Goed nieuws is het zeker dat na tientallen jaren van conflicten waarbij duizenden doden waren te betreuren er onlangs een 'gemeenschappelijke verklaring van vrede en vriendschap' is getekend door Eritrea en Ethiopië (klik). Families die door het conflict gescheiden waren zijn weer herenigd en - met uitzondering van wapenhandelaren - is iedereen weer hoopvol. Nu maar hopen dat de vrede duurt.
Over vrede gesproken: als wij nu eens iedereen die oorlog wil verplichten dit filmpje te bekijken voor zij hun plannen kunnen uitvoeren?
Hier een van de tuinvrienden
van Billy de Kat:
De lolcat van deze week:
'Ziet u liever twee vechtende
of twee zoenende mannen?'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Stellen wij te hoge eisen aan anderen? Steeds meer mensen hoor ik erover dat zij graag een (nieuwe) partner willen die 'leuk' is (wat is 'leuk'?) maar dan 'zonder al dat gedoe van jeugdtrauma's, een lastig verleden, een handicap of lastige schoonouders'. Hoe noem je een relatie waarbij de ene partner niets te maken wil hebben met de 'negatieve' kanten van de ander? Volgens mij is in dat geval de enige juiste term: 'geen relatie'.
Maandag werd ik wakker met een wat warrig hoofd: in mijn dromen oefende ik danspasjes (de musical waar ik mee mag spelen) op Burendag (vanuit de functie van penningmeester van de bewonerscommissie) terwijl ik een boekhoudkundig probleem oploste (op de brouwerij waar ik drie dagen per week werk) en een adreswijziging doorvoerde (als secretaris van een vrijmetselaarsloge). Gaat vast wel over wanneer de pensioengerechtigde leeftijd is bereikt.
Op het werk was er wat tegenslag te betreuren maar gelukkig bleven de meeste collega's zich positief tonen. Dat stimuleert.
Had mij na het eten thuis gewijd aan het uitvoeren van een paar huishoudelijke taken toen de telefoon ging: een vriend was in de buurt en wij besloten elkaar in de kroeg te treffen. Zo gezegd zo gedaan.
Hij miste de laatste trein van de dag en zo kwam het dat hij bij mij logeerde.
Dinsdag genoten wij samen het ontbijt bij de koffietent om de hoek.
Ik zwaaide hem uit bij de tramhalte en deelde thuis een potje thee met een buurvrouw voor ik aan de slag ging met het reageren op e-mails, opbergen van vers wasgoed, het verschonen van het aquarium van Quick & Flupke en Caesar Alexander Draconius III
, nagels knippen en wat dies meer zij. Een van de e-mails richtte ik aan - verrassing! - woningcorporatie Ymere. Via mijn huurcontract betaal ik namelijk het bedrijf Comfort Partners voor onderhoud aan de keukengeiser. Maar via een rechtstreeks contract dat ik indertijd heb afgesloten betaal ik ook het bedrijf Feenstra voor datzelfde onderhoud aan diezelfde geiser. Dat is al een tijdje (lees: een flink aantal jaren) zo en zo langzamerhand wil ik wel eens weten hoe dat zit. Na verschillende toezeggingen als 'Wij zoeken het voor u uit' en 'volgende week ontvangt u antwoord van ons' ben ik de smoesjes en toezeggingen wel een beetje zat. Ik wil gewoon antwoord. En het geld terug dat ik ten onrechte dubbel heb betaald.
Op het toilet hangt een schoolbord. Bij tijd en wijle staat daar een andere spreuk te lezen. Onlangs schreef ik daar ter inspiratie en overdenking: 'Let's talk about a choice you made today.', naar aanleiding van een gesprek met een vriendin. Dus in plaats van je ergeren of boos te worden vraag je iemand waarom hij of zij iets wel of juist niet gedaan heeft. Een van de mensen die ik recentelijk op bezoek had (geen idee wie. Echt niet.) heeft er echter iets anders van gemaakt. Dat kan natuurlijk:
's Middags een uurtje in de tuin gezeten met een boek en een praatje met diverse buren.
Pizza gemaakt en samen met een buurvrouw in de tuin zitten knabbelen.
Hier ziet u de bodem-in-wording:
Vervolgens met een andere buurvrouw naar de film Pom Poko. Een film van Studio Ghibli. Over wasberen. Getekende wasberen want het is een animatiefilm. Moraal: ook al wordt je leefomgeving bedreigd, zo lang je niet vergeet te spelen valt het allemaal wel mee.
