In de bus werden de volgende kranten gelezen: NRC, Het Parool en Het NRC-Handelsblad; een aantal jongelui vermaakte zich prima met het spelen van het antieke computerspel 'Pong' op een nogal moderne iPad.
Bij een tussenstop midden in de nacht viel het op hoe mooi een sterrenhemel eruitziet bij weinig lichtvervuiling.
Niet iedereen gebruikte de nacht om te slapen en half uitgerust stonden wij om negen uur des ochtends bij een groot winkelcentrum in Tsjechië. Tot verdriet van vrijwel iedereen onder de 18 was de KFC nog dicht. Al stond de Wi-Fi verbinding open. Ook de supermarkt, de bakker en diverse andere winkels waren open en zo konden alsnog maag en psyche worden gevoed.
Bij het hotel aangekomen was het verdelen der kamers snel geregeld.
Men was moe en daarom gingen verreweg de meeste Tsjechië-gangers deze eerste middag nog niet naar de piste. De eerste avond werden wij vergast op een optreden van een heuse stripper die een vrijgezellenfeest luister bijzette en de laatste van onze groep ging 'pas' om tien uur naar bed.
De eerste 'echte' dag in Spindleruv Mlyn werden er ski's gehuurd, dagkaarten gekocht en skiles geregeld. Het was prachtig skiweer en de jongedame van de après-ski herkende mij nog, net als eerder op de dag de dame van het hotel-restaurant.
Vrijwel zonder ongelukken kwamen wij de dag door en iedereen leek het naar de zin te hebben, ook al was de een wat meer vermoeid dan de ander.
Zelf heb ik mij vooral vermaakt met foto's maken, het steunen van leshebbende groepsgenoten en het leren van nieuwe woorden in het Tsjechisch. De combinatie van (kortstondige) sneeuwstorm en de vreugde van het probleemloos functioneren van m'n nieuwe heup deed mij een titel bedenken voor een nieuwe bioscoopfilm: 'Snow Wars: A New Hip'.
Op de tweede volle dag scheen de zon uitbundig. Althans, tot aan een tijdstip tegen de middag toen donkere wolkten zich samenpakten. Toch kon dat een aantal van onze meest fanatieke skiërs en snowboarders er niet van weerhouden om dertig seconden voor sluitingstijd nog gebruik te maken van de skilift. Helaas leverde deze dag ook een gebroken bot op. Natuurlijk valt het in een gezelschap van 39 mensen te verwachten dat een paar van hen een ski-ongeluk zullen oplopen maar toch is het erg sneu voor degeen die het overkomt.
Helaas ligt er bij het ontbijt maar één mandje met gekookte eieren dus het grapje van de omgewisselde bordjes 'hardgekookt' en 'zachtgekookt' kan dit jaar niet worden uitgevoerd. Schrijver dezes had een rustdag ingevoerd want dat kijken naar menselijke activiteit is toch wel erg vermoeiend...Deze dag dus maar ansichtkaarten geschreven, gelezen en - bijkans per ongeluk - gewerkt aan een nieuwe roman. Daarnaast een handwasje gedaan en gepoogd de zoomlens van het meegebrachte fototoestel weer geschikt te maken om vergezichten mee te fotograferen.
Met de internetverbinding is het wat pover gesteld dus 'cold turkey' bekom ik van mijn Twitter-verslaving.
Een groepsgenote raadt wat Thomas de Locomotief in het Tsjechisch zegt wanneer hij een bocht nadert...'Toet, toet!'
Praag is nog steeds een prachtige stad. Dat vonden ook de duizenden toeristen waar ons groepje van 17 hotelgasten toe behoorde. Het werd een heerlijke woensdag en mede dankzij het prachtige wandelweer genoten mensen van ondermeer De Burcht en de Joodse Wijk. Wel vreemd hoe het menselijk geheugen werkt: terwijl ik namen van groepsgenoten vergat, viel mij opeens de naam te binnen van de jonge gids die een groep begeleidde waar ik ruim 25 jaar geleden toe behoorde: Vaclav. De diverse groepjes waren keurig op tijd bij de bus en wij verlieten Praag bijtijds, laverend door de buitenwijken die een toonbeeld bleken van Oostblok-beton. Over de helft zijn we nu maar we hebben er nog steeds zin in!
Ook op donderdag is het uitstekend ski- en wandelweer en beide activiteiten worden dan ook graag ondernomen. Maar vermoeiend is het toch wel. Toch zetten de meesten stug door...chapeau! Het is een nieuwe dag dus ik mag weer een envelop openen van de negen die mijn vriendin mij meegaf. Hartverwarmend!
De laatste dag is aangebroken en de weergoden zijn ons zeer gunstig gezind: des morgens staat een prachtig heldere zon ons op te warmen en tegen de middag is het dankzij lichtgrijze wolken voloende afgekoeld om niet het hele skigebied direct in een massa zachte grijze pulp te veranderen. De langzaam ondergaande zon doet in samenwerking met de luchtvervuiling z'n best om ons prachtige landschappen voor te schotelen, onderweg terug naar het hotel.
Alles bij elkaar opgeteld heeft onze groep duizenden botten in het lijf en toch is er maar ééntje daarvan gebroken! Een schrale troost voor de jonge groepsgenote wiens bot het betreft maar het geeft toch maar even aan wat een ervaren groep skiërs, snowboarders, langlaufers en wandelaars wij zijn...*ahum*.
Ons galgenmaal in Hotel Astra bestond ondermeer uit 'slurpnoedels' waar sommigen van genoten en anderen...eh...ook. Traditioneel wordt de organisatie in het zonnetje gezet. Omdat mijn naam onderaan de rondgaande mailtjes stond wacht ook mij een presentje. En dat terwijl ik feitelijk niets gedaan heb! Het was een ander die contact onderhield met de touroperator en formulieren rondstuurde. En weer een ander bemiddelde tussen de buschauffeur en de groep in verband met het dagje Praag. Haar geef ik een deel van mijn cadeautje: een kristallen borrelglas.
De laatste nacht is kort. Voor sommigen tè kort. Toch staat iedereen keurig op tijd en met volle bepakking langs de kant van de weg en hoeft chauffeur Henk maar een kwartier lang de doorgaande weg te blokkeren. Lokale Tsjechen blijken geduldige mensen en serveerster Shárka vraagt mijn e-mail adres en geeft mij - ongetwijfeld als symbolisch gebaar van het hotelpersoneel richting de groep - een warme knuffel terwijl zij mij influistert naar Amsterdam te zullen komen zodra haar werk het toelaat.
Om vijf over negen verlaten wij het enige land ter wereld waar restaurants dicht zijn vanwege lunchpauze.
Verstuurd vanaf mijn iPad