Maar ik had geen idee van wat ik leuk vind. Nou ja, tot op zekere hoogte dan. Ik nam het advies aan van een vriendin: 'Doe dingen en ontdek vervolgens of je die wel of niet leuk vindt om te doen.' Best prima advies.
Dat alleen zijn zat mij wel erg dwars maar inmiddels heb ik meerdere malen een aantal uren in mijn eentje doorgebracht en een enkele keer zelfs een hele dag. Luisterend naar mijn gevoel zeg ik: 'Nee, alleen zijn vind ik niet leuk.'
Maar ik ben er niet meer bang voor. En dat is winst.
Daarom kan ik goed relateren aan de spreuk die een buurvrouw op mijn toiletmuur schreef:
'Fear is for other people'. Ja, angst is voor anderen. Niet langer voor mij.
Althans, wat betreft de angst voor alleen zijn. Grote hoogtes en het idee daarvan af te vallen boezemen mij nog steeds vrees in, hoor! En de angst dat een van mijn kinderen iets naars overkomt natuurlijk. En het idee van levend begraven worden vind ik ook niet heel prettig.
Wel prettig was de vakantie die mijn zoon en ik samen doorbrachten bij en met familie. Zowel in de regio Chicago, in de Verenigde Staten alsook in Kelowna, Canada hebben wij gemerkt hoe sterk een familie band kan zijn. Als voorproefje hierbij alvast een paar foto's van ons verblijf aan de andere kant van de grote plas:
Zoon en ik op een glasplaat op de 103e verdieping
aan de buitenkant van Willis Tower (v/h Sears Tower), Chicago
Stukje tuin van neef Mike en zijn vrouw Karen
'Deep dish pizza', een specialiteit uit Chicago,
moet je een keer geprobeerd hebben.
Deze knoepert hadden mijn zoon en ik voor de lunch
en als avondeten.
Zoon, Karen, echtgenote van neef Mike
en neef Bob, broer van neef Mike
Dailey Park in Chicago
De skyline van Chicago via 'The Bean', een indrukwekkend kunstwerk
dat eigenlijk 'Cloud Gate' heet.
In eerste instantie tikte ik 'hate'.
Dat krijg je van bijna twee weken Engels praten...
Een deel van de tak van de familie uit de regio Chicago
Van Chicago vlogen wij (via Toronto) naar Kelowna
50 Jaar na het maken van de bovenste foto
maakten wij de onderste met daarin
dezelfde drie mensen als toen:
nicht Karin, haar moeder en ik.
Nicht Karin en ik hadden elkaar daadwerkelijk
voor het laatst gezien toen de bovenste foto
werd gemaakt. Het was een fijn weerzien!
Even uitbuiken van al het lekkere eten
in het zwembad van nicht Karin en haar man Neville
Wij kregen onder meer zelfgemaakte kip saté te eten!
De plaats Kelowna ligt aan een prachtig meer,
aan de voet van imposante bergen.
'Als je toevallig in de buurt van Kelowna (een plaats van net aan 100.000 inwoners (klik)) bent,
zoek je ons maar even op!', zeiden een vriend
en de schoonzus van een collega gekscherend,
een paar maanden geleden.
Ik voegde de daad bij het woord.
Een deel van de Canadese tak van de familie,
samen aan één tafel.
Neef Mike en zijn gade hebben vier honden.
Hier ziet u er een.
Na ruim twee uren oponthoud door een storm
vertrokken wij uit Chicago
en kwamen aan in IJsland.
De aansluitende vlucht naar Amsterdam
hadden wij gemist maar via Bergen in Noorwegen
stonden wij uiteindelijk toch op Schiphol.
Mijn moeder zaliger had ongetwijfeld genoten van onze foto's en verhalen en zou deze week 83 zijn geworden.
'Ik leerde je lopen
maar de juiste weg moet je zelf vinden.'
Verder had ik vandaag een buurvrouw op de thee en mocht ik aanschuiven bij een etentje bij een buurman, samen met twee buurvrouwen. Familie is supertof maar te leven met buren die tevens vrienden zijn is ook wel heel erg prettig, hoor!
'Black' van Pearl Jam is de muziek van deze week:
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/