Maandag kwam ik - zoals wel vaker - met de bus langs 'de piramides': een woonconstructie die (zo hoorde ik ooit van de architect) gebaseerd was op de kerstboom die bij de ontwerper op kantoor stond.
Op kantoor deed ik weer wat ik kon. Gewoon, omdat ik niet meer kan doen dan dat. Helaas lijkt dat niet voldoende. Er is simpelweg meer werk te doen dan ik aan kan met 24 uren per week. Na het werk thuis snel even de kat eten gegeven en mijn documententas gepakt. Drie bijeenkomsten in de Loge die avond.
Die ik alle drie mocht notuleren. Dat krijg je ervan wanneer je Secretaris bent. Lollige opmerking die deze avond voorbijkwam (er waren er heel veel meer maar deze schreef ik op): 'Als je Wachten voor Godot opvoert en Godot komt langs dan is je stuk stuk.'
Keurig rond middernacht onder de dekens gekropen.
Dinsdagochtend werd mijn oude gaskachel opgehaald en kon ik de plek waar die stond gaan schoonmaken.
Opeens extra ruimte in huis! Vlak nadat de sjouwmannen waren vertrokken kwam de pakketbezorger met de nieuwe verlichting voor de goudvissen.
Na het installeren ervan deed ik boodschappen waarna ik een paar uurtjes werkte voor de maandagavondclub: het verwerken van aantekeningen tot heuse notulen, het voorbereiden van de algemene ledenvergadering en wat dies meer zij.
Daarna koken voor en eten met een buurvrouw en een vriend
waarbij tijdens het natafelen een andere buurvrouw met een vriend een bliksembezoek bracht aan mijn stulp. Tijdens het schrijven van een verslag keek ik een deel van de voetbalwedstrijd Tottenham Hotspur vs Ajax. Ajax won.
Woensdag na een onrustige nacht en een ochtend waarin de rust werd verstoord door veel buitenlawaai (verbouwing bij de buren en het gewelddadig verwijderen van dakgrind bij het complex aan de overkant) wakker geworden met het besef dat exact twee jaar geleden mijn moeder het tijdelijke met het eeuwige verruilde. Om even extra aan haar te denken dronk ik mijn ochtendkoffie uit haar favoriete mok.
's Middag was ik op de koffie bij een vriend en 's avonds at ik bij een andere vriend.
Onderweg kwam ik een vriendin tegen die ik een tijdje niet had gezien. Later op de avond werkte ik de aantekeningen uit van een eerder gevoerde conversatie.
Zo kom ik mijn dagen wel door.
Donderdag stond de molen van de buren er weer mooi bij
en had ik een goed gesprek met mijn werkgever. Zo wordt werken nog leuker! Al blijft het voor mij frustrerend dat als ik bij ben met het ene werkonderdeel de achterstand op een ander onderdeel groter wordt. Het lijkt mij fijn om eens helemaal bij te zijn. Hoewel 'de boekhouding' natuurlijk nooit echt af komt. Voor de nieuwsgierigen (andere lezers kunnen onderstaand blokje gerust overslaan) hier een overzicht van mijn taken (met daarachter het eigenlijk benodigde aantal werkuren) die ik geacht wordt in 24 uren per week uit te voeren:
-Inboeken bankafschriften (2 uren)
-Invoeren kasboekingen (2 uren)
-Debiteurenbeheer (6 uren)
-Klusjes voor collega's (3 uren)
-Crediteurenbeheer (6 uren)
-Artikelbeheer (2 uren)
-Voorraadbeheer (2 uren)
-Postbehandeling en - verwerking (2 uren)
-Archiveren (1 uur)
-Overig (winkel assistentie, schoonmaken, telefoon, et cetera)(4 uren)
Gelukkig hou ik wel van een uitdaging! Bovendien vind ik het best leuk om naast het administratief werk af en toe op een andere afdeling te helpen. Afwisseling is goed, in mijn ervaring.
Altijd fijn dus als ik bij thuiskomst - net als deze dag - even ontspannen kan kletsen met een buurvrouw.
