Morgen zullen wij aanwezig zijn bij de nieuwjaarsborrel van de Amsterdamse psychiatrie café's. Dat wordt vast weer heel gezellig!
In ziekenhuizen is de gezelligheid doorgaans ver te zoeken. Ook al zijn er personeelsleden die erg hun best doen om het verblijf minder eng en vervelend te laten zijn.
Mijn moeder wordt er goed verzorgd. Helaas is de bypass-operatie mislukt en wachten wij nu af hoe haar lichaam reageert. Hoe knap artsen tegenwoordig ook zijn; als wij het de kans geven kan ons lichaam vrij veel zelf. Zelfs wanneer het al 77 jaren meegaat. Is het op die leeftijd nog wel raadzaam om het leven te rekken?
Als zoon roep ik natuurlijk volmondig 'Ja!' maar de Japanse minister Aso vindt dat ouderen eigenlijk asociaal zijn door een beroep te doen op de voorzieningen terwijl zij er niet meer voor werken. Menig econoom is het overigens met hem eens: is het nuttig om geld uit te geven aan een in wezen nutteloze zaak?
Elk jaar geven wij honderden euro's uit aan onze huisdieren. Bezoek aan de dierenarts, voedsel, nekbandjes en krabpalen. Ja, onze kleine huisgenoten zijn ons veel geld waard. Meer dan de levens van kinderen die wij niet persoonlijk kennen.
Dieren in natuurparken worden bijgevoerd in de winter maar als kinderen doodgaan van de honger halen wij de schouders op en zeggen: 'Ja, dat is de natuur hè. Het recht van de sterkste en zo.'
De vraag is hier: waarom geven wij meer om (huis)dieren dan om mensenlevens?
