Voor het eerst in mijn leven leg ik alleen nog maar verantwoording af aan mijzelf. 'Op u komt het aan!' zeggen wij dan in de Vrijmetselarij.
En zo is het.
Maandag vroeg wakker. Nog even omgedraaid. Toen opgestaan en aan de arbeid getogen. Het huis staat vol met tassen en dozen waarvan de inhoud nog maar kort geleden in handen was van mijn zoon, dan wel mijn levenspartner, dan wel van mijn moeder. Ook bleken er nog tassen vol te zijn met spullen van mijn dochters. Pyjama's die zij nooit meer gaan passen, knuffelbeestjes, boeken. Het grote opruimen is nu écht begonnen. Tijd voor een frisse start aan de rest van mijn leven. Ik koester de mooie herinneringen en zal nieuwe maken.
Helaas bleek mijn psycholoog - die ik die morgen zou bezoeken - ziek en dus moest ik mijn heil elders zoeken.
Met een vriend zat ik op een terrasje en niet veel later zaten er twee vrienden bij. Fijn! Samen aten wij een hapje.
Dezelfde vriend bleef logeren. Heel fijn om na een te lange tijd weer eens niet alleen te slapen.
Dinsdag ging ik eerst naar de tandarts en daarna de koe bij de horens vatten: er waren dingen die moesten gebeuren en het was fijn dat de vriend er nog was om daar bij te helpen! 's Middags ontzettend moe dus even een dutje gedaan en daarna thee gedronken met een buurvrouw. 's Avonds weer wat lopen opruimen en ondertussen naar The Terminator gekeken. Helaas werd ik zelfs dáár niet blij van. Op dat soort momenten ben ik erg blij met Billy de Kat:
Woensdag uitgerust wakker geworden en flink lopen opruimen in huis. Wát een spullen verzamelt een mens! Uiteraard had ik gezellig even een buurvrouw op de koffie en 's middags zat ik even met een vriend op een terras in de buurt.
Ik prijs mijzelf gelukkig met al die fijne mensen in mijn omgeving, zowel geografisch als ook virtueel. Steeds meer besef ik dat ik dan weliswaar een aantal mensen ontzettend mis maar ook dat ik een ontzettend fijne tijd met hen heb mogen beleven. Verreweg de meeste herinneringen zijn erg fijn en positief. Laat die paar nare herinneringen dat maar eens proberen te verpesten! Bij mij gaat ze dat niet meer lukken. Al zal ik nog wel eens een traantje wegpinken natuurlijk. Dat schijnt normaal te zijn. Gelukkig maar.
's Avonds at ik bij en met een vriend. Zijn zoon verliet onlangs het ouderlijk nest, net als de mijne. Dat schept een band.
Intussen ontpopt Donald Trump zich steeds meer tot de dictator die wij al dachten dat hij was. Voorlopig dieptepunt is dat hij James Comey ontsloeg: het hoofd van de FBI. Die stond op het punt verder onderzoek te doen naar de banden tussen Trump en dictator Poetin, die hem zeer waarschijnlijk hielp president van Amerika te worden. Een smerig zaakje, als je het mij vraagt.
Maar gek genoeg lukt het mij nog even niet zo goed mij druk te maken om dat soort zaken. Mijn hoofd zit vol. Met tegenstrijdige gevoelens: verdriet natuurlijk om het heengaan van mijn moeder. Maar ook opluchting omdat zij niet meer hoeft te lijden. En een raar soort van bevrijding omdat ik wat lucht heb gekregen nu ik mij geen zorgen hoef te maken om haar gezondheid. Toch een steen die je jarenlang voortdurend met je meedraagt. En dus schuldgevoel. Alsof ik het mijzelf kwalijk neem dat ik blij ben dat zij nooit meer pijn zal voelen. En misschien wel is herenigd met haar eerder overleden twee broers (twee leven er nog) en haar eigen moeder.
Verder is mijn zoon op eigen benen gaan staan. Als ouder streef je naar dat moment maar als het dan bereikt wordt wens je wel eens dat hij nog dat kleine baby'tje was dat jouw knuffels en aandacht nodig had.
En enerzijds is het naar dat mijn liefdesrelatie voorbij is maar anderzijds waren het een paar geweldige jaren waarin ik veel (van haar) leerde én zijn wij nog steeds vrienden.
Ook mijn moeder - al is zij er dan niet meer fysiek - zal nooit écht uit mijn leven verdwijnen. Al is het maar omdat een deel van haar huisraad nu bij mij thuis staat en ik dagelijks word herinnerd aan de geweldige vrouw die zij was.
Donderdag werd ik flink geholpen door een vriend van mij. Dankzij hem ligt bijvoorbeeld de knuffelbeer uit mijn jeugd weer bij mij in bed nadat-ie jarenlang bij mijn moeder op zolder lag. 's Avonds dronk ik een biertje met de directeur van een bierbrouwerij.
Niet toevallig van de bierbrouwerij waar ik werk. Uiteraard deden wij een poging 'ons' bier onder de aandacht te brengen van de uitbater van de horeca-gelegenheid die wij hadden uitverkoren.
Voetbalclub Ajax bereikte voor het eerst in 21 jaar de finale van een groot Europees voetbaltoernooi (duidelijk te horen vanaf het terrasje waar ik zat met de CEO van Bierbrouwerij De 7 Deugden (klik)) en OG3NE bereikte als Nederlandse inzending van het Eurovisie Songfestival de volgende ronde. Fijn. Leuk. Maar ik werd er niet warm of koud van. Is dat raar? Ik weet het niet.
Vrijdag zat ik in mijn moeder's huis achter haar computer. Bestanden overzetten op een stickie om later te bekijken en te sorteren: foto's, liedjes, documenten. Ook even haar e-mail doorgelopen en mensen in haar e-mail adreslijst op de hoogte gesteld van haar heengaan. Echt zo'n klus waar een gynaecoloog nog wat van kan leren...
Haar hele digitale leven teruggebracht tot een stickie
Mijn broer en zijn vrouw hielpen het huis in orde te maken
voor de schouwing door de woningcorporatie:
het dient netjes te worden achtergelaten natuurlijk.
Het hofje waar zij nog zovele jaren tevreden heeft gewoond
Hoe triest en naar ook allemaal, ik heb er wat van geleerd:
zorg dat je alles op orde hebt!
Officiële papieren samen in een map,
een leesbare adreslijst,
al je abonnementen op een rijtje,
hoe minder spullen, hoe handiger
en het liefst bij leven al bepalen
wie wat krijgt na je verscheiden
Vergeet ook zeker sociale media en e-mail niet!
Zaterdag en zondag was ik bij vrienden in Gelderland. Fijn! Dankzij twee volle dagen rust ben ik niet langer gedeprimeerd. Alleen nog maar intens verdrietig. Dat scheelt.
Het is goed zoals het is want het is zoals het is.
De Engelstalige stukjes van deze week:
http://terrebelius.blogspot.nl/2017/05/mr-trump-are-you-against-or-in-favor-yes.html
http://terrebelius.blogspot.nl/2017/05/robots-are-stealing-our-jobs.html
https://www.linkedin.com/pulse/follow-your-dreams-now-terrence-weijnschenk-entertrainer?published=t
De muziek van deze week is 'Children' van Robert Miles
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Robert Miles
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/