Uit de nevelen komt een schim naar voren. Die schim wordt een mens. Een jongen. Mager. Ontbloot bovenlijf, een nieuwe broek en blote voeten. Een leren schoudertas aan zijn rechterschouder met de riem voorlangs over zijn borstkas zodat de tas op zijn linkerheup steunt.
De blik in zijn ogen zegt niets.
Net als hij zelf.
Met een handgebaar vraagt mij mij om hulp. Waarom hij mij kiest weet ik niet want wij zijn hier nu in dit bos met tientallen. Voor ons jaarlijks ritueel.
Ik sta op het punt hem uit te nodigen mee te doen maar mijn meester legt mij met een bezwerend gebaar het zwijgen op.
Ik kijk van hem naar de jongen en zie dat hij gehuild heeft. Hoe ik dat zie? Door het vuil op zijn gezicht lopen sporen die een schone lichtgekleurde huid laten zien.
Ik moet verder. De jongen blijft staan. Niet verbaasd, niet verwijtend. Hij blijft gewoon staan. Daar waar ik hem voor het eerst in het volle daglicht zag.
Wij gaan verder over het pad naar De Plek. De jongen zal ik nooit meer zien. Tot jaren later. Maar dat weet ik nu natuurlijk nog niet.
================================
Meer lezen? http://www.bravenewbooks.nl/site/index.php?r=userwebsite/index&id=terrenceweijnschenk
