'Pekingeend bij Nacht' is een verzameling columns van Sylvia Witteman en voor mij boek nummer drie van dit jaar. Ik las het op vakantie in Tsjechië en vond daar ook de rust om wat te schrijven. Niet alleen het verhaal dat afgelopen vrijdag werd gepubliceerd maar zelfs meer dan dat.
Schrijven lijkt verdacht veel op werk. Voor wie nooit meer heeft geschreven dan een ziekteverlof-briefje in de trant van: 'Hallo beste Juf, Kees was gisteren heel ziek en daarom niet op school. Hartelijke groetjes, zijn vader.' met daaronder een vervalste handtekening, zal dat niet zo over komen. Maar laat ik u vertellen: omgerekend naar een loon per uur is het voor de meeste schrijvers vermoedelijk lucratiever om op een vuilnisbelt rond te scharrelen op zoek naar iets verkoopbaars.
Natuurlijk hoop ik dat mijn boeken verkoopbaar blijken maar het liefst heb ik dat ze gelezen worden; dan heb ik pas ècht eer van mijn werk. In het kader van mijn werk als entertainer zijn er gisteren weer'ns wat debiteuren aangeschreven. Altijd aardig om te ontdekken met welk smoesje een wanbetaler aankomt. Ik heb de meeste nu wel gehad. Van 'De boekhouder is plotseling met vakantie' tot 'De hond heeft de factuur opgegeten.' Serieus.
Serieuze gesprekken doorspekt met humor had ik ondermeer met buurvrouw Hetty (bij wie ik even op visite was) en met buurvrouw Angélique die even op visite was en meteen maar even kennis maakte met mijn vriendin.
Die laatste was niet mee naar een bijeenkomst gisteravond waarvoor ik nog even langs ging bij een kraakpand voor een schoteltje zout en een mandje met brood. Een verzoek waarop werd gereageerd alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En zeg nu zelf: als iemand bij u aan de deur staat en vraagt om wat zout en brood, zou u dat weigeren te geven?
Nu is het normaal dat mensen hun eigen werk veelal 'belangrijker' vinden dan dat van anderen die het in hun ogen lang niet zo 'zwaar' hebben. Maar wat is 'belangrijk' en wat is 'zwaar'? Heeft een consumptiekip het zwaar en is het belangrijk je kip niet als gefrituurde stukjes bij McDonalds te halen maar liever als gegrild borststuk bij een Frans restaurant aan de andere kant van de straat? Is de ene consumptiekip op een minder gruwelijke wijze dan de andere vermoord?
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Ralph McQuarrie en dat van Davy Jones
