Dan kijk ik naar mensen waar ik ooit wat jaloers op was die een absoluut 'vrij' leven lijken te hebben maar als je hen wat nader leert kennen blijken zij ook verplichtingen te hebben. Het busje waarmee zij de wereld rondrijden moet naar een APK-keuring, ook zij moeten op tijd eten en drinken en vaak is daar geld voor nodig dat verdiend moet worden, zij dienen een maandelijks bedrag aan alimentatie te betalen, een visum regelen om een grens te mogen passeren en zo verder. Kortom: verplichtingen hebben wij allemaal. De kunst is om het niet als verplichting te laten voelen. Denk ik. Hoe denkt u daar over?
Maandag deed ik weer een poging om collega's te laten weten dat boekhouden een vak apart is. Het is niet iedereen gegeven om de verkoop van een gebruikte bedrijfswagen in de boekhouding te verwerken. Het klinkt zo logisch; aan de ene kant van de journaalpost zet je 'Voorraad bedrijfswagens' en aan de andere kant 'Bankopbrengsten'. Maar zo simpel is het niet. Je dient rekening te houden met de indertijd opgevoerde investering ('desinvesteren' heet dat), de boekhoudkundige afschrijvingskosten en de huidige waarde van het busje en natuurlijk met het juiste bedrag aan af te dragen BTW. Kortom:het juist boeken gaat zo: https://www.administratievoeren.nl/desinvesteren/
Als er iets mis gaat in de boekhouding is het niet zoals in een rekenblad als Excel dat je 'gewoon even' de betreffende boekingsregel verwijdert. Eenmaal geboekt is geboekt. Een tegenboeking maken is soms vrij ingewikkeld maar vooral tijdrovend. Vind ik.
Aan de betreffende collega vragen om in het magazijn te kijken om te zien hoeveel bedrijfswagens wij nog in voorraad hebben helpt een beetje ter verduidelijking.
Ook 'administratiekosten' zijn geen 'voorraad artikel', zoals ten onrechte in het systeem was opgegeven. Er zijn geen bedrijven die administratiekosten op voorraad hebben. Echt niet. Dus. En dan ben ik geen boekhouder maar een administrateur. Feitelijk het hulpje van de boekhouder. Maar in de praktijk ben ik tóch de boekhouder. Best een hele verantwoordelijkheid voor €9.32 per uur. Bruto. Vind ik.
Exact Online is een vrij zwaar online boekhoudpakket. De officiële internetsnelheid van de computer waar ik mee mag werken is 50mb. Deze dag deed ik een internetsnelheidstest waaruit bleek dat de huidige downloadsnelheid slechts 10mb bedraagt. Dat verklaart waarom ik op kantoor aan mijn rust toe kom...De brouwerij betrekt internet van KPN dat deze dag een grote storing kende. Ook dat verklaart een en ander.
Ook thuis kwam ik aan rust toe want met een buurvrouw zat ik een tijdje aan de waterkant te genieten van de zomer en daarna thuis nog aan de koffie.
Vanwege het zomerreces hoefde ik deze maandag niet naar de Loge, hoewel ik wel een paar dingetjes afhandelde voor de club.
Deze dag bleek dat Nederland niet is voorbereid op een ramp waarbij de nooddiensten bereikt moeten kunnen worden. Het landelijke nood-nummer '112' was onbereikbaar en ook het algemene nummer van de politie kon niet worden bereikt. Dit alles door een storing met onbekende oorzaak bij de grootste telecomprovider van Nederland: de KPN. Nu een commercieel bedrijf met regelmatige storingen maar indertijd als 'de PTT' een overheidsinstelling met weinig storingen.
Gelukkig is er 'NLalert', een nooddienst waarmee men naar nagenoeg elke mobiele telefoon een melding kan sturen. Miljoenen mensen kregen deze dag dus een noodbericht. Meerdere malen zelfs. Om hen te laten weten dat er een storing was, later dat die was verholpen en direct erna om te laten weten dat dat bericht per ongeluk was verstuurd en dat de storing nog niet was verholpen.
Burgers werd (met berichten met daarin opvallend veel taalfouten) geadviseerd een 'speciaal voor de gelegenheid alternatief aangemaakt' noodnummer te bellen in plaats van '112' als er sprake was van een noodgeval. Dit nummer bleek echter de tiplijn te zijn van het grootste gedrukte massa medium (en daarmee de grootste verschijningsvorm van MSM, ofwel 'Main stream media') van Nederland: de Telegraaf.
Blunder stapelde zich op blunder en men kan zich afvragen wie er verantwoordelijk is en wat er gebeurt in het geval van een échte ramp. Persoonlijk heb ik weinig vertrouwen in de mensen in wie wij ons vertrouwen moeten stellen.
Het was deze dag ook erg warm. Gelukkig is daar onze oude vertrouwde overheid die een bedrijf heeft ingehuurd om ons te verblijden met bijzonder nuttige tips (klik) als 'zoek de schaduw op', 'drink voldoende' en 'let op mensen die het moeilijk hebben'. Dat laatste is natuurlijk niet nodig wanneer het koeler is dan 28 graden. Of zo.
Dinsdag was ik vrij en deed ik bewust zo weinig mogelijk. Rustig in de tuin zitten lezend las ik boek nummer zes van dit jaar uit. 'Opgeruimd' van Marie Kondo leert de lezer dat opruimen leuk kan zijn. Naast best wel nuttig. Terwijl ik van achter de laptop diverse e-mails verstuurde vanuit diverse functies zag ik hoe een elftal Nederlandse dames het team van Japan verbaasde door een voetbalwedstrijd te winnen. Tussendoor had ik een buurvrouw op visite en ontdekte ik dat ook de winkel waar ik als kind dankzij mijn moeder aan goed (maar helaas niet zo modieus) schoeisel kwam ten prooi is gevallen aan internetwinkelen.
Woensdag was het iets koeler dan de dag ervoor. Wat opviel in het nieuws was een grote stroomstoring in Utrecht. Na de problemen bij telecomprovider KPN en de storing bij supermarktketen Albert Heijn waardoor klanten urenlang niet konden betalen zou een mens kunnen denken dat men aan het oefenen is met het volledig platleggen van een land. Maar goed dat ik niet paranoïde ben!
Na het koffie drinken met een buurvrouw ging ik rustig aan de slag in huis, afgewisseld met af en toe in de tuin zitten niksen. Feitelijk: ik nam de tijd om een stripboek te lezen uit de serie 'De Rode Ridder'.
Eigenlijk een leven dat mij prima bevalt. 's Avonds zat ik te eten op het balkon van een vriend.
Donderdag begon de dag met het delen van een pot koffie met een buurvrouw. Het was heerlijk weer dus wij maakten samen even een ommetje.
Ik werkte enkele uren voor de brouwerij en deed klusjes in huis. Zoals het uitruimen van mijn kledingkast. Dat was hard nodig. Helaas had ik niet bedacht een 'ervoor' foto te maken maar hier is een 'erna' exemplaar. Er zijn nu een paar lege plekken maar het was dus prop- en propvol.
Wat een mens allemaal heeft! Zo had ik er meer maar nu nog 'maar' 11 verschillende hoofddeksels. Deels voor in mijn vrije tijd maar vooral voor mijn werk als entertainer. Een andere buurvrouw die op visite was nam overtollige etenswaren mee. In mijn koel/vriescombinatie hebben die een plekje gevonden. Tijdelijk dan want eten is ervoor om opgegeten te worden. 's Avonds aan de koffie met een buurvrouw en een potje strijken (niet samen met de buurvrouw) voordat ik het licht uit deed.
Vrijdag was het minder warm weer maar dat mag. Op het werk probeerde ik prioriteiten te stellen. Tip: vraag niet aan verschillende collega's wat volgens hen met spoed moet gebeuren in de boekhouding. Al is het maar omdat slechts aan één onderdeel prioriteit gegeven kan worden. Soms stap ik even naar buiten om naar iets anders te kijken dan naar de cijfertjes op een computerscherm. Voor mijn collega's lijkt het dan alsnog ik niets doe. Ik kan meegaan in die gedachtegang. Maar het is niet zo. Als je even afstand neemt komt er namelijk in je hoofd ruimte vrij. De hersenen hebben die ruimte nodig. Bijvoorbeeld om een sluimerend probleem op te lossen.
Deze dag ging het om deze uitdaging: vorig jaar heeft een klant een factuur betaald. Netjes. Dit jaar hebben zij diezelfde factuur nogmaals betaald. Het dubbel betaalde bedrag hebben wij terugbetaald. Netjes. Punt is: het vorig boekjaar was reeds afgesloten én wij zijn intussen overgestapt op een ander boekhoudsysteem. Hoe ziet de journaalpost betreffende de dubbele betaling van een oude factuur er dan uit?