Onderweg kwamen wij langs een kippenhok:
Thuis een pot thee met haar gedeeld en een pizzapunt te eten gegeven.
Woensdag 's ochtends met haar koffie gedronken. Daarna thee. Was van alles van plan maar werd daar wellicht door de warmte van weerhouden. Toch wat kleine huishoudelijke taken verricht en een paar e-mails beantwoord en nog even staan praten met een buurvrouw. Opeens was daar een uitnodiging om een paar vriendinnen te ontmoeten in een park. Een terrasje aan het water, vlierbloesem limonade met daarna een pilsje en fijn gezelschap.
Kwam zelfs de eigenares van een favoriete uitgaansgelegenheid tegen!
Daarna naar een vriend voor het avondeten. Was wat later bij hem dan gepland want onlangs werd het openbaarvervoernet (is dat een woord?) in Amsterdam drastisch gewijzigd en nog niet iedereen (waaronder schrijver dezes) wist uit het hoofd welk nummer tram welke bestemming heeft volgens welke route.
Later thuis visite gekregen van een vriend die zo handig is dat hij speciaal voor mij een draagbaar uit- en inklapbaar krukje heeft gemaakt dat ik kan gebruiken bij supermarktbezoek om eens producten van de bovenste plank te pakken.
(onderdelen van oude fietsen, knap laswerk, een paar zelfgedraaide bouten, een cadeau gekregen plank en nog zo wat onderdelen. Geweldig!)
Of mee kan nemen naar de bioscoop om te voorkomen dat mijn benen op gegeven moment pijnlijk over de rand van de zitting hangen. Hij maakte het meubelstuk van zo'n 42 verschillende onderdelen van onder meer oude fietsen, maakte zelf passende bouten op een draaibank en zo meer. Lief! Met hem gezellig in de tuin gehangen en complottheorieën uitgewisseld.
Donderdag was een wat rare werkdag. Maar de sfeer op de brouwerij was er een van harmonie. En dat is fijn. Vanwege bijzondere omstandigheden sloten wij een uur eerder dan normaal en een collega plakte een briefje op de deur: 'Helaas, we zijn gesmolten.'
Best grappig. Vind ik. Van een collega mocht ik een stuk met hem meerijden en zo had ik opeens ruim een uur extra tijd thuis!
Tijd die ik besteedde aan water drinken met een buurvrouw, waarna wij in de algemene gang nog even verder kletsten met een steeds groter groeiende groep buurvrouwen (drie is een groep, toch?) en zelfs een buurman. Bij het bewateren van de tuinplanten raakte ik in gesprek met nog drie andere buurmannen en een tweetal andere buurvrouwen.
Daarna een uurtje in huis aangerommeld en op het einde van de dag ingegaan op de uitnodiging van een buurvrouw om een stukje te wandelen. Daarbij kwamen wij (op onze blote voetjes) op straat in gesprek met een paar buren voordat wij besloten op de kade te gaan zitten van een kanaal in de buurt. Met de voeten bungelend in het water besloot ik mijn lichaam een metertje naar voren te verplaatsen met als resultaat - en met hulp van de zwaartekracht - dat ik een paar minuten lang genoot van een beetje zwemmen. Op eigen kracht klom ik de kade weer op en intussen had de buurvrouw mijn kleren gepakt opdat die niet nat zouden worden.
Thuis uitgebreid het Amsterdams grachtenwater van mij afgespoeld onder de douche om vervolgens bijzonder tevreden te gaan slapen. Na het afdrogen.
Zo kwam het dat ik weer geen tijd nam om televisie te kijken. Maar op een dag komt het er vast wel van, hoor!
Vrijdag was er een mooi lichtpuntje op het werk en dat maakte het werken prettiger. Mijn achterstand is deze dag niet verder opgelopen en dat is positief te noemen. Met een tweetal collega's een glaasje bier gedronken op de goede afloop van de dag en daarna direct door naar een Ierse pub waar ik met een vriendin had afgesproken. Een uurtje later werden wij in het drinken van een pint Guinness bijgestaan door een collega van de brouwerij. Gezellig!
Zo gezellig zelfs dat wij helemaal vergaten om naar buiten te gaan op zoek naar een bloedrode volle maan.
