Gisteren verwerkte ik een behoorlijke stapel strijkgoed
Ondanks al dat gewerk maakte ik tijd voor ontspanning. Ditmaal door mee te doen aan een zogeheten pubquiz: in een café met een groepje vrienden vragen beantwoorden van algemene aard. Van de vijftien deelnemende teams werd ons team vijfde! Toch niet slecht voor een eerste keer en zonder vals spelen, zoals een paar andere teams wel deden door stiekem onder tafel met hun mobieltje antwoorden op internet te vinden.
Om mijn lichaam een beetje in vorm te houden vanmorgen een uurtje wezen trainen om daarna verder in huis door te gaan met een kleine verbouwing.
Vorige week woensdag werd ik als voetganger in een tijdsbestek van een kwartier twee maal bijna aangereden door een fietser. Van achteren. Op de stoep. Uiteraard zei ik er wat van tegen de blanke (en dus volgens PVV-logica 'christelijke') heren. Beiden toonden zich zeer verbluft. Blijkbaar zijn aso's het niet gewend om tegengesproken te worden. Is het dan zo dan ik de enige ben die asociaal gedrag niet tolereert? Durven mensen dan echt niet meer voor zichzelf op te komen?
Mensen die ik spreek hebben regelmatig last van asociaal gedrag van anderen. Mijn standaard vraag is dan: 'Wat heb je er aan gedaan?' Het antwoord is altijd 'Niets' en - voor mij althans - altijd weer schokkend. Het lijkt er op dat wij massaal vinden dat anderen er maar wat aan moeten doen. Blijkbaar volgt nog niet iedereen mijn motto: 'Iemand moet er wat aan doen en jij kunt iemand zijn.'
Ondanks mijn geringe gestalte ben ik niet te bang om een ander te wijzen op zijn (of haar!) asociaal gedrag. Terwijl de meesten blijkbaar lijdzaam afwachten en roepen dat negeren het beste is (En o, wat werkte het indertijd goed om de uitspraken en daden van Hitler gewoon te negeren! Zoals het ook met de acties van Wilders zo'n ontzettend goed idee is.) ben ik een andere mening toegedaan. Ondanks mijn 'handicap'.
Niet elke kwaal die gehandicapte mensen hebben is te herleiden naar hun handicap. Dat ik wat dovig ben heeft meer te maken met een kleine beschadiging aan mijn trommelvliezen dan met het Russell Silver Syndroom waar ik mijn geringe gestalte aan te danken heb. Een paar jaar lang liep ik wat mank. Men (de huisarts, de fysiotherapeute, de apotheker, de podoloog) dacht het te kunnen wijten aan spierspanningen omdat ik door mijn lengte anders dan anderen zou lopen. Het bleek een versleten heup te zijn, veroorzaakt door mank lopen na een sportongeluk.
Om een of andere reden denken veel artsen dat wanneer een psychiatrisch patiënt last heeft van de rug dat geen hernia kan zijn. 'Het zal wel verbeelding zijn of aan je hersenziekte liggen.' Zo worden elk jaar veel mensen verkeerd gediagnosticeerd met alle gevolgen van dien: ongezonde mensen en stijgende zorgkosten.
Daarom roep ik artsen bij deze op zichzelf op te voeden. Anders kom ik het doen ;-)
De onjuiste aanname van de dag is:
Je gaat dood als je complete huid goud wordt geverfd. Zoals in die ene James Bond film.
Je gaat niet dood als je huid goud wordt geverfd. Je ademt namelijk door je mond en neus, niet door je poriën. Je kunt het wel warm krijgen en behoorlijk benauwd.
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Bob Hoskins