Onlangs liep ik over straat (ja, beste lezers en lezeressen: dat doe ik wel eens!) en werd overvallen door een enorme regenbui. Een aantal mensen begon hysterisch te gillen. Ik hoefde niet te kijken om te zien dat het ging om jonge vrouwen. Het nut van hun gegil ontging en ontgaat mij volledig en bovendien ben ik gevoelig voor hoge tonen. Maar daar kunnen zij niets aan doen. Net zo min als aan hun sterke wens om bij de groep te horen. 35.000 Jaar geleden was het ongetwijfeld nuttig om met enige regelmaat een irritant hoge gil te laten horen. Daarmee waarschuwde je de rest van de groep voor naderend gevaar: een tijger, brand of onvrijwillig nat worden.
Hysterisch gillen
Het enige nut wat ik nu nog kan bedenken is dat de groep het grappig vindt dat die paar dames hysterisch gillen waardoor het groepsgevoel versterkt wordt. Bij een groep horen was belangrijk om te overleven. In je eentje lukte dat gewoon niet, met alle ellende en gevaren uit de vroege prehistorie. Daarom is lid zijn van een groep zo ontzettend belangrijk. Daarom willen groepen mensen dezelfde auto, hetzelfde kekke jasje en zelfs dezelfde shampoo. Al heeft de ene dennengeur, de ander een ingebouwd middeltje tegen roos en bestaat er zelfs shampoo voor langere haren. Allemaal is het niet meer dan zeep die ontwikkeld is om je haren te wassen en allemaal is het van Unilever of van Proctor and Gamble. Hier een artikeltje over shampoo.
Individualiteit
Maar zo houdt de consument een gevoel van individualiteit. Want ondanks onze drang om ergens bij te horen voelen wij de noodzaak dat anderen ons zien als individu. Waar die drang vandaan komt? Ik heb geen idee. U wellicht?
Geheel vrijwillig geven wij ons over aan de kracht van marketing. Hier is Swing out Sister met 'Surrender' (Overgave)