Zaterdag koffie gedronken met een buurvrouw en daarna wat gerommeld in huis. Begin van de middag ontmoette ik mijn zoon bij zijn moeder. Onderweg reed de tram over een brug over de Amstel:
Het was een prettig bezoek waarna hij met mij mee ging naar zijn ouderlijk huis. Wij deden samen wat dingen in huis, speelden met de kat en spraken met een buurvrouw die hem nog als heel jong jongetje kende en nu zomaar opeens een volwassen kerel voor haar neus zag staan.
's Avonds een pot thee gedeeld met een buurvrouw en samen even boodschappen gedaan en een stukje gewandeld:
Daarbij liepen wij onder meer
langs een openbare boekenkast:
Ik keek een aflevering van de boeiende Zweeds/Deense serie 'The Bridge' voor ik ging slapen.
Zondag stonden een paar buren mij bij in mijn poging weer eens een stukje te gaan fietsen. Heel lief! Heb nooit echt geleerd op straat te fietsen en dat is toch echt heel anders dan als kind rondjes om de zandbak. Nu eerst even leren het apparaat te beheersen voor ik de weg op durf.
Met kleine stapjes vooruit maar.
Begin van de middag had ik een buurvrouw op de koffie en eind van de middag zat ik met een vriendin op een terras in Amsterdam-Noord. Ooit bedrijvig havengebied, later vrijplaats voor kunstenaars.
Op locatie en onderweg nog een stuk of wat bekenden tegen gekomen.
Iets na negen uur 's avonds was ik thuis en best wel moe. Toch nog even de tijd genomen voor het delen van een pot thee met een buurvrouw. Buiten opgedronken. Op straat. Wel zo fijn.
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Vladimir Vojnovitsj
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
'Iedereen die niet werkt voor het geld dat-ie ontvangt is een profiteur!'
-'Dus jij vindt jouw vader een profiteur?'
'Ja maar hij heeft gewerkt en zijn uitkering dus verdiend.'
-'Dus mensen verdienen een uitkering wanneer zij in het verleden hebben gewerkt?'
'Ja maar dat geldt niet voor iedereen.'
-'Behalve voor jouw vader? En voor hem wordt een uitzondering gemaakt omdat...?'
'Nou eh, omdat hij heeft gewerkt voor hij een uitkering ontving.'
-'De uitzondering geldt dus voor iedereen die nu een uitkering heeft maar in het verleden heeft gewerkt?'
'Ja, precies. Maar eh nee...eh...'
==========================================
Vaak weten mensen eigenlijk niet wat zij bedoelen te zeggen. Vroeger vond ik dat ergerlijk. Tegenwoordig vind ik dat doorgaans grappig. Nu, zonder naar het plaatje te kijken hieronder (en zonder mensen mee te tellen die genieten van Hypotheek rente aftrek), wie zijn volgens u de ergste 'handophouders' van Nederland?
(klikken=vergroten)
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Goed nieuws is dat de wereld een beter leuker is door het bestaan van creatieve mensen. Mensen die verschillende manieren bedenken om cadeautjes in te pakken bijvoorbeeld:
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Doordeweeks werken, op vrijdag naar het café, zaterdag naar de meubelboulevard en zondag uitslapen en in of om het huis aan het werk. Weinig kans dat mijn leven er ooit zo uit zal zien. Toch lijkt dat een leven waar ik stiekem naar verlang. Of misschien ook niet. Misschien verlang ik er alleen maar naar omdat dat niet het leven is dat ik leidt. Gewoon, vanwege het oer menselijk verlangen om te willen hebben wat je ontbeert. Waar verlangt u naar? Maandag duurde het even voor ik naar het werk kon want mijn inwendige ik had even andere plannen. Iets verkeerds gegeten? Een virus? Geen idee. Enigszins leeg en erg moe toch maar naar het werk.
Omdat ik dat wilde. Had de indruk dat mijn inzet werd gewaardeerd. Fijn!
Thuis een pot thee gedeeld met een buurvrouw. En toen nog een. Een pot thee, niet een buurvrouw. Daarna in de tuin - omdat het nog steeds heerlijk weer was - een liedtekst en een dialoog ingestudeerd voor de komende repetitiedag. In de tuin sprak ik ook nog een buurvrouw en een buurman. Onder meer over het nieuwste akkefietje met woningcorporatie Ymere: http://vragen.blogspot.com/2018/07/ymere-het-is-nog-niet-voorbij.html
Toen het te donker was om nog het script te kunnen lezen binnen alvast de pizza voor dinsdag voorbereid terwijl ik luisterde naar een opname van een van de liedjes uit de musical waarin ik mee mag spelen. Voor wie het nog niet weet: hier wat meer informatie: https://the-elephantman.nl/
Dinsdag heerlijk liedjes en dansjes geoefend voor de musical en ook scripttechnisch zijn er stappen gezet. Ondanks de warmte. Maar daar is deodorant voor uitgevonden. Dus. Mooi om te zien dat de groep artiesten nu al trekjes van een familie begint te vertonen. Als je intensief met elkaar samenwerkt ga je elkaar ook op andere vlakken leren begrijpen. Het is altijd goed om begrip te tonen en te mogen ontvangen. Een collega van het productieteam gaf mij een lift naar huis waardoor ik voldoende tijd had om de wekelijkse pizza voor een buurvrouw te maken en met een buurman te praten over Burendag. Na het eten van de pizza was het tijd voor visite. Samen met hem mijn taken als secretaris doorgenomen. Erg blij met zijn steun!
Daarna in de gemeenschappelijke binnentuin verder gegaan met de kennismaking met een nieuwe buurvrouw die een vriend op visite had. Het was inmiddels half tien en hoewel ik mij had voorgenomen een half uurtje te blijven was het opeens en zomaar vanzelf elf uur toen ik pas weer over de drempel van mijn achterdeur stapte. Zo gezellig was het dus. Wij bleken bijvoorbeeld een aantal kennissen gemeenschappelijk te hebben. De wereld is klein. Net als ik.
Woensdag had ik blijkbaar te veel aan mijn hoofd bij het wakker worden want ik was glad vergeten dat een aannemer langs zou komen voor het dichten van gaten in mijn keukenplafond (hetzelfde plafond dat een andere aannemer weer zal openen wanneer over een paar maanden een CV-installatie wordt aangelegd). De goede man had gelukkig alle begrip voor mijn vergeetachtigheid en wij maakten een nieuwe afspraak.
Het was die dag rustig op het kantoor van de brouwerij en dat kwam mij wel goed uit want daardoor kon ik met slechts weinig afleiding (het gezoem van de airco, collega's uit de brouwzaal die koffie kwamen halen) aan het werk. Ook wel eens prettig. Werd slechts een beetje lastig gevallen door (een prettige!) spierpijn en rondspokende liedjes in mijn hoofd. En een paar jeukende muggenbeten. Het koppelen van recente bankafschriften aan het boekhoudpakket, een stukje voorraadbeheer, bier verkopen, de internetprovider bellen...het hoort er allemaal bij. En een biertje drinken natuurlijk. Even tussendoor.
Even tussendoor. Voor wie zich afvraagt wat ik zoal doe als entertainer: schermles geven aan Sneeuwwitje bijvoorbeeld:
Vanuit het werk vervoegde ik mij bij een vriend voor het avondmaal. Onderweg naar huis sprak ik een buurman en thuis had ik nog even een buurman op visite. Bovendien genoot ik even van de eerste aflevering van het nieuwe seizoen 'De Slimste Mens'.
Donderdag was weer een intensieve repetitiedag voor cast en productieteam van The Elephantman. Spieren gebruikt waarvan ik het bestaan niet vermoedde en gemerkt dat ik met enige oefening in staat zal zijn in mijn hoofd danspasjes te 'tellen'. Gek eigenlijk: tellen als boekhouder is toch echt een heel andere discipline dan tellen als danser. Blijkt. Niet alleen gewerkt aan liedjes en dialogen maar ook gewerkt aan stil spel. Hoe je iets zegt is minstens zo belangrijk als hoe je iets niet zegt. Deze zomer mag de cast de geleerde teksten en bewegingen individueel leren en vanaf september gaan wij weer hard aan de slag voor de uiteindelijke serie voorstellingen in oktober. Komt dat zien!
Een collega bracht mij met de auto naar een station
waar ik kon overstappen op een tram en dus eerder thuis was dan zonder lift.
Onderweg naar huis kwam ik - afzonderlijk van elkaar - twee oud-buurvrouwen tegen en babbelde in de supermarkt wat met een barman van een horeca-gelegenheid waar ik graag kom.
Met een vriendin ging ik die avond naar de film. Hier ziet u de bioscoop in kwestie aan de achterzijde:
'Don't worry, he won't get far on foot' is het ware verhaal van een aan lager wal geraakte cartoonist die in zijn proces van afrekenen met zijn verleden als alcoholist leert om ook af te rekenen met de haat en frustratie die zijn leven beheersten. In een van de ruimtes van het complex zagen wij dit op een muur:
Na de film deelden wij een biertje. En nog een bioscoopbezoek. Wij genoten intens van een parel uit de Ghibli studios: 'Your name' is een animatiefilm en zeer aan te bevelen al kunnen sommigen de film wat bevreemdend vinden.
Bij thuiskomst bleek het net na middernacht. Prima tijdstip voor het delen van een pot thee met een buurvrouw. En een puntje pizza erbij. Gewoon, omdat het kan.
Om de ervaringen te verwerken en mijn hoofd wat rust te geven nog even een verhaaltje bedacht, geschreven en alvast klaargezet voor publicatie de volgende dag.
Vrijdag een tikkeltje vermoeid aan het werk gegaan. Gelukkig bijna alles kunnen doen wat ik deze dag op het werk wilde doen. Keurig na werktijd een biertje gedaan met collega's
en van een van hen een slinger gekregen richting bewoonde wereld. Station Sloterdijk:
Tussen thuiskomen en thee drinken met een buurvrouw gekookt, gegeten, afgewassen en wat klein huishoudelijk werk verricht.
Zaterdag 's ochtends kleine huishoudelijke klusjes verricht en 's middags een vriendin opgezocht in de winkel waar zij werkt. Daarna naar het Vondelpark om mij aan te sluiten bij een groep feestgangers.
De betreffende groep zo snel niet kunnen vinden maar kwam er wel andere bekenden tegen. Ook leuk. En de jarige die ik zou opzoeken houdt het cadeautje nog even tegoed.
In de tuin even een paar buren - vooral moreel - bijgestaan met werkzaamheden. En deze foto gemaakt:
Thuis even opgefrist en omgekleed voor een feestje bij een leuke tent aan de overkant:
Een avondje Rock'n Roll met live Sax!
Keurig om middernacht mijn mandje in gedoken.
Zondag de bedlakens verschoond en zo voordat ik naar een afspraak ging die ik had met een vriendin. Onderweg even gebabbeld met een toevallig passerende buurvrouw.
'Even een uurtje wat drinken' om een uur 's middags mondde er in uit dat ik thuis kwam toen het al donker begon te worden.
Zo gezellig was het! Thuisgekomen nog even de eerder gewassen was buiten te drogen gehangen en diverse mensen via diverse media diverse berichten gestuurd over diverse onderwerpen.
Het Pleonasme van de Week is (met dank aan een vriendin): 'Empatisch inlevingsvermogen'
Deze week is de muziek van Vangelis. De vrouwenstem in de muziek is - naar verluidt - van Dido. Hier is Rachel's Song:
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Het holst van de nacht leek hem het beste tijdstip.
Uiteindelijk bleek de schemering
beter geschikt voor zijn doel.
Daar waar God en de duivel het met elkaar eens zijn
werden de beste resultaten bereikt.
In de schaduwen van herinneringen
lag de beste kans om te vinden wat werd gezocht.
Zo wist hij van haar bestaan en was hij ervan overtuigd
dat hij haar ooit zou vinden.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
'Die Syrische vluchtelingen moeten worden opgevangen in de regio; in Nederland hebben wij geen plek voor ze! Bovendien moet iedereen maar z'n eigen problemen oplossen.'
Als u dat van mening bent dan heb ik goed nieuws voor u. Het is namelijk zo dat ruim 90 procent van alle Syrische vluchtelingen reeds wordt opgevangen in de regio. Zo komen Syrische kinderen in Turkije terecht waar zij worden uitgebuit in fabrieken. De meesten komen echter terecht in opvangkampen in Jordanië.
Daar zitten er inmiddels zoveel dat een op de vier inwoners van het land een vluchteling uit Syrië is. Dat wij een paar duizend vluchtelingen niet zouden kunnen opvangen is dus pure kolder. Al is het maar omdat momenteel zo'n 40.000 woningen leeg staan in Nederland en dan heb ik het nog niet over de miljoenen vierkante meters oppervlakte ongebruikte kantoorruimte. Wel eens door Zeeland gefietst? Dus hoezo, 'geen ruimte'?
Over Zeeland gesproken: tienduizenden Nederlanders waren in nood toen de dijken doorbraken. Stelt u zich voor dat de toenmalige regering van België had gezegd:'Jammer voor die Hollanders maar zij lossen hun eigen problemen maar op. Bovendien is België veel te vol om ook nog te kunnen zorgen voor een paar duizend Hollanders.' En toen Duitsland Nederland binnenviel, bent u van mening dat de geallieerden toen beter hadden kunnen zeggen: 'Laat ze hun eigen problemen maar oplossen, wij hebben al problemen genoeg.'?
Of vindt u dat u hulp moet krijgen wanneer dat nodig is maar dat anderen geen hulp van u hoeven te verwachten?
'Nou, als je dan zo van vluchtelingen houdt, waarom neem je er dan niet eentje in huis?'
-'Nou, als je vindt dat ouderen zo slecht worden behandeld in verzorgingstehuizen, waarom neem je dan niet eens je eigen moeder in huis?'
Langzamerhand word ik doodmoe van de oneigenlijke argumenten en de klinkklare nonsens die als 'feiten' wordt gepresenteerd. Dat er IS-strijders zouden zijn die zich maandenlang in rubber bootjes verstoppen en zich voordoen als vluchteling om uiteindelijk te integreren in de Nederlandse samenleving met als doel om zichzelf op te blazen in een ballenbak in een dorp in Friesland. Bijvoorbeeld.
Hier een aantal verifieerbare feiten:
'Ik las van een Syrische vluchteling die in een opvangkamp een vrouw heeft verkracht' is een oneigenlijk argument waarmee 'men' wil aantonen dat 'dus alle Syrische vluchtelingen in feite verkrachters zijn.' Een paar mensen uit een groep als voorbeeld nemen voor de hele groep is onzinnig.
De kans dat u sterft door een val van een keukentrap is vele malen groter dan de kans dat u omkomt door een terroristische aanslag. Dit even ter geruststelling.
=================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Goed nieuws is dat een Koreaanse onderneemster het bijltje er niet bij neergooide toen haar bedrijf een paar jaar geleden ten onder ging. In plaats van te mokken stopte zij haar energie (...) in de ontwikkeling van een handzaam apparaat dat ter plaatse energie opwekt door middel van stromend water. De Enomad Uno is feitelijk 's werelds kleinste waterkracht centrale:
Oud metaal hoeft niet te worden weggegooid en zelfs niet te hoeven worden omgesmolten. Deze smid maakt er kunst van:
Hier krijg ik een voor hem typerende blik toegeworpen
van Billy de Kat
De lolcat van deze week:
'Hoeveel illegale Canadezen
zijn er opgesloten in Amerikaanse detentie centra?'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Het lijkt er op dat ik op mijn best ben in chaotische situaties. Zowel op het toneel als op kantoor als in mijn dagelijks (privé-) leven. Wanneer alles precies gaat zoals ik dat vooraf in mijn hoofd had krijg ik al snel het gevoel dat er 'iets' niet klopt. Misschien dat ik daarom wel eens iets doe wat andere onconventioneel zouden noemen en is het daarom ongebruikelijk wanneer een weekoverzicht vrijwel identiek is aan een eerdere week uit mijn leven. Volgt u een zich wekelijks herhalend leefpatroon? Bevalt dat?
Maandag heb ik iets geleerd: voor dansen gebruik je andere spieren dan voor boekhouden. Toch was het erg leuk om onder leiding van een heuse choreografe heuse danspassen te leren voor een heuse rol in een heuse musical. Dansen (en uithijgen) is ook een prima manier om collega's beter te leren kennen. Behalve danspassen leerden wij ook liedjes. In een musical wordt tenslotte ook gezongen. Onderweg naar de repetitieruimte passeerde ik de Amstel:
Een van mijn nieuwe collega's bracht mij met de auto een heel stuk richting bewoonde wereld. Dat scheelde mij toch wel een half uur reistijd. Fijn!
Onderweg naar huis sprak ik een buurman. Weet niet meer precies wat ik die avond deed (kop thee met een buurvrouw waarschijnlijk) maar weet wel dat ik erg moe was.
Dinsdag was ik nog steeds moe toen ik naar kantoor ging. Daar kon ik helaas niet alles doen wat ik van plan was te doen dus dat was jammer. Toch was het al met al een goede werkdag. Bijna thuis zag ik dat het ook in het park om de hoek zomer was:
Was nog maar net thuis toen een buurvrouw zich aandiende. Samen een pot thee gedeeld, samen even gedanst op foute oude disco en zij stond mij bij in het maken van de wekelijkse pizza.
Na het avondmaal direct door naar een bewonersvergadering. Daar mocht ik nog een buurvrouw van een stuk pizza voorzien en tegen het einde van de vergadering nog een andere.
Eenmaal weer thuis zag ik nog hoe het team van België Frankrijk zag doorschuiven naar de finale van het wereldkampioenschap voetbal.
Na wat huishoudelijke klusjes (zoals afstoffen en zo) las ik nog even een script door en ging naar bed.
Woensdag deelde ik het laatste stuk pizza voor de brunch met een buurvrouw. Prima te eten, zo vlak na de koffie. Keukenvloer gezwabberd, wat mailtjes verstuurd en teksten zitten leren. Verder visite van een aannemer die kwam kijken wat er precies gedaan moet worden aan de achterzijde van onze woningen. Zoals gebruikelijk zijn wij over eventuele werkzaamheden niet vooraf ingelicht door woningcorporatie Ymere. Het bezoek van de meneer was dus een complete verrassing. Dus ik vroeg onze contactpersoon bij Ymere wat hier precies aan de hand is en vroeg een paar leden van de VvE of zij meer wisten. Een buurvrouw wist te melden dat zij had aangegeven dat er in haar buitenmuur een flinke scheur zit. Misschien dat men die zal repareren? Zou kunnen, hoewel de aannemer sprak van meerdere woningen.
Omdat het mooi weer was nam ik mijn script mee de tuin in. Het is namelijk een draagbaar script en dat is erg handig. Helaas hebben mijn buren hun kinderen onlangs speelgoedfluitjes gegeven en bovendien wordt er bij de overburen een muur uitgebroken om plaats te maken voor een schuifpui. Tekst leren met hindernissen (Fluit, slijptol, voorhamer, fluit, drilboor, geschreeuw, fluit, cirkelzaag) dus.
Des te fijner dat ik die avond at bij een vriend: even verlost van de herrie. Bij thuiskomst bleken de kinderen van de buren naar bed en was men aan de overkant voor deze dag gestopt met slopen. Zo kon ik mij weer aan mijn studie wijden.
U mag raden op welke wijze de dag werd afgesloten.
Donderdag bleef ik 's ochtends even thuis. Met een goede reden: na enig aandringen was het mij gelukt om via Ymere een elektricien te laten langskomen. Hij constateerde een paar brandplekken binnen in de wandcontactdoos bij mijn aanrecht.
Wat zeer waarschijnlijk verklaarde waarom ik bij tijd en wijle een schok kreeg bij het aanraken van dat aanrecht. 'Maar geen zorgen meneer want er is geen enkel risico. Voor mensen met een sterk hart.' Fijn. De meneer heeft de wandcontactdoos vervangen door eentje zonder brandplekken in het binnenwerk. Hoera!
Met blij gemoed dus naar het werk. Gelukkig miste ik mijn aansluiting waardoor ik staand in een heerlijke ochtendzon nog even wat teksten kon oefenen uit een zeker meegenomen script. Op het werk helaas nog steeds een bijzonder trage internetverbinding maar daarin had ik voorzien: een aantal boekhoudkundige lastigheden had ik reeds op papier staan. Daarmee konden de visiterende externe boekhouder en ik flink aan de slag. Dit alles ten behoeve van de BTW-aangifte van het afgelopen kwartaal. Beiden zaten wij goed in de tijd dus al met al was ik half acht thuis.
Daar wachtte mij een verrassing: een heuse excuusbrief van Ymere (klik)! Men had mij 'een verkeerde brief' gestuurd en bood excuses aan voor 'de ontstane verwarring.' Goh. Voorlopig einde van het liedje: 'Na 20 augustus' wordt mijn woning geïsoleerd en 'vervolgens' wordt er een CV-installatie aangelegd. Nog steeds wat vaag maar zou het dan toch...? Het zou kunnen dat men bij Ymere hoopte na het versturen van de excuusbrief niets meer van mij te vernemen. Als dat zo is dan kennen zij mij slecht...http://vragen.blogspot.com/2018/07/ymere-en-de-cv-excuus-en-oplossing.html
Terwijl ik blij was waren de ouders van de uit een grot geredde jongens in Thailand dat zeker ook. En volkomen terecht natuurlijk. Wat ik wel mis is dat de media niet veel stilstaat bij de tientallen mensen die verdronken bij een veerboot-ongeluk in Thailand in dezelfde week of bij de honderden mensen die omkwamen omdat zij in Nigeria het waagden in opstand te komen tegen een dictator. Ook zijn er ruim honderd doden te betreuren bij recente aanslagen in Pakistan. Maar blijkbaar is dat niet 'belangrijk' of 'spectaculair' of 'bijzonder' genoeg. Jammer.
Vrijdag hard gewerkt op de brouwerij. 's Ochtends vooral samen met een externe adviseur en 's middags vooral aan de crediteuren- én aan de debiteuren administratie. Een biertje op het einde van de werkdag was dan ook verdiend.
Toevallig in de lunchpauze ontving ik een onverwachte knuffel. Van een vroegere klasgenoot die tegenwoordig 'in het bier' zit en daarom de brouwerij bezocht. Na ruim 30 jaar wist hij mij nog te herkennen! Het zullen mijn sprekende ogen zijn... Dankzij een collega (die het trouwens opviel dat ik was afgevallen!) was ik keurig om zeven uur thuis.
Onderweg naar het werk had ik - vooral in mijn hoofd - nog liedjes zitten oefenen voor de musical en op het werk kreeg ik een telefoontje in verband met een komende entertainment-opdracht. Op dat telefoontje ondernam ik 's avonds nog wat actie terwijl ik ook wat werk verrichtte als secretaris van de maandagavond club. In de tuin babbelde ik nog wat met een buurvrouw.
Zo kom ik mijn dagen wel door.
Zaterdag even in de tuin met een buurvrouw gebabbeld en daarna met een andere buurvrouw en haar vriend door het open raam aan de voorkant van onze woningen staan kletsen. Vervolgens op de trein gestapt om een paar uren te werken op het festival 'Ultrasonic' bij Maarssen. Hier een foto van het treinstation:
Prachtig weer, leuke mensen. Waaronder mijn collega:
Leuk ook om te zien dat mensen zich prima weten te vermaken met muziek, mooi weer, een luchtkussen, een zweefmolen en schommels. Het hoeft allemaal niet modern en 'high tech' te zijn. Het festivalterrein grensde aan het water van de Maarsseveense plassen. Tegen zonsondergang was er een heuse heteluchtballon te zien:
Bij station Amsterdam Amstel stapte ik over van de trein op de tram:
Die avond niet lang na thuiskomst naar bed want ik was best wel moe.
Ook zondag even in de tuin met een buurvrouw gebabbeld. Samen met een buurman heeft zij mijn tuin opgeknapt. Erg lief!
Bijzonder ook dat het haar gelukt is een eenjarige plant uit mijn moeder's nalatenschap weer aan het bloeien te krijgen:
Daarna naar een vriend om hem te helpen met een computerprobleem en - omdat ik toch in de buurt was - een uurtje (oké, bijna twee uren) zitten bijkletsen met mijn vroegere bibliotheekjuf die woont in het hofje waar mijn moeder zaliger nog mooie jaren heeft mogen beleven.
Van haar hoorde ik dat er helaas weer een paar bewoners zijn overleden. Zo gaat dat met mensen. Die gaan wel eens dood. Met name op het einde van hun leven. Toch triest. Anderzijds goed om te horen dat de naam van mijn moeder zaliger nog niet is verstorven bij de dames en heren in het hofje. Bij de 'Weet je nog..?'- gesprekken komt zij nog regelmatig over de tong.
Onderweg kwam ik langs deze gracht:
Boodschappen gedaan en een pot thee gedeeld met een buurvrouw. Even staan kletsen met een buurman die mij er aan herinnerde dat de finale van het WK voetbal was begonnen. Het is maar een spelletje natuurlijk. Maar soms wel een spannend spelletje. Aardig weetje: als Frankrijk een Hongaars of Amerikaans immigratiebeleid had gevoerd, was de uitslag misschien heel anders geweest: van de 23 spelers van het Franse team zijn er namelijk maar liefst 19 immigranten of zonen van immigranten.
's Avonds met een buurman overleg gepleegd over de naderende Burendag, daarna nog even staan praten met een buurvrouw en een andere buurman.
Het was half tien toen ik besloot nog even een uur of zo teksten te gaan leren om bij volgende showrepetities goed beslagen ten ijs te komen.
De muziek wordt deze week verzorgd door Bettie Serveert. Hier is 'Kid's allright'
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Nancy Sinatra en Wibo van de Linde.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
