Maandag was vooral emotioneel een rare dag. Het begon met de uitvaart van een tante van mijn vriendin waarna ik haar (mijn vriendin dus en niet die tante) uitzwaaide op Schiphol omdat zij op zakenreis ging naar China. 's Avonds was ik met vriendin Ankie aanwezig bij de officiële Dodenherdenking op de Dam in Amsterdam.
Mooie woorden
Niet de speech van Minister-president Rutte (die zijn mond vol had van aardig zijn voor elkaar en intussen oorlogsvluchtelingen als oud vuil behandelt. Ik kan hypocriete mensen maar moeilijk serieus nemen) en ook niet de kranslegging door onze koning en koningin maakte de meeste indruk op mij. Een heel stuk indrukwekkender vond ik het om één van 20.000 mensen te zijn die instemmend, harmonieus en met langzaam aanzwellend volume ons nationale volkslied, het Wilhelmus stond te zingen.
Echte vrijheid
De meeste indruk maakte echter op mij de man in de regiewagen die de uitzending op televisie van het evenement in goede banen zat te leiden. Hij had de schuifdeur van zijn wagen opengezet zodat ook de wat kleinere medemens (via zijn monitoren) nog wat kon zien van de plechtigheid. Ik - of om het even wie van de 20.000 aanwezigen - kon een hand naar binnen steken en zijn koffiezet apparaat stelen of de goede man een mes in de rug steken. Maar hij vertrouwde er - volkomen terecht - op dat niemand dat zou doen.
En nee, het busje had geen camerabeveiliging, er stond geen hek omheen waar 50000 volt op was gezet en er stonden geen zwaarbewapende politie-agenten nors te kijken, noch ongewapende reguliere beveiligers. Dat stukje van de avond stond voor mij symbool voor wat vrijheid écht is. Vrijheid onder bedreiging van het afnemen van vrijheid is dat voor mij zeker niet:
Na die belevenis trakteerden wij onszelf op een biertje
Dinsdag verschoonde ik de kattenbak, hielp een vriend met het uitschrijven van interviews, volgde een stukje van een cursus en sloot ik af met het kijken van de film District 9. Daarin worden 'aliens'(hier buitenaardse wezens maar het woord betekent zoveel als 'komt hier niet vandaan') zwaar gediscrimineerd alsof het zwarten zijn in het Zuid-Afrika van voor het afschaffen van de Apartheid. Op de galerij sprak ik eerder op de dag nog even met buurvrouw Els. Een fietser die bijna werd geraakt door een scooter hoorde ik uitroepen: 'Hé, kun je niet uitkijken!? Je ziet toch dat ik niet oplet omdat ik aan het bellen ben!?' Hoogst vermakelijk.
Woensdag was ik op de koffie bij Rob van Reijn die ouderen onder mijn lezers wellicht kennen als 's lands allereerste pantomime speler. Hij en zijn vrouw hebben mij urenlang onderhouden met geweldige anekdotes en wijsheden! De bedoeling was dat ik zou lunchen met mijn zoon maar die was (tja, het was nog vakantie) nog niet thuis van een feestje...Ik pleegde overleg met mijn agent, sprak met een onbekende dame op straat over het weer en geluk en zette dingen op het balkon overeind nadat zij eerder door zware windstoten waren omgewaaid. Ook waagde ik mij aan een potje strijken.
Voor:
Na:
aangeleerd om wat tijd te besparen met het vouwen van de gestreken was.
Donderdag sprak ik met een bijzonder aardige dame van het reïntegratiebureau van de gemeente. Zij gaf mij toestemming mij aan te melden bij een project die 'hybride ZZP'ers' op de goede weg zet (mensen die naast werken voor een baas in deeltijd hun eigen bedrijf opzetten) en zal proberen mij als gehandicapt neer te zetten in de arbeidsmarkt om zo werkgevers te verlokken mij in dienst te nemen én daarvoor loonsubsidie te ontvangen. Nu ben ik niet echt gehandicapt. Al ben ik klein van stuk, ietwat onhandig, zie ik geen diepte wanneer ik de contactlens in mijn linkeroog niet draag, ben ik gevoelig voor hoge tonen, licht autistisch, praat ik teveel en ben ik ietwat nacht- en kleurenblind. Verder ging ik naar de loods van Rataplandesign om wat webbestellingen in orde te maken, borstelde ik de katten voordat hun verzorging werd overgedragen aan een buurvrouw die een weekje op ze zal passen, schreef ik een verhaaltje voor op mijn eigen weblog en een opiniestuk voor deze opiniesite. Natuurlijk verstuurde ik een paar sollicitaties en daarnaast een paar persoonlijke mailtjes aan vrienden en een paar vanwege mijn werk als penningmeester van de bewonerscommissie.
Vrijdag bezorgde ik een webbestelling persoonlijk bij een klant. Die stomtoevallig letterlijk bij mijn vriendin om de hoek bleek te wonen! Ook belde ik mijn schoonvader, verstuurde natuurlijk een paar mailtjes waarvan sommige zakelijk en andere persoonlijk. En ook hielp ik een vriend een paar uurtjes met zijn onderzoek in verband met zijn afstudeerscriptie.
Klassenjustitie
Natuurlijk mocht ik ook deze vrijdag weer naar de Voedselbank. Ik krijg nu zoveel groente binnen dat ik overweeg uit de Bijstand te gaan en een frauderende VVD-politicus te worden! Of wacht, is dat geen pleonasme? Hoe dan ook: vreemd dat een voor enkele tientjes frauderende Bijstandsmoeder torenhoge boetes moet betalen en in enkele gevallen zelfs de cel in moet maar dat voor tienduizenden euro's frauderende politici de hand boven het hoofd wordt gehouden. In onze geweldige vrije democratische eerlijke Staat der Nederlanden kennen wij toch zeker geen klassenjustitie? Een paar producten die mijn zoon en ik zeker niet op zouden maken gaven wij aan mijn moeder en buurvrouw Hetty. Met haar echtgenoot zat ik heerlijk ouderwets even in de tuin te foeteren op de hedendaagse politiek en de domheid van veel mensen. Als je mensen bijvoorbeeld vertelt dat er jaarlijks meer mensen sterven door pinda's dan door terrorisme en zij dan roepen: 'Ja maar feiten, dat zijn maar cijfertjes! En die hebben NIETS met de werkelijkheid te maken!' Ja sorry, dan moet ik lachen. En hard ook. Dat komt dan over als uitlachen en dat snap ik. Zo is het ook bedoeld.
Zaterdagmorgen kwam mijn oudste dochter gezellig voor een dagje bij ons. Zij had zelfs een cadeautje geregeld voor mijn vriendin die zij dus blijkbaar ziet als een tweede moeder! Lief, niet? En een fijn stukje erkenning voor mijn aanstaande echtgenote. Met dochterlief ging ik de stad in voor een Moederdag cadeau voor mijn moeder en mijn vriendin. Op diverse plekken op straat en in winkels raakte ik in gesprek met vriendelijke mensen die net als ik (en naar het schijnt ook Jezus indertijd) vinden dat het tijd is voor wat meer liefde en vrede in de wereld. Ook waren wij te gast in een muziekwinkel waar mijn dochter diverse gitaren paste
om daarna een paar deuren verderop in een dependance van dezelfde winkel lekker te spelen op een elektronische piano. Later op de middag aten wij gezellig een broodje bij mijn moeder.
Zaterdagavond
Mijn zoon was niet mee want na een feestje op vrijdagavond wilde hij graag uitslapen. Hij kwam die nacht kwart over twee thuis. Schandalig natuurlijk! Op zijn leeftijd kwam ik kwart over twee 's middags pas thuis na een feestje...Weer thuis liet ik haar kennis maken met de Engelse humor van The Hitchhikers Guide to the Galaxy. Tussendoor belde mijn schoonvader en kwam buurvrouw Winonah even aan de deur. Nadat ik haar vorige keer het A en het Am akkoord leerde was het dit keer tijd om mijn dochter de E en Em aan te leren. Een bijzonder leuke vader/dochter activiteit, samen gitaarspelen! Natuurlijk vertelde ik haar van die keer dat ik van mijn favoriete gitarist, Mick Box van Uriah Heep, het plectrum overhandigd kreeg waarmee hij even daarvoor hun grote hit Easy Livin' had gespeeld op een concert...Hier een ander liedje van hen waar ik mijn dochter mee lastig viel..
Daarna draaide ik dit nummer voor haar:
Natuurlijk mocht ook zij een favoriet laten horen. Dat werd deze:
Daarna vertrok zij naar huis, naar haar zus. Om morgenochtend hun moeder te verrassen met een cadeau en een ontbijt. Zo hoort dat toch?
Mijn zoon werkte die avond dus ik kon er van genieten in alle rust een vriend te helpen met het uitwerken van een interview. Als pauze hing ik de was te drogen die ik eerder op de dag in de wasmachine had gestopt. Toen zoonlief thuiskwam van het werk keken wij gezellig samen The Expendables. Zo'n fijne film waarbij je niet hoeft na te denken (Een beetje als het lezen van De Telegraaf, de Krant van Ingeslapen Nederland dus). Het plot van dat soort rolprenten bestaat uit: veel onnodig geweld en de slechterik krijgt op zijn sodemieter. Einde.
Zondag was het Moederdag en na wat festiviteiten bij mijn moeder ('s ochtends eerst natuurlijk nog even dingen doen als nagels knippen en scheren. Ik moet toch netjes verschijnen bij de mams? En het uitgebreid nat scheren met kwastje en echt mes en zo geeft mij wat rust) mocht ik langs bij een jarige vriendin. Onderweg in de metro las ik de MUG, een blad voor uitkeringsgerechtigden, met daarin de informatie dat er al gemeentes zijn die op 'no cure, no pay' basis mensen met een uitkering laten bespioneren om hen te kunnen betrappen op fraude. Mensen hebben al detectives over de vloer gehad die onder valse voorwendselen hun huis binnen komen en vragen van wie al die sokken in de wasmand zijn! Het opsporen van uitkeringsfraude kostte de gemeente Rotterdam vorig jaar €44 miljoen. 'Opbrengst' aan teruggevorderde uitkeringen maar vooral aan boetes: €16 miljoen. Goh, wat een succes, zeg! NOT. Maar wat natuurlijk écht schrijnend is is dat wij onofficieel in een politiestaat wonen. En waarom worden er geen detectives ingehuurd om fraude door managers in de bouw en in de zorg aan te pakken? Dat gaat dan toch ook een stuk harder dan hier en daar een paar tientjes afpakken van mensen die het écht niet kunnen missen. En waarom komt een VVD Kamerlid weg met €1,2 miljoen aan hypotheek fraude? Nou vooruit, hij moest als 'straf' €4000 van die onterecht ontvangen €1,2 miljoen terugbetalen. Tjonge! Nou, met zo'n zware straf ontmoedigt de overheid politici wel om ooit nog geld te stelen natuurlijk! NOT.
Zondagavond bracht mijn schoonvader mij met de auto naar de loods van Rataplan Design zodat ik wat webbestellingen kon verzorgen. Ook las ik een boek uit en daarmee is The World Without Us van Alan Weisman boek nummer 7 van dit jaar. Het vertelt de boodschap: 'We hebben maar één planeet Aarde. Wees er dus zuinig op!'
Afgelopen week heb ik mij zelfs even beziggehouden met wat ik dan noem 'een gebroken enkel klus' (iets wat je steeds maar uitstelt omdat andere dingen prioriteit hebben maar wat steeds meer oploopt zodat het steeds meer tijd kost wanneer je het uiteindelijk toch besluit aan te pakken. Iets wat je dan wellicht eindelijk doet wanneer je tijdelijk aan huis bent gebonden. Bijvoorbeeld met een gebroken enkel. 'Foto's inplakken' is een klassieker in dat genre.) Bij mij ging het om YouTube filmpjes die voorbijkomen en die ik een vinkje geef bij 'later bekijken'. Het waren er 220. Nu nog maar 214! O, en ik sta in de finale van deze fotowedstrijd. De opdracht was: 'From the photographer's perspective'. Cool, non? O, en ik doe mee met deze foto:
Komende week een écht rustige week. Zo is het plan tenminste...;-)
