In liefdesrelaties vertaalt dat zich naar: 'Mijn partner begrijpt mij niet!' Navraag leert dat de partner de details maar niet lijkt te kunnen onthouden wanneer de ander spreekt over een jeugdtrauma, Wie is de mol? of voetbal. Wanneer je een gezamenlijke interesse bespreekt (de liefde voor lekker eten of zo) blijkt die ander zich opeens wél details uit jullie gesprek te kunnen herinneren.
Logisch. Het is namelijk niet meer dan menselijk om informatie op te slaan wanneer het onderwerp onze interesse heeft. Dat is evolutionair bepaalt. Je hoefde namelijk niet te onthouden hoe een onschuldig dier er uit zag, laat staan hoe het genoemd werd. Zo hield je 'focus' over voor dieren die wél jouw groep konden bedreigen.
Maar hoe zorg je ervoor dat je partner zich voor jouw interesses gaat interesseren? Misschien door eens oprechte interesse te tonen in wat jouw partner interessant vindt?
Maandag ging ik op avontuur: een week naar Milaan!
Na een hartverscheurend afscheid van de kat (nadat ik zijn bakje had gevuld en hij wat had gegeten liep hij naar buiten. Zonder zich om te draaien.) vertrok ik richting Schiphol. Daar sprak ik even een Poolse kassadame en kwam ik toevallig een buurman tegen. Terwijl hij op de ene loopband van de gate naar de hal ging, stond ik op de loopband van hal naar gate. Geestig!
In het vliegtuig was kort oponthoud vanwege een groep schoolkinderen op schoolreis (vroeger gingen wij een paar dagen naar Brabant of zo. Tijden veranderen.): 'Nog één selfie, juf!' 'Wat is het wifi wachtwoord van dit vliegtuig?' maar het vliegtuig van Level (ik had nog nooit van de maatschappij gehoord) steeg keurig op tijd op.
Het was in Milaan even zoeken want bewegwijzering ontbreekt er - in mijn ervaring - vaak
'Get on the blue line south bound, get of at that junction, transfer to the yellow line, except when it's Sunday when you take the orange line of course. Unless you want to see that museum first. Than you take the green line north bound from that other junction.' -'A...mille grazie! Arrivederci!'
maar al met al was ik iets na de afgesproken tijd in het pension waar ik keurig te woord werd gestaan. In het Frans. Daar sta je dan, met je uit het hoofd geleerde: 'Bueno sera. Prego!' terwijl je je bewijs van reservering overhandigt. Zij kon er ook wel om lachen. Keurig nette en schone kamer.
Met eigen douche en toilet en zo!
Dinsdag - zo bleek achteraf - was de enige dag dat het echt regende. 'Dan ga ik maar eens die beroemde kathedraal bekijken', dacht ik. 'Want die is overdekt.' Blijkbaar zie ik er wat Italiaansachtig uit want onderweg vroegen twee Italiaanse toeristen - los van elkaar en op verschillende plekken tijdens mijn wandeling van drie kwartier - mij de weg.
Ooit als ik in een kerk was brandde ik een kaarsje per verloren geliefde en deed voor elk een euro (vroeger een gulden) in de daartoe bestemde gleuf. Nu brandde ik er eentje terwijl ik hun namen mompelde.
Anders was ik meteen door mijn budget van de week heen. Da's zonde.
In de crypte daar lag de Heilige Sint Carlo te rusten. Hij was het zelf en lag in een glazen kist dus u zult het mij vergeven dat ik daar geen foto van heb genomen.
Op het historisch overzicht van bisschoppen die daar de staf hanteerden mistte ik namen tussen de jaren 1700 en 1900. Ofwel de bisschop die in 1698 aantrad is heul erg oud geworden of de archieven zijn verloren gegaan. Of zo.
In de catacomben waren onlangs de restanten van een doopvont ontdekt.
Boeiend! Maar voor mij leek het meer op een badhuis. Met kleedruimte en al. Beetje als een bubbelbad (misschien wat oneerbiedig. Sorry) heden ten dage. Er lagen munten opgesteld met daarbij de aantekening dat die mogelijk waren bedoeld om demonen mee te verjagen. Maar waarom kunnen die munten niet gewoon verloren zijn geraakt door badgasten? Of misschien betrof het betalingen aan de lokale masseuse? Dat soort dingen vraag ik mij dan af. Waarom moeten munten die op een heilige plek worden gevonden altijd een religieuze betekenis meekrijgen?
