Maandag eindigde de werkdag vroeg want de baas besloot dat het veel te warm was om geen biertje te drinken in plaats van werken. Kwam wel goed uit want zo was ik mooi op tijd om een dame op te wachten in het huis van mijn moeder. Ik kon haar blij maken met wat spullen die van mijn moeder waren geweest, vooral boeken. Ik vind het fijn als spullen ergens terecht komen waar zij op hun waarde geschat worden in plaats van dat ze naar een opkoper gaan of - nog erger - de vuilnisbelt. Fijn als er respect wordt getoond voor hen die de spullen hebben gemaakt en voor hen die er jaren voor hebben gezorgd.
Op straat staan kletsen met een dame met wie ik - pak'em beet - 19 jaar geleden samen op de planken stond. Erg leuk om iemand na al die tijd weer even te spreken en te ontdekken dat, hoeveel er ook verandert, veel ook helemaal niet verandert.
Daarna even een biertje gedaan met een buurman en alvast plannen gemaakt voor Burendag in september. Daarna had ik een buurvrouw op de thee. Tussendoor tijd gevonden om iets meer op te ruimen in mijn huis. Langzaam, heel langzaam, wordt het nog wel eens wat...
Dinsdag waren wij met het bedrijf een dagje weg: wandelen in de waterduinen bij Amsterdam en bootje varen in Cothen, bij Utrecht. Helaas van mij geen foto's want een deel van de dag viel in het water. Samen met ondergetekende, een paar collega's en een paar mobieltjes. Waaronder de mijne. Dus. Irritant. Vooral vanwege de data op het apparaat. Wellicht valt die ooit nog terug te halen en dan ziet u alsnog een aantal door mij gemaakte foto's van deze verder zeer geslaagde dag.
Woensdag kwamen mensen van een kringloopwinkel wat meubels en andere huisraad ophalen uit de woning van mijn moeder zaliger en een vriend hielp met het verder leegruimen. Het huis kan nu leeg worden opgeleverd. Wat rest zijn herinneringen.
Met verschillende buurvrouwen op verschillende tijdstippen thee gedronken en mij laten troosten. Niet alleen vanwege de emotionele verwerking van het overlijden van mijn moeder maar ook vanwege het verlies van mijn mobieltje en van de dood van een goudvis. Waarvan ik niet weet of het Quick of Flupke was. Zij leken erg op elkaar.
Hier een schermafdruk van het scherm van mijn nieuwe mobieltje. Een moderne mens kan tenslotte niet zonder...;-)
Bij een vriend kreeg ik couscous met kip als avondeten en daarna was er een vergadering van de Bewonerscommissie. Tussendoor het een en ander geregeld rond de beëindiging van mijn aanvullende bijstandsuitkering en belastingzaken rond het overlijden van mijn moeder. Deze dag ook goed nieuws mogen ontvangen. Maar wat dat was gaat u lekker niets aan. ;-)
Donderdag had ik last van emotionele lekkage. Er kwam niets uit mijn handen dus ik moest mij noodgedwongen ziek melden. Nu kan dat worden geweten aan het gegeven dat het deze dag precies een maand geleden was dat mijn moeder overleed en dat mijn vriendin en ik precies vijfeneneenhalf jaar samen zouden zijn geweest maar natuurlijk ligt daar niet de oorzaak. Het is gewoon zo dat ik eindelijk eens begonnen ben met verwerken. Dat betekent de pijn toelaten, laten komen, verwerken, laten gaan. Herhaal. Geen escapisme meer. Dus niet mijn agenda volplempen met afspraken maar alleen durven te zijn. Miljoenen mensen zijn daar prima toe in staat. Dat ik het nog nooit gedaan heb wil niet zeggen dat ik het niet kan.
Dus wég met dat vluchtgedrag en mij richten op de toekomst in plaats van vasthouden aan het verleden. Wellicht een dooddoener maar het verleden is geweest, de toekomst moet nog komen dus feitelijk is 'het nu' alles dat écht telt. Een vriendin is gedragspsychologe en helpt mij bij dit proces van de zaken anders leren zien. Fijn!
Net als eventjes weinig anders doen dan kijken naar spelende katten:
Ook heel veel geslapen deze dag. Blijkbaar vonden mijn lichaam en geest dat nodig.
Ik hoefde niet te koken want een buurvrouw kwam spontaan een pannetje eten brengen wat zij 'per ongeluk' (...) teveel had gekookt. Tijdens het strijken een beetje televisie gekeken. Of omgekeerd natuurlijk.
Vrijdag was de sleuteloverdracht met de woningcorporatie.
Dus was ik voor het laatst in het huis waar mijn moeder nog zoveel fijne jaren heeft mogen doorbrengen, op slechts tien minuten lopen bij mij vandaan en met aardige buren.
Op haar slaapkamermuur hielden zij en mijn zoon bij hoe hard hij groeide. De opluchting toen hij in weerwil van de verwachtingen een 'normale' lengte kreeg!
Bij de buurvrouw die ooit mijn biebjuf was kon ik mijn emoties kwijt en kreeg ik koffie. Wij spraken over kinderen die het huis uit gaan, het verlies van dierbaren en het beëindigen van relaties. Misschien niet superleuk of zo maar het voelt goed om ervaringen te delen.
En nog steeds is het fijn om in mijn moeder's oude buurtje rond te lopen:
's Middags zette ik een houten plantenrekje in de tuin in de lak.
Dat is nieuw voor mij: dingen voor mijzelf doen in plaats van voor anderen. Neemt niet weg dat ik erg blij ben met de mensen die een deel van hun tijd aan mij besteden. Door samen even een bakkie te doen, door even te bellen of een mailtje of sms'je te sturen. Gewoon, weten dat je niet vergeten bent is een uitstekende remedie tegen eenzaamheid.
Hoe ik mij die dag voelde verwoordde ik in een verhaaltje: http://terrebel.blogspot.nl/2017/06/varen-een-verhaaltje.html
Zaterdag ontmoette ik mijn zoon bij zijn moeder in de instelling waar zij woont.
In deze straat:
Even rustig zitten praten op een bankje in de buurt. Erg fijn om te zien dat het goed gaat met mijn zoon. Zijn moeder voelt zich erg eenzaam. Een gevoel waar ik aan kan relateren. Daarom fijn om even te praten met mijn vroegere gitaarleraar die ik onderweg naar huis tegenkwam. Om daarna mijzelf te trakteren op een kopje koffie in een fijne nieuwe koffietent bij mij om de hoek.
Die wordt gerund door de man van een dame met wie ik lang geleden op de planken stond. Interessant vind ik dat, hoe het leven toch steeds weer bepaalde mensen op elkaars pad brengt. Daarom probeer ik te leven in het 'hier en nu'. Je kunt je wel vasthouden aan het verleden of je richten op de toekomst maar het ene is al geweest en onveranderbaar en wat het andere brengt dat weet je pas als je daar bent. 'Ik ben er' is daarom mijn nieuwe motto.
Die avond werkte ik op een vrijgezellenfeest in een tot ver buiten de landsgrenzen bekende Amsterdamse buurt:
Op de rand van 'De Wallen'
Uitzicht vanuit het hotelraam waar ik mij omkleedde
Onderweg naar huis
Zondagochtend ging ik naar een vriendin en kwam ik hier langs:
Ik hielp haar op een markt in Leiden:
Het was te druk om een foto te kunnen maken
van de voorkant van de kraam
van Rataplan Design (klik)
Langs de achterkant van de kramen liep
(en loopt waarschijnlijk nog steeds) dit kanaal
Na afloop deden wij een biertje met bitterballen
Nog even een fijne hamburgermaaltijd erna, lekker kletsen met aardige mensen
en op huis aan. Moe maar voldaan...
http://terrebelius.blogspot.nl/2017/05/do-you-make-these-mistakes.html
(Inderdaad: de laatste paar weken ligt mijn focus niet rond schrijven.)
De muziek van deze week:
De Nederlandstalige versie van dit liedje uit Pinokkio was mijn favoriete (en oké, enige) singeltje als jong kind: 'Als er 's nachts een ster verschiet' door Henk van der Molen. Ik werd er rustig van.
Hier is de versie gezongen door Louis Armstrong: when you wish upon a star
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Manuel Noriega en Jack O'Neill
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/