Eigenlijk lag er nog wat Secretaris werk op mij te wachten thuis maar ik besloot even echt te gaan ontspannen. Dat werd dus een aflevering Star Trek: Discovery kijken, een uurtje voor de lol zitten schrijven, een beetje lezen en vroeg naar bed. Het (vrijwilligers)werk wacht maar even.
Vrijdag was het niet zo gezellig op het werk maar dat hoeft ook niet altijd. Stel je voor zeg: voor je plezier naar je werk gaan! Maar of je nu thuis zit, op het werk of in de wachtkamer van de tandarts: het is meestal toch wat je er zelf van maakt. Externe factoren zijn maar bijzaak. Zelfs toen ik in een fabriek aan de lopende band stond ('Baas, ik moet plassen.' -'Over 40 minuten is het pauze, Weijnschenk. Hou het nog maar even op!') wist ik het leuk te maken door bijvoorbeeld wedstrijdjes met mijzelf te doen ('Hoeveel poetsdoeken kan ik vouwen in een uur?') en rekensommetjes te maken in mijn hoofd ('Hoeveel minuten moet ik werken om een vinyl single of LP te kunnen kopen?'). Wat altijd helpt is het hebben van een paar collega's met wie je goed kunt opschieten.
De vrijdagmiddagborrel was gezellig
en de rest van de dag bracht ik etend en thee drinkend door met een buurvrouw.
Zaterdag lekker lopen lummelen in huis en een paar uurtjes gewerkt voor de lokale vrije metselaren door het voorbereiden van de Algemene Ledenvergadering. Het werk is niet heel erg moeilijk maar vereist wel enige concentratie. De stukken gaan namelijk uiteindelijk een archief in en je wil niet dat toekomstige generaties je uitlachen omdat je een verkeerde datum noemt, een naam verkeerd spelt, een verslag van een andere bijeenkomst meestuurt of een andere blunder hebt begaan.
Natuurlijk stond ook ik even stil bij het herdenken van de oorlogsdoden.
De buurvrouw die 's avonds op de thee kwam viel het op dat ik wat vermoeid was.
Zondag had ik weer aardig wat energie. Nog voordat een buurvrouw op de koffie kwam had ik de koelkast, het eethoekje van mijn kat, de inloopmat en het aanrecht al schoongemaakt. Na de koffie was het aquarium aan de beurt en wisselde ik mijn bedlakens. In de tuin haalde ik wat verse waterplantjes voor de goudvissen uit mijn tuinvisser en babbelde even met een buurman.
Daarna verrichtte ik mijn administratie over de afgelopen maand terwijl de wasmachine wat kleding en lakens waste.
Het was deze dag Bevrijdingsdag en ik dacht aan de dag dat een deel van mijn familie (waaronder mijn moeder) bevrijd werd. Met de Catalina werden zij en haar ouders en broertjes uit het Jappenkamp gehaald. Een paar jaar terug mocht zij die ervaring herbeleven toen wij voor haar 80ste verjaardag een vlucht met dat historische vliegtuig regelden. Extra bijzonder was dat de piloot mogelijk de rechtstreekse kleinzoon was van de piloot die indertijd haar reddingsvlucht uitvoerde. En ja, ik pinkte even een traantje weg toen ik bedacht dat mijn moeder er niet meer is. Ook de Catalina is er niet meer (klik): verkocht aan een Amerikaans bedrijf.
Ook begon deze dag de Ramadan, de maand van inkeer voor moslims. Een maand lang vasten om stil te staan bij mensen die het minder goed hebben dan jijzelf. Om te beseffen dat wij in het hier en nu het feitelijk hartstikke goed hebben.
Ook kwam bij mij de overdenking op: als je alleen vrij kunt zijn wanneer je anderen hun vrijheid ontneemt, wat is die vrijheid dan eigenlijk waard?
Die avond nog een potje gestreken en een potje thee gedeeld met een buurvrouw en een paar andere buren nog even op de gang gesproken.
Het Engelstalige stuk van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2019/05/boys-and-girls.html
Deze week weer eens een pleonasme: breekbaar glaswerk.
De muziek van deze week is Nature Boy van David Bowie:
The greatest thing you'll ever learn
Is just to love and be loved in return
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Peter Mayhew en John Singleton
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/