Op zo'n dag wandelen vind ik het leuk om de richting te volgen die mijn neus aanwijst. Vind ik leuk want zo zie je eens wat anders.
Plekken waar geen toeristen komen met name.
Soms kijk je dan even op de plattegrond en kun je je verbazen: 'Kijk, na een half uur lopen toch per ongeluk een beetje de goede kant op gelopen want ik ben nu 500 meter dichterbij mijn slaapplek dan een half uur geleden!'
Ik 'sprak' (mijn acht woorden Italiaans en zijn zes woorden Engels) ook even een aardige meneer die behalve aardig ook dakloos was. Samen deelden wij het broodje dat voor mij te veel was (ik ben een kleine eter) en ik mocht een paar haaltjes van zijn shaggie. Lief!
Opvallend: in de supermarkten staat de boodschappenband bij de kassa's iets lager dan in Nederland (fijn voor mij!) en ik ontdekte dat je ver komt met de woorden prego, ciao, buon giorno, grazie, scusa en buena sera. Zeker als je er vriendelijk bij glimlacht.
Woensdag deed ik nog een ontdekking: Italiaanse bouwvakkers klinken vaak net als Nederlandse! Je verstaat er weinig van en denkt in eerste instantie met een verkouden zeehond te maken te hebben. Met alle respect aan bouwvakkers hoor maar die praten nou eenmaal vaak erg plat in lokaal dialect. In mijn ervaring dan.
Bij een lokale koffietent stond ik samen met de andere oude mannetjes uit de buurt een heerlijke cappuccino te drinken.
Voor maar €1,30! Dat is het voordeel als je buiten het centrum woont. Al is het tijdelijk.
Ik wandelde in ruim een uur naar een beroemd park waarvan de naam mij even ontschoten is want het was een warme zomerdag.
Helaas was de uitkijktoren (de foto daarvan en veel anderen houdt u nog even tegoed) dicht wegens renovatie. Dat stond niet aangekondigd op de betreffende website. Dat schijnt typisch Italiaans te zijn, die houding van: 'Nou, mensen komen er vanzelf wel achter dus waarom zouden wij informatie geven?' Ach, 's lands wijs, 's lands eer.
Ik liep naar de Torre Lombardia en zag een prachtige fontijn
en onderweg vroeg zelfs een Portugees mij de weg. In het Portugees. Blijkbaar zie ik er portugeserig uit.
Zittend op een bankje keek ik via mijn mobiel even naar het nieuws in mijn thuisland. De boerenprotesten waren 'hot'. Omdat ik nieuwsgierig was en ben ('Volgens die politicus speelt het stikstofprobleem pas een paar maanden. Is dat wel zo?') deed ik even wat onderzoek en kwam daarbij een krantenartikel tegen uit het dagblad Trouw waarin de VVD boeren waarschuwde: 'Als jullie zelf niets doen aan de uitstoot zal het kabinet maatregelen moeten nemen en dat kan leiden tot inkrimping van de veestapel!' Dat artikel stamt uit 1988.
Dus hoe mensen kunnen beweren dat het probleem 'pas een paar maanden oud' is, is mij een raadsel. Net als dat het allemaal 'de schuld van GroenLinks!' zou zijn. 1. GroenLinks is nooit een regeringspartij geweest (de laatste decennia waren dat vooral CDA (waar bijna de helft van alle boeren traditioneel op stemt) en de VVD (de partij die het probleem 30 jaar geleden aanhangig maakte en 30 jaar lang de kennis én de macht had zowel de boeren als het milieu te helpen). 2. GroenLinks bestónd nog niet in 1988. Maar goed. Mensen blij ('Dank voor je zoekwerk, want als journalist heb ik er geen tijd voor!') én mensen boos gemaakt ('Ja maar tóch is het de schuld van GroenLinks! Sowieso van links. Ook al maakt rechts al jaren de dienst uit in Nederland. Dat is zo want dat vind ik!') Uiteindelijk is mijn twitterberichtje door ruim 200 mensen gedeeld, honderden 'liketen' het bericht, honderden reageerden en uiteindelijk hebben ruim 40.000 het bericht gelezen. Ik vind dat best veel.
