Voor veel mensen is dat al reden genoeg om neerslachtig te zijn. Maar ik kon er niet aan toegeven. Had immers een zoon die net in de eerste klas van het gymnasium zat en de Kinderbescherming zat nog steeds in mijn nek te hijgen. Vanaf de geboorte van mijn zoon hielden zij in de gaten of een alleenstaande man wel goed voor zijn kind zorgde 'want mannen kúnnen geen kind opvoeden in hun eentje!' was nog steeds de officiële gedachte. Daarom kostte het twee jaar van volhouden en rechtszaken voeren om het recht te verdienen voor mijn eigen zoon te mogen zorgen.
En nu keken zij weer mee: één miniem teken van zwakte van mij en zij konden hun macht gebruiken om hem bij mij weg te halen. Een huilende vader? Dat kan natuurlijk niet! Intussen wilde de woningcorporatie mij geen vervangende woning bieden, betaalde de verzekering niet meer dan een karig voorschot en sliep ik bij mijn moeder op de bank en mijn zoon bij haar in bed. Hulp (welke hulp dan ook) wees ik af. Ik moest immers sterk zijn voor de kinderbescherming? En iemand die hulp nodig heeft is niet sterk. En kan dus niet in zijn eentje voor een kind zorgen.
Om het kind te 'beschermen' zou de kinderbescherming wel komen 'helpen' door het jochie weg te halen bij zijn liefhebbende oma en vader en van zijn school en vrienden wegrukken. Nee, bedankt!
Intussen ging het ook niet goed met zijn moeder in de psychiatrische inrichting en zag mijn zoon maandenlang zijn zusjes niet omdat wij hen geen logeerplek konden bieden. Gelukkig was er een lichtpuntje (behalve dat niemand gewond was geraakt in de brand): een meelevende ambtenaar gaf mij zes weken vrijstelling van sollicitatieplicht en mijn werkloosheidsuitkering (70% van mijn laatste salaris) was niet in gevaar. Tot ik ontdekte dat ik veel minder ontving. 'Wij korten op uw uitkering omdat u zich niet aan de sollicitatieplicht houdt! Dat zijn nu eenmaal de regels! En Ordnung muß sein!' De aardige ambtenaar bleek ontslagen 'want hij had teveel empathie voor de klant'.
Afijn: wij kregen een tijdelijke nieuwe woning (mocht zelf nog 'even' kleinigheden regelen als een vloer en een toiletpot en zo en Ymere toonde lef door mij dubbel huur in rekening te brengen ('De afgebrande woning huurt u toch óók?' Terwijl de brand kon ontstaan door hun schuld: niet-geaarde wandcontactdozen in combinatie met een douchelekkage bij de bovenbuurvrouw die de loodgieter van de woningcorporatie 'oploste' met gaffertape.). Wij hadden geen geld voor een televisie dus luisterden voetbal- en honkbalwedstrijden via de radio (spannend!) en voor een belangrijke wedstrijd van Oranje waren wij uitgenodigd bij buren.
Die mijn zoon in een oranje t-shirt hezen ('Die is voor jou. Mag je houden!' -'Echt waar?' 'Echt waar! En papa krijgt een biertje.') en een vlaggetje in zijn handen duwden. Pracht avond. Nederland-Rusland, geloof ik. Mijn zoon bleef dat jaar zitten maar mocht - tegen het officiële beleid in - doubleren. Puike school, dat Barlaeus. Veel steun aan gehad!
Intussen heb ik nooit de tijd genomen de trauma's van toen te verwerken. Maar nu kan het want mijn zoon staat op eigen benen en is meerderjarig. Dus de Kinderbescherming kan niets meer. Dus nu mag ik beginnen met verwerken. Nu moet ik beginnen met verwerken.
Want ik heb nog een hele toekomst voor de boeg. Met fijne familie (inclusief onvoorwaardelijk liefhebbende moeder), vrienden, werk, een toffe vriendin (hallo, zij is botenbouwer én importeur van beroep! Hoe stoer is dát!?) en drie prachtige kinderen waarvan er twee nog minderjarig zijn. Ik ga dus door. Niet omdat het kan maar omdat het moet.
'Elke horde kan worden genomen'
was een titel van een stukje van mijn hand op Linkedin (klik)
================================================In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/