Afgebroken

Manhattan in Reverse van Peter F. Hamilton is boek nummer twee van dit jaar en is een bundel korte verhalen met als uitgangspunt: stel dat de Romeinen Engeland nooit hadden verlaten? Bovendien is het feitelijk een detective-boek, al speelt het zich af in een verre toekomst waarin de mensheid de sterren heeft veroverd. Een fijn boekje voor op vakantie!

Na onze geweldige vakantie (klik hier voor het verslag) was het maandag weer tijd voor het lieve leventje: de woningbouw vragen waarom wij nog niet geïnformeerd zijn over werkzaamheden die nu al een maand of twee aan de gang zijn, de gemeente bellen over een akkefietje, een wanbetaler achter de broek aanzitten, details regelen aangaande nieuwe entertainmentopdrachten, allergie-prikken halen, een kastje verkopen via Marktplaats en een paar uurtjes vrijwilligerswerk verrichten voor een stichting. Onderweg naar huis gezellig lopen kletsen met de glazenwasser hoort er ook bij.

Intussen had m'n zoon maandag mijn oude lamp uit m'n tienerkamer werkend gekregen en verbaasde ik mij over de rotzooi in huis. Gisteravond hadden mijn vriendin en ik een verlaat valentijnsetentje (Erg lekker! Leuk ook om te eten in een sjiek restaurant. Leve kortingsbonnen!) en ook dat draagt niet bij aan het verminderen van de troep thuis. Hoe kan dat nu zomaar ontstaan terwijl wij ook nog'ns een week weg waren van huis?

Een antwoord zal niet eenduidig zijn.

Men vraagt mij soms waarom ik de zaken zo zwart-wit stel in mijn blogstukjes. Simpel: als je veel mitsen en maren inbouwt krijg je minder interessante reacties. Leuk dat men roept: 'Dat vind ik ook', 'Heel herkenbaar' en 'Helemaal mee eens' maar af en toe een pittige discussie is best prettig. En van de argumenten waar reageerders mee komen leer ik weer. En ik hou van leren. Het onderwerp is dan vaak zelfs ondergeschikt.

Of het nu gaat om pedofilie of filatelie, leren is leuk en boeiend! Bovendien ben ik een afkickende informatiejunk en weet ik bijvoorbeeld dat wie aan de medicatie zit beter geen grapefruits kan eten: daar zit een stofje in waardoor een medicijn veel langzamer dan anders in het lichaam wordt afgebroken.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Magic Slim en Atje Keulen-Deelstra

Tsjechië 2013

Bij de toiletten in het winkelcentrum bij Liberec schalt La Isla Bonita uit de luidsprekers. In een rapversie. In het Tsjechisch. Het is duidelijk: wij zijn niet meer in Nederland. Met een iets kleinere groep dan voorgaande jaren zijn wij onderweg naar Spindleruv Mlyn. De vooruitzichten zijn redelijk gunstig: temperaturen van net onder nul, redelijk veel sneeuw maar helaas weinig zon. Maar ach, dan nemen wij die gewoon zelf mee in de vorm van een goed humeur...

Bij aankomst in Hotel Astra is het licht aan het sneeuwen en bij nadere inspectie blijkt het dorp nog te bestaan.

Bijna was ik vergeten hoe klein de hotellift is. Tot ik bij het binnenstappen bijna meteen m'n neus stoot tegen de achterwand.

Bijna niemand gaat meteen de piste op want men is moe. In het restaurant valt het op dat serveerster Sarka er niet is. Misschien maar beter ook want dit jaar is mijn vriendin mee...De sauna kost nog geen drieëneenhalve euro voor een uur en dat geld is welbesteed. Om kwart over tien zitten er nog maar drie mensen van onze groep aan de bar: chauffeur Henk, ondergetekende en diens vriendin.

Het wakker worden de volgende morgen gaat niet vanzelf. In kleine groepjes vertrekt men richting piste en een enkeling besluit nog even rustig te acclimatiseren vanuit het comfort van de hotelkamer. Het regent niet en dat is fijn!

Minder fijn is het dat ook in dit toeristenoord de lokale middenstand een extra'tje probeert te verdienen aan de naïviteit van toeristen. Het is dus goed opletten bij het betalen van skiles en de drankrekening. Ook al zijn de prijzen niet erg hoog, als rechtgeaarde Hollanders letten wij op elke euro. Maar al met al is het geregeld en morgenochtend om half negen sta ik voor het eerst sinds zes jaar weer op de lange latten! Wij vernemen dat Ireen Wüst en Sven Kramer (wederom) de besten van de wereld zijn geworden in de sport langebaan schaatsen.

Na het avondeten is het leuk om te zien dat in het tijdperk van handzame spelcomputers het aloude 'Pesten' met speelkaarten nog steeds populair is. Al laten de jongelui zich ook niet onbetuigd op de Ki-nect. Onder de ouders is vooral de oud-Hollandse gewoonte 'naborrelen' populair.

Het ontbijt wordt begeleid door Abba en de kerstversiering op de ruiten blijft verbazen. Na anderhalf uur les krijg zelfs ik van de instructrice het groene licht om de blauwe piste op (en af!) te mogen.

Linksom bochten draaien lukt vrij aardig maar rechtsom gaat vrij rampzalig omdat m'n linkerbeen nog steeds niet in een punt wil staan. Het remmen met de befaamde 'pizzapunt' lukt dan ook maar voor de helft. Dat merkt ook een klein jongetje waar ik tegenop ski. Ik riep nog 'Pozor!', Tsjechisch voor 'Pas op!' maar het bleek een Nederlands jochie dat nauwelijks Tsjechisch spreekt. Niet mijn schuld, toch? Al met al heb ik een record gevestigd door ruim tweeëneenhalf uur over de afdaling te doen waar bijvoorbeeld Ferdinand maar twintig minuten nodig heeft.

De eerste gewonde van de groep is bekend: de onfortuinlijke Dirk zal nog even rondlopen met een gebroken pols

en besluit spontaan zich op te geven voor een kleine groepsreis naar Praag, komende woensdag. In het zwembad wordt een spel gespeeld dat het midden houdt tussen lummelen en waterpolo en op de bowlingbaan is het druk. De manager leert mij woorden die niet voorkomen in het boekje Tsjechisch op Reis. Eerder komen zij voor in films uit de jaren '70 die zich afspelen in Tirol. Een tiener laat ons schrikken door om kwart voor tien mede te delen dat zij gaat slapen. Waar moet dat heen met de wereld!?

In Tsjechië werkt de zwaartekracht anders. Daardoor blijft je lichaam langer aan het bed plakken. Er is een heel andere dimensie toegevoegd aan het verschijnsel spierpijn. Op een TV-scherm in de lobby zie je beelden van webcams die staan gericht op de twee grootste pistes in de regio. Als je zou beweren dat het beelden zijn van de smog boven Shanghai geloof ik het ook.

Het is weer prachtig weer om te skiën en snowboarden: net onder het vriespunt, lichte sneeuwval en nauwelijks wind. Ondanks heftige spierpijn na het skiën van gisteren gaat Anne ook vandaag weer heldhaftig de blauwe piste af. De 'panierte Käse mit Glühwein' is dan ook dik verdiend. Een aantal groepsgenoten wordt door mij op de gevoelige digitale plaat vastgelegd en een enkeling figureert zelfs onvermoed in een filmpje.

De buschauffeur van de pendelbus die ons terugrijdt naar het dorp besluit halverwege de rit dat het tijd is voor pauze en maant de passagiers tot uitstappen. Daar staan wij dan: onbeschut bovenop de berg terwijl de goede man de bus aanveegt met een bezem voordat hij iedereen met vieze sneeuwprut onder de schoenen weer laat instappen. Het waarom van zijn aktie blijft onduidelijk. Mogelijk betreft het hier een voorbeeld van lokale humor.

Vandaag leerde Sam dat het na een sprong niet verstandig is om op je neus te landen en wordt daarmee de eerste groepsgenoot die per 'banaan' de piste verlaat. Resultaat: een gekneusd neusbotje en een hersenschudding.

Ik zit vroeg genoeg in een verzorgingstehuis om daar van het eten te genieten dus vanavond laat ik het hoteleten (rijk aan koolhydraten, dat wel) voor wat het is en is m'n gezin te gast bij een restaurant in het dorp. Onderweg gaan wij even langs bij de medische hulppost waar de dienstdoend arts ons vertelt dat Sam de nacht in het ziekenhuis zal doorbrengen. Voor de zekerheid maar niet omdat er iets heel ernstigs aan de hand is. Gelukkig maar!

De aanstaande reis naar Praag vraagt nog wat geregel maar de Becherovka smaakt weer prima!

Na het nuttigen van het ontbijt (de beste maaltijd van de dag) vertrekt onze eigen tourbus om half tien richting de hoofdstad van Tsjechië. Onderweg lopend naar de bus wanen wij ons in de Winter Efteling: Vrouw Holle heeft haar kussens weer flink uitgeklopt. Aan boord zijn nu zeven passagiers en één chauffeur. Andere mensen hadden zich weliswaar opgegeven maar konden op het laatste moment niet wegens ziekte of liever toch maar willende skiën. Jammer, want speciaal voor één van hen was de vertrektijd al een uur richting toekomst opgeschoven. Gelukkig delen zij wel de kosten van het uitstapje.

De Burcht staat er nog steeds en de groep splitst zich op na de ontdekking dat magnetron-panini niet erg smakelijk is. Onder aanvoering van Kaki gaan de tieners op zoek naar een Kip Feest Centrum en vermaken anderen zich met winkelen. De Oude Stad herbergt verrassend genoeg meer toeristische attracties dan De Nieuwe Stad en het eten is ronduit goed. Bij Grand Hotel Evropa worden ansichtkaarten geschreven en alcohol gedronken. Een massage en een manicure is ook fijn, zo ontdekt Stéphanie. Vijf minuten voor de afgesproken tijd is iedereen terug bij de bus en rijdt Henk ons veilig terug naar Spindleruv Mlyn.

Een ritje met de taxi van dorp naar hotel is 60 kronen (zo'n €2,75) goedkoper wanneer je om een 'Ucet' (bon) vraagt. Handig om te weten!

Tot vooral grote vreugde van hem zelf is Sam weer terug uit het ziekenhuis.

Terwijl de één wakker wordt met een kater, wordt de ander wakker met zijn of haar partner terwijl anderen wakker worden met spierpijn. Het zonnetje schijnt boven de piste. Zichtbaar! Sam en Dirk zijn weer lekker aan het boarden en zijn niet de enigen die genieten van de gestaag vallende sneeuw. Ferdinand is al blij als hij zijn tanden mag zetten in een super hotdog: een half stokbrood met een lange worst en heel veel ketchup.








Bij de lunch spreekt de ober mij in het Tsjechisch aan nadat ik hem in die taal heb begroet. Blijkbaar is mijn uitspraak in de loop der jaren verbeterd. Wat ook blijkt uit het feit dat ik deze week voor het eerst een barman in het Tsjechisch in de maling heb genomen. Voorgaande jaren liep ik vaak in mijn eentje te wandelen; het is dus even wennen voor mij dat Anne mee is om te genieten van het fraaie landschap en het boodschappen doen.

Onderweg vinden wij een mooie boom voor de productie van een 'Snow Bunny'.

Wij kopen een kleinigheidje voor een bijna jarige groepsgenoot en aangezien dit verslag pas achteraf wordt gelezen kan het geen kwaad te melden dat het Siem betreft. De stappenteller-applicatie in m'n mobieltje geeft aan dat vandaag al ruim 11000 stappen zijn gezet; het dubbele van mijn gebruikelijke gemiddelde. Zal bij terugkomst in Amsterdam blijken dat ik ben afgevallen?

Een meneer vraagt onze groep kinderen om minder luidruchtig te zijn bij het tafelvoetballen. Zelf drinkt hij bier terwijl hij met vrienden aan het bowlen is. Vermoedelijk kan hij vanwege het lachen van kinderen de bowlingbal niet op de grond horen vallen of de kegels niet horen omvallen. Dat, of er is hier sprake van humor. Of het heerschap heeft graag ruzie.

In de bar is het weer reuzegezellig waardoor sommigen iets te laat naar bed gaan. Wij leren elkaar beter kennen en dat is leuk. Het lokale daglicht boort zich de volgende morgen vroeg doodleuk door de dubbele vitrage die dienst doet als gordijn.

Maar ons deert het niet. Spindleruv Mlyn blijkt een door-de-wekker-heen-slaapstadje maar gelukkig zijn er nog eieren in de ontbijtzaal. Het zijn dit jaar verrassingseieren: sommigen zijn zachtgekookt en andere (zijn) niet (gekookt). En er is koffie. Sterke koffie.

Helaas heeft Anne te veel last van haar enkels en ook ik heb nog last van diverse (oude) blessures dus skiën zit er vandaag niet in. Het beroep van Après-ski instructeur trekt nog steeds. Net als het idee om volgende keer met de hele groep te gaan parasailen op Aruba...het is koud en het waait hard. Onze hardcore skiërs en snowboarders geven aan dat het boven aan de pistes zwaar afzien is.

Maar er is meer te doen dan skiën. Foto's maken van Dirk bijvoorbeeld.

Of palacinka (pannekoek, traditioneel met jam en slagroom) eten! Ook de speurtocht naar een kleinigheidje voor de chauffeur is een leuke bezigheid.

Teruglopend naar het hotel ga ik in de gladheid maar één keer onderuit. Gelukkig niet in het honden uitlaatgebied dat mogelijk de inspiratie vormde voor Frank Zappa's wereldhit 'Don't eat the yellow snow'. Ook deze laatste dag kan de zonnebrandcrème in de koffer blijven. Diverse groepsgenoten doen een dutje voor het avondeten.

Ook vandaag bleek het zwembadwater in het hotel erg nat. Tot grote hilariteit van allen aanwezig zetten de zussen Annelies en Boukje
iedereen van de groep in het virtuele zonnetje. Volkomen terecht krijgen Hendrien en Henk een groepsbedankje en schrijver dezes krijgt een
leuke fles drank...het is maar goed dat ik niet wars ben van een beetje alcoholgebruik...;-) Nog even een laatste potje kaarten, een laatste borrel, inpakken en slapen.

Ruby en ik zijn het met elkaar eens dat de muziek van Abba prima is. Voor in een museum maar niet voor in een ontbijtzaal.

Terwijl Kaki een ei naar binnen slurpt bedenken wij dat het hotelmanagement zou kunnen bijverdienen door de koffie te verkopen als laxeermiddel. Maar ook vandaag is de caffeïne-bom welkom! Alles en iedereen lijkt in gereedheid voor de reis terug naar Amsterdam.

Om twee minuten na negen vertrekt de bus. Met iedereen aan boord. Onderaan de berg gaan de sneeuwkettingen er af. Een paar mensen
nemen de gelegenheid te baat om nog even de supermarkt in te duiken. Siem lijkt blij verrast als hij weer instapt en luid wordt toegezongen.

Van de organisatie ontvangt hij als verjaarscadeau twee Tsjechische specialiteiten en een heuse Vietnamese Made in China specialiteit uit de alom geliefde Asia Shop in Spindleruv Mlyn. Met flinke vertraging vanwege heftige sneeuwval en een ongeluk komen wij aan bij een Raststätte waar ik last krijg van plaatsvervangende schaamte.

De busparkeerplaats is ingenomen door tientallen Nederlanders die geen zin hebben in dertig meter meer lopen. Ook dringen zij scheldend en vloekend voor in de rij bij het eten omdat zij vinden dat zij voorrang hebben. Zij doen mij denken aan de Nederlanders die eisen dat de skiles een kwartier later begint omdat zij die ochtend moeite hadden hun bed uit te komen. Of niet op een taxi willen wachten 'want wat hebben zij te maken met andere mensen die óók een taxi willen!?' Maar goed: wij zijn blij als wij weer terug kunnen naar de bus.

Ooit beweerde ik dat de hel niet bestaat maar verplicht drie kwartier doorbrengen op een plek waarbij vergeleken de V&D eetgelegenheid La Place het toppunt van gezelligheid is, komt dicht in de buurt. Voor sommigen bestaat de hel uit het geen televisie kunnen kijken. Het kijkschijfjes-apparaat aan boord blijkt defect en ondanks diverse
reparatie-pogingen blijft dat zo.

Gelukkig zitten er creatieve mensen in de bus en wij verzorgen zelf en spontaan een avondvullend entertainment-programma. Er wordt gezongen, er wordt niet gedanst maar wel moppen getapt. Absoluut hoogtepunt is dat wij elkaar bij toerbeurt interviewen.

Bij Oberhausen nemen wij (hopelijk slechts tijdelijk) afscheid van Henk die van achter het grote stuur zeer openhartig over zijn leven vertelt.

'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is...wit!' Het antwoord op dat raadselspelletje is niet moeilijk te geven want werkelijk álles buiten de bus is wit van de sneeuw: de bomen, het gras, de vangrail, het wegdek, de lucht en zelfs de brandweerauto's en sneeuwschuivers. Terwijl wij wachten tot een paar op elkaar gebotste auto's zijn weggesleept besluiten enkelen tot het nemen van een plaspauze.

Het laatste stuk brengen wij door in relatieve stilte en sommigen zelfs in diepe slaap. Bram slaapt gewoon in het gangpad. Op een matje, dat dan weer wel. Het is dik na drie uur 's nachts wanneer wij aankomen bij de opstapplaats en vreemd genoeg zijn er niet heel veel leden van het welkomstcomité om ons op te wachten na weer een heerlijke sneeuwvakantie. Wij komen thuis en het is nog steeds koud. In de woonkamer is het net vijf graden celsius boven nul.

Tsja, dat krijg je als je het zonde vindt om te stoken terwijl er niemand thuis is. Maar onder de dekens is het al snel weer warm...

P.s. Graag nog even geduld: foto's en filmpjes komen eerdaags in een online album. Misschien wel in twee.

Weten (Een verhaaltje)

Zij veegde de natte haren uit haar gezicht en hijgde nog wat na van het rennen door de regen.

Hij was afgeleid door haar accent en vergat daardoor bijna naar haar te luisteren. Met haar warme handen pakte zij de zijne en met haar ogen brak zij door zijn masker.

Hij wist zich geraakt en vertelde haar meer dan zij wilde weten.

==========

Meer lezen? Zie: http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel

Lekker

Donderdag mocht ik een interessante avond presenteren in het kader van Valentijnsdag. Gastspreker was Jean-Pierre van de Ven en hij sprak over sex en relaties, met name in het kader van psychische aandoeningen.

Vrijdag werd m'n jongste dochter 11 en dat werd gevierd met een middag in Ballorig. Op deze foto ziet u haar (in het rood) met broer (die niet graag op de foto gaat) en zus:

Zelf werd ik bij voorbaat ballorig bij het bespreken va een paar verse entertainmentopdrachten. Het beloven weer een paar avonden te worden vol hilariteit!



Die hele hype rond het eten van paardenvlees vind ik ook hilarisch. Ja, fabrikanten hadden gelogen op de etiketten en het woord 'paardenvlees' niet genoemd.

Alsof het nieuws is dat fabrikanten liegen om meer winst te behalen. Maar goed. Misschien zou het wel beter zijn om over te stappen op het eten van paardenvlees in plaats van kippenvlees. Immers: één paard voedt veel meer mensen dan één kip dus minder dieren zouden hoeven te lijden en te sterven en meer mensen zouden te eten hebben. Eigenlijk jammer dat paarden zo schattig zijn...

Onze eigen kanarie in een kooitje vinden wij schattig en wij genieten van een goudvis in een kom terwijl wij onze kat straffen als die in de tuin van de buren komt.

Maar dieren die opgesloten leven in een dierentuin of circus vinden wij zielig 'want dat is niet natuurlijk'.

Dieren moeten met rust gelaten worden en de natuur moet haar gang gaan zonder menselijke bemoeienis. Maar een doodzieke Bultrug moet worden gered en wilde paarden moeten worden bijgevoerd omdat die anders de winter niet overleven.

En blijkbaar vinden wij het heel natuurlijk om miljoenen kippen per dag langzaam te wurgen en elke dag vlees te eten.

Dan opeens is het geen kwestie van 'Dat hoort zo want dat is natuurlijk' maar meer een kwestie van 'Ja maar dat is anders want dat vind ik lekker.'

De Juiste Kleur (Een verhaaltje)

Niets kon hem wakker krijgen. Niet de eenzame dronkaard die over de kade zwalkte, niet de overdreven vroeg gearrriveerde vuilophalers en ook niet de vogeltjes die een vroege lente aankondigden.

Hij was gewoon weg.
Vooral van haar.

Het was nog maar gisteren dat hij haar ontdekte in een menigte van potentiële partners.
Ze dansten. Ze praatten. Ze dronken.
Het was bijna jammer dat het nooit wat zou kunnen worden tussen hen.

Want ja, haar schaduw had nu eenmaal niet de juiste kleur.

===========
Meer verhaaltjes lezen? Dat kan! http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel
Of neem contact met mij op voor de aanschaf van een gesigneerd exemplaar van één van mijn verhalenbundels.

Buurvrouw

Omdat ik het niet kan laten schreef ik vanmorgen weer een stukje voor een opiniesite en een nieuw hoofdstuk aan m'n roman die maar niet af schijnt te komen.

Vanmorgen ook m'n vooralsnog laatste bezoekje gebracht aan een Mensendieck-therapeut omdat zijn oefeningen goed werken en ik weer behoorlijk kan lopen. Ik kan nu weer oprecht genieten van een lekker wandelingetje!

Voordat mensen wisten dat ze paardenvlees aten vonden zij dat 'rundvlees' in lasagne en zo best lekker. Soms is de hypocrisie van mensen bijna grappig; de eigenaar van een fastfoodketen zegt dat hij een hekel heeft aan homo's en miljoenen mensen weigeren nog te eten bij Chick-a-filet. Maar vrijwel niemand weigert z'n auto vol te tanken met benzine die vooral komt uit landen waar homoseksuelen ter dood kunnen worden veroordeeld.

Om terug te komen op die paarden: dat zijn natuurlijk mooie, 'edele' dieren. Daarom is het eten van paardenvlees een daad van barbarisme. Net als het doodmaken van een Pandabeer. Dat is een mooi en schattig dier. Nee, dan varkens en kippen. Die zijn oerlelijk en kunnen daarom met een gerust hart worden geslacht op ritueel kapitalistische wijze. U weet wel: zo veel, zo snel en zo goedkoop mogelijk.

Logisch dat varkens en kippen jaloers zijn op paarden en panda's. Zij willen er óók graag aaibaar uitzien. Maar helaas: alles wat wij niet mooi vinden mag stuk.

Zou dat ook de reden zijn dat mensen tranen met tuiten huilen bij de dood van een filmster maar de schouders ophalen bij het overlijden van de 87-jarige tante van de buurvrouw?

Leeftijdsdiscriminatie

Even naar de huisarts geweest en daarna een debiteur gemaand tot betalen. Straks naar m'n moeder en daarna een paar uurtjes op kantoor zitten.

Onlangs werd ik door iemand gefeliciteerd met de mededeling 'dat ik nu eindelijk weer eens iets nuttigs doe'. Daarbij werd gerefereerd aan het feit dat ik sinds kort zes uren per week op een kantoor zit om facturen te verzenden en de telefoon aan te nemen.

Dat ik in mijn hoofdberoep van entertainer soms honderden mensen blij maak op één enkele avond wordt niet als nuttig gezien. Dat ik duizenden mensen aan het denken zet met het schrijven van columns voor diverse media wordt niet als nuttig gezien. Dat ik geld probeer te verdienen met het schrijven van verhalen wordt niet als nuttig gezien. Dat ik les geef aan psychiatrisch patiënten wordt niet als nuttig gezien. Dat ik mijn leven wijd aan met (mede-) opvoeden van drie kinderen wordt niet als nuttig gezien.

Waarom toch worden mensen die niet op kantoor zitten te werken anders behandeld dan mensen die dat wél doen?

Mannen en vrouwen worden anders behandeld. Soms is dat logisch maar soms ook niet. Als u naar uzelf zou luisteren: praat u anders tegen mannen dan tegen vrouwen?

Als een heteroseksuele man als werkgever mag kiezen tussen het aannemen van een lelijke man danwel een mooie vrouw (een andere soort bestaat ook niet) dan zal hij meestal kiezen voor de vrouw.

Verder is het historisch zo gegroeid dat voor hetzelfde werk mannen (steeds minder) vaak een hoger loon ontvangen. Gebruikelijk in de tijd dat de man de kostwinner was en voor alle vaste en huishoudelijke lasten opdraaide maar steeds minder realistisch. Hoewel: nog steeds is het meestal de man die de restaurantrekening betaalt en de dame die dat prettig vindt 'want dan voel ik mij zo lekker vrouw'.

Als meer vrouwen hun eigen avondje uit zouden betalen zou het salaris van veel mannen omlaag kunnen. Maar ja: mogen mannen zich dan geen man meer voelen en vrouwen zich geen vrouw? Ofwel: als mensen anders behandeld wíllen worden is het dan nog discriminatie te noemen wanneer zij anders behandeld worden?

Artikel 1 van de Nederlandse grondwet stelt dat er niet gediscrimineerd mag worden. Niet op het gebied van ras, geslacht of wat dan ook. Maar waarom ontvangt iemand van 19 dan een beduidend lager uurloon dan iemand van 25? Dat is toch gewoon leeftijdsdiscriminatie?

Weet

Morgen mag ik de eerste paar uurtjes werken in mijn kersverse bijbaantje; ik zit vanaf dan zo'n zes uren per week op het kantoor van een stichting. Voor een beetje geld en voor een stukje voldoening.

M'n dochter is net opgehaald en haar zusje was vandaag niet mee. Wij genoten van zelfgemaakte pandan cake (sponge cake), poffertjes, een potje Chinees schaak (Bijna vergeten: gelukkig (Chinees) Nieuw Jaar!), een paar spelletjes Yahtzee en elkaars gezelschap. Straks komen een paar vrienden voor een partijtje Magic: the Gathering.

Vrijdag en zaterdag waren wij in Breda dat ten tijde van carnaval wordt omgedoopt in Ut Kielegat. Ook dit jaar was het weer erg vermakelijk!

Het voedsel op een verjaarsetentje gisteren was erg smakelijk!

Donderdag waren wij aanwezig bij een netwerkmiddag. Die werd geopend door wethouder Andrée van Es en gastsprekers waren ondermeer Duncan Stutterheim van ID&T (Sensation White, Mysteryland e.d.) en Jort Kelder, voormalig hoofdredacteur van Quote. Een inspirerende paar uren! Wie mij ook altijd inspireren zijn kinderen.

Wij nemen kinderen kwalijk dat zij dingen niet meer uit het hoofd weten. Dat zij het nadenken lijken verleerd. Tegelijkertijd weten zij beter dan hun ouders hoe en waar je informatie kunt vinden. Maar ja: tijdens het eten, in bed en zelfs op het toilet gaat zo'n draagbaar apparaat mee. Vreselijk!

Voor de oplossing reizen wij eventjes zo'n tweeduizend jaar terug in de tijd: men begon gedichten, filosofische verhandelingen en toneelstukken aan papier toe te vertrouwen en de jeugd leerde lezen. Een rol perkament ging mee naar bed, lag naast het etensbord en zelfs op het toilet werd gelezen. Een hele generatie groeide op zonder de noodzaak wetten en toneelvoorstellingen uit het hoofd te kennen...Vreselijk!

Woedende ouders en leraren trokken hand in hand naar het parlement en eisten actie.

In onze tijd zijn er nauwelijks mensen te vinden die meer dan drie gedichten uit het hoofd kunnen declameren. En zegt u eens eerlijk: kent u meer dan vijf telefoonnummers uit uw hoofd of kiest u de juiste naam uit het keuzemenu op een klein schermpje om vervolgens over de telefoon erover te klagen dat uw kind zo weinig uit zijn hoofd weet?

Rolstoel (Een verhaaltje)

'Pap, dit is nou Stanley.'
Verbaasd schudde hij zijn hoofd en de hand van de jongeman van duidelijk Marokkaanse komaf.
-'Stanley!?' 'Ja meneer, mijn vader was een grote fan van de Ajax-keeper Stanley Menzo. Zodoende.'

Er moest een tijd komen dat zijn dochter met een jongen thuis zou komen en dit leek hem wel een aardige snuiter.
Of hij ooit bekend zou worden als voetballer viel te betwijfelen want vanwege het ontbreken van benen zat zijn dochter's vriend in een rolstoel.

===========
Meer lezen? Zie: http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel

Ontnemen

Mijn vriendin wees mij op dit verhaal (Engels): een jonge vrouw gaat volkomen onbevangen naar Noord-Korea en doet verslag van haar wedervaren.

Vandaag kwam overigens de Bewonerskrant (PDF)uit met daarin een stukje van mijn hand. Eigenlijk gewoon stiekem een samenvatting van het stuk dat onlangs elders online verscheen...;-)

Momenteel staan er weinig entertainmentopdrachten in de planning maar het goede nieuws is dat ik ben aangenomen als kantoormedewerker van een stichting voor een aantal uren per week. Voorlopig om een zieke te vervangen maar vanaf de zomer iets structureler. Met bijna 17 jaren aan kantoorervaring zal het niet te veel vergen van mijn intellectuele capaciteiten maar intussen zorgt het wel voor een beetje meer inkomen. Daarnaast blijf ik natuurlijk werken aan een nieuwe bundel met korte verhalen, een roman, een SF-roman, een jeugdboek en een kinderboek.

Momenteel werk ik ook aan mijn gezondheid met ondermeer wekelijks aquajoggen en nam ik vandaag contact op met een psycholoog om ook aan mijn geestelijke gezondheid te werken. Best een enge stap hoor, dat werken aan het verwerken van antieke trauma's! Maar ik heb een hele toffe partner die mij voortdurend bijstaat. En dat terwijl zij hard moet werken aan haar eigen bedrijf.

Koningin Beatrix zal binnenkort stoppen met werken. Als fulltime werkende vrouw van 74 jaar oud is zij een voorbeeld voor velen. Maar eigenlijk is het dubbel want zij geeft de baan door aan haar zoon van 45. Als zijn moeder gewoon met haar 65ste met pensioen was gegaan was Willem Alexander dus al op zijn 35ste Koning der Nederlanden met Máxima als koningin. Zijn baan bij Rijkswaterstaat had tien jaar geleden al in handen kunnen zijn van iemand die nu nog werkloos thuiszit.

Wie heeft de grootmoeder van Amalia eigenlijk gedwongen om door te werken?

Men wordt nu gedwongen om langer door te werken. Nog maar één generatie en het zal bij ons - net als nu al in Amerika - heel normaal zijn om een 72-jarige stratenveger te zien. Tegelijkertijd zegt het kabinet in te zetten op arbeidsparticipatie van jongeren. Maar hoe moet een 18-jarige schoolverlater aan een baan komen als zijn bejaarde buurvrouw haar pensioen staat aan te vullen door vakken te vullen bij de Albert Heijn?

Een eng toekomstscenario? Was dat maar waar! Met eigen ogen heb ik al gezien dat dames die de zestig zijn gepasseerd potjes pindakaas staan te schikken in de supermarkt bij mijn moeder om de hoek. Nu gun ik die dames (heren heb ik er nog niet gezien) hun bijbaantje van harte hoor. Maar het is toch godsgeklaagd dat mensen die hun hele leven hebben gewerkt niet van een welverdiend pensioen kunnen genieten?

En dat in het besef dat zij hun eigen kleinkind het eerste baantje ontnemen.

TV kijken

Voor m'n oudste dochter en duizenden andere basisschool-leerlingen begon vandaag de Cito-toets. Heel veel succes en plezier allemaal!

Vandaag een verjaarsetentje bij m'n schoonmoeder en eerder op de dag een sollicitatiegesprek betreffende een klein bijbaantje als aanvulling op mijn inkomen als zelfstandige. Gisteren werkte ik mijn website bij en plaatste enkele nieuwe foto's van mij aan het werk, waaronder deze:

Gisteravond hadden wij visite van een buurvrouw die wij blij konden maken met een behoorlijke zak vol kleren waar mijn zoon is uitgegroeid maar die haar zoon prima zullen passen. Qua gezondheid schiet het hier wat minder op, helaas: zoon is nog flink aan het snotteren en mijn hoofdpijn is erg aanwezig.

Dat er in de gemeenschappelijke binnentuin een hoogwerker staat te brullen en schilders naar elkaar staan te brullen helpt ook niet erg. Bovendien zijn wij als bewoners weer'ns niet ingelicht over de huidige werkzaamheden. Woningcorporatie Ymere was erg snel met de beschuldigende vinger wijzen naar de aannemer. Ik denk dat ik maar weer'ns een stukje ga schrijven over wanbeleid en miscommunicatie...

Gisteren verscheen ook een stukje van mijn hand op de Amsterdamse opiniesite Amsterdam Centraal. Dit maal ging het over werkloosheid. En in het verlengde daarvan: bezuinigen. Een dilemma voor bedrijven en instellingen: mensen een volwaardige baan bieden kost geld maar als op gegeven moment niemand meer betaald werk verricht is er niemand meer die je product of dienst wil of kan afnemen. Het vinden van een oplossing laat ik graag over aan mensen met een obsessie voor het oplossen van dit soort vraagstukken.

Wat is het toch met mensen en hun obsessie voor tijd?
'Je MOET opstaan WANT het is al acht uur!' Alsof de wereld vergaat indien je niet binnen vijf minuten hebt ontbeten, je tanden hebt gepoetst, bent aangekleed en buiten staat.

Natuurlijk kan het handig zijn om tijdig je bed uit te komen. Bijvoorbeeld wanneer je een winkel moet openen of om half negen een machine moet opstarten in een fabriek.

Maar vroeg opstaan op een vrije dag 'want in bed blijven liggen is zonde van je tijd.'? Een vreemd argument van mensen die vier uren per dag bezig zijn met soaps kijken en online spelletjes spelen via Facebook of twee uren per dag met hun handen in de aarde wroeten en als hobby 'tuinieren' opgeven.

Kortom: waarom is drie uren in bed liggen tijdverspilling maar geldt dat niet voor drie uren gamen of TV kijken?

Wijnliefhebber

Vandaag zitten m'n zoon en ik verkouden thuis en gisteren hadden wij een etentje met vrienden. Het was erg lekker en vooral het toetje was erg vullend. Zodoende gaf de weegschaal vanmorgen een hogere waarde aan dan vorige week om dezelfde tijd. Wij proberen weliswaar te letten op wat wij eten en wat meer te bewegen maar ja, soms wil je ook gewoon lekker eten. Maar of wij ook verslaafd zijn?

Mensen als Lance Armstrong, Nelissen en Rasmussen zijn vooral verslaafd aan winnen en aandacht en daarom zoeken zij hun toevlucht tot doping. Dat dat moreel onjuist is en slecht voor het lijf maakt niet uit. Als het supergrote ego maar gevoed wordt. Dat door hun gedrag de Tour de France meer een Tour de Farce wordt, daar staan de heren geen moment bij stil. Zij moesten per sé winnen en dan is alles geoorloofd. Door die instelling raakten deze wielrenners ook nog'ns verslaafd aan liegen.

'Ik ben niet verslaafd maar kan gewoon niet zonder', was ooit een uitspraak, voorbehouden aan alcoholisten en sigaretrokers. Tegenwoordig gaat die uitspraak ook op voor mensen die twee uren per dag doorbrengen op sociale media. Er zijn zelfs mensen verslaafd aan chocola eten en aan lipgloss!

Gek genoeg noemen mensen die dagelijks drie uren besteden aan TV-kijken zich niet verslaafd maar 'gemiddelde Nederlander'.

Zoals mensen iemand die dagelijks tien biertjes drinkt een alcoholverslaafde noemen en zelf 'maar twee flessen wijn per dag' drinken: eentje overdag en eentje bij het eten en soms nog eentje 's avonds' en daarom zichzelf niet verslaafd noemen maar een wijnliefhebber.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Cecil Womack

Dood

Een etentje met m'n schoonvader en diens vrouw, het tegen het lijf lopen op de markt van een geliefde oudtante, een twintigtal LP's overdragen aan een liefhebber, een avondje borrelen met m'n vriendin, een filmpje kijken met m'n zoon, ontdekken dat aquajoggen prettig is voor mijn lijf, kunnen eten wat en wanneer ik wil...ja, ik ben een tevreden mens!

Verreweg de meeste terroristische aanslagen worden gevoed door onvrede. Mensen met een gevulde maag zijn vaker tevreden. Anders gezegd: met de bestrijding van armoede zou men ook terrorisme bestrijden. Simpel, niet?

Ware het niet dat je met de verkoop van raketwerpers meer verdient dan met de verkoop van brood. Ziedaar de kern van het probleem.

Zie hier ook meteen de reden waarom de overheid alcohol niet wil verbieden.

Alcohol is vele malen gevaarlijker en geeft meer dan een week per jaar overlast. En waarom is er geen meldpunt Griepoverlast? Al die mensen die lopen te hoesten en proesten in het openbaar vervoer en onschuldigen aansteken met hun verwerpelijk gedrag! Elk jaar sterven zo 4000 onschuldige burgers. Alleen al in Nederland! En in tegenstelling tot de door GroenLinks zelfbedachte vuurwerkcijfers is dat een feit. Toevallig.

Als het hen echt te doen is om verbieden wat gevaarlijk is, laat GroenLinks dan een verbod instellen op leven want echt iedereen die dat doet gaat dood.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Ed Koch en Herman Verbeek

Een Witte Roos (Een verhaaltje)

Onder aan de trap aangekomen draaide hij zich nog eenmaal om. Zij stond op het punt zich weg te draaien van een mogelijke toekomst die kon leiden naar een gezamenlijk verleden.

Draaiend tussen haar vingers de bloem die hij voor haar had achtergelaten.

Een witte roos.

============
Meer van mijn verhaaltjes lezen? Dat kan! Zie http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel