===========================
Het zijn - denk ik - niet zozeer de mensen die ik mis als wel de gewoontes die ik had opgebouwd rond mijn kinderen, mijn partner(s), mijn moeder en mij ontvallen vrienden. 'O ja, dat deed ik altijd met...' en 'Ik zou nu dus gebeld hebben met...' en bijvoorbeeld: 'Was....er nog maar, dan zou ik nu...'
Ook u, mijn gewaardeerde lezers en lezerinnen, heeft vast wel eens met verlies van personen te maken gehad. Hoe zit dat bij u: mist u de persoon op zich of bent u eerder verdrietig door het missen van bepaalde gewoontes rond die persoon?
Ik vind dat moeilijk te bepalen.
Maandag moest ik nog steeds glimlachen bij de gedachte aan de hetze tegen eieren. In een lading eieren was een stofje gevonden dat - bij zeer grote inname - ervoor zou kunnen zorgen dat mensen er ziek van zouden kunnen worden. Eventueel. Sowieso lijkt het mij niet erg gezond om weken achter elkaar 30 eieren per dag te eten. Maar dat terzijde.
Wat pas ècht lachwekkend is is dat supermarkten meegaan in de bij de consumenten opgewekte angst door uit voorzorg nagenoeg alle eieren uit de schappen te halen 'omdat mensen er misschien ziek van zouden kunnen worden.' Maar intussen doodleuk alcohol en tabak blijven verkopen...
Een stapeltje facturen verwerkt 'voor de baas' en diverse berichten uitgewisseld met diverse mensen over diverse onderwerpen en mijn slaapkamer weer iets leefbaarder gemaakt. Blijft nog even wennen om voor het eerst in ruim 20 jaar de slaapkamer als slaapkamer te gebruiken. Zo lang mijn zoon en ik het huis deelden sliep ik in de woonkamer namelijk.
's Avonds genoten van een aflevering 'Game of Thrones'.
Dinsdag naar de mondhygiëniste en daarna naar de tandarts. En direct daarna een vergadering van de werkgroep horeca van mijn maandagavond-clubje.
Onderweg naar huis nog staan kletsen met deze en gene en thuis een kopje thee gedaan met een buurvrouw. En verschrikkelijk moe dus maar even een uurtje plat gegaan. Waar haalde ik nog niet zo lang geleden de energie vandaan om met redelijk gemak zes of zeven dingen te doen op een dag in plaats van de twee of drie van heden ten dage?
Is dat laatste misschien normaal? Ooit verbaasde ik mij over mensen die mij lieten weten dat zij erg moe waren omdat zij die dag maar liefst drie dingen hadden gedaan. Nu pas begrijp ik hen.
Ook woensdag beleefde ik een nauwelijks enerverende dag: ik dronk koffie met een buurvrouw, deed boodschappen (en schoot deze foto:
, werkte voor de baas, installeerde de printer van mijn moeder zaliger (die beter is dan mijn eigen oude printer) en wees extra vrijwilligerswerk af: eerst maar eens aan mijzelf werken. Er is nog genoeg te doen voor er weer orde en reinheid heerst in mijn huis, hoofd en hart.
's Avonds had ik een vriend op de thee. Volgens hem was ik tot rust aan het komen. Hij kan dat aan mij zien.
Het is misschien wel door die rust dat ik donderdag wakker werd met oude beelden in mijn hoofd. Eindelijk kan en mag ik toegeven aan oud verdriet: het overlijden van mijn oma, het parkietje dat in mijn tienerhanden stierf, het afscheid van mensen van wie ik nog steeds houd, de grote brand in huis jaren geleden waardoor ik veel van mijn wereldse spullen verloor, het verlies van werk en leuke collega's en relatiebreuken waarbij niet alleen verdriet is om de verloren liefde maar ook om de verloren schoonfamilie, buren en vrienden van de ex-partner en zelfs huisdieren. Ja, daar ga je je toch aan hechten, ook al zijn het niet je 'eigen' beestjes..
Dus was u van plan een bezoekje te brengen aan de inhoud van mijn hoofd: doe maar even niet. Het is daar nu niet erg leuk en gezellig.
Iets gezelliger was het samen met een buurvrouw naar een winkelstraat gaan. Onderweg maakte ik deze foto's:
Een gorilla
'Alle duiven op het dak. Sha-la-la-lie.'
Zoek het beestje!
Een andere buurvrouw kwam bij mij eten die avond en zo was het mij wederom gelukt om niet een hele dag alleen te zijn.
'Wees tevreden, wees trots!', bracht de psycholoog mij vrijdag bij. Best een lastige opdracht wanneer je niet lekker in je vel zit. Maar 'je gedachten bepalen je gevoelens' en 'schrijf op waar je dankbaar voor bent' leerde ik eerder al. Al met al leer ik dat het helemaal niet erg is om je wat gedeprimeerd te voelen. Zeker niet wanneer daar gewoon een keiharde reden voor is. Of drie in mijn geval (wie het nog niet wist: zoon het huis uit, relatie verbroken en moeder overleden. Binnen korte tijd na elkaar). Nu zit ik in de fase dat ik mijn huidige gemoedstoestand leer accepteren. Volgens recent onderzoek (klik) zal ik mij daarna bijna vanzelf psychisch beter gaan voelen.
Ik hou u op de hoogte!
Bij deze metrohalte nam ik de metro (doh!) naar een tramhalte vanaf waar ik een tram naar huis nam:
Thuisgekomen deed ik een dutje en daarna ruimde ik een keukenkastje leeg en op. Voor de afwisseling had ik een buurvrouw op de koffie en ik borstelde de kat. Rust nemen valt mij nog steeds erg moeilijk nadat ik jaaaarenlang dacht dat het hebben van een volle agenda en lange takenlijst 'de norm' is. Nog niet zo lang geleden was dit (bijvoorbeeld) voor mij een normale week: http://terrebel.blogspot.nl/2015/09/de-week-voorbij_27.html
's Avonds at ik bij vrienden. Op de weg terug naar huis kwam ik door een park waar dit kunstwerk staat:
Zaterdag werd ik wakker met een gevoel van leegte in mijn donder. Een soort verlamming maakte zich van mij meester waardoor ik grote moeite had mijn bed te verlaten. 'Voor wie doe ik dit eigenlijk? Wat heeft het allemaal voor zin? Wat maakt het uit? Waarom zou ik?' De typische existentiële vragen dus waar - denk ik - ieder mens wel eens mee worstelt.
Uiteindelijk toch maar mijn bed uitgekomen en boodschappen gaan doen. Toevallig ging een buurvrouw ook en dus gingen wij samen. Wel zo gezellig.
Deze foto maakte ik onderweg:
Daarna een kop koffie bij deze leuke tent om de hoek http://www.bourgondisch.amsterdam/aanrader/monks-coffee-roasters/
Zondag voelde ik mij iets beter en na een kletspraatje met een paar buren voelde ik weer wat energie door mijn lichaam stromen. Die gebruikte ik vooral om huishoudelijke klussen op te knappen. Er zijn altijd wel klussen te doen in huis. De ene wat groter dan de andere. Soms kijk je er wat tegenop maar het is altijd fijn om resultaat te zien van je inspanningen.
Dit was het resultaat van mijn inspanning om een pizza voor mijzelf en een paar buren te bakken:
Een Engelstalig stukje dat ik deze week publiceerde:
http://terrebelius.blogspot.nl/2017/08/on-democracy.html
En een ander Engelstalig stukje:
https://www.linkedin.com/pulse/workforce-future-terrence-weijnschenk-entertrainer?published=t
De muziek van deze week:
'Love will tear us apart' van Joy Division
'Yet, there's still that appeal
that we've kept through our lives'
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Chantek en Haruo Nakajima, Jorge Zorreguieta en Glen Campbell