Goede tips krijg ik ook maar ook tips waarvan ik denk...Huh? 'Je moet gewoon doen wat je kinderen/je ex-en/je vriendin/je moeder wil(len) dat je doet.' Prima, maar waarom krijgen zij niet het advies om te doen wat ík wil? Of doet alleen wat anderen willen ter zake? Maar vooruit: ik zal mij wel weer naar anderen schikken. Zelfs naar mensen die zeggen dat ik eindelijk eens voor mijzelf moet opkomen en tegelijkertijd vinden dat ik moet doen wat zij zeggen.
Verwarrend? Voor mij ook.
Maandag keihard gewerkt. Een klein beetje voor mijn bijbaan maar vooral aan mijzelf: diverse meditatietechnieken en uiteindelijk via een heftige therapeutische sessie geleerd naar de positieve dingen in het leven te kijken, niet langer in een sfeer van negativiteit rond te blijven hangen en beseffen dat gedachten je gevoelens bepalen. En beseffen waar je dankbaar voor bent. Gewoon, door dat letterlijk op te schrijven. Wat ook helpt is dat mijn nicht is bevallen en ik nu dus oudoom ben en mijn moeder de familietitel 'superoma' mag voeren.
's Avond zwaar door elkaar geschud. Emotioneel. Dus niet naar de loge en van de weeromstuit zelfs vergeten een nieuwe aflevering van mijn favoriete TV-serie 'The Walking Dead' te kijken. En dat zegt wat.
Ondanks alles goed geslapen maar dinsdag om 7 uur 's ochtends uit mijn remslaap gerukt: mijn moeder in paniek. Met de taxi naar het verpleeghuis en haar kunnen kalmeren. Bij haar gebleven tot zij een broodje op had, een kopje thee gedronken en haar pillen had geslikt. Daarna even naar haar huis en kwam daarbij langs de vroegere basisschool van mijn zoon:
om wat spullen op te halen en daarna een buurvrouw opgehaald die graag mee wilde en ook graag wat vaker mijn moeder wil gaan bezoeken. Fijn! Want eenzaamheid is erg naar. 's Middags tegen 3 uur thuis en een paar uren gewerkt. Klus geklaard!
's Avonds alsnog The Walking Dead gekeken en vroeg naar bed. Na een paar telefoontjes gepleegd en een aantal e-mails verzonden te hebben.
Woensdag lusteloos wakker geworden en toen ik uit bed stapte plakte de deken aan mijn lijf. Voelde mij eenzaam, alleen en verdrietig. Ik stuurde die ochtend sms-berichten aan zeven verschillende mensen. Gewoon, omdat werk en (sociaal) leven doorgaan: 'Heb jij voor mij het telefoonnummer van die man waar je het over had?' 'Heb je de bestanden ontvangen die ik jou per mail gestuurd heb?' 'Wat zullen wij afspreken?' Dat soort berichten. Van de zeven mensen reageerden er welgeteld nul. Dat is geen gegeven dat je je minder verlaten doet voelen. Heel gek. In de loop van de avond van drie van hen alsnog bericht ontvangen dus het lag niet aan mijn provider. Hoera.
Even een stukje gewandeld om de zinnen te verzetten. Hier de straat waarin ik woon:
Intussen heeft Groot-Brittannië zich officieel afgescheiden van de rest van de Europese Unie en hebben de 'Brexit' stemmers nog geen idee van de gevolgen. Hun probleem.
Donderdagochtend vroeg de psycholoog mij: 'Wat wil je nu écht, in de kern?' Na enig nadenken ontdekte ik dat ik graag simpelweg blij wil zijn. 'Nou, dat mag!' zei hij. 'Je verdient het om blij te zijn!' Iets minder gedeprimeerd dan ik was ging ik naar het werk waar ik mij die dag erg thuis en nuttig voelde.
Mijn baas op de bodem van een bierglas
Niet geweldig goed geslapen die nacht maar gelukkig (op verschillende manieren en tijdstippen) opgevangen door fijne vrienden. De kat leek over mij te waken, in het donker:
Vrijdag wilde ik eigenlijk met de deken over mijn hoofd getrokken in bed blijven liggen maar besefte dat dat niet de juiste manier is om te werken aan herstel. Aan een vriend legde ik uit dat ik mij mentaal voel als een bokser die na een zware wedstrijd die onbeslist is geëindigd veel pijn heeft maar desondanks aan zijn herstel werkt omdat hij weet dat er weer een zware wedstrijd aan kan komen. Hij reikt uit naar zijn coach voor fysieke en mentale steun maar ontvangt in plaats van steun een extra dreun. Dat.
Maar tóch maar mijn bed uit, koffie gedronken met een bevriende buurvrouw en wat (meditatie)oefeningen gedaan. Om mij te kunnen richten op een spetterend eerste optreden als stand up comedian die avond. Gelukkig maar dat ik nagenoeg mijn hele leven een ruime ervaring heb opgebouwd in het grappig overkomen terwijl ik mij eigenlijk [CENSUUR. Hint: vrouwlijk reproductie orgaan] voel.
Toepasselijke grappen: 'Gisteren stond ik aan de rand van de afgrond maar vandaag zette ik een flinke stap vooruit.' en 'Geen zorgen hoor, zelfmoord plegen is wel het láátste wat ik zal doen.'
Een uur voor het optreden moest ik aan de telefoon mijn moeder vertellen wie ik ben en minder dan een half uur voor mijn optreden kwam een reden van recent verdriet de zaal binnen.
Gelukkig waren er ook vrienden aanwezig en zelfs mijn baas was gekomen om mij te steunen!
Hier ik in de eerste paar seconden
van mijn optreden
Zaterdag en zondag doorgebracht bij vrienden ver weg (Duiven) en liefdevol opgevangen.
De Engelstalige stukjes van deze week:
http://terrebelius.blogspot.nl/2017/03/we-are-all-special.html
http://terrebelius.blogspot.nl/2017/03/what-do-you-believe.html
https://www.linkedin.com/pulse/why-procrastination-always-bad-terrence-weijnschenk-entertrainer?published=t
De muziek van deze week is 'Take me to church' van Hozier. Maar met een alternatieve videoclip: op een choreografie van David LaChapelle danst Sergei Polunin.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/