Die ochtend mocht ik een paar biertjes voorproeven.
Naar mijn mening zijn er niet veel kantoorbanen waarbij bier drinken nagenoeg tot de taken behoort.
De vrijdagmiddagborrel liet ik voor wat die was ten faveure van vroeg thuis zijn om een beetje op te ruimen voor de visite kwam: een goede vriend uit het goede Breda. Een buurvrouw kwam hem even hartelijk begroeten.
In de kroeg die avond
maakten wij nieuwe vrienden: ik raakte in gesprek met de dame op de kruk naast de mijne. Zij bleek een dochter van mijn werkgever te kennen. Van naam dan. Als nieuweling in haar favoriete universiteitsvoetbalteam. In Texas. Dus. Het is een kleine wereld. Een Russische meneer leerde ons dat het centrale thema van een film uit zijn thuisland was: 'Geluk is als iemand je begrijpt.' Mooi vind ik dat.
Het is maar goed dat er horecasluitingstijden zijn want anders waren wij een stuk langer gebleven.
Zaterdag begonnen de logerende vriend en ik met het delen van een pot koffie met een buurvrouw. De vriend ging terug naar Brabant en ik naar de supermarkt. Voor kattenvoer en chips. Normaliter raak ik nooit zomaar aan de praat met vreemde mevrouwen (echt wel!) maar met een mevrouw achter mij in de rij bij de kassa had ik het erover dat wij toch maar gefortuneerd zijn. Al is het maar door een kleinigheidje dat veel als vanzelfsprekend wordt ervaren: 's Ochtends wakker worden en zonder assistentie het toilet kunnen gebruiken. Het zijn de kleine dingen die't 'em doen, die't 'em doen...
Onderweg naar huis liep ik vanwege het heerlijke weer een stukje om
en raakte daarbij in gesprek met een buurman. Over het nut van (betaald) werk en genieten van wat je hebt zonder ergernis over wat je niet hebt.
Kleine huishoudelijke taken wisselde ik af met lezen (boek nummer zeven van dit jaar is 'Wanneer zijn wij eigenlijk Amsterdammers?' van Zehra Özkaya en Jesse Bos is een bloemlezing van levensverhalen van Amsterdamse vrouwen van Turkse komaf. Conclusie: mensen zijn allemaal verschillend en daarin zijn zij hetzelfde.) en kijken hoe de dames van het Nederlands voetbalelftal een paar Italiaanse collega's lieten huilen omdat 'wij' door mogen naar de halve finales van het wereldkampioenschap en zij niet.
Was in stand by-modus voor een mogelijke werkopdracht die avond maar die ging niet door. Enerzijds jammer omdat ik het geld goed kon gebruiken maar er heel hard om treuren lukte mij niet. Veel te druk bezig met vriendjes worden met mijzelf in een woning die steeds leger en schoner raakt en daarmee prettiger om in te toeven.
Behalve orde scheppen in huis ben ik ook begonnen met het scheppen van orde in mijn computer. Verwijderen van bestanden en bladwijzers en de indeling van werkmappen logischer maken. Best handig.
Een late avondwandeling met een buurvrouw resulteerde in een ontmoeting met een vriend die ons trakteerde op watermeloen, kaas en wijn.
Drie mensen met drie verschillende achtergronden die samen en op hetzelfde moment genieten van dezelfde geneugten. Fijn ende prettig!
Zondag om negen uur gewekt door Billy de Kat, koffie gedronken met een buurvrouw, op de gang hartelijk begroet worden door een buurvrouw en diens partner en met herwonnen energie verder aan het opruimen gegaan in huis. 'Waar is dit kabeltje eigenlijk voor? Weg ermee!' 'Zo verdwenen ook verlopen pasjes, leuke ansichtkaarten en niet meer schrijvende pennen uit mijn collectie 'spullen waar ik misschien ooit nog eens iets mee ga doen' maar waarvan je eigenlijk stiekem best weet dat 'ooit' nooit komt. Ook monteerde ik een nieuwe bel op mijn fiets, lag twee uren te lezen in het gras aan de waterkant
en vond mijn tweede mobieltje ooit (de eerste was indertijd gestolen).
Het Engelstalige stuk van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2019/06/are-you-socialist-or-capitalist-and-can.html
Kevin Morby met Harlem River is de muziek van deze week:
In my pearl and my diamond shoe
I climbed a cloud
now I stole the moon
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Max Wright, Koko en Judith Krantz
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/