Gisteren was een prachtige herfstdag! Lekker veel regen en wind, zoals het hoort...En ik genoot er met volle teugen van onderweg naar en van een bewonersoverleg. Ook deze vergadering bleek dat wij als burgers eigenlijk niet eens zo heel veel te klagen hebben. Ja, door de mondiale crisis gaan ook wij er op achteruit en ja, ook ónze regering haalt het geld het liefst weg bij hen die het eigenlijk niet kunnen missen. Logisch ook want ministers en hoge ambtenaren zitten zelf in de inkomensgroep die - wonder boven wonder - het minst hoeft in te leveren. Kortom: eigenlijk mogen wij best gelukkig zijn.
Nederlanders staan op plek vier van de gelukkigste volkeren ter wereld. En klagen massaal dat ze niet nummer één staan. Jammer dat 'wij' niet tevreden kunnen zijn met een plek in de top tien. Ja, er is altijd ruimte voor verbetering. Nee, klagen is lang niet altijd nodig. Natuurlijk klagen wij allemaal wel eens maar opvallend vaak zijn het de mensen met de meeste redenen tot klagen die dat het minste doen.
Jarenlang liep ik met een versleten heup voordat ik zelf besloot röntgenfoto's te laten maken. Ik wist namelijk niet dat ik een versleten heup had. Ja, ik liep wat moeilijk en op gegeven moment begon het steeds meer pijn te doen. Maar mensen in mijn omgeving, inclusief ikzelf, weten dat aan een sportblessure. 'Spiertje verrekt of zo.' Artsen gingen er van uit dat ik moeilijk liep als onderdeel van mijn 'handicap': het Russel Silver syndroom waardoor ik maar 1.40m ben. Vreemd eigenlijk dat men nooit heeft onderzocht of die hypothese wel correct was. Zo was ik ook altijd onhandig en duurde het jaren voor ik ontdekte dat ik één slecht oog heb waardoor ik geen diepte zie en dus iets vaker dan anderen struikel of misgrijp. De aanschaf van een contactlens loste het probleem op. Maar intussen dachten dus hele volksstammen dat ik onhandig was als gevolg van mijn gebrek aan lengte.
Het is een beetje als de psychiatrisch patiënt die naar de dokter gaat met klachten over pijn in de zij. Vanwege de medische geschiedenis van de patiënt zal de arts al snel geneigd zijn om te zeggen: 'O, dat zul je je wel inbeelden; het is vast iets psychisch.' Met als gevolg dat iemand maanden rondloopt met een gekneusde rib. Natuurlijk, artsen zijn ook maar mensen en moeten vaak presteren onder grote werkdruk. Maar een stukje voorlichting en een beetje nadenken kan geen kwaad, denk ik. Sterker nog: ik denk dat dat veel ellende kan voorkomen.
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Forrest Thomas