Hier de binnenplaats van de Torre Lombardia:
In een sushi restaurant
leerde ik dat 'cannuccia' Italiaans is voor 'rietje'. Van een echte Japanse mevrouw die zich verheugd toonde toen ik vertelde dat ik half Indisch ben. 'Selamat makan!' is Indonesia language only one I know.'' Omdat wij het zo gezellig hadden (en vanwege het late tijdstip alleen ik en haar pas van zijn werk thuisgekomen zoon er zaten te eten in de buurt waar weinig toeristen komen. Ik noemde het al.) was de bij het eten gedronken heerlijke saké 'on the house'. Lief!
O ja, Italiaanse automobilisten hebben alternatieven bedacht voor het gebruik van hun knipperlichten: knipperlicht 'links' betekent: 'Ik ga mogelijk rechtsaf'. 'Rechts betekent: 'De kans is groot dat ik naar links ga' en geen knipperlicht betekent: 'Ik ga straks het kruispunt blokkeren door pas halverwege bij het doorrijden te besluiten of ik links, rechts of rechtdoor ga.' Erg praktisch. NOT. Maar het went.
Lekker de hele dag in mijn t-hempie gelopen!
Donderdag gewekt door bladblazers. Die zijn er blijkbaar ook in Italië. En ook daar blazen zij vaak nodeloos blaadjes van de ene kant van de stoep naar de andere en zijn soms lang bezig om één enkel nat blaadje weg te blazen zonder te beseffen dat bukken en oppakken veel efficiënter zou zijn.
Helaas duurde het even voor mijn linkervoet weer kon 'afwikkelen'. Au! Tikkie overbelast. Dus deze dag maar iets minder gewandeld. Misschien is elke dag 15 tot 20 kilometer lopen toch wat veel. Ik ben tenslotte geen marathonloper als Eliud Kipchoge die als eerste een marathon rende (en meer want na de eindstreep rende hij gewoon nog effe door. Normale mensen vallen huilend in de armen van hun moeder of laten zich gewoon vallen met schaafwonden aan neus en ledematen tot gevolg maar het interesseert ze niet meer want ze willen dood.) in een tijd van minder dan twee uren. De meeste fietsers houden die snelheid niet vol over die afstand! Daarom beweerden boze tongen dat hij vals speelde: 'Ja maar hij had hele goede schoenen en het was een vlak parkoers en hij had mensen die met hem meerenden om hem zijn record te laten behalen!' Klopt allemaal. Maar is dat 'vals spelen'?
Als een ander diezelfde voordelen (ja, zelfs de TU Eindhoven (klik) heeft geholpen door met windtunnelproeven de ideale meeloop-configuratie te bepalen!) krijgt, rent die dan ook zo hard? Als hij al vals speelt is dat door opzettelijk geboren te worden als Keniaan. Al duizenden jaren en vele generaties lang rennen Kenianen achter dieren aan om die uiteindelijk te verschalken. En ook door andere omstandigheden ontwikkelden zij een lichaamsbouw die uitermate geschikt blijkt om snel lange afstanden te kunnen rennen. Zo zijn in de loop der eeuwen Nederlanders heel goed geworden in het hebben van een hekel aan buitenlanders én geld aan hen te verdienen. Zo heeft elke groep mensen wel een bijzondere kwaliteit ontwikkeld. Sjerpa's kunnen goed tegen zuurstofarme lucht bijvoorbeeld.
Minder lopen dus voor mij deze dag. De plattegrond gebruiken dus. Daarom bezocht ik een expositie over het leven en de werken van Leonardo da Vinci die een tijd in Milaan woonde en werkte.
Wát een boeiende man (klik)! Zo zou zijn beroemde 'Paard van Sforza' mogelijk uiteindelijk met één been op een schildpad staan. Waarom? Hoe ontsnapte het genie aan de straf die indertijd stond op 'sodomie'? Waarom beschreef hij in de later samengestelde 'Codex Atlanticus' niet alleen tekentechnieken, vliegmachines en anatomische verhandelingen maar ook goocheltrucs en argumenten om mensen die in geesten geloven te woord te kunnen staan?
Bij het museum om de hoek ligt het duurste stukje Milaan: de Galleria Vittorio Emanuelle II.
Gucci, Prada, Versage...die hebben daar allemaal een winkel. Onder één groot prachtig dak:
Daarna dook ik de als 'gezellig' bekende wijk Navigli in. Met de kanalen Naviglio Paves en Naviglio Grande.
En vond een terrasje! Met lekker bier! Leffe Red. Mjammie. Van de tap ook nog. Met een gratis bakje chips waardoor het nog fijner werd om in mijn dagboekje te schrijven. Ik babbelde wat met de ober en een paar Amerikaanse toeristen. Want zo ben ik.
Bij een toeristenkraampje was ik van plan iets te kopen maar de verkoper sprak alleen een paar woorden Italiaans en verder Hindi. Niet mijn sterkste talen. Dus helaas.
Overal waar ik liep in Milaan viel het mij op dat lokalen graag de stoep blokkeren. Bij voorkeur in groepjes van drie. Anderen lopen er dan misschien omheen maar ik ga er even bij staan, gebaar dat ik er langs wil en zeg daarbij vriendelijk 'Scusa', waarna men mij doorgang verleent.
Misschien vanwege de herfstvakantie was het niet druk op straat.
Zaterdag had ik nog steeds wat moeite met schakelen tussen Nederlands in mijn hoofd (en met vrienden op de app), Frans tegen de pension beheerster, Engels via een online algemene kennis spelletje en Italiaans tegen de dame van het koffiehuis. 'Bueno sera, mademoiselle!' en 'Ciao, my friend!' en 'Grazie voor je reactie!' en zo. Best grappig, die vragende blikken die je dan soms krijgt.
Stopte even bij Rotonda Corraini, een mooie plek. Waar een prachtig paard staat:
Tijd om te sjoppen! Veel kleine (...) middenstanders in Milaan bleken Aziatisch van oorsprong, viel mij op en veel straatmuzikanten zijn er blijkbaar fan van Pink Floyd en Dire Straits.
In winkelparadijs La Rinacente
zag ik een Muji! En spullen van Alessi! En belachelijk veel schrijfwaren! Volgende keer meer geld mee. En een grotere koffer. En iemand om die te helpen dragen. Vanaf het dakterras schoot ik een paar plaatjes. Die houdt u nog even van mij tegoed.
Bij een outlet, net buiten het centrum (ik hoorde muziek die mij een kelder in lokte. Was er anders zó voorbij gelopen.) zag ik kleding van veel grote merken die om wat voor reden dan ook (een beschadigde schoenendoos, niet meer in de mode, buiten het seizoen, een ontbrekende knoop) in de uitverkoop waren gedumpt. Daar vond ik prachtige schoenen van Cesare Paciotti! Weliswaar maar liefst €100 afgeprijsd maar iets meer dan €200 is geen bedrag dat ik normaliter uitgeef aan schoenen. Maar deze kon ik niet laten staan.
Nog in mijn maat (38 is moeilijk te krijgen voor heren in Nederland) óók!
Al dat winkelen maakt hongerig. Opeens dacht ik sterk aan Parijs en mijn maag zond het signaal naar mijn hersenen dat ik crêpes moest hebben. Maar ja, je bent in Italië, het land van pizza, pasta en panini. Dus ik ging even zitten, sloot mijn ogen, stuurde mijn wens Het Universum in en liet de wens los. 'Iets' trok mij uit de looproute van de toeristen en in een steegje zag ik een leuke winkel. Iets verder lopend stond daar zomaar opeens een crêpekraam!
Ik gelukkig. Dus.
Biertje verdiend, dacht ik zo. Dat vond ik op een terrasje. Wat overdekt was en dat was heel handig want het begon net even te miezeren dus het terrasje liep snel vol. Maar ik had al een prima plek. Met een prima biertje. 'Slalom' heet het.
Tip voor wie net als ik geen tot belachelijk weinig Italiaans spreekt: zeg het Franse of Engels woord met een Italiaans accent. Hoe klinkt voor u nu het Engels 'Airport'? Precies: 'Aeroporto'!
Zondag zat mijn verblijf in Milaan erop. Ik pakte mijn spullen in, schreef een afscheidsbriefje voor Sofia
en kwam op straat een man met een muts tegen die het duidelijk warm had. 'Dan doe je toch je wollen muts af?' Alsof ik hem een onoirbaar voorstel deed! Die muts is natuurlijk een fashion statement en mode hoeft helemaal niet handig of praktisch te zijn. Doh!
Volgens diverse bronnen moest ik er al zijn maar ook toen ik er recht voor stond zag ik het treinstation nog niet waar ik de trein naar het vliegveld moest pakken. Het leek eerder een winkelcentrum.
Waar doodleuk geen naam op stond en ook geen borden in de buurt met een pijl in de richting. Ik noemde het al eerder: Italianen en bewegwijzering is een dingetje...Na een kwartiertje rondbanjeren rond dit gebouw toch maar naar binnen gegaan want ik zag er een paar mensen met koffers uit komen. 'Verhip, hier binnen hangt in de hal een bord met 'Treinstation Garibaldi'!' Gelukkig hou ik niet van stress en ga daarom bij dit soort gelegenheden ruim op tijd weg. Ik ken mensen die liefst alles op het laatste moment doen, vervolgens verbaasd zijn wanneer het mis gaat en dan alles en iedereen behalve zichzelf de schuld geven: 'Niet mijn schuld dat ik in de file stond/Ik voelde mij niet gemotiveerd door mijn partner/Omdat er laat een leuke film was heb ik mij verslapen/Meestal is de trein te laat maar vandaag opeens niet!/'Half vier is toch een prima lunchtijd? Moet je maar duidelijker zijn, hoor!'
In de vertrekhal kijk je gespannen naar het grote bord dat aangeeft vanaf welk perron jouw trein vandaag zal vertrekken. Dat is elke keer anders, namelijk. Vervolgens krijg je met een beetje pech drie minuten de tijd om naar een perron te komen dat op vier minuten loopafstand ligt. Rennen dus!
Van de steward in het vliegtuig kreeg ik citroen in mijn cola'tje en ik sprak even met een stewardess. Want zo ben ik.
Het viel mij weer op hoeveel mensen direct na de landing opstaan uit hun comfortabele stoelen om als haringen in een ton in het gangpad van het vliegtuig zich in allerlei bochten wringen om hun weekendtassen en beautycases uit het bagagecompartiment te peuteren om vervolgens dik een kwartier (want zo lang duurt het vaak nog) met een verveeld hoofd te gaan staan (ga toch gewoon weer even zitten, joh!) wachten tot alle checks zijn verricht en de 'slurf' is aangesloten.
Vanaf Schiphol kon ik naar een station vanwaar ik een tram richting huis kon pakken. Maar vanaf die halte zou ik 700 meter naar huis moeten wandelen en daar had ik geen zin in. Gek, dagenlang rond de 15 kilometer per dag wandelen en opeens moeite met 700 meter? Ja. Dan maar via een ander treinstation:
Thuis zat een lieve buurvrouw op mij te wachten om mijn verhalen aan te horen en te vertellen blij te zijn dat ik heelhuids was teruggekeerd. De kat en goudvis had zij in leven weten te houden en mijn planten zijn opgeknapt. Lief!
Later krijgt u het volledig foto album van mij te zien, als u dat wilt. Voor nu wil ik het laten bij nog één enkele foto van een tafereel dat onderweg mijn aandacht trok:
Voordat ik ga aftaaien wil ik u nog even laten weten dat als u mij wilt zien u dat dinsdag 22 oktober (morgenavond dus) kunt doen door in te schakelen op het BNN/VARA programma 'Ik durf het bijna niet te vragen' waarvan u hier een teaser kunt bekijken:
Ook in een paar bioscopen kunt u mij eerdaags voorbij zien komen. Hier de trailer van die film:
En hier een kijkje achter de schermen bij de opnames:
Groetjes van de crew en een fijne week allemaal!
Geniet u even mee van 'Society' van Eddie Vedder?
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Elijah Cummings en Gordon Bressack
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/