Wat een avontuur! Uitgerekend hij was gekozen voor deze bijzondere missie. Maar zo'n grote verrassing was dat eigenlijk helemaal niet. Sowieso was hij maar één van de acht mensen die fysiek waren gekwalificeerd en bovendien had hij de meeste uren doorgebracht in de simulator. Dat zijn oom leiding gaf aan het team dat deze revolutionaire aandrijving had bedacht had hoegenaamd niets te maken met zijn uitverkiezing. Hoopte hij.
Het afscheid van alles dat en iedereen die hij ooit gekend had ging hem makkelijker af dan hij had verwacht. Als hij terugkwam ('als' hij terugkwam) zou zijn man al jaren dood zijn. Hij zou geen enkel gebouw meer herkennen en misschien zou er wel een compleet nieuwe regeringsvorm zijn ontstaan! Er kan een hoop veranderen in 5000 jaar en zijn psychologen hadden hem daar zo goed mogelijk op voorbereid. Maar wat een kans! Hij mocht de weg plaveien voor een uittocht van de mensheid naar de sterren!
De route was berekend en straks zou hij als eerste mens ervaren hoe het heelal vóór hem zich dubbel vouwde zodat hij vrijwel onmiddellijk op de plaats van bestemming zou uitkomen: de planeet die door de media 'Paradijs' was gedoopt.
Voor hem enkele uren maar voor zijn thuisplaneet enkele eeuwen later zette hij zijn sloep voorzichtig neer op buitenaardse bodem en daalde de korte trap af naar het oppervlak. Hij schrok even toen zijn voet wegzakte in de grond maar wist zich al snel te herpakken. De omgeving zag er vreemd bekend uit. Met de nadruk op 'vreemd'. Hij voelde een soort van teleurstelling. Waar was de pers? De muziek? Waar waren de felicitaties? Zou iemand weten dat hij de eerste mens was op deze planeet? Zou er nog iemand leven die wist wie hij was? Somber stelde hij zijn apparatuur op; er moest gewerkt worden!
Tijdens het eten bedacht hij zijn volgende stap: inmiddels was duidelijk dat de wetenschappers gelijk hadden gehad en de atmosfeer hier niet veel verschilde van die van de Aarde. Hij miste de planeet. Nu al. Maar dit was zijn nieuwe thuis. Straks uitgebreid - en voorlopig nog even met pak aan en helm op! - de omgeving verkennen en dan een signaal versturen naar huis: wel of niet meer mensen sturen om de eerste kolonie buiten het zonnestelsel te stichten?
Hij kon niet met zichzelf overeen komen wat de kleur van haar huid was en besloot de kleur 'bloen' te noemen omdat het vaag leek op een mix van blauw en groen. 'Turquoise' heeft hij nooit kunnen spellen dus 'bloen' kwam in zijn dagboek. Kleurenblind zijn heeft nadelen en dat de zon op deze planeet zaken anders kleurde dan hij gewend was hielp óók al niet. Over de kleur van haar ogen deed hij maar helemaal niet moeilijk: die waren onbestemd van kleur en prachtig! Er leken zich complete goudkleurige sterrenstelsels schuil te houden in haar irissen. En misschien was dat ook wel zo. Zij bleef maar naar hem glimlachen maar dat kon net zo makkelijk een teken van vijandigheid zijn. Hij besloot voorzichtig te blijven. Niet door het wezen dood te schieten zoals in vroeger tijden met mogelijke bedreigingen werd omgegaan, maar door haar (het wezen leek borsten te hebben maar wat zegt dat?) zijn handpalmen te laten zien.
Het duurde even voor hij besefte dat hij in slaap was gevallen en van het wezen had gedroomd. Maar het voelde zo echt!
De ervaring deed vreemde dingen met zijn psyche. Daar was hij voor gewaarschuwd. Maar niemand waarschuwde hem voor de klop op de deur van zijn sloep.
==============================
Meer lezen? Mijn auteurspagina
