Vandaag genoten m'n vriendin en ik de lunch bij m'n tante in Den Haag. Handig, omdat wij daar in de buurt moesten zijn voor werk. Toevallig sprak ik gisteravond haar zus aan het ziekenhuisbed van m'n moeder. Daar waren ook m'n schoonzus en haar moeder.
Zomaar totaal onverwacht ben ik alle dagen aan het werk en dat is even wennen. Ook lastig want wie op de weg zit kan niet thuis de administratie doen. Of de was. Bijvoorbeeld.
Toen ik voor mijzelf begon dacht ik niet elke dag aan het werk te zijn maar gewoon af en toe een entertainment-opdracht binnen te halen en hopelijk voldoende om van te kunnen leven. Maar opeens werk ik (in elk geval voor enkele weken) elke werkdag vanaf ongeveer half negen en ben ik zelden voor vier uur 's middags thuis. Waarbij ik dan ook nog regelmatig in de weekenden werk.
Het fabeltje dat alle zzp'ers lui zijn is hiermee wel doorgeprikt!
Toch zijn er nog steeds mensen die denken dat ik mij te pletter verveel naast mijn werk, m'n vrijwilligerswerk (wat erg meevalt hoor!), het opzoeken van m'n moeder in het ziekenhuis, het huishouden en de zorg voor een tienerzoon. Een slechte zaak, al zeg ik't zelf.
Slechte zaak, die McDonalds: vet eten waarmee overgewicht bij kinderen (èn hun ouders!) gestimuleerd wordt, tonnen aan milieu-onvriendelijk verpakkingsmateriaal en een slavendrijver voor het personeel. Toch?
Aan de andere kant sponsort deze grote fastfoodketen sport-evenementen en het Ronald McDonaldhuis. Zodat mensen sport kunnen bedrijven en familieleden van zieke kinderen vlakbij het ziekenhuis kunnen logeren.
Heffen de 'slechte' en de 'goede' McDonalds elkaar op? Misschien. Maar feit is dat wij, gewone burgers, niet zomaar met het vingertje kunnen wijzen en zeggen dat iets goed is of fout.