Een vriend van mij ligt op sterven. Nu ja, vriend...een bevriende collega in feite. Maar wanneer is iemand een vriend? Volgens Amerikaanse (en Facebook-) maatstaven is dat iemand die je kent van naam en gezicht. Persoonlijk denk ik dat het iemand is van wie je wederzijds weet dat je zelfs bij nacht en ontij bij elkaar kan aankomen om hulp, op wat voor gebied dan ook.
Afgelopen weekend liep ik rond op het Roots in the Woods Festival in Apeldoorn. Ik kwam er oude bekenden tegen en maakte er nieuwe vrienden. Altijd leuk!
Minder leuk is dat ik mijn verdiensten 'mag' verrekenen met mijn bijstandsuitkering. Enerzijds wil de overheid dat werklozen gaan werken, al is het maar in deeltijd. Anderzijds eist de overheid dat je alle verdiensten direct weer inlevert. Ik noem dat niet echt stimulerend en zelfs niet erg positief. Ik wend mij tot afleiding in de vorm van leuke dingen doen en mediteren en zo om maar niet kwaad te worden op de idioten die deze volslagen stupide regelgeving bedacht hebben.
Een week geleden probeerde ik een experiment waarover ik las in een zelfhulpboek dat gaat over het visualiseren van doelen. De oefening was: 'Stel je voor dat je op dag auto's ziet in de kleur zonsondergang beige en op dag twee concentreer je je op een paarse veer.' Ik vond dat wat typisch maar ben altijd wel in voor een experimentje of twee en deed dus mee. http://the-positivity-project.com/2014/01/e-squared-experiment-2-the-volkswagen-jetta-principle/ Gevolg? Ik spotte twee auto's in de betreffende kleur en de buurvrouw kwam langs terwijl zij een broek droeg in die kleur! De volgende dag vond ik bij het opruimen in huis...een paarse veer! Geinig, niet? De oefening is natuurlijk: 'Als je iets wilt zien, dan zul je dat ook.'
Daarom zien zoveel mensen beren op de weg. Of wel: zij zien gevaren waar die niet zijn. Anderen zien weer constant het positieve in anderen en alleen die nieuwsberichten die relateren aan onze interesses vallen ons op. En gelukkig maar eigenlijk want je zou helemaal gek worden als je alles wat je zou zien of ervaren bewust zou meemaken!
Althans, dat is mijn mening, mijn eigen oordeel.
Mensen oordelen vaak nogal snel en soms verbaas ik mij hardop over de reacties op de filmpjes die ik maakte voor Volg de Baas op Youtube: https://www.youtube.com/channel/UCGs2PY2VzbDoWXswmtwJfpA
Wat mensen al niet denken over mij te weten na het zien van een paar minuutjes acteerwerk!
Toegegeven: het zijn vooral 12- en 13-jarige scholieren die blijkbaar denken dat alles wat je ziet echt is en nog niet weten dat je iemand toch wat langer gezien, gelezen en gehoord moet hebben voordat je je écht een oordeel kunt vormen.
Maar één van die kinderen heb ik weten op te sporen en een taakstraf kunnen laten opleggen. Tegen anderen bleef ik in het geweer komen. Uiteindelijk was het - na een paar weken al - niet meer 'cool' om mensen die je niet kent uit te schelden, te beledigen, kanker toe te wensen of dood te wensen. En dat vind ik dan weer cool.
Ook cool vond ik altijd Ad Visser.
Ad Visser kennen de iets oudere Nederlanders onder u wellicht nog als presentator van het ooit langst lopende muziekprogramma ter wereld: AVRO's TOPPOP (Yeah!). Maar kende u hem eigenlijk al als muzikant?
