Mijn zoon pakte dus zijn laptop op en ging naar een vriend terwijl ik mijn nagels knipte, een was en muziek draaide (CD's rippen blijkt niet te gaan zonder internetverbinding: de database met namen en titels staat namelijk online), het huis opruimde, de badkamer schoonmaakte en de vloer veegde. Bovendien wat oude rotzooi weggegooid en 's avonds geen televisie gekeken (Dat doen wij - net als bellen en internetten - via UPC) maar een potje zitten kaarten met vrienden. Vandaag bleken wij opeens weer internetverbinding (en vaste telefonie en televisie) te hebben en dus kon de monteur worden afgezegd.
Vrijdag zaten wij in de buitenlucht de film 'Mobile Home' te kijken, een Belgische Franstalige roadmovie. Dat deden wij gezellig met vrienden in het kader van Pluk de Nacht.
Ook zaterdag keken wij een film. Dit keer in een reguliere bioscoop. De keuze was gevallen op Red2, een bijzonder grappige actiefilm met ondermeer John Malkovich.
Bij thuiskomst bleken onze goudvissen Toos of Moos en Koos te zijn overleden. Vermoedelijk door zuurstofgebrek. Anderen zeggen misschien: 'Joh, het zijn maar goudvissen. Daar zijn er miljoenen van!' maar zeggen zij ook bij het stukgaan van hun eigen laptop: 'Joh, het is maar een laptop. Daar zijn er miljoenen van!' Ik denk van niet.
Ik denk dat ik daar nooit aan zal kunnen wennen, dat meten met twee maten. Misschien heb ik daarom indertijd wel geweigerd afdelingschef te worden: anderen vertellen wat zij moeten doen en zelf niet
het goede voorbeeld geven. Ik ben dan ook niet zo'n vader die zijn kinderen verbiedt te snoepen voor het eten maar intussen zijn lege Marswikkels tijdens het koken verstopt in de keukenla.
Ik zou het ook niet over mijn hart kunnen verkrijgen om iemand te vertellen dat-ie de baan heeft om dan een paar dagen later doodleuk te zeggen: 'O nee, toch niet.'
Toch is dat precies wat mij overkwam. U herinnert zich wellicht dat ik vorige week maandag auditie deed voor een rol in een reclamefilmpje en dinsdag te horen kreeg dat ik het definitief geworden was?
Welnu, zondag belde men mij met de mededeling: 'O nee, toch niet. ' Misschien voor sommigen begrijpelijk want een dossiernummer is natuurlijk geen mens. Dat vandaag per e-mail werd bevestigd dat ik het weekend van 14 september mag werken op het Trezart-festival in Mol, België vindt ik dan ook nog moeilijk te geloven.
Kan de conclusie worden getrokken dat medemenselijkheid ophield te bestaan toen men geautomatiseerde systemen ging gebruiken?
Om vliegreizen betaalbaar te houden worden ook steeds nieuwe systemen bedacht...
Onlangs hoorde ik van een vriendin het verhaal dat zij tijdens een vliegreis de piloot niet alleen hoorde vertellen welke steden zij allemaal via de lucht passeerden maar ook dat zijn overhemd was gewassen met Robijn wasmiddel. Een geintje, dacht ik nog. Een gebbetje. Een piloot moet zich toch uitsluitend bezighouden met vliegen en voor zijn passagiers zorgen? Maar nee hoor! Even later kregen voornoemde vriendin en haar collega-passagiers handzame wasbuideltjes uitgereikt, 'Handig voor de vakantiewas!' Kijk, dat je op zo'n goedkope toerbus-dagtocht wordt 'vermaakt' met het vertelsel dat je echt niet kunt zonder deze vernieuwende pannenset kunt waarvan je de deksels ook nog eens als hoofdkussen kunt gebruiken wisten we al. Maar piloten die - tijdens de vlucht! - reclame gaan maken voor wasmiddelen? Zo zout had ik het nog niet gegeten. Natuurlijk, zo'n piloot wordt ongetwijfeld zwaar onderbetaald en is altijd op zoek naar een extra zakcentje maar waar stopt de lange arm van de commercie? Dat de loodgieter die uw toilet komt ontstoppen u en passant mededeelt dat u uw kinderen beter brood met Bona kunt geven dan margarine van een ander merk? En nee, het betreft geen geïsoleerd incident maar anderen viel het ook al op, getuige dit stukje op een ander weblog.
De bonus van vandaag: onze foto's van de vakantie in Frankrijk (ondermeer Dijon, Flavigny en Metz) staan online! Facebook-vriendjes kunnen hier en hier klikken en voor mensen die mij niet kennen via Facebook heb ik deze verzameling:
