buurvrouwen) had toevallig ook die middag gewandeld en vertelde daar zeer enthousiast over: 'Wel een beetje raar om de Wallen leeg te zien: geen toeristen, geen dames en geen klanten. Maar de stad lag er prachtig bij!'

Goed. Pizza dus. Een bodem bestaande uit een mix van meel van kikkererwten en meergranenmeel. Twee eieren er in, drie teentjes knoflook, diverse kruiden en een flinke scheut van mijn favoriete bier.

Kletsen, babbelen, muziek luisteren, roddelen, angsten en verwachtingen uitspreken, afscheid nemen. Tegen twee uur 's nachts. Een vriendin voor de deur. Binnenlaten. Samen lachen, samen luisteren. Naar elkaar en onszelf. Samen filmpjes kijken, grapjes en emoties delen. De vogeltjes horen fluiten en besluiten te gaan slapen. Verbinding. Vanuit het hart.

U leest nu het blog van een zeer dankbaar mens.

Donderdag gewekt door een buurvrouw. Die op mijn woonkamerraam klopte. Om een uurtje of half een. Na een heerlijke (maar toch wat korte) nachtrust. Douchen, zomerkleding aan en naar het park

waar ik had afgesproken met een nicht en een achternichtje (haar dochter dus). Beetje babbelen, heerlijke zelfgemaakte Indische hapjes knabbelen,

(Kue dadar (klik) is heerlijk!)

de door een vriendin voor hen gemaakte mondkapjes overhandigen en keurig op anderhalve tot twee meter. Gaat op zich prima. Maar wij misten het knuffelen en dingen die ooit normaal waren zoals even een bovenarm strelen in een gebaar van 'dankjewel'. Mijn nicht en achternicht stonden mij toen mijn afgestofte spiegelreflexcamera (voor de liefhabbers: Canon EOS 450D) weer eens ter hand te nemen:

Heb nog wat oefening nodig met de lichtinstellingen, zie ik. Maar soit.

Een vriendin kwam even langs op doorreis door het park. Fijn. Heel fijn.

's Avonds toch maar aan een troostpatatje met een flesje cola (ik weet het: niet erg gezond. Maar minder ongezond dan een halve fles whisky in je eentje leeg zuipen om opkomende negativiteit te onderdrukken dacht ik zo. En een soort van equivalent van een flinke pot Ben & Jerry's leeg lepelen.

Een uurtje beeldbellen met een verontruste vriendin werd onderbroken door een kort bezoek van een vriendin met wie ik emoties (en frustraties en grapjes en angsten) mocht delen.

Een paar e-mails opstellen en versturen, mondkapje gewassen en mijn tweede mondkapje alvast klaargelegd voor de volgende dag, uitgebreid douchen en voor middernacht (Ik kan het heus wel, hoor!) plat gaan liggen en de ogen gesloten. Met een milde glimlach op de lippen en iets meer rust in mijn hoofd dan een halve dag eerder.

Vrijdag keurig op tijd voor de computer plaatsgenomen om te werken aan de administratie van een brouwerij. Met hernieuwde energie want virtuele kusjes 😘 en knuffels 🤗 halen het natuurlijk niet bij echte maar helpen wel degelijk je beter te voelen. Al is huid op huid contact nog belangrijker. En bijvoorbeeld keihard nodig bij de aanmaak van oxytocine, een stofje dat zorgt voor meer weerstand tegen virussen.

Een uitnodiging van een vriend om bij hem in de tuin een kopje koffie te kunnen genieten kon ik niet weerstaan.

Na de koffie en een babbeltje met hem en zijn vriendin over de heerlijke oase achter zijn huis die hij de naam 'tuin' heeft gegeven ging ik weer aan het werk. Ditmaal op locatie. De fysieke brouwerij dus. Met mijn werkgever samen even een boekhoudkundige ingewikkeldheid bekeken waar wij beiden niet uitkwamen en dus ter plaatse in de tijd externe hulp ingeschakeld. Intussen even praatjes (allemaal keurig op afstand) met een paar collega's en een paar lekkere biertjes gehaald om daarmee mijn koelkast te vullen.

Even daarvoor was ik langs geweest bij de buren van de kaasboer (klik). Fijn om de heren weer even te zien!

U kent hen én de brouwerij waar ik werk nog steunen. Met de aanschaf van een pakket bier+kaas (klik) als afsluiting van een video conference met uw thuiswerkende collega's bijvoorbeeld:

Een vriendin van mij kwam begin van de avond - had net een bordje vol biologisch verantwoordde tomatensoep op - langs en nam een vriendin van haar mee die ik kende van mijn pré-Corona favoriete uitgaansgelegenheid. Een half uurtje kennismaken met een lekker biertje erbij. Ik dronk uit een glas, zij uit het vers schoongemaakte en in een theedoek aangegeven flesje om contact met mijn spullen tot een minimum te beperken. Aangenaam kennis te maken!

Daarna had ik een kwartiertje om mij mentaal voor te bereiden op een verse geleide meditatie van deze meneer (klik). Fles water vullen, kussentje achter mijn rug op het campingmatras dat ik als meditatiekleedje gebruik, inloggen in Zoom en nog even de kat aaien na het bijvullen van zijn eetbakje.

Moe én verkwikt dik twee uren later even een gekookt ei gegeten en daarna mijn schrijfvingers aan het werk gezet: chatten, uitwerken van blog-aantekeningen, proberen te begrijpen wat ik maanden geleden op een briefje heb gekalkt. Fijne muziek erbij en opeens is het half twee.

Zaterdag las ik dat mijn arme Amerikaanse kennissen en familieleden door hun president wordt geadviseerd een door hem zelf bedachte methode te gebruiken om het Corona-virus te bestrijden: 'Dettol werkt goed om het virus van deurkrukken af te vegen en zo, toch? Welnu: wat als je Dettol of een ander desinfecteermiddel zou gebruiken om het virus rechtstreeks uit de longen weg te jagen? Je hoeft het mensen alleen maar te laten slikken, via de huid te laten opnemen of in hun bloedbaan te injecteren!' Zelfs als grap is het niet leuk. Ook échte mensen zijn dat met mij eens. Zie hier (klik) een compilatie van reacties op de persconferentie waar hij - in iets andere bewoordingen - bovenstaand advies gaf aan het Amerikaanse volk. Dan kan hij weliswaar de volgende dag beweren dat het 'een grap' was maar wie de persconferentie ziet weet dat hij het als serieus voorstel bracht. Een waardoor tientallen mensen ernstig ziek zijn geworden omdat zij besloten desinfecteermiddel of allesreiniger te drinken 'want mijn geweldige president die het beter weet dan wetenschappers zei dat het werkt!'

Daarnaast is ontdekt dat een 'christelijke' lobbygroep hem vroeg mensen te adviseren speciaal bleekmiddel te drinken. Stomtoevallig natuurlijk dat zij dat 'speciale bleekmiddel' verkopen.

Maar goed: ik chatte met wat vrienden (oké, vriendinnen), had een uurtje een vriend op de koffie, at ging even de deur uit voor een korte wandeling en bananen, at er een op

en bemoeide mij met het huishouden waarbij ik meerdere appjes en op andere wijze aan mij gerichte berichten tijdelijk negeerde. Even tijd voor mijn goudvis, kat, planten en mijzelf. Muziek afspelen hoort daarbij. Spotify is daar prima geschikt voor hoewel ik ook graag vinyl draai. En met liefde:

Voor mij (en ik ben niet de enige) is een goede vinyl plaat als een geliefde: lekker stevig beetpakken, voorzichtig uit de bescherming halen, kusjes op geven, er helaas onvoorzichtig mee omgaan en krasjes op achterlaten, afscheid nemen bij een verhuizing, jaren later terug vinden (of eentje die er op lijkt) en ontdekken dat de herinnering afwijkt van het werkelijke geluid.

Een vriendin kwam even langs voor een babbeltje-op-afstand en dat was fijn.

's Avonds in mijn eentje gedanst in de woonkamer. Op de heerlijke klanken die een DJ-familie liet horen via een livestream op Facebook die ik dankzij een combinatie van vernuft, moderne technologie (hé, een pleonasme!) en magie via mijn televisie-apparaat kon laten afspelen. Met mijn trouwe Lenovo Motorola G5 mobieltje schoot ik dit filmpje van het geheel:

Zondag had ik een vriend op de thee en samen haalden wij even mijn nieuwe bijzettafel op bij een buurman die één portiek verderop zijn domicilie heeft. Ben fysiek niet heel veel gewend maar het viel mij niet tegen om de tafel in kwestie een trap met smalle treden af te sjouwen, enge (als in niet wijde) bochten in ruim en eeuw oude gangen te laten nemen en bij mij thuis te plaatsen:

Jammer dat u de tafel even niet kunt zien want terwijl ik mijn boekenkast herinricht dient-ie tijdelijk als figurant in een scène in een boek waarin een jong meisje bij haar oom thuis vraagt: 'Eh...waar kan ik mijn kopje thee zeerzetten, oom? 'Op je schoot, natuurlijk, kind. ' 'Maar oom, waarom doet u niet wat boeken weg, dan, als u zo weinig ruimte heeft?' 'Lieve, lieve meid. Die vraag is bijna net zo erg als die keer dat jij oom vroeg of je zijn plasser even mocht zien. Of nee, erger.'

Daarna ben ik gaan wandelen,

'She loves me, she loves me not...'

heb op een grasveld liggen lezen,

schreef een stukje,

haalde wat verse groenten en deed een dutje. Was moe. Intussen waren de opgezette linzen goed geweld en kon ik die koken samen met wat wortel, worst en lijnzaad. Ziet er misschien niet zo uit maar was best een lekker maaltje:

Het voelde goed een lieve tante even aan de telefoon te hebben en daarna de avond te eindigen met het versturen van een paar lange e-mail berichten terwijl ik in mijn ooghoek beelden op TV zag bewegen.

De persoonlijke inzichten van deze week:
Je hoeft niet bezig te zijn om je 'nuttig' te voelen
Sommige gevoelens zijn 'leuk', anderen doen 'pijn' maar alle gevoelens mogen er zijn.
(Excuus voor de rijmelarij maar dat is echt toevallig.)

De Engelstalige stukjes van deze week:
https://terrebelius.blogspot.com/2020/04/on-social-distancing-and-bullies.html
https://terrebelius.blogspot.com/2020/04/in-heaven-poem.html
https://terrebelius.blogspot.com/2020/04/blind-poet-poem.html

(Drie Engelstalige stukjes, naast je reguliere Nederlandstalige blog? Jazeker! Ik schrijf mij een kramp deze dagen.)

No Harm (in een prachtige live uitvoering) van Editors is de muziek van deze week:

Het pleonasme van de week is: 'potentiële kandidaat'

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

vrijdag, april 24, 2020

Natuurlijk nog niet (een verhaaltje)

Een leren schoudertas aan zijn rechterschouder
met de riem voorlangs over zijn borstkas
zodat de tas op zijn linkerheup steunt.

De blik in zijn ogen zegt niets.
Net als hijzelf.

Met een handgebaar vraagt hij mij om hulp.
Waarom hij mij kiest weet ik niet
want wij zijn hier nu in het bos met tientallen.
Voor ons jaarlijks ritueel.

Ik sta op het punt hem uit te nodigen
maar mijn meester legt mij met een bezwerend gebaar
het zwijgen op.

Ik kijk van hem naar de jongen
en zie dat hij gehuild heeft.
Hoe ik dat zie?
Door het vuil op zijn gezicht
lopen sporen die een schone
lichtgekleurde huid laten zien.

Ik moet verder.
De jongen blijft staan.
Niet verbaasd, niet verwijtend.
Hij blijft gewoon staan.

Daar waar ik hem voor het eerst
in het volle daglicht zag.

Wij gaan verder over het pad.
In de richting van de Plek.

De jongen zal ik nooit meer zien.
Tot jaren later.
Maar dan weet ik nu natuurlijk nog niet.

=============================

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

woensdag, april 22, 2020

Geldverspilling

Naar verluidt (had even geen zin het artikel erbij te zoeken) geven Nederlanders op die manier - alleen al aan Candy Crush! - zo'n €3 miljoen per jaar uit. En dan hoera roepen wanneer wij 1 miljoen binnenhalen voor het goede doel...

Dan sluipverbruik: 'Och, die paar dubbeltjes dat het kost om de TV op standby te laten staan. Vervelend hoor, om dertig seconden te moeten wachten voor de KPN-digibox is opgestart. Daarom laat ik die ook maar op standby staan. 20 Seconden wachten voor mijn espresso machine is opgewarmd? Brrr! Een nachtmerrie! Telefoon-oplader uit het stopcontact trekken na gebruik? En dan later een hele zweetdruppel kwijtraken om die er weer in te stoppen zeker? Echt niet!'

Het lijkt niet veel maar hier kunt u narekenen (klik) wat het extra energiegebruik u in euro's kost. Kosten voor de planeet nog daargelaten. Ik geef zo'n €25 per jaar uit aan sluipverbruik. U?

Graag uw 'uitslag' in de commentaarsectie onder dit blog, dan gaan we gezellig vergelijken en elkaar tips geven en zo!

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

dinsdag, april 21, 2020

Goed nieuws en kattenlog

Billy de Kat houdt de werklieden

die aan onze achtergevel werken

goed in de gaten. Van veilige afstand:

De lolcat van deze week gaat over mensen

die klakkeloos overnemen wat hun favoriete populist predikt:

'Ik vertelde hen wat een team van wetenschappers mij vertelden maar zij geloven mij niet!'

'Simpel: 'Vertel hen dat je het op Facebook las en ze geloven je.'

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

zondag, april 19, 2020

De week voorbij (inmiddels verworden tot een corona-dagboek)

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

===================================================================
Persoonlijk schep ik er genoegen in om mensen in mijn omgeving kleine tastbare blijken van waardering te geven: een reep chocola, een leuke foto, een mooi steentje. Het gaat er dan vooral om dat je iemand laat merken dat je hebt opgelet: 'Hoe weet je dat dat mijn favoriete merk chocola is? Kan mij niet herinneren dat ik jou verteld heb dat dat het favoriete steentje van mijn oma was!

In plaats van met kleinodiën kun je natuurlijk ook op andere manieren een ander laten blijken dat hij of zij er toe doet: In het voorbijgaan in het oor fluisteren 'Ik hou van je!', een welgemeend compliment geven over iets wat iemand gemaakt heeft, een opmerking maken waaruit blijkt dat je hebt geluisterd toen hij of zij een week eerder enthousiast vertelde over een recent bioscoopbezoek.

U vindt het fijn wanneer iemand laat blijken uw bestaan als mens te erkennen, toch? Welnu, dat vindt een ander ook!

Maandag gingen de visite en ik in woorden door waar wij de nacht ervoor (om vijf uur 'ochtends pas de luikjes sluiten is soms best leuk. Oké, vaak. Vind ik.) gebleven waren: 'Is het mogelijk om rationeel een balans af te dwingen tussen twee in jezelf contrasterende emoties?' en - een regelrechte klassieker - 'Bestaat er zoiets als vrije wil en kun je ervoor kiezen die notie los te laten?'

Wij hadden het eerder die dag (oké, nacht) ook over dat het er op lijkt dat de meeste mensen een of twee 'gedachtentreintjes' tegelijk volgen. Sommigen drie. Zoals tijdens het werk 'op de achtergrond' alvast bedenken wat je die avond gaat eten.

Bij mij zijn dat er doorgaans zeven à acht. Naar verluidt is dat best veel. Als mijn gedachten onderbroken worden kan ik mij erg onrustig gaan voelen en dat is niet altijd handig. Daarom zoek ik soms methodes om enkele van die gedachtentreintjes tijdelijk op een zijspoor te parkeren om die dan op een bewust gekozen tijdstip verder te laten rijden. Voor wat broodnodige rust in mijn arme getormenteerde brein, ziel en hart. Maar geen zorgen hoor, zo erg is het allemaal niet.

Herkent u dat, van die 'gedachtentreintjes'?

Grapjes met serieuze ondertoon maken hoort er ook bij in zo'n conversatie. Zoals deze:

Ik voel mij ontzettend goed!

Ben ook flink gegroeid na al die jaren van therapie:

de uitslag van elke psychologische test waaraan ik werd onderworpen

was positief!

Pot koffie erbij, goed muziekje. Een mooie Tweede Paas(mid)dag!

Nadat de visite andere dingen was gaan doen hield ik mij bezig met het huishouden: wasje draaien (en later te drogen hangen en nog wat later op de dag strijken), de goudvis en plantjes verzorgen en het verzamelen van spullen die onder mijn bed lagen en naast kasten stonden

en ik genoot van een lekker chocolaatje dat ik een dag eerder had mogen ontvangen

...dat soort zaken meer. 's Avonds mocht ik (hoera!) weer visite ontvangen en het werd weer gezellig. Oké, en laat.

Dinsdag verbaasde ik mij over een collega die zich erover verbaasde hoe ik toch zo snel een bepaald computerprogramma had gevonden: 'Ik ben al een tijdje op zoek naar een handige online agenda (het ging over wat anders maar in verband met privacy heb ik een vergelijkbaar iets bedacht)! Hoe heb jij er zo snel eentje gevonden?' 'Eh...door in een internetzoekmachine in te tikken: 'Handige online agenda. Zo vond ik een handige online agenda.' 'Was dat niet moeilijk en kostte dat niet veel tijd?' 'Zoiets kost minder dan een minuut: een paar seconden nadenken over wat je eigenlijk wilt, dan dat idee intikken op het toetsenbord van je computer en dan nog zo'n 20 seconden om door de zoekresultaten te scrollen.

Zelfs met het twee-vinger tik systeem zal een dergelijke internet zoekactie zelden langer dan twee minuten kosten.' 'Ja maar ik heb daar helemaal geen tijd voor!' 'Kijk je wel eens een film of serie op televisie?' 'Ja, ik moet toch wel eens ontspannen?' 'Welnu, in één enkel reclameblok kun je zeker drie dergelijke zoekacties succesvol uitproberen.' 'Ja, maar in een reclameblok van een film moet ik altijd even uitrusten en zo.' 'Waarvan?' 'Nou, eh...'

Verbaast u zich ook over mensen die u storen (ondanks uw uitdrukkelijk verzoek om niet gestoord te willen worden) om te vragen: 'Hoe moet ik in dit computerprogramma eigenlijk...?' en bij wie het eenvoudigweg niet opkomt om daarvoor de helpfunctie van het betreffende programma te raadplegen of de vraag te stellen in een online forum van gebruikers?

Naast wat huishoudelijke klusjes opknappen maakte ik een wandeling en sprak even een buurtgenoot.

's Avonds weer visite en - ongelooflijk maar waar! - het werd wéér gezellig. Om een of andere reden werd het zó rustig in mijn hoofd dat een gedicht (een heus sonnet!) dat ik op de middelbare school schreef weer bereikbaar werd in het betreffende laatje in mijn hoofd. Dacht dat ik de in een schrift neergepende zieleroerselen met een huisbrand jaren geleden was kwijtgeraakt maar hier is't weer:

Do shades of grey
coming to you
by toxicating words
coming from my lips
replace the blinds
that shut your eyes
for the revealing
of the phantom in your dreams?

Does the sword,
handed to you
by trembling hands
comspiring with my pelvis
cut the wire that unites our souls
and makes us wonder why whe live and love?

It that is so, the sun will have set,
leaving us alone.

One question than remains:
would you please watch the sunset with me?

Mede met hulp van een paar biertjes van een noodlijdende kleine brouwerij (help! Klik)

En het werd laat. Of vroeg. Dat hangt af van het gezichtspunt. Vier uur 's ochtends de volgende dag gleed ik tussen mijn lakens. Intens tevreden.

Woensdag een klein beetje brak om kwart voor acht wakker geworden. Niet door de wekker helaas maar door het geluid van een drilboor waarmee gewerkt werd, verderop in de straat. Kreunend even omgedraaid tot kwart over acht de wekker ging. Stilletjes mijn ochtendritueel uitgevoerd en keurig om negen uur ingelogd in de boekhouding van de brouwerij waar ik werk. Met een bijzonder uitzicht vanuit mijn thuiskantoor:

Een geliefd lid uit mijn vriendengroep (hé, een pleonasme!) was blijven slapen, sliep nog terwijl ik openstaande posten oploste, begon aan de dagelijkse boekhouding en (vooral per mail) overlegde met collegae om pas te vertrekken na het ontbijt.

Was zelf maar even aan de thee met druiven gegaan omdat handmatig koffiebonen malen iemand nogal ruw gewekt zou hebben door de herrie die het decennia oude handbonenmalertje produceert. Dat wil je een mens echt niet aandoen. Toch?

Was echt nét aan de koffie toen mijn mijmeringen werden onderbroken door de telefoon: een nichtje aan de lijn met de mededeling 'Ome Terrence, ik mis je!' Tja, dan smelt je hart en maak je een afspraak om op je vrije dag (donderdag) af te spreken in het park. Doh!

Daarna flink aan de slag met de antwoorden op de vragen die mijn collega's mij - samen met wensen vanuit hun eigen afdelingen - inmiddels hadden gestuurd.

Op het einde van de werkdag even de rotzooi van de nacht ervoor opgeruimd en de kookplaat schoongemaakt en zo. Vervolgens een vriend gebeld die pas thuis is na een ziekenhuisopname in verband met het oplopen van het corona-virus.

Tot de deurbel een einde maakte aan onze uitwisseling van grapjes, angsten en wat dies meer zij:
een eetvriend was gearriveerd. En had heerlijke spaghetti Bolognese

meegenomen, voorbereid door een buurvrouw van hem. 'Hé, ik ben niet de enige met geweldige buurvrouwen!'

Terwijl hij de maaltijd bereidde (met aan zijn been Billy de Kat die hem - wat nog nooit gebeurd was! - kopjes stond te geven. In het kader van: 'Die rare mensen storen bij hun bezigheden is leuheuk! Vooral wanneer zij 'Sjoe, kssst!' roepen.') begon ik met een potje strijken. Waarbij ik voor het eerst aan de andere kant van de strijkplank stond terwijl ik met de vriend stond te praten met mijn rug naar de televisie (een tegenvallende livestream van Joe Bonemassa.

Voor mijn gevoel stond hij niet lekker vrij in een 'flow' te spelen maar stond hij (overigens bijzonder knap!) kunstjes uit te halen op zijn gitaren. Kan natuurlijk ook gewoon aan mij liggen.).

Hij was nog maar even de deur uit toen een vriendin aanbelde in het kader van: samen alleen zijn is leuker dan alleen alleen zijn. (Samen zijn is samen lachen, samen huilen, leven door dicht bij elkaar te zijn ~Willeke Alberti) Samen stil zijn tijdens een geleide meditatie, samen stil zijn en onafhankelijk van elkaar opkomende herinneringen en daarmee gepaard gaande emoties verwerken en ditmaal écht tijdig tukken: het was nog maar iets na half twee!

Woensdag weer even voor het afgaan van de wekker gewekt door werklieden.

De schurken! Zij wéten toch dat velen in tijden van zelf-isolatie thuis 'werken' en dus elke werkdag 'vergeten' de wekker te zetten? Schorriemorrie is het! Tuig van de richel! En vervolgens 's middags niet meer met hun zagen, boormachines en slijptollen in de weer zijn maar 'overleggen'. Zo noemen steigerbouwers, schilders en andere superhandige (en echt zeer nuttige!) knutselaars wat anderen 'koffiedrinken' noemen.

Koffiedrinken deed ik in mijn koffie(doh!)pauze niet alleen. Een fijn mens in mijn woning was net wakker en samen genoten wij van het begin van weer een prachtige dag. Eentje met diverse minder leuke berichten in het nieuws helaas.

Zoals Trump die miljoenen armlastige Amerikanen (met een inkomen van onder de 75.000 dollar per jaar) een paar dagen extra laat wachten op een cheque (klik) om de hoogste financiële nood (voor ongeveer een maand) te ledigen. De reden? Hij eist dat er niet op staat: 'From your government' maar 'From Donald Trump'.

Alsof hij zijn persoonlijke spaarpotje aanspreekt om 'de gewone man' te helpen. Vooral via Twitter adviseert hij mensen als mijn oom in Chicago aan om Hydroxychloroquine (Klik. Een medicijn tegen malaria.) te slikken als wondermiddel ter bestrijding van het Coronavirus. Dat de fabrikant van het goedje stomtoevallig een grote sponsor (klik) is van zijn herverkiezingscampagne en Donald persoonlijk aandelen heeft in dat bedrijf is uiteraard niet meer dan dat: stom toeval. Toch?

Als de vreselijke narcist die hij is geeft de man die minder stemmen kreeg dan de tegenkandidate voor het presidentschap van de VS een ander de schuld van zijn incompetentie: financiële steun aan de Wereldgezondheidsorganisatie (de WHO. Klik.) trekt hij in 'omdat ik door hun onkunde geloofde dat het allemaal wel meeviel met Corona hoewel ik vanaf het begin van de uitbraak ALTIJD heb geloofd in de ernst van de situatie!'

Triest vind ik de mensen die geloven dat Trump niemand minder is dan De Verlosser domme niet-onderbouwde dingen zeggen als: 'Nou, ik las laatst een artikel waarin een groep wetenschappers aantoont dat hydroxychloroquine goed werkt tegen Corona, hoor!' Vraag je vervolgens: heb jij voor mij de link naar dat artikel en ik ben wat in de war want je zegt toch altijd dat je wetenschappers nooit moet vertrouwen omdat die op universiteiten zijn geïndoctrineerd door linkse docenten die worden betaald door Soros dus waarom zijn deze wetenschappers dan wél betrouwbaar? Omdat zij géén verstand hebben van waar zij onderzoek naar doen?'

-'Nou eh...ik heb nu even geen tijd om dat artikel voor je op te zoeken maar ik weet zeker dat ik het ergens gelezen heb!' Na enig aandringen: 'Dat artikel kon ik niet vinden maar hier heb je de link naar mijn favoriete samenzweringspagina op Facebook waar iemand zegt dat dat artikel bestaat.' Beetje jammer.

Dat diverse landen hebben besloten experimenten met het goedje te stoppen omdat het aantoonbaar niet werkt (ongeveer net zo goed als twee keer per uur een glas water drinken) overtuigt zijn aanhangers er alleen maar van dat hun Grote Leider ('Führer' in het Duits) veel beter weet wat goed is voor zijn onderdanen dan alle wetenschappers van de wereld bij elkaar. Ik vind dat zorgelijk. Al dan niet aangetrouwde familieleden in 'het rijkste en beste land ter wereld' staan - na keihard ontslagen te zijn zonder recht op uitkering ('Als je weinig geld hebt werk je gewoon niet hard genoeg!) - met duizenden tegelijk bij de voedselbank:

America. 2020. The. Richest. Country. In. The. History. Of. The. World. https://t.co/xn7o2zRAGL
— Warren Gunnels (@GunnelsWarren) April 12, 2020

Enniewee: met een beetje triestheid in mijn lijf toch maar verder gewerkt aan de administratie van de brouwerij. Met 's middags een uitstapje naar een lokaal gratis voedseldistributiepunt

omdat ik het gewoon moeilijk financieel red met mijn €900 per maand aan salaris na het wegvallen van extra inkomsten uit entertainment-opdrachten.

Het was waarlijk prachtig weer dus na even geholpen te hebben met het verwerken van lege dozen en zo bij Guerilla Kitchen (klik) wandelde ik naar een lokaal kanaal voor een uurtje in de zon zitten lezen.

Heb hem zeker op deze locatie niet verwacht dus het was een aangename verrassing een vriend van vroeger (en toevallig ook de ex-partner van een vriendin) langs te zien fietsen. Hij zag mij ook dus stapte af en wij spraken af eerdaags samen wat te gaan drinken. Ook toevallig was de komst van een van mijn buurvrouwen. Zij kenden elkaar nog van gezicht van een feestje van jaaaren geleden bij mij thuis. Leuk!

Was daarna te laat op een afspraak omdat ik onderweg diezelfde buurvrouw bij de railing zag staan terwijl haar vriend (stomtoevallig een jeugdvriend van een vriend. Ja, mijn leven draait om toevalligheden) voorbij kwam peddelen in zijn überstoere kayak.

Haar vriend schoot ook een plaatje van ons:

(Ik ben maar 1.40m dus anderhalve meter is te veel voor mij.)

Met ferme tred vervolgde ik mijn weg en liep een stukje op met een toevallig passerende andere buurvrouw met wie ik sprak over thuis werken en genieten van de kleine dingen in het leven die het aards bestaan draaglijk maken.

De vriendin met wie ik had afgesproken had ik al laten weten iets later te zijn en dat was gelukkig geen probleem. Van haar kocht ik twee flitsende (en eenvoudig wasbare) gezichtsmaskers.

(vooral ter bescherming van mensen in wiens richting ik plotseling kan niezen door hooikoorts)

Heerlijk om even bij te kletsen maar knuffelen op anderhalve meter afstand voelt toch anders dan je armen heen slaan om iemand die je graag mag.

Onderweg naar huis nog twee kleine gesprekjes met twee andere verschillende buurvrouwen voor ik de sleutel in mijn voordeur stak. Even rust.

Thuis nog een uurtje aan het werk voor de brouwerij voor ik naar een vriend ging voor het avondeten van die dag. Onderweg rustig wandelend (een half uurtje) kwam ik langs deze gracht:

En vervolgens langs de Westerkerk:

In een grote woonkamer annex keuken en eetkamer fijn zitten kletsen, muziek luisteren,

gegeten (doh! Biltong!) en filosoferen: 'Dus het doel van zo'n avond als jij net beschreef is feitelijk dat je anticipeert op associaties die zich afspelen in het hoofd van je gesprekspartner?' En dat deels in het Engels maar doorspekt met Afrikaans, een enkel woord Frans en Nederlands dus vooral mentaal vermoeiend. Maar het was toch erg prettig. Ook spraken wij de hoop uit dat veel van de sociale initiatieven die ontstaan in het 'Corona-tijdperk' zullen blijven hangen wanneer de kroegen, scholen en fabrieken weer open gaan. Ooit.

Wij verheugen ons er beiden op dat ook de grootste sceptici van 'socialistische' gedachten als Basisinkomen (klik. Aanrader. Met name voor sceptici.), 'delen waar je teveel van hebt', 'betaalbare gezondheidszorg' en 'aardig zijn voor anderen, zelfs wanneer die elders staan op de maatschappelijke ladder' langzaam tot het besef komen dat het eigenlijk niet zulke gekke ideeën zijn.

Thuis had ik visite maar toch ging ik op tijd mijn bedje in want ik ben keurig (*Uche*) opgevoed.

Donderdag samen wakker worden (de visite in de ene, ik in de andere kamer), pot koffie en een lekker hapje. Visite de deur uit en ik naar het park (voorbij gefietst worden door een vrolijk zwaaiende uitbater van een lokale koffietent) voor een ontmoeting met een nicht en haar dochtertje:

'Ome Ter, ik mis je en wil je een knuffel geven maar dat mag niet want mama is een beetje ziek. Mis jij mij ook een beetje?' 'Ja schat, ik mis jou ook.'

Mijn arme hart! En dan niet je armen om het hummel heen kunnen slaan!' Heb letterlijk een spiertje verrekt bij mijn (geslaagde) poging haar niet in mijn armen te nemen. Dus ik haalde voor mijzelf een troostpapatje (met lekker veel mayonaise!) en ging nog even op een bankje zitten ~~huilen~~ lezen.

(Een zonnebril is bijzonder praktisch! Je ziet zelf minder schitteringen

en anderen zien je betraande ogen niet.)

Ook om het nieuws te verwerken dat een vriend met wie het goed leek te gaan weer met spoed in het ziekenhuis was opgenomen met ademhalingsproblemen door Corona, het niet zien van mijn kinderen en het gemis van fysiek contact. 'Huidhonger' is een goede kandidaat voor het Woord van het Jaar.

Even boodschappen gehaald voor een buurvrouw die ziek thuis ligt, onderweg met een paar buurtgenoten staan babbelen en een restant biltong opgewarmd voor mijzelf.

Even geschoren want met een gladgeschoren bakkes voel ik mij iets beter dan met een ongeschoren verwaarloosd hoofd. En zitten schrijven. Veel zitten schrijven.

Zomaar opeens, spontaan ende vanzelf leed ik aan een mentale 'breakdown' dus reikte uit naar een paar vrienden. Een vriendin reageerde door spontaan bij mij langs te komen en mij - vanaf anderhalve meter afstand - aan te horen, samen met mij stil te zijn en zichzelf toe te staan dichterbij te komen om mij te knuffelen!

Zij met haar jas aan, ik met een badjas over mijn hoofd. Om ook maar de kleinste kansen op huid-op-huid contact of het uitwisselen van lichaamseigen vloeistoffen als zweet, speeksel en traanvocht tot een absoluut minimum te beperken. Spontaan ervoer ik het bijkans fysieke gevoel dat de barst in mijn hart gelijmd werd. Een bijzondere gewaarwording.

Hoopgevend om te zien dat er nieuwe (vormen van) relaties ontstaan. Mensen die initiatief durven tonen komen nu aan de oppervlakte terwijl mensen die toezeggingen niet waarmaken langzaam maar flink door de mand vallen. Die mogen nu hopen dat mensen die wél wat doen voor anderen medelijden hebben met hun liegende en bedriegende mede-aardbewoners die dachten dat af en toe sociaal wenselijk gedrag vertonen voldoende is om hun plekje in de maatschappij (en geld) te verdienen.

Vrijdag een tikkeltje emotioneel vermoeid (er kan een hoop onverwerkte ellende boven komen wanneer je een tijdje (een jaartje of vijftig) weigert je ware emoties te uiten en je er van af te maken met onderdrukken en - wanneer dat echt niet langer lukt - je er met grapjes overheen te zetten. Dus ja, ik heb een heerlijk potje staan grienen, stevig gewikkeld in een paar liefdevolle armen.) in de boekhouding van een kleine bierbrouwerij gezien dat voor de verkoopcijfers het symbool kan worden gebruikt van een baksteen die onder een te kleine parachute hangt na uit het laadruim van een Hercules hélicoptère te zijn geworpen. Aan de andere kant worden de schulden er niet minder op.

Toch maar proberen te redden wat er (administratief) te redden valt. Met op de achtergrond in mijn thuiskantoor het inmiddels vertrouwde (en - wie had dat gedacht? - bijna rustgevende!) geluid van op luide toon communicerende werklieden die proberen hun werktuigen te overstemmen.

'22 miljoen Amerikanen zijn de afgelopen drie weken hun baan kwijtgeraakt', las ik in het nieuws. En dat in een land met een nagenoeg non-existent sociaal/financieel vangnet. Het aantal extra aanmeldingen bij lokale voedselbanken is letterlijk ontelbaar. Een aangetrouwde neef merkte het ook. Een goede baan, een hoog inkomen, de gedachte niet ontslagen te kunnen worden 'want ik ben ontzettend goed in mijn werk en onmisbaar!' en dan toch ontslagen worden 'want de omzet is gedaald door Corona en grote corporaties in Amerika bezuinigen vooreerst op personeel. Daarna - zo is de gewoonte - kijkt men pas naar andere onderdelen van het bedrijf.

'Wie te weinig geld heeft moet maar harder werken. Eigen schuld.' was de houding van de neef. Nu hij moet teren op de zakken van zijn vrouw - die nu als verpleegkundige niet alleen ontzettend veel risico neemt omdat zwaar is bezuinigd op beschermende ziekenhuis-kleding (er lopen nu verpleegkundigen rond met gezichtsmaskers die zij zelf hebben geknipt uit plastic zakken) maar ook dubbele diensten moet draaien om hun hypotheek te kunnen blijven betalen.

En dat in 'het rijkste land ter wereld'. Oeps!

Hard werken biedt afleiding maar mijn interne motor wist mij niet harder aan te drijven dan tot het tempo waarin de luiaard de liefde bedrijft.

De vervelende klusjes dus maar even laten liggen en mijn weinige energie gestoken in de reguliere dagelijkse administratie.

Rond de tijd dat op de brouwerij fysiek werd aangevangen met de 'vrijmibo' diende zich een buurvrouw aan om koffie met mij te delen. Toevallig had ik net een bakkie gehaald bij een lokale kleine ondernemer

(Het was een beetje een zooitje op de dekenkist die ik als salontafel gebruik

dus ik heb de foto wat 'geblurd'.)

, op de terugweg van het halen van een eigenlijk onverantwoorde uitgave: een luxe nagelknipper.

En o, wat knipt-ie fijn en wat ligt-ie lekker in de hand! Met speciaal ontworpen 'softgrip' van duurzaam rubber. Heerlijk!

De buurvrouw was bij haar vertrek nog net in staat om een collega van mij binnen te zien komen met de hartelijke groeten van de andere collega's en een paar heerlijke lente-biertjes:

Omdat ik het niet kon laten dook ik toch nog even op een boekhoudkundig probleem (noem het eergevoel, beroepsdeformatie of loyaliteit of typisch nerd-gedrag) tot ik een bekende stem achter mij hoorde: een vriend had zich toegang tot mijn ned'rig stulpje verschaft door door mijn open slaapkamerraam naar binnen te stappen. Hij had iets lekkers voor mij en een buurvrouw mee en had besloten op doorreis naar iemand anders even te komen kijken hoe ik er aan toe ben. Mede namens hem gaat het best goed met mij. Dus.

Kortom: ik had weer wat energie en gebruikte die (niet om te schrijven want na een nacht schrijvend door te halen en weinig te slapen had ik nu moeite mijn brein creatief te laten werken: kon geen synoniemen bedenken, verbanden leggen of zelf maar op eenvoudige woorden komen. Zoals 'loyaliteit' en zo.) om mijn huisje wat op te knappen. Zoals het afstoffen van de...eh...boven de plek waar ooit een open haard, later een kolenkachel en daarna een gaskachel stond. En dan die stenen plank erboven waar nu de prachtige tafelklok op staat die mijn moeder zaliger ooit kocht van haar eerste salaris. En nog compleet is met de originele opwindsleutel!

Huh? Zie ik daar het bovenste bekken van een hihat hangen? Jazeker! Dat heeft u goed gezien. Vond ik bij een stapel boeken, tijdschriften en andere spullen op een bankje bij buurtbewoners die de verplichte tijd thuis blijkbaar gebruiken om hun woonboot te 'ontspullen'. Leuk om zo'n voorwerp goed schoon te maken en een plekje te geven. Zo gaf ik ook het cadeautje dat mijn lieve nichtje mij gaf een plekje in huis:

Kijk, een prachtige tekening én een strijkhartje!)

Een uurtje via de slimme verspreker een rondje gemaakt langs een deel van mijn vriendenkring om even de vinger aan de pols te houden bij de mentale en fysieke staat van zijn van hen die ik liefheb. Bijna plaatste ik bij iemand een reactie die ik bedoeld had in een andere conversatie te plaatsen maar het ging gelukkig nog net goed.

Wilde net naar bed gaan toen een gedicht aangaf mijn hart te willen verlaten via mijn vingertoppen dus toch nog even aan de computer gezeten. Al is het maar omdat ik al een beetje tureluurs word van de gedachte alles wat ik ooit heb verzameld in schriftjes, bierviltjes en andere fysieke notitiemogelijkheden te verwerken tot digitaal hapbare brokken.

Het stukje was nog niet af toen een vriendin belde. Beeldbelde zelfs. Zeer welkom! Een uurtje hartelijk zitten lachen om elkaars recente escapades en af en toe even een gepaste stilte laten vallen wanneer een ervaring helemaal niet grappig was. Om vervolgens samen te schateren wanneer een van ons dan tóch een humoristische draai wist te geven aan het op zich nare gebeuren.

Dat zijn de momenten die ik beschouw als de batterij die de machine in stand houdt die voorkomt dat mijn gevoelens met mij aan de haal gaan en ik een wat aparte gedachte niet meer kan onderscheiden van een uitgesproken gedachte die leidt tot een handeling die geliefden ertoe noopt 'het busje' voor mij te bellen.

In bed nog even bewust positieve gedachten uitgezonden (noem het bidden, mediteren, een kaarsje ontsteken, goede geesten oproepen. Mij om het even.) naar hen die het in mijn ogen en hart het hardst nodig hebben (zou graag meer mensen mijn goede wensen willen sturen maar hou er tegenwoordig graag een paar voor mijzelf) en vertrokken naar het land dat bekend staat om het grote aantal bomen dat naar nachtelijks wordt omgezaagd.

Zaterdag uitslapen! Althans, dat was het plan. Maar was toch vroeger wakker dan verwacht. Niet volledig uitgerust maar soit. Saai ontbijtje 'genoten' (in mijn eentje eten vind ik zelden vermakelijk)

(Yoghurt met avocado)

Lekker urenlang in mijn nakie rondgelopen in huis. Tot (leed?)vermaak van een buurvrouw die mij vanuit de tuin glimlachend stond gade te slaan terwijl ik op de maat van een lekker muziekje de vloer liep te vegen.

Fijn om een belletje van mijn broer te ontvangen! Altijd goed, een prettig gesprek met een familielid. Ook hij heeft het moeilijker met social distancing dan hij vooraf had gedacht. Met het aantal menselijke contacten valt het bij hem - in elk geval vergeleken met mij - dan normaliter wel mee maar toch: 'Geld is fijn hoor! Maar haalt het niet bij een (nu onmogelijke) knuffel van een (klein)kind.'

Ook ik houd mij bezig met 'social distancing'. Daarom heb ik het aantal regelmatige fysieke contacten ('live' met mensen praten) beperkt tot contact met vijf mensen: twee buurvrouwen, twee vrienden en één vriendin. Voor mij (en wie dit weekblog wel eens eerder gelezen heeft) een flinke aderlating. Zelfs de buurvrouw van eerder die dag houdt samen met mij tegenwoordig het contact beperkt tot praten in de binnentuin op minstens twee meter afstand terwijl wij pré-corona regelmatig bij elkaar op de thee kwamen. Jammer maar dat is de realiteit.

Er gebeuren nou eenmaal dingen waar je geen invloed op hebt. Daar kun je je tegen verzetten maar dat is alleen maar vermoeiend en ik ben graag lui. Aanvaarden dus maar en er het beste van maken.

Ingeschreven voor een meditatie workshop: 'In deze tijd missen mensen het contact met anderen. Wij kunnen je helpen met jezelf in contact te komen.' Proberen kan geen kwaad, toch?

Had de hele dag binnen gezeten met de kat en allerhande klusjes dus besloot die avond een stukje te gaan wandelen en onderweg met een paar mensen te (beeld)bellen. Zomaar opeens was er sprake van een spoedgeval. In een snel opgezet een-tweetje met een vriendin regelden wij een oplader voor een vriend in het ziekenhuis: ik haalde mijn oplader uit het stopcontact, zocht het kabeltje waarmee ik mijn eigen telefoon aan de computer kan hangen, ontsmette het zo ontstane pakketje en zij was inmiddels gearriveerd om het pakje aan te nemen en het per fiets langs te brengen bij de zeer blije nieuwe tijdelijke eigenaar. Strakke actie!

Zondag een groot deel van de ochtend en een aardig deel van de middag deelgenomen aan een meditatie workshop (klik. Volgende maand weer!) : 'Verliefde mensen zijn minder vaak en minder ernstig ziek dan niet-verliefden'. Bijzonder ook om emoties te delen met onbekenden via een beeldbelapplicatie als Zoom en anderen een inkijkje te geven, niet alleen in je kamer maar ook in je hart en ziel.

Heel apart: mijn 'wilde tuinkat' Billy bleef de hele periode rustig bij mij liggen terwijl ik de oefeningen deed en ervaringen deelde met de andere leden van de groep.

's Middags kwam een buurman de van mij geleende boor terug brengen en ik had het fortuin dat een vriendin van een heerlijke bak soep af moest en daarbij aan mij dacht. Op mijn dagelijkse wandeling schoot ik deze plaatjes:

Na mijn wandeling dronk ik een kopje thee met een buurvrouw in haar tuin. En in gezelschap van haar man. Gespreksonderwerpen: modelbouw, plantjes, filosofie. Daar geniet ik nou van!

Net als - oké, sleep mij maar voor de rechter of naar een psycholoog - van een relaxt potje strijken voor het slapengaan:

Het Engelstalige stukje van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2020/04/its-okay-poem.html
Het andere Engelstalig stukje van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2020/04/phantom-of-opera.html

In de serie 'Onbekende Helden' vandaag Frederik van Eeden (klik), onder meer bekend van een socialistisch utopisch experiment: Walden (klik).

Het pleonasme van de week is: 'een geliefd lid van mijn vriendengroep'. Want al mijn vrienden zijn mij (elk op zijn/haar/onbekend maar dat maakt niet uit eigen wijze) dierbaar.

De klassieker Lady in Black van Uriah Heep is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Brian Dennehy

Meer lezen? Mijn verhalenbundels