========================================
De ochtenden zijn het ergst. Alsof de verdediging nog niet wakker is. Maar je toch wordt overvallen door beelden, geluiden, gedachtes, geuren. Kortom, herinneringen. Helaas kunnen ook mooie herinneringen pijnlijk zijn: 'O ja, zo was dat. En dat zal nooit meer gebeuren.' Maar toch ben ik er blij mee. 'Treur niet omdat het voorbij is maar glimlach omdat het gebeurd is.'
Maandag aardig wat werk kunnen verrichten in de brouwerij. Vooral facturen en herinneringen zitten versturen. Voldoende energie over om 's avonds mijn woonkamer wat leefbaarder te krijgen. Tot verbazing van een vriendin: 'Wat is het hier netjes!' Ja, vergeleken met hoe het was inderdaad. Maar ik ben er nog niet.
Zoals wij ook nog ver verwijderd zijn van een perfecte maatschappij. Eentje waarin politie agenten het goede voorbeeld geven, bijvoorbeeld. Zo lang er ordehandhavers bestaan als dit heerschap (klik) is het voor de overheid en 'de maatschappij' erg moeilijk om van burgers te verwachten dat die zich wél netjes gedragen.
Dinsdag op tijd op voor een auditie. Een mogelijke rol in een reclamefilmpje.
Deze foto maakte ik daar in de buurt:
(Update: ik ben het niet geworden)
Gewoon, omdat in 'onze' Broederschap, de Vrijmetselarij, vrouwen worden geëerd en belangrijk worden gevonden. Met een vriendin keek ik 's avonds een uurtje televisie. Fijn, want ik ben (nog steeds) niet graag alleen. Vroeg naar bed en heerlijk geslapen tussen vers gewassen lakens.
Woensdag maakte ik 's ochtends deze foto's:
Naast de brouwerij is een weiland. En daar staan paarden:
Ik begon de werkdag met het uitruimen van de vaatwasser. Dat doe ik wel vaker. Met name wanneer er geen vrouwen in het pand zijn. Om een of andere reden voelen die zich vaak geroepen traditionele 'vrouwentaken' op zich te nemen. Mensen voldoen nu eenmaal graag aan de verwachtingen die anderen/de maatschappij van hen hebben. En - het zal op sommigen misschien overkomen als een absurd idee - ook vrouwen zijn mensen.
Op het einde van de dag at ik een heerlijke pizza bij vriend Pieter.
Donderdag had ik eindelijk tijd voor het maken van een inhaalslag op het werk. Vanwege wat er de laatste paar maanden is gebeurd in mijn leven zat ik een paar weken in de ziektewet en aangezien ik op kantoor in wezen de enige ben die zich bezighoudt met de administratie...'s Middags mocht ik wat input geven tijdens een marketing bespreking waarbij diverse partijen aanwezig waren om te praten over de toekomst van de brouwerij.
Interessant!
Een buurvrouw maakte een lekkere maaltijd van onder meer een door mij meegebrachte bloemkool. Door de gemeenschappelijke binnentuin wandel ik naar haar huis. Deze foto maakte ik onderweg:
Vrijdag ochtend probeerde ik samen met mijn psycholoog te achterhalen waar mijn soms vrij heftige emoties toch eigenlijk vandaan komen. In dat kader vroeg hij mij wat huiswerk te maken met als doel mij in elk geval te leren de verschillende emoties wat beter te onderscheiden. 'Hoezo, jij voelt je gefrustreerd? Je bent gewoon verdrietig, man! En dat mag, hoor, als binnen een paar maanden na elkaar je zoon het ouderlijk huis verlaat, je relatie wordt verbroken en je moeder overlijdt. Sterker nog, het is normaal.' Fijn. Ik voel mij meteen een stuk beter. NOT.
Onderweg naar de bushalte maakte ik deze foto:
Deze dag verstuurde ik een pakje, assisteerde even bij de aanleg van een bomentuintje en verrichtte een paar uurtjes vrijwilligerswerk. Wie mijn weekoverzichten van enkele maanden geleden heeft gelezen (dat kan nog steeds: in de rechterkolom op dit blog vindt u mijn archief) weet dat dat voor mijn doen heel weinig is. Maar de energie is gewoon opperdiepop.
Zaterdag wilde ik het liefst in bed blijven liggen maar daar vind ik in mijn eentje niets aan. Dus - ondanks dat ik mij flink gedeprimeerd voelde - toch maar naar een verjaardag gegaan. En daar geen spijt van gekregen. Er liepen veel kinderen rond en die geven mij energie. Bovendien was er lekkere taart!
Onderweg naar huis kwam ik langs Amsterdam Centraal Station:
Zondag kwam ik maar met moeite mijn bed uit. Mogelijk dat de jaren van roofbouw plegen op mijn lichaam zich nu wreken. Maar ik verheug mij weer op de dag dat mijn energie terugkeert. En mij kunnen verheugen is iets waar ik een tijdlang veel moeite mee had. Na het koffie drinken met een vriendin mijzelf herpakt en mijn vrijwilligersklusje (baromzetlijsten van de vrijmetselarij) afgemaakt en een paar kleine huishoudelijke klusjes opgeknapt. Nu werkt de stortbak van mijn toilet weer naar behoren en heb ik een paar inmiddels nutteloze ophanghaken losgeschroefd van de muur.
Het voelt goed om aan een project - hoe klein ook - te beginnen en dat succesvol af te ronden.
Het avondeten bestond uit zelfgemaakte erwtensoep.
Een Engelstalig stukje deze week: http://terrebelius.blogspot.nl/2017/06/if-obama-had-said-what-trump-says.html
Het lied van deze week is 'Boys don't cry' van The Cure:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Simone Veil en Michael Bond
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/