Maandag was een hectische maar goede dag op het werk. Er gebeurde van alles en niet iedereen was met alles even blij en tevreden. Maar ook dat hoort erbij. Zeker in een recente verhuizing. Onderweg naar huis stapte ik over van een bus op een tram bij Station Lelylaan. Sinds kort staat daar dit complex:
's Avonds beleefden mijn loge-Broeders en ik een bijzondere avond. Bij een 'zusterloge' in Haarlem. 'Bestaat kennis wel als je daar geen weet van hebt?' 'Wij streven naar zelfbeschikking maar zodra wij daar over beschikken zijn wij liever als de dieren die puur leven op instinct.' 'Gebruik je eigen waarheid als basis voor je handelen om oprecht te blijven.' Een boeiende avond! Pas in de parkeergarage besefte ik vergeten te zijn foto's te maken van Haarlem en het clubgebouw:
Een Broeder gaf mij een lift naar huis en tevreden ging ik naar bed.
Dinsdag werd ik op drie verschillende momenten in de ochtend gebeld door drie verschillende collega's over drie verschillende zaken. Daarna ging ik met een vriendin naar de film Radiance: een Japanse rolprent over omgaan met verlies. Hoofdpersonen zijn een bekende fotograaf die leert omgaan met zijn naderende blindheid en een vrouw die films inspreekt voor blinden en leert omgaan met haar dementerende moeder. Mooie sfeerbeelden, prettige muziek, aangrijpende scènes. Bij het verlaten van de bioscoopzaal schoot ik een 'selfie':
's Avonds kwam een buurvrouw een hapje bij mij eten. Na het eten maakten wij een korte wandeling door de buurt en nog iets later kwam een andere buurvrouw op de thee.
Woensdag begon mijn dag zoals bijna altijd: met het verwerken van de gevoelens en emoties die vanzelf opkomen wanneer je vanuit dromenland overstapt naar het land van de wakkeren. Ik heb geleerd - door schade en schande wijs geworden - dat wegdrukken niet werkt: pas als je iets hebt verwerkt kun je het loslaten. Ik maakte de oven schoon, maalde koffiebonen met mijn oude handmatige koffiebonenmaler
Tijd voor een kop thee met een buurvrouw.
's Middags zag ik met een vriend in een lokale bioscoop de speelfilm: 'Avengers, Infity War'. Heel knap dat men zoveel superhelden in een film heeft weten te krijgen terwijl ook nog het verhaal redelijk intact blijft. Nu is dat bij superheldenfilms doorgaans niet erg diepgaand maar toch. Wij zaten zelf even op de regisseursstoel:
Bij het verlaten van de bioscoop bleek het zomaar opeens avond en trakteerde ik de vriend in kwestie op een heerlijke zelfgesneden puntzak friet met zelfgemaakte pindasaus bij de leukste snackbar van Amsterdam: Dr. Pieper (klik).
Dit plaatje zag ik door de lens van mijn telefooncamera toen ik door een gat keek in een van de constructies die men in de zaak heeft staan:
Voor het slapengaan deelde ik nog even een pot thee met een buurvrouw.
Donderdag was ik weer op tijd om om de bus richting werk te pakken en had ruim tien minuten tijd bij de overstap naar een andere bus. Ik vond het een prettige werkdag en had het gevoel alles in het werk gesteld te hebben om het bedrijf - en daarmee mijzelf - geholpen te hebben: tevreden collega's, tevreden klanten. Altijd fijn.
Na het werk was ik keurig op tijd op locatie voor een entertainment opdracht: de gasten welkom heten op een surrealistisch dadaïstisch diner feest. Oorspronkelijk zou ik om acht uur klaar zijn en naar huis gaan maar ik voelde mij er zo thuis dat ik wat langer bleef. Om te praten met toevallig daar aanwezige vrienden van eerst en kennis te maken met nieuwe vrienden. Al met al was ik toch nog vrij vroeg thuis. Vier uur's ochtends is toch best vroeg? Hier een paar foto's van die avond en nacht:
klikken=vergroten
Vrijdag bij het wakker worden had ik dus al iets meegemaakt van Koningsdag toen ik 's middags een stukje ging wandelen om sfeer te proeven en langs kraampjes te lopen en te genieten van het prettige weer en vrolijke mensen. Kon een buurvrouw nog even helpen met het terug naar huis brengen van onverkochte spulletjes.
Doch niet te moe om te genieten van een prachtig historisch moment: de mogelijke start van langdurige vrede tussen de beide Korea's.
Als twee landen die al zo lang in onmin leven op vriendschappelijke basis verder kunnen leven dan is dat een mooi signaal naar andere landen en naar individuen. Sommigen leven al zo lang met wrok dat beide partijen al lang niet meer weten waardoor die wrok ooit werd opgewekt. Best raar eigenlijk: jarenlang ruzie hebben zonder te weten waarom. Toch komt het vaak voor.
Zaterdag was mijn zoon een paar uurtjes in zijn ouderlijk huis. Voelde goed! Wij gingen samen de deur uit en spraken buiten op straat even met een buurvrouw en haar vriend. 's Middags zocht ik de moeder van mijn zoon op en het was goed te merken dat zij zich prettiger voelt nu het iets warmer is en de zon zich iets vaker laat zien. Dat heeft wel degelijk invloed op des mensen's gemoedstoestand, zo blijkt.
In de supermarkt een prettig gesprek gehad met een winkelende buurvrouw en bij thuiskomst ook even staan praten met een andere buurvrouw die toevallig ook net thuis kwam van het boodschappen doen.
's Avonds tijdens het strijken op aanraden van een vriendin een aflevering gekeken van 'Fear The Walking Dead'. En toen nog maar eentje voor het slapengaan.
Zondag nog even in bed blijven liggen. Gewoon, omdat dat kon. Via de mobiel berichten uitgewisseld met vrienden, details geregeld rond een entertainment opdracht en wat liggen lezen. Aan de laptop aantekeningen verwerkt tot toekomstige blogstukjes en wat huishoudelijke taken verricht.
's Middags was ik bij een buurvrouw en dronk er een kop koffie. Gezellig!
's Avonds naar Rotterdam om daar te logeren bij een bevriende entertainment-collega.
Het Engelstalige stuk van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2018/04/do-you-value-your-privacy.html
De muziek van deze week komt van 16 Horsepower. Hier is Haw:
Don't let your mind do all your walking